ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 937
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 937
แองเจลีนไม่ตอบสนอง
โจเซฟินสะดุ้งด้วยความวิตกกังวล คลำหาสวิตช์ไฟในขณะที่สั่นสะท้านในความมืด
เมื่อแสงไฟส่องมาที่เตียง โจเซฟีนก็สังเกตเห็นว่าเครื่องนอนสีขาวและผ้าปูที่นอนแดงก่ำไปด้วยเลือด ไหลเป็นดอกบัวโลหิตแบบหย่อม ๆ
โจเซฟินส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนก “โอ้พระเจ้า พี่แองเจลีน”
เมื่อเกรย์สันและเซย์นพุ่งเข้ามาและเห็นแองเจลีนหมดสติหลังจากที่กัดข้อมือตัวเอง ชายวัยผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็ตกใจมากจนพวกเขายืนอยู่ด้วยความสับสน
โจเซฟินตะคอกพวกเขา “ทำอะไรกันอยู่? รีบส่งแองเจลีนไปที่โรงพยาบาลสิ”
เกรย์สันและเซย์นรีบส่งตัวแองเจลีนไปยังแกรนด์ เอเซียอย่างฉุกละหุก ในเวลานั้น ความคิดของเขาแทบจะว่างเปล่า พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรเลย ดังนั้น โจเซฟินจึงสั่งการพวกเขาทุก ๆ ขั้นตอนของวิธีการ
จนกระทั่งบรรดาแพทย์พาแองเจลีนแองเจลีนกลับมามีชีวิตได้จึงทำให้วิญญาณของเซย์นและเกรย์สันกลับคืนสู่ร่าง ทั้งสองนอนแผละอยู่บนทางเดินของโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียด้วยความกลัวที่อ้อยอิ่ง
แองเจลีนลืมตาที่งุนงงขึ้นทีละเล็กทีละน้อย โจเซฟินกำลังนั่งอยู่ต่อหน้าเธอพร้อมกับร้องไห้บ่นพึมพำว่า “พี้แองเจลีน ตอนนี้ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้วที่เจย์ได้จากไป แต่ได้โปรดเมตตาสิ่งมีชีวิตสองคนข้างนอกนั่นด้วย อย่าลืมสิว่า หนึ่งในนั้นคือพี่ชายของเธอ เธอคือความภาคภูมิใจและความมั่นใจของเขาตั้งแต่เด็ก เธอคือเหตุผลสำหรับนิสัยเอาแต่ใจและใจป้ำของเขา
จากนั้นก็ยังมีเกรย์สัน ชายที่ภักดีที่สุดต่อพี่ชายของฉัน นับตั้งแต่ที่พี่ชายของฉันรับเกรย์สันออกมาจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า พี่ชายของฉันก็คือเหตุผลเดียวว่าทำไมเกรย์สันมีชีวิตอยู่ เกรย์สันสัญญากับพี่ชายของฉันว่าจะดูและเธอไปตลอดชีวิตของเขา และเขาจะรักษาคำพูดจนถึงวันที่เขาตาย”
โจเซฟินยิ้มอย่างขมขื่น “ในตอนที่เธอทำแบบนั้นเมื่อคืนนี้ ชายสองคนข้างนอกนั่นกระวนกระวายมากจนวิญญาณของพวกเขาออกจากร่าง พวกเขาเสียการรับรู้ไปจนหมด พวกเขาคิดไม่ออกด้วยซ้ำที่จะปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เธอ พวกเขาเสียสูญไปโดยสมบูรณ์ จนกระทั่งอาการของเธอคงที่ที่ในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็ล้มลงบนพื้นด้วยความโล่งอก”
แองเจลีนแสดงสีหน้าสำนึกผิด “ฉันขอโทษนะ โจเซฟิน ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน มันก็แค่ฉันนอนไม่หลับและคิดถึงเขาเอามาก ๆ…” น้ำตาของเธอเริ่มไหลอีกครั้ง
โจเซฟินมองแองเจลีย บางทีในฐานะเพื่อนสนิทของแองเจลีน โจเซฟินอาจจะเป็นคนเดียวที่รู้วิธีจุดประกายศรัทธาในชีวิตของแองเจลีน
โจเซฟีนตัดสินใจที่จะจัดการเธอด้วยการโจมตีที่รุนแรงยิ่งขึ้น “เธอรู้อะไรไหม พี่แองเจลีน? พี่ชายของฉันพยายามที่จัดหาสถานที่สำหรับเด็ก ๆ ทั้งสามคนนั้นก่อนที่เขาจะจากไป แต่ร็อบบี้น้อยเกิดหายตัวไปโดยอุบัติเหตุ”
แองเจลีนจ้องโจเซฟินอย่างเหม่อลอยและค่อย ๆ ตอบโต้ว่า “อุบัติเหตุงั้นเหรอ?”
โจเซฟินพูดว่า “พี่ชายของฉันขอให้เซย์นส่งร็อบบี้น้อยไปยังประเทศเอสที่ซึ่งสตอร์มจะเจอกับเขา แต่ในตอนที่ร็อบบี้น้อยไปถึงยังประเทศเอส เขาก็ถูกลักพาตัวไปโดยชายปริศนาคนหนึ่ง”
แววตาที่นิ่งและว่างเปล่าของแองเจลีนก็ค่อย ๆ เผยร่องรอยของความกังวล
โจเซฟินร้องไห้และพูดว่า “เมื่อพี่ชายของฉันรู้ว่าร็อบบี้น้อยกำลังหายตัวไป เขาโทษตัวเองมาก ๆ เขาขอให้สตอร์มอยู่ในประเทศเอสและบอกเขาว่าอย่ากลับมาถ้าเขาหาตัวร็อบบี้น้อยไม่เจอ เขาควรจะหาร็อบบี้น้อยเจอจากที่ไหนในเมื่อโลกกว้างใหญ่มากขนาดนี้?”
แองเจลีนระเบิดน้ำตาออกมา “ร็อบบี้น้อย!” เธอตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เซย์นและเกรย์สันเดินเข้ามา เซย์นจ้องโจเซฟีน “เธอบอกแองเจิลทำไม?”
ถึงกระนั้น โจเซฟินยิ่งอารมณ์เสียและซ้ำเติมแองเจลีน “นั่นเป็นเหตุผลที่เธอต้องตั้งสตินะ แองเจลีน เธอต้องตามหาร็อบบี้น้อยโดยเร็วที่สุด ฉันมั่นใจว่าเธอก็รู้ว่าพวกค้ามนุษย์เหล่านั้นน่ากลัวมากแค่ไหน พวกมันอาจจะตัดอวัยวะของเด็กออก จากนั้นก็แยกชิ้นส่วนและทำกำไรจากเขา…”
เซย์นทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ
“แองเจลีน เธอต้องพาร็อบบี้น้อยกลับมา อย่าปล่อยให้พี่ฉันตายไปด้วยความเสียใจ โอเคไหม?”
น้ำตาของแองเจลีนก็ค่อย ๆ หยุดไหล
ราวกับว่าน้ำตาที่ไหลรินมาทั้งชีวิตของเธอได้หมดลง
มันเหมือนกับก๊อกน้ำที่ถูกปิดอย่างกะทันหัน
