ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 948
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 948
แองเจลีนเหยียบรองเท้าส้นเข็มของเธอลงแล้วจากไป
เกรย์สันเดินไปบอกเจย์ด้วยความเคารพว่า “ประธานของผมอาจดูดุดันนะครับ แต่จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่อบอุ่น เมื่อไปที่แกรนด์เอเชีย เธอจะไม่ทำเรื่องให้ยุ่งยากสำหรับคุณหรอกครับ”
เจย์พยักหน้า
เกรย์สันส่งเจย์ลงไปข้างล่างและเปิดประตูรถเฟอร์รารี่ให้เขาด้วยความเคารพ เจย์รู้ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแองเจลีนนั่งอยู่ข้างใน
“ผมควรไปรถคันข้างหลังใช่ไหม?” เจย์รู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง
เกรย์สันแสดงสีหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า “ท่านประธานของผมต้องจัดการกับคนก่อปัญหามากมายทุกวัน นั่งไปกับเธอในรถคันนี้นี่แหละครับ เพราะมันจะง่ายกว่าสำหรับเธอที่จะถามบางอย่างเกี่ยวกับพิมพ์เขียว”
เจย์เหลือบมองแองเจลีนอย่างรู้สึกผิด ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นเธอในมาดนางมารเช่นนี้
มันเหมือนราวกับว่าเขาติดค้างเธอจากชาติที่แล้วอย่างไรอย่างนั้นเลย
แองเจลีนมองไปที่เขาด้วยท่าทางเย็นชา แล้วพูดอย่างดุดันว่า “เป็นอะไรไป? คุณคิดว่าฉันจะกินคุณเข้าไปเหรอ? ฉันไม่สนใจหรอกนะต่อให้คุณจะเป็นเจ้าชายแฮร์รี่ก็เถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่กินคุณหรอก”
เจย์เดินขึ้นรถไปอย่างประหม่า เขายังคงรู้สึกราวกับว่าคำพูดที่ผู้หญิงคนนี้เค้นออกมาจากปากล้วนเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความหมองมัวและน่าขนลุก
“ผมไม่ใช่เจ้าชายแฮร์รี่” เขาพูดอย่างอับเฉา
คนขับรถยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
แองเจลีนใช้เอกสารในมือของเธอฟาดลงที่ด้านหลังศีรษะของคนขับรถ “นายยิ้มทำไม? ตามองไปที่ถนนสิ”
เจย์อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเมื่อเขาได้ยินเสียงเอกสารที่ฟาดลงตรงด้านหลังศีรษะของคนขับรถแบบนั้น
ผู้หญิงคนนี้รุนแรงเกินไปแล้ว
เธอก็คือนางมารร้ายตัวจริง
เมื่อเจย์ได้เข้ามานั่งในรถแล้ว แองเจลีนก็เปลี่ยนใจ “ไปที่สวนบันทึกรัก”
เจย์รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเลยหันหน้าไปมองที่เธอ “เราไม่ได้กำลังจะไปที่บริษัทของคุณหรอกเหรอ?”
แองเจลีนเชิดหน้าขึ้นอย่างสง่างาม “ฉันอยากกลับบ้าน”
เจย์รู้สึกโมโหขึ้นมา “ผมต้องการลงจากรถ”
คนขับรถชะงักไป ตอนนี้มีท่านประธานถึงสองคนอยู่บนรถ แล้วเขาควรจะฟังใครดีล่ะ?
เมื่อแองเจลีนรับรู้ได้ว่าคนขับรถสับสน เธอก็ตะโกนด้วยความโกรธ “นายอย่าได้กล้าที่จะจอดรถเชียวนะ”
มือของเจย์ถูกมัด เขาจึงไม่มีทางขัดขืนและทำได้เพียงแค่มองแองเจลีนอย่างบึ้งตึง “นี่คุณพาผมกลับไปที่บ้านของคุณเพราะว่าคุณแอบชอบผมเข้าแล้วใช่ไหม?”
แองเจลีนเอื้อมมือไปลูบคางของเขาเบา ๆ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ “คุณพูดถูกแล้ว ฉันเป็นอาซ้อให้คุณได้นะ คุณราคาเท่าไหร่ล่ะ?”
เจย์ “…”
“คุณช่วยให้เกียรติตัวเองหน่อยได้ไหม?”
แองเจลีนมองไปที่เสื้อผ้าราคาถูกของเจย์ “คุณคงขัดสนเรื่องเงินมากใช่ไหม? เลยทำให้คุณต้องใส่เสื้อผ้าแบบนี้?”
เจย์ “…”
แววตาของแองเจลีนเผยให้เห็นถึงความสับสน แม้ว่าเธอจะไม่ได้เสาะหาสาเหตุที่เจย์ปรากฏตัวต่อหน้าเธอในสภาพที่หดหู่ใจเช่นนี้ แต่เธอก็จำได้ว่าโจเซฟินได้เล่าถึงภาพที่เจย์หนีออกมาจากกองไฟ…
ในตอนนั้นเธอก็รู้ดีว่าเขาคงจะไม่สามารถหนีออกมาได้ในสภาพที่สมบูรณ์
แองเจลีนดีใจเหลือเกินที่เขารอดชีวิตมาได้และปรากฏตัวต่อหน้าเธอได้อีกครั้ง
เขาอาจจะจำเธอไม่ได้แล้วและเขาอาจจะแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว แต่แองเจลีนก็ยังรู้สึกขอบคุณมากสำหรับการเจอกันโดยบังเอิญเช่นนี้
“มากับฉันเถอะ แล้วฉันจะปกป้องนายต่อจากนี้ไปเอง ฉันจะอนุญาตให้นายใช้อำนาจในเมืองอิมพีเรียลนี้ได้เลย” แองเจลีนพูดและยื่นข้อเสนอ
เจย์ตอบอย่างอับจนหนทาง “ทำไมผมต้อง-”
แองเจลีนพูดต่อ “ติดตามฉันสิ แล้วคุณจะมีเงินทั้งหมดในโลกใบนี้ไว้ใช้ คุณจะนอนกับฉันเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่คุณต้องการ”
เจย์มองเธออย่างไม่พูดอะไรไม่ออก…
“คุณรู้ตัวไหมว่าคุณอาจมีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนที่หลั่งออกมามากเกินไป? คุณไม่คิดว่าคุณควรไปโรงพยาบาลเพื่อรักษามันหน่อยเหรอ?”
