ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 95

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 95

ร็อบบี้น้อยตกใจ เขารีบกระโดดลงพื้นแล้วหาที่หลบกระสุน ตำรวจนอกเครื่องแบบที่กำลังล้อมพื้นที่ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น พวกเขาบุกเข้าอาคารทันที

ร็อบบี้น้อยได้ยินเสียงปืนดังกระหน่ำ เขาพบตู้หนังสือก่อนจะเข้าไปหลบในนั้น

ผ่านรอยแตกของประตู เขาเห็นเจย์ในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ไม่ติดกระดุมเม็ดบน เขาดูงดงามดั่งรูปปั้น แต่ในเวลาเดียวกันก็ดุร้ายราวกับหมาป่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่ดวงตาของเขาฉายแววเย็นยะเยือกแสนทิ่มแทง ด้วยการคุ้มกันจากตำรวจ เขาพุ่งขึ้นบันไดไป

หัวใจของร็อบบี้น้อยแทบหลุดออกมาทางปาก มันมีโจรลักพาตัวเป็นโหลอยู่ที่ชั้นบน และแต่ละคนก็ถืออาวุธร้ายแรงไว้ในมือ เขากำลังนับจำนวนโจรที่ไม่ได้ถือปืน ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าบุ่มบ่ามออกไปแน่

พวกโจรลักพาตัวนั้นกำลังคะนอง พวกเขาตะโกนขู่ออกไปนอกหน้าต่าง มันอันตรายเกินไปที่พ่อของเขาจะไปที่ชั้นบนในตอนนี้

ความจริงแล้ว ร็อบบี้น้อยไม่จำเป็นต้องกังวลเลย ความสามารถทางการกีฬาของเขานั้นได้รับการสืบทอดมาจากพ่อ

เจย์ อาเรส เป็นหลานคนโตที่สุดของตระกูลอาเรส การเติบโตมาในครอบครัวร่ำรวยควรจะทำให้เขาเพลิดเพลินกับการถูกดูแลอย่างดีมาตลอดเวลาที่เขาเติบโตมา แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องพบกับภัยต่าง ๆ ที่เด็กทั่วไปไม่จำเป็นต้องกังวลถึง เขาทั้งถูกปล้น ลักพาตัว และได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์หลายต่อหลายครั้ง เหตุการณ์พวกนั้นไม่ได้ต่างจากเรื่องปกติสำหรับเขา

เพื่อปกป้องตัวเขา ตระกูลอาเรสจึงได้จ้างปรมาจารย์การต่อสู้มาหลายคนเพื่อสอนเขา เจย์ร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้มาตลอดตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเป็นแชมป์ฟันดาบและมวยจีน พลังกายของเขาเหนือธรรมดา

เมื่อเจย์พุ่งมาชั้นบน สารวัตรวอลเตอร์สั่งให้คนของเขาคุ้มกันชายคนนี้จากด้านหน้า ในขณะเดียวกัน สารวัตรวอลเตอร์ก็จับตาดูเหล่าโจรลักพาตัว เผื่อในกรณีที่พวกเขายิงใส่เจย์

พวกโจรลักพาตัวจะถูกจับกุมในอีกไม่นาน

เจย์รีบวิ่งไปหาเด็กที่ถูกลักพาตัว เด็กห้าคนมองที่เจย์อย่างกระตือรือร้น โดยหวังว่าพวกเขาจะได้เป็นคนแรกที่ถูกช่วยเหลือ

เจย์กวาดสายตาไปที่เด็ก ๆ เด็กพวกนี้แตกต่างทั้งอายุและส่วนสูง แต่พวกเขาทุกคนดูไร้เดียงสา ไม่มีใครที่ดูคุ้นหน้า

“คนไหนในนี้คือร็อบบี้น้อย?” เจย์ก้มลงมองดูเด็ก ๆ แล้วถามพวกเขา ท่าทางของเขาดูอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ

สารวัตรวอลเตอร์แปลกใจ นี่น่ายท่านอาเรสไม่รู้ว่าลูกชายเขาคือใคร? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ไม่มีใครตอบ เจย์ขมวดคิ้วของเขาลง

เส้นเลือดบนหน้าผากของเจย์ปูดขึ้นมา ‘นี่ฉันโดนโรส ลอยล์ ปั่นหัวอีกแล้วเหรอ?’

ในขณะเดียวกัน ร็อบบี้น้อยที่อยู่ในตู้หนังสือเห็นพวกโจรลักพาตัวถูกล็อคกุญแจมือและถูกนำตัวออกไปโดยตำรวจด้วยท่าทางพ่ายแพ้บนใบหน้า เขาจึงรู้ได้ว่าพ่อเขาปลอดภัยแล้ว

เขาออกมาจากตู้หนังสือ แต่เขาไม่ได้ไปหาพ่อของเขา ตรงกันข้าม เขาวิ่งกลับบ้านแทน

ตอนที่โจรลักพากำลังคุยกับแม่เขาทางมือถือ เขาได้ยินเสียงแม่ของเขาร้องไห้ แม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขามากแน่ เขาอยากรีบกลับไปหาเธอโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม่คงอยากรู้ว่าเขาปลอดภัยดีแล้ว

อารมณ์ของเจย์กำลังลงต่ำเพราะเขาหาร็อบบี้น้อยไม่เจอ ร่างกายของเขาเปล่งรังสีหนาวเย็น อุณหภูมิรอบตัวเขาดูจะลดลงหลายองศา

พวกเด็กที่ตกใจเริ่มตั้งสติได้ หนึ่งในเด็กพวกนั้นพูดกับเจย์ “มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หลอกหัวหน้าของโจรลักพาตัวก่อนจะวิ่งหนีไป เขาอาจจะเป็นร็อบบี้น้อยที่คุณกำลังตามหาครับ”

เจย์หรี่ตา กันจะหันหลังวิ่งลงชั้นล่าง

ทันทีที่เขาวิ่งไป ในหัวเขาเพียงคิดว่า ‘เด็กคนนั้นจะใช่ร็อบบี้น้อยจริงรึเปล่า?’

ร็อบบี้น้อยจำที่อยู่ใหม่ที่แม่ให้เขามาได้ เขารีบกลับไปที่เมืองงอกงาม

เมื่อโรสเห็นร็อบบี้น้อยกลับบ้านมาอย่างไร้รอยขีดข่วน เธอก็กอดเขาอย่างแน่นแล้วเริ่มร้องไห้ เธอกลัวว่าเธอจะเสียเขาไป

“คุณแม่ ผมขอโทษที่ทำให้แม่เป็นห่วง” ร็อบบี้น้อยขอโทษเสียงแผ่วเบา