ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 950

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 950

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เสียงที่ดื้อดึงและดื้อรันก็ดังออกมาจากใจเธอ “แองเจลีน เซเวียร์ นี่เธอคิดว่าเธอจะตัดใจจากเขาแล้วเหรอ?”

แต่คำตอบของเธอยังคงมั่นคงและหนักแน่น “ไม่ ฉันจะไม่มีทางตัดใจจากเขา ไม่มีวัน”

เจย์นั่งลงบนเตียงอย่างขุ่นมัว ท้องของเขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว เขาเอามือข้างหนึ่งวางบนท้องที่อึดอัดของเขา ในขณะที่เหงื่อเย็นก็ซึมไหลลงมาจากหน้าผาก หน้าของเขาซีดผิดปกติ

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ โรคกลัวเชื้อของเขามักจะกำเริบเกือบทุกวัน ทำให้เขาอาเจียนบ่อยมากและทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลงไปอีก มากไปกว่านั้น เขาดูเหมือนจะแย่ลงไปทุกทีเพราะเขากินไม่ลง นอนไม่หลับ และยังต้องใช้แรงงานในช่วงที่ผ่านมานี้

แล้วตอนนี้เขาก็อยู่ในกำมือของนางมารร้ายคนนี้ เขารู้ว่าเขาไม่อาจรอดไปได้

หลังจากมองไปรอบ ๆ ห้องหรูหราที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ เขาก็เผยรอยยิ้มที่ปลอบใจตัวเองขึ้นที่มุมปาก ที่แห่งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ดีสำหรับการตาย

แองเจลีนผลักประตูเข้ามาและยืนตรงหน้าเขา แล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

หลังจากเห็นใบหน้าซีด ๆ ของเขา ความตื่นตกใจก็ฉายในแววตาของแองเจลีน เธอรีบเร่งเดินเข้าไปหาเขาและเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา แล้วก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ

“คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เธอถาม

เจย์มองเธออย่างเย็นชา แววตาของเขามีความประหลาดใจ เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงในแววตาของเธอ นี่เป็นต้องเป็นภาพลวงตาแน่ ๆ ใช่ไหม?

“ผมหิวนิดหน่อยน่ะ” เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่ทันคาดคิด

แองเจลีนหมุนตัวกลับและไปที่ห้องครัว

เธอทำซุปไก่ชามหนึ่งอย่างชำนาญและนำไปให้เขา

เมื่อเจย์เห็นซุปไก่ที่ใสและดูน่าทานอยู่ตรงหน้า เขาก็มีความอยากอาหารขึ้นมาทันที

กระเพาะอาหารของเขาไม่สามารถทนกับความเผ็ดและความมันของข้าวกล่องที่เขาเคยกินที่สถานที่ก่อสร้างก่อนหน้านี้ได้เลย

แต่ทว่ามือซ้ายของเจย์ถูกใส่กุญแจมือไว้ ทำให้เขาเหลือเพียงแค่มือข้าวขวาข้าวเดียว เขานึกไม่ออกว่าเขาจะถือชามพร้อมกับตักน้ำซุปกินด้วยมือข้างเดียวได้อย่างไร

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่มีความกล้าที่จะขอร้องให้นางมารร้ายคนนี้ช่วยเขา

ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น แองเจลีนก็ตักซุปขึ้นมา เธอเป่าให้เย็นลงและยื่นไปที่ปากของเขา

เจย์รู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง

“ทำไมคุณไม่ถอดกุญแจมือผมออก แล้วให้ผมกินเองล่ะ?” เขามองไปที่เธอ

แองเจลีนรู้สึกลังเล เขาเป็นคนที่มีครอบครัวแล้ว เขาอาจจะหนีไปถ้าเธอปล่อยเขา

“ผมไม่หนีหรอก” เขามีสีหน้าที่เหมือนจะมีอะไรแอบแฝง “แล้วก็อีกอย่างนะ ผมไม่มีที่ให้ไปแล้ว”

แองเจลีนรู้สึกเจ็บปวดใจหลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด มันเป็นสิ่งที่ออกมาจากผู้ชายที่เคยเป็นนายน้อยผู้มีอำนาจในเมืองอิมพีเรียล

ตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาพยากลำบาก ซึ่งเขาต้องพึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวและแม้แต่แม่ภรรยาของเขาก็ไม่ยอมรับ

บางทีเพื่อตอบสนองความทะนงตนของเขา แองเจลีนจึงถอดกุญแจมือออกอย่างเงียบ ๆ

เจย์ยกชามขึ้น แม้ว่าเขาจะหิวโหยมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังกินอย่างสุภาพและมีมารยาท

หลังจากทานซุปไก่จนหมด เขาถามแองเจลีนว่า “คุณยังมีอีกไหม?”

แองเจลีน “…”

เขาไม่เคยรู้สึกอยากอาหารขนาดนี้มาก่อน

“ไม่มีเหลือแล้ว”

เจย์ถือชามและลุกขึ้นยืน “ผมจะไปล้างชาม”

แต่ทว่าทันทีที่เขายืนขึ้น ร่างกายที่อ่อนแอของเขาก็โซเซไปมา เมื่อแองเจลีนเอื้อมมือไปประคองเขา เขาก็ล้มลงทับเธอทันที

ชามในมือของเขาตกลงกับพื้นและแตกเป็นเสี่ยง ๆ

แองเจลีนสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่แผดเผาผ่านเสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุเนื้อบางของเธอ

“คุณมีไข้เหรอ?” แองเจลีนขมวดคิ้ว

เธอแตะที่เอวเขาโดยไม่สนใจระยะห่างที่ผู้ชายและผู้หญิงควรมี

“เปล่า ผมไม่มี” เขาผลักเธอออก

แองเจลีนรู้สึกสับสน “ฉันหมายถึง อุณหภูมิร่างกายคุณสูงขึ้นหรือเปล่า?”

เจย์ “…”