ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 962

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 962

บรรดาชาวประมงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“ครั้งหนึ่งฉันได้ยินมาว่าเมื่อเรามีประกันสังคม เราจะถือว่าเป็นประชาชนของเมือง เราจะซื้อบ้านที่นี่ก็ได้เหมือนกัน”

การกระโดดทั้งหมดนั้นทำให้ห้องพนักงานสั่นสะเทือนนอย่างรุนแรง

แองเจลีนรู้สึกเวียนหัวและความโกรธของเธอก็มาด้วยเหตุนั้น “เกรย์สัน ตึกนี้เป็นการก่อสร้างที่ห่วยแตกอีกหลังหนึ่งใช่ไหม? ทำไมมันถึงสั่นสะเทือนมากในตอนที่พวกเขากระโดดล่ะ?”

เกรย์สันสิ้นหนทาง

ทันใดนั้น เจย์คว้าทอมมี่และวิ่งออกไปข้างนอกในขณะที่ตะโกนว่า “แผ่นดินไหว! วิ่ง!”

แองเจลีนจ้องเขม็งไปที่เขา

เจย์จะคว้าตัวชาวบ้านแบบสุ่มและหนีไปแต่ก็ฉุกคิดพาเธอไปด้วย ความน่าผิดหวังนั่น… มากเกินไปที่แองเจลีนจะรับมือได้

เกรย์สันดึงแองเจลีนที่ตะลึงงันเข้าสู่อ้อมแขนของเขาและรีบพาเธอออกไปข้างนอก

หลังจากนั้นไม่นาน ที่พักชั่วคราวก็ถล่มลงมาเป็นโรงหลอม

แผ่นดินไหวก็สงบลงอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ไม่เป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิตหรือตึกอื่น ๆ พลังทลาย

แองเจลีนมองไปที่ซาก ตาของเธอเปล่งความโกรธที่รุนแรง สายตาของเธอมองตรงไปยังเจย์ราวกับว่าเธอกำลังจะฆ่าเขา

เจย์ตัวสั่น ทำไมนางมารร้ายนั่นถึงมองเขาแบบนั้น?

มันเหมือนกับว่าเขาติดหนี้เธอบางอย่างจากชาติที่แล้ว

“ฮึ่ม” แองเจลีนโกรธจัดและจากไปด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

เกรย์สันห่วงเจย์ ดังนั้น เขาจึงเตือนเจย์ขณะที่พวกเขาเดินผ่านกัน “คุณควรระวังตัวไว้ให้ดีนะ”

เจย์อยากที่จะตอบกลับ ‘ผู้หญิงคนนั้นมีปัญหาอะไร?’

เธอโกรธเพราะว่าเขาไม่ช่วยเธองั้นเหรอ?

ฮี่ฮี่ ทำไมเขาจะต้องทำด้วยล่ะ?

มันไม่เหมือนว่าพวกเขารู้จักกัน

แองเจลีนที่เดินออกไปค่อนข้างไกลแล้ว แต่จู่ ๆ เธอวิ่งกลับมาหาเขาในขณะที่โกรธ “นายมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ นายรู้ความหมายของคำว่า ‘สตรีมาก่อนไหม’ ?”

เจย์ตอบกลับอย่างเยือกเย็นว่า “ผมแค่ช่วยคนที่คุ้มค่าแก่ผมที่จะช่วย”

แองเจลีนกำลังจะหัวใจวายจากความเดือดดาลมาก เธอโกรธและหายใจหอบ “เกรย์สัน ยาขยายหลอดลม”

เกรย์สันเดินเข้ามาและพูดเบา ๆ ว่า “ท่านประธานหญิงครับ หมอบอกว่าไม่ควรใช้ยาถ้าคุณไม่ป่วย”

แองเจลีนตอบกลับ “ฉันเจ็บใจ”

เกรย์สันถอนหายใจและมองเจย์อย่างช่วยไม่ได้ “ท่านประธานครับ เร่งรีบไปก็ไม่ช่วยอะไรนะ”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์มีท่าทีที่มืดมน

คนที่พวกเขากำลังพูดถึงคือเขาจริง ๆ ใช่ไหม?

“ปีศาจร้าย” เจย์กล่าวอย่างสบาย ๆ

เกรย์สันรู้สึกติดระหว่างก้อนหินและทีที่ยากลำบาก

แองเจลีนกระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธ

แองเจลีนทำได้แค่ไปในที่ที่หนึ่งเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอโกรธ บ้านเช่าของโจเซฟิน

โจเซฟินประหลาดใจเมื่อเธอเห็นแองเจลีน “โย่ เธอดูแย่นะ พี่ชายของฉันทำให้เธอโกรธอีกแล้วใช่ไหม?”

แองเจลีนบ่นพึมพำ “เธอรู้ว่าเขากลับมาแล้วงั้นเหรอ?”

“เซย์นบอกกับฉันแล้ว”

แองเจลีนหยิบไวน์จากโต๊ะและกระดกทั้งขวด

จากนั้นก็จับไว้ขณะที่่โขกหัวตัวเองลงบนโต๊ะ “พี่ชายของเธอมันร้าย ในตอนที่ฉันทำแย่ ๆ กับเขา เขาจะปลอบให้ฉันสบายใจจนถึงที่สุด และในตอนที่ฉันทำดีกับเขา เขาจะทำตัวอวดดีเหมือนไม่ใช่เรื่องของใคร เขาจะเมินฉันเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอยากทำ”