ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 966

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 966

เจย์คิดกับตัวเอง ‘นางมารร้ายนั่นกำลังจะมีช่วงเวลาที่ลำบากในการระงับความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้’

พยาบาลคนนั้นยืนข้าง ๆ นิ่งและมีสติ “ท่านประธานของเราเก่งในจัดการเรื่องแบบนี้ พวกชายพวกนี้ก็แค่ทำตัวอวดดีลับหลังเธอ รอก่อนเถอะ เมื่อท่านประธานขึ้นไปบนเวที พวกเขาจะเงียบเหมือนป่าช้าเลยล่ะ”

เจย์ส่งสายตามไม่เชื่อไปยังพยาบาลคนนั้น

นางมารร้ายนั่นไม่มีอะไรมากไปกว่าทอมบอยที่ผลิตฮอร์โมนมากเกินไป คนอย่างเธอก็ทำได้แค่เอาอกเอาใจสาว ๆ ที่อ่อนโยน

ผู้ชายสติดีคนไหนจะชอบทอมบอยไร้ยางอายแบบเธอกันล่ะ?

หน้าจอใกล้ ๆ แท่นโพเดี่ยมค่อย ๆ ปล่อยลงมาและบนนั้นมีระเบียบวาระการประชุม หัวข้อ ‘การอภิปรายสถานะของแกรนด์ เอเซีย: การรับสมัครอัจฉริยะจากทั่วทุกมุมโลก!’

เมื่อเจย์มองไปที่คำบนหน้าจอ การประดิษฐ์อักษรช่างแข็งแรง เฉียบคมและมั่นใจ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “เขียนได้ดีนะนั่นน่ะ”

พยาบาลคนนั้นหัวเราะคิกคัก “ท่านประธานของเราเขียนด้วยตัวเองค่ะ”

เจย์อัศจรรย์ใจ

เขารู้สึกว่าการประดิษฐ์อักษรสะท้อนถึงนักศิลปะ

ใครสักคนจะตัดสินคนคนหนึ่งได้ผ่านลายมือของพวกเขา

ลายมือแบบนี้ควรจะมาจากชายที่ทรงเสน่ห์และยึดมั่น

กลับกัน มันเป็นของนางมารร้ายผู้เลวทรามแทน

คนในที่ประชุมเริ่มกระวนกระวาย อาจเป็นเพราะพวกเขารอนานเกินไป “ท่านประธานไปไหน? ทำไมเธอถึงใช้เวลานานนักนะ? เรายังคงดำเนินการประชุมต่อไปใช่ไหม?”

มีการหัวเราะเยาะเย้ยในสายตาของเจย์

ถ้าเพียงคนเหล่านี้รู้ว่าประธานลืมการประชุมไปทั้งหมดเพราะชายนิรนามคนหนึ่ง จากนั้นความผิดหวังของพวกเขาคงพุ่งทะลุหลังคา

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นก็ได้ยินจากนอกห้องประชุม เสียงนั้นคมชัดและจังหวะของมันช้าและมั่นคง

เจย์ประหลาดใจ เขาคิดว่าเธอคงจะรีบไปยังที่ประชุม กลับกัน ความนิ่งของเธอไม่เปลี่ยนแปลง เธอนิ่งและใจเย็นแม้ในตอนที่เธอมาสาย

ห้องประชุมที่อึกทึกก็ดับสูญสู่ความเงียบในทันที แม้เข็มที่หล่นก็สามารถได้ยินในห้องที่เงียบสงัดได้

เจย์มองหน้าของบรรดาชายที่ดูสง่างามและดูมีเสน่ห์ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ในตอนนี้พวกเขาดูเหมือนถูกทุบตีจนยอมจำนน สายตาของพวกเขาดูหมิ่นเหยียดหยาม

แองเจลีนเดินกรีดกรายเข้าไปในห้องทั้งอย่างนั้น เธอพบข้ออ้างของการมาสายที่สมบูรณ์แบบด้วยซ้ำ

“อะไรกัน? พวกคุณเป็นใบ้ไปหมดแล้วเหรอตอนนี้? ฉันดูพวกคุณอยู่ตลอด พวกคุณไม่โหวกเหวกโวยวายอย่างอิสระเหมือนเมื่อกี้แล้วเหรอ?”

เจย์ “…”

แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้นิ่งแม้ในตอนที่เธอกำลังโกหก เธอไร้ยางอายมากจนเธอคงจะไม่สะทกสะท้านในการเผชิญหน้ากับกระสุนปืน

พวกผู้ชายในห้องกลัวจนหัวหด พวกเขาเชิดหน้าและยังคงเงียบกริบ

แองเจลีนพูดกับพวกเขาว่า “ฉันรู้ความจริงที่ว่านับตั้งแต่ที่ฉันซื้อบริษัทของพวกคุณภายใต้แกรนด์ เอเซีย เปลี่ยนหัวหน้าของพวกคุณให้เป็นพนักงานปกติของฉัน พวกคุณทั้งหมดจะยิ้มในตอนที่เผชิญหน้ากับฉันแต่อยากที่จะนินทาลับหลัง ฉันพูดถูกไหม?”

แองเจลีนไม่รอให้พวกเขาตอบโต้และโบกมือในกับพวกเขา “พวกคุณไม่ต้องตอบฉัน ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดหลอกลวงพวกนั้นออกจากปากของพวกคุณ ฉันจะบอกพวกคุณไว้นะ ฉันไม่สนว่าพวกคุณทุกคนจะคิดอะไร แต่จำกฏนี้ไว้จะดีกว่า คนที่เชื่อฟังฉันจะได้อยู่ และคนที่ไม่เชื่อฟังจะต้องตาย”

หน้าของเจย์บูดบึ้ง

ถ้านางมารร้ายนั่นอยู่ในยุคโบราณ เธอคงจะเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาทุกคน

แองเจลีนพูดต่อ “ฉันเชิญพวกคุณทุกคนมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อบอกอย่างเดียว อนาคตของแกรนด์ เอเซียขึ้นอยู่กับเทคโนโลยีและเหล่าอัจฉริยะ พวกคุณคนไหนที่ไม่ทำงานอย่างยุติธรรม ถ้าพวกคุณไม่เริ่มแสดงสิ่งดี ๆ และมีผลลัพธ์ออกมาให้เห็น อย่ามาโทษฉันที่จะหาคนอื่นมาแทนที่พวกคุณ”

แองเจลีนเริ่มชี้นิ้วไปที่คนจำนวนหนึ่ง “ตระกูลไททัสแห่งแกรนด์ เอเซีย รายได้ของคุณลดลงทุกปี ปีละ 30% ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คุณก็เก็บกระเป๋าและออกไปปีหน้าได้เลย”