ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 967
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 967
“ตระกูลเบลล์แห่งแกรนด์ เอเซีย รายได้ของคุณลดลง 13.74 เปอร์เซ็นเมื่อเทียบกับปีก่อน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกคุณทั้งหมดก็ลงนรกไปได้เลย” คำพูดของแองเจลีนทิ่มแทงคนเหล่านั้นที่ไม่เป็นไปตามเป้าหมายของบริษัท
ทุกคนในที่นี้ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของพวกเขา
แองเจลีนยืนอยู่บนโพเดียม สวมชุดสีแดงสดใส เสื้อเชิ๊ตสีขาวลายลูกไม้ของเธอซุกอยู่ในกางเกงทรงหลวม สูทของเธอคลุมไหล่อย่างสะเปะสะปะ แขนของเธอเท้าสะเอวในขณะที่ผมของเธอพริ้วไสวในอากาศ ผิวสีแทน ตาดำสนิทและลิปสติกสีม่วงเน้นย้ำความโดดเดืนของเธอในห้องประชุม
ใบหน้าของเจย์บูดบึ้งเมื่อเห็นเธอบนหน้าจอ
สำหรับเขาแล้ว พวกผู้หญิงควรจะอ่อนแอและถ่อมตัว ความงามของพวกเขามีเพื่อให้ความบอบบางถูกเก็บไว้ในตัวของพวกเธอ เหมือนกับมาริลิน
แองเจลีนคือตัวประหลาดโดยธรรมชาติ เปล่งออร่าออกมาอย่างนั้น
ขณะที่เจย์ครุ่นคิดหนัก โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น มันคือข้อความ
เขาดูที่หน้าจอ เมื่อเห็นว่ามาริลินได้ส่งข้อความให้เขา มันเป็นคำสามคำ ‘กลับมาเร็ว’
เจย์โทรหาเธอในทันที เมื่อมาริลินรับสาย เธอกำลังสะอึกสะอื้น “เทมเพส…เทมเพสทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”
เจย์เสียงเข้มและเคร่งขรึม “เกิดอะไรขึ้น?”
มาริลินสะอึกสะอื้น “ฉันไม่รู้ นับตั้งแต่ที่คุณไป เขาก็ไม่ดื่มน้ำสักหยด มันเป็นอาทิตย์หนึ่งแล้ว หมอบอกว่าเขาจะอยู่ต่อไปได้ไม่นานแล้ว”
สีหน้าของเจย์เปลี่ยนไปในทันที มือของเขาสั่นขณะที่ถือโทรศัพท์
อย่างไรก็ตาม พยาบาลคนนั้นดูสงบ “ศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซียล้ำหน้าที่สุดในทั่วโลก ถ้าคุณส่งตัวเขามาที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย บางทีอาจจะมีปาฏิหาริย์ก็ได้นะ”
เจย์ตระหนักว่าเขากำลังอยู่ในโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียที่มีชื่อเสียง อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกอายที่จะอยู่ในที่แห่งนั้นและโผล่หน้าของเขา
เขาถามพยาบาลว่า “ถ้าผู้ป่วยโคม่าได้รับการรักษา ค่าใช้จ่ายนั่นจะเป็นเท่าไหร่เหรอครับ?”
พยาบาลคนนั้นหัวเราะคิดคัก “แกรนด์ เอเซียนั้นแพงนะคะ สำหรับกรณีนั้น พวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่ระยะยาว พวกเขายังต้องการที่ปรึกษาของผู้เชี่ยวชาญเพื่อดูแลเขา มันจะเป็นเงินอย่างน้อยสองสามล้านดอลลาร์เพื่อที่เขาจะได้แอดมิทที่นี่ ยังไงก็ตาม ในเมื่อท่านประธานของเราเป็นคนใจกว้าง เธออาจจะให้การดูแลเป็นพิเศษกับคุณถ้าคุณทำให้เธอพอใจ”
สายตาของเจย์หันไปมองแองเจลีนที่หน้าจออีกครั้ง แววตาของเขามองไปที่สายตาที่ชั่วร้ายของเธอ เขาคิดว่าเธอเลือดเย็นโดยธรรมชาติ
ถ้าไม่ใช่เพื่อข้อเท็จจริงที่ว่าเธอมีความปรารถนาในตัวเขา เธอจะใจดีต่อเขาได้อย่างไร?
หลังจากการประชุม แองเจลีนก็กลับมายังศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซีย
พยาบาลคนนั้นรีบหลบไป
แองเจลีนยืนข้าง ๆ เตียงของเจย์และก้มมองเขา เธอซักถามเขาว่า “ทำไมนายไม่กิน?”
เจย์มีสีหน้าที่ไม่พอใจราวกับว่าเขากำลังพูดว่า ‘มันเกี่ยวบ้าอะไรกับเธอ?’
แองเจลีนหยิบถ้วยข้าวต้มและเดินไปที่ไมโครเวฟ เธออุ่นข้าวต้มและกับมายังเตียง
เธอตักข้าวต้มช้อนพูนและยกขึ้นใกล้ปากของเขา
ปากของเจย์ปิดแน่น เขากัดฟันเข้าด้วยกัน สายตาของเจย์กำลังมองแองเจลีนด้วยความเกลียดชัง
“นายไม่กินใช่ไหม? อยากให้ฉันป้อนนายด้วยตัวเองไหม?”
เธออ้าปากตัวเอง กินข้าวต้มเต็มปาก และจับปากของเจย์เปิดออก จากนั้น เธอก็ดันตัวเองติดกับเขา
ในที่สุดเจย์ก็รู้ตัวว่าสิ่งที่เธอหมายความว่า ‘ป้อนนายด้วยตัวเอง’ คืออะไร เขาหวาดกลัว และหน้าซีด เขาส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัว “เธอจะทำอะไรน่ะ?”
แองเจลีนชูคอขึ้นและกลืนข้าวต้มลงท้อง จากนั้นเธอก็ส่งสายตาข่มขู่ให้กับเขา
เจย์จับถ้วยข้าวต้มและรีบกลืนมันลงไป
แองเจลีนลูบผมอ่อนนุ่มและยุ่งเหยิงของเขาในขณะที่กำลังยิ้มหวานให้กับเขา “เด็กดีแล้วตอนนี้”
เสียงอ่อนโยนเป็นเหมือนกับมันถูกเคลือบด้วยน้ำผึ้ง ตรงกันข้ามกับการขู่คำรามในห้องประชุมโดยสิ้นเชิง
