ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 970

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 970

พยาบาลคนนั้นจ้องเขาเขม็ง “อ๊ะ!… สำหรับเรื่องนั้น มันจะดีที่สุดถ้าคุณคุยเรื่องนั้นกับท่านประธาน!”

เจย์พูดด้วยน้ำเสียงที่สมเหตุสมผล “นี่คือการตัดสินใจของผม เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย คุณก็แค่เอาสัญญามาให้กับผมและผมจะเซ็นมัน”

พยาบาลคนนั้นไม่กล้าขัดคำขอที่ข่มขู่ของเจย์ “ได้ค่ะ”

เมื่อพยาบาลมอบสัญญาให้กับเจย์ เจย์ก็เซ็นโดยไม่ลังเล

ขณะที่แองเจลีนเดินออกจากห้องประชุม พยาบาลคนนั้นก็มอบสัญญาให้กับเธอ

แองเจลีนตรวจดูสัญญาและบนนั้นมือคำว่า ‘เจย์ อาเรส’ อยู่ ลายมือราบเรียบและไม่ใส่ใจ

เธอเริ่มโกรธเคือง

เธอตบเท้าไปยังห้องเขาเจย์และโยนสัญญาใส่หน้าเขา เธอตั้งคำถามเขาว่า “นายกำลังทำอะไร?”

เจย์หยิบกระดาษออกจากหน้าอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็มองแองเจลีนและพูดว่า “ผมไม่อยากให้พวกคุณหยุดการรักษาเทมเพสกลางคันเพราะว่าผมจ่ายบิลค่ารักษาไม่ได้ เพราะแบบนั้น ทำไมผมจะให้ความหวังที่จะมีชีวิตต่อไปกับเขาไม่ได้ล่ะ?”

แองเจลีนพูดว่า “เก็บความใจกว้างของนายไว้ซะ ฉันกำลังช่วยเทมเพส ฉันจะไม่เอาเงินจากนายแม้แต่แดงเดียว ที่จริงแล้ว ฉันรับรองว่าฉันจะประสบความสำเร็จที่จะพาเทมเพสกลับมา”

เจย์ประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?”

เขาคิดไม่ออกว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายเหมือนการเก็บเขาคู่ครองของเธอเพื่อให้เธอทำให้ถึงที่สุดที่จะช่วยเทมเพส

แองเจลีนหัวเราะหยอกเล่น “เพราะว่าฉันชอบนาย ที่จริงแล้ว ฉันช่วยชีวิตนายไว้ครั้งหนึ่ง เพราะงั้นฉันถึงตัดสินใจที่จะชอบทุกอย่างเกี่ยวกับนายและรอบ ๆ ตัวนาย โอเคไหม?”

ท่าทีของเจย์เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที

แองเจลีนแย่งสัญญาจากเขาและฉีกมันเป็นชิ้น ๆ และโยนมันทิ้งถังขยะ

เธอหันกลับไปมองหน้าที่บูดบึ้งของเขา จากนั้นเธอก็อธิบายกับเขาว่า “ฉันกำลังช่วยเทมเพสฟรี ๆ เพราะเขาอยู่ในสภาพที่เป็นผัก เพราะงั้น เขาจึงเหมาะกับการวิจัย นายไม่ต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดหนี้ฉัน”

เจย์ “…”

เธอควบคุมความรู้สึกของเขาเหมือนกับหุ่นเชิด บางครั้งก็สะเทือนใจและบางครั้งก็เบิกบานใจ

สามวันต่อมา เจย์ถูกปล่อยออกจากโรงพยาบาล

ชีวิตของเทมเพสยังคงอยู่ในอันตราย

ก่อนที่เขาจะออกจากที่นั่น เจย์สวมชุดป้องกันและเยี่ยมเทมเพสในห้องไอซียู เขาเฝ้ามองขณะที่หมอพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสและความอบอุ่นข้างใน

นางมารร้ายคนนั้นรักษาคำพูด เขาไม่ต้องจ่ายสักเพนนี่เดียว อีกทั้งแกรนด์ เอเซียก็ได้เริ่มแผนการรักษาสำหรับเทมเพส

หลังจากที่กลับไปยังห้องพักพนักงาน พวกชาวประมงก็เห็นเขาเดินเข้ามา พวกเขารีบถอยหนีด้วยความสยดสยองราวกับว่าเห็นผี

มีเพียงแค่ทอมมี่ที่ยินอยู่กับที่และทักทายเขา

“เบ็น นายดีขึ้นแล้วใช่ไหมตอนนี้?”

ท่าทีของเจย์มืดมน เขาพยักหน้าง่าย ๆ “อื้ม”

ทอมมี่โยนกุญแจห้องให้กับเจย์และพูดว่า “เบ็น เบื้องบนมอบห้องพิเศษให้กับนาย พวกชาวประมงบอกว่าท่านประธานดีต่อนายเพราะว่านายมีข้อตกลงที่ดีกับเธอ พวกเขายังบอกอีกว่าโรคติดเชื้อของนายรักษาไม่หาย เพราะงั้น พวกเขาถึงอยากให้ฉันอยู่ห่าง ๆ จากนายไว้น่ะ ถ้าไม่อย่างงั้น พวกเขาจะไม่ไปไหนมาไหนกับฉันอีกแล้ว”

เจย์เก็บกุญแจและเมินทอมมี่ หลังจากที่หันหลัง เขาก็เดินไปที่ห้องของเขา

เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็ตกใจกับภาพเบื้องหน้าเขา ไม่เพียงแต่ห้องกว้างขึ้น แต่มันยังสะอาดหมดจดอีกด้วย เขามีความสุขอีกครั้งในทันที

เขานั่งลงบนเตียง เลื่อนดูโทรศัพท์ในขณะที่รู้สึกเบื่อ

เขาก็รู้ตัวว่าเขามีสายไม่ได้รับจำนวนหนึ่งจากผู้โทรที่ไม่รู้จัก ที่จริงแล้ว พวกเขาได้โทรมาเก้าครั้ง เจย์จึงเมินเรื่องนั้นไม่ได้

เขาโทรกลับไป และพวกเขาก็รับสายในทันที

“คุณคะ หนูจะให้คุณโทรกลับหาหนูได้ยังไง?” เสียงใส ๆ ของเซ็ตตี้น้อยก็ดังมาจากปลายสาย เธอดูไม่พอใจและอารมณ์เสียเล็กน้อย

เจย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันขอโทรด้วย เซ็ตตี้น้อย ฉันมีเรื่องกวนใจนิดหน่อยในหลายวันนี้ เพราะงั้นฉันถึงไปหาไม่ได้”

เสียงของเซ็ตตี้น้อยดูสะอึกสะอื้นขณะที่เธอพูดว่า “คุณคะ หนูคิดถึงคุณค่ะ คุณอยู่ไหน?”