ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 977
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 977
หลังจากที่เธอและเจย์เดินออกมาจากห้องไอซียู เจย์ก็ได้แสดงความรู้สึกขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ “ขอบคุณนะครับ”
แองเจลีนพูดว่า “ถ้านายต้องการขอบคุณใครสักคน อย่างน้อยนายควรแสดงความจริงใจด้วยการเลี้ยงอาหารฉันนะ”
“คุณอยากกินอะไร?” เจย์ดูไม่เต็มใจอย่างยิ่งราวกับว่าเขากำลังจะไปที่ลานประหาร
แองเจลีนครุ่นคิดอยู่นานพอสมควร “เดี๋ยวฉันพานายไปเอง”
แองเจลีนพาเจย์ไปที่โรงแรมระดับ 5 ดาวในเมืองอิมพีเรียล และเลือกห้องอาหารส่วนตัวสำหรับคู่รัก
เมื่อเจย์เห็นห้องที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่แสนโรแมนติก แววตาของเขาก็ดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขากำลังจะตอบแทนบุญคุณแก่แองเจลีน เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระงับความไม่พอใจของเขาไว้
แองเจลีนนั่งลงฝั่งตรงข้ามโต๊ะ และเมื่อพนักงานเสิร์ฟนำเมนูอาหารมา เจย์ก็ยื่นให้แองเจลีนอย่างสุภาพบุรุษ
“ทำไมคุณไม่สั่งล่ะ?”
ดังนั้นแล้ว แองเจลีนจึงสั่งอาหารจานโปรดของเขาทั้งหหมด
เจย์ยังคงลังเลว่าจะเขาควรสั่งอะไรเบา ๆ ให้ตัวเองดีไหม แต่ทว่าแองเจลีนได้ส่งเมนูอาหารคืนให้พนักงานเสิร์ฟแล้ว
พนักงานเสิร์ฟจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม
เจย์แอบคิดว่านางมารร้ายคนนี้ต้องถูกตามใจจนนิสัยเสียตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็ก และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเอาแต่ใจตัวเองโดยที่ไม่มีความสามารถในการนึกถึงคนอื่นเลย
ไม่นานนัก อาหารอันโอชะก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
เมื่อเจย์มองดูอาหารรสชาติเบา ๆ ที่ถูกสั่งมา เขาก็นิ่งงันไป “คุณไม่กินเผ็ดเหรอ?”
แองเจลีนยกมือขึ้นมาเท้าคางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่นายไม่เห็นเหรอ? ฉันกำลังปรับตัวกับนายอยู่นะ”
เจย์ “…”
นั่นเธอหมายความว่าเขาได้เอามาตรฐานของตัวเองไปวัดกับเธอเหรอ?
แองเจลีนไม่ได้พูดเกินจริงเลยตอนที่เธอบอกว่าเธอกำลังปรับตัวกับเขาอยู่
แม้ว่าแองเจลีนจะเป็นคนสั่งอาหาร แต่ทุกจานล้วนก็มีรสชาติที่ถูกปากเขา
เจย์กินอย่างเอร็ดอร่อย
แองเจลีนจ้องมองเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจ
“คิดว่าจะคุณจะอิ่มได้เหรอ ถ้าคุณยังเอาแต่จ้องผมแบบนั้น?” เจย์ดีดนิ้วแล้วเหลือบมองเธอ
“นายไม่เคยได้ยินว่าความสวยงามเป็นอาหารตาเหรอ?” แองเจลีนหยอกล้อเขาได้อย่างไร้ความเขินอาย
ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเจย์คร่ำเครียดขึ้นมาทันที
เขาเกลียดเวลาที่มีคนอื่นมาเยินยอเขาเพราะเขาหน้าตาดี
เมื่อแองเจลีนเห็นว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอจึงหยิบช้อนส้อมของเธอขึ้นมาและเติมเต็มท้องของเธอด้วยอาหารอันโอชะ
พอเธอเอามือออกจากใบหน้า เจย์ก็สังเกตเห็นรอยนิ้วมือบาง ๆ ห้ารอยบนใบหน้าของเธอที่ทาน้ำมันน้ำผึ้งสีเข้มไว้
เขาสะอึกออกมาอย่างสะอิดสะเอียนเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังพุ่งขึ้นมาจากกระเพาะของเขา
แองเจลีนรู้สึกเป็นห่วง “ท้องไส้ปั่นป่วนอีกแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่กระเพาะของผมหรอก เป็นเพราะโรคกลัวเชื้อโรคของผมน่ะ”
แองเจลีน “…”
เจย์ชี้ไปที่ใบหน้าของเธอ “คุณเป็นแดร็กควีนเหรอ?”
ตอนนั้นเองที่แองเจลีนก็รู้ตัวว่าเป็นเพราะอะไร มันเป็นเพราะน้ำมันน้ำผึ้งที่เธอทาบนใบหน้าของเธอได้ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้น่ะสิ
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม มันสมควรแล้วเหรอที่ผู้ชายคนนี้จะเยาะเย้ยเธออย่างหยาบคายเช่นนี้?
ช่างไร้ความเป็นสุภาพบุรุษสิ้นดี!
แองเจลีนอธิบายกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “น้ำผึ้งนี้เป็นผลิตภัณฑ์ดูแลผิว แกรนด์เอเซียผลิตออกมาโดยเฉพาะและสามารถให้ความชุ่มชื้นกับผิวของฉันได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้วก็ยังคงความสวยงามเอาไว้”
นัยน์ตาที่มีเสน่ห์ของเจย์เต็มไปด้วยความงงงวย “คุณแน่ใจเหรอว่านี่คือ…สวยน่ะ?”
เขามีปัญหากับมาตรฐานความสวยงามของเขาหรือเปล่านะ?
“เห็นได้ชัดเลยว่ามันดูน่าเกลียดมาก” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา
แองเจลีนพูดว่า “ฉันรู้ แต่ชั้นของน้ำผึ้งพวกนี้เป็นการปกปิดของฉัน”
เจย์มองเธออย่างสงสัย “คุณกำลังพยายามปกปิดอะไรเหรอ? มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกที่คุณน่าเกลียดน่ะ!”
แองเจลีนพูดด้วยความลำบากใจว่า “ฉันจะดูมีเสน่ห์มากเกินไปเวลาไม่แต่งหน้าน่ะ แล้วสายตาของพวกพนักงานก็จะจ้องมาที่หน้าฉันตอนเวลาที่ประชุมกัน เพราะฉะนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่กระทบกระเทือนกับงาน ฉันเลยคิดถึงวิธีการที่ยอดเยี่ยมนี้ขึ้นมาได้โดยที่ฉันสามารถปกปิดความสวยของก็ได้แล้วก็สามารถดูแลงานพวกนั้นได้ในเวลาเดียวกัน”
เจย์ “…”
เมื่อจ้องมองไปที่ใบหน้าเยิ้ม ๆ และโหดเหี้ยมของเธอ…. เขาพยายามนึกจินตนาการขั้นสูงที่สุดของเขา แต่ก็นึกไม่ออกว่าเธอจะสวยขนาดไหนเมื่อตอนที่เธอหน้าสด
เจย์พูดอย่างเยาะเย้ย “คุณเคยตกใจกับหน้าสดของคุณเองหรือเปล่า?”
