ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 979
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 979
เจย์สาวเท้ายาวของเขาไปข้างหน้าและกำลังเดินจากไป
แองเจลีนยืนแน่นิ่งอยู่กับที่ด้วยความงุนงง
ใบหน้าที่เข้มคมของเธอมีสีหน้าที่ดูราวกับหญิงสาวที่โศกเศร้าและหม่นหมองใจ “เฮ้ ไม่ใช่ว่าหลังจากเลี้ยงข้าวฉันเสร็จ นายควรจะไปส่งฉันที่บ้านหรอกเหรอ?”
รูปร่างสูงโปร่งและแข็งแรงของเจย์แข็งทื่อ แล้วเขาก็หันกลับมาและพูดว่า “คุณหญิงเซเวียร์ผู้ยิ่งใหญ่ คุณเป็นเหมือนราชินีผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองอิมพีเรียล ใครล่ะจะกล้าเผชิญหน้าสิงโตในถ้ำของมัน?”
แล้วจู่ ๆ แองเจลีนก็มีท่าทีที่ดูน่าสงสารและหมดหนทางสู้ราวกับว่าเธอเป็นลูกแกะตัวน้อย ๆ เธอคว้าแขนเสื้อของเขาอย่างไม่เขินอายด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ “มีผู้ชายมากมายที่ละโมบอยากได้คนสวยที่เป็นธรรมชาติและไม่มีใครเทียบได้อย่างเช่นฉัน ปกติแล้วฉันจะมีบอดี้การ์ดของฉันอยู่ข้าง ๆ แต่วันนี้ไม่มีใครคอยปกป้องฉันเลย ฉันกลัวที่จะต้องกลับคนเดียว”
ริมฝีปากของเจย์กระตุกขึ้นอย่างแรง “ผมจะเชื่อคุณมากกว่านะถ้าคุณบอกว่าพวกเขาอยากได้เงินของคุณ เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาจะตาบอด ใครจะละโมบโลภมากอยากได้คุณเพราะความสวยกัน?”
แองเจลีนโกรธจัดจนมือของเธอกำหมัดแน่นแต่เขาไม่อาจมองเห็นได้ เธออยากจะต่อยผู้ชายปากดีคนนี้ด้วยหมัดของเธอซะเหลือเกิน
น้ำตาในดวงตาของแองเจลีนได้ไหลออกมาราวกับน้ำพุ เธอเป็นเจ้าแม่แห่งการตีบทแตกอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้ราวกับหลังมือของเธอเอง
ตราบใดที่เธอพยายามแสดงด้านที่อ่อนแอของเธอออกมาอย่างหนัก ความเห็นอกเห็นใจของเขาจะต้องเริ่มล้นออกมาอย่างแน่นอน
แต่ทว่าเมื่อเจย์เห็นเธอร้องไห้ แทนที่เขาจะเห็นใจเธอ เขากลับมองเธอด้วยความสะอิดสะเอียน “คุณร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์หรือเปล่า?”
แองเจลีน “…”
“ทำไมฉันไม่ไปนอนค้างบ้านนายแทนล่ะ?” แองเจลีนเสนอ
เธอแค่ไม่อยากที่จะแยกจากเขา
เจย์รู้สึกสังเวชและอึดอัดใจ “นี่คุณเป็นพลาสเตอร์ติดแผลหรือไงกัน?”
แองเจลีนส่ายหัวขณะยิ้ม “นายดึงพลาสเตอร์ออกได้หลังจากที่นายติดมันแล้ว ฉันไม่อยากถูกดึงออกหลังจากที่ฉันเกาะติดนายไปแล้ว”
เจย์ “…”
“ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ”
แองเจลีนมองเขาด้วยแววตาเศร้า ๆ “ช่วยสงสารผู้หญิงที่อ่อนแอและไร้หนทางอย่างฉันด้วยเถอะนะ”
เจย์พูดอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ ผมจะพาคุณกลับบ้านก็ได้”
แองเจลีนโพล่งออกมาด้วยรอยยิ้ม “อืม” เธอพยักหน้าอย่างร่าเริง
ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันบนทางเดินเท้าที่ทอดยาว
แองเจลีนใช้นิ้วของเธอเกี่ยวนิ้วของเขาอย่างซุกซน เหมือนกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า เจย์ดึงมือของเขาออกและจ้องมองเธออย่างดุดัน
หลังจากที่เธอทำตัวผิดไป เธอก็เฉหันมองทางไปอื่น
หลังจากจ้องมองเธออย่างทำอะไรไม่ได้สักสองสามครั้ง เจย์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นทำได้เพียงแต่ปล่อยไป
แล้วด้วยความกล้าที่จะทำมากกว่าเดิม เธอก็พยายามคว้าแขนของเขา
เจย์กระโดดห่างออกไปสิบฟุตแล้วพูดอย่างขบฟันว่า “ช่วยให้เกียรติตัวเองบ้างนะครับคุณเซเวียร์”
ราวกับเด็กที่ทำความผิดมา แองเจลีนก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้ค่ะ”
แล้วเธอก็เดินไปหาเขา คราวนี้เธอแสดงท่าทีอย่างเหมาะสม มีความเกรงกลัวขึ้นมาในน้ำเสียงของเธอตอนที่เธอพูด “พี่เบ็น นายเคยได้ยินคำพูดที่ว่า ‘เมื่อคน ๆ หนึ่งถูกเลี้ยงให้อิ่มและรู้สึกอบอุ่นแล้ว ความต้องการทางเพศของคน ๆ นั้นจะถูกกระตุ้นขึ้นมา’ หรือเปล่า?”
เจย์ถึงกับพูดไม่ออก
“ทำไมผมต้องยอมพาคุณกลับบ้านด้วยเนี่ย?”
แองเจลีนตอบอย่างแผ่วเบาว่า “เพราะว่าฉันน่ารักแล้วก็ตกหลุมรักได้ง่ายไง”
เจย์ถอนหายใจยาว
ใบหน้าผู้ดีและสง่างามของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอย่างมากในขณะที่เขาจ้องไปที่แองเจลีน “คุณชอบพูดกับผู้ชายในลักษณะที่ล่อแหลมแบบนี้เหรอ?”
รอยยิ้มของแองเจลีนค้างนิ่งบนใบหน้าของเธอโดยทันที เธอแก้ตัวกับเขาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เปล่า ฉันพูดเหมือนเป็นคนโหดเหี้ยมที่พร้อมทำลายล้างทุกอย่างต่อหน้าผู้ชายคนอื่นนะ มีเฉพาะแค่ตอนที่ฉันอยู่ต่อหน้านายเท่านั้นแหละที่ฉันจะเปิดเผยตัวตนปกติแท้จริงของฉันออกมา”
เจย์ชะงักไปเล็กน้อย… ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลับไม่เห็นถึงพฤติกรรมที่แปลก ๆ และน่ารังเกียจของเธอที่ทำให้เขารำคาญอีกแล้ว
ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง
ทางเดินเท้าที่ทอดยาวดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด
เจย์หยุดเดินและจ้องเธออย่างโมโห “บ้านของคุณอยู่ที่ไหนกันแน่?”
แองเจลีนมองดูทิวทัศน์ข้างหน้าที่ไม่คุ้นเคยแล้วก็มีสีหน้าที่ตกตะลึงเล็กน้อย “ฉันว่าเรามาผิดทางแล้วล่ะ”
เจย์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดความอดทน “เราเดินมาตั้งนานแล้วคุณเพิ่งกำลังจะมาบอกผมว่าเรามาผิดทางงั้นเหรอ? นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”
