ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 985
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 985
วันนี้เซ็ตตี้น้อยมาพร้อมกับลุงเซย์นแทนที่จะเป็นฟินน์
ตอนที่เซย์นเห็นเจย์ เขาอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปในอดีตของเขาและเจย์ พวกเขาทั้งคู่ต่างไล่ตามน้องสาวของอีกฝ่าย แต่มีเพียงแค่ความสัมพันธ์ของเจย์และแองเจลีนเท่านั้นที่สำเร็จ ในขณะที่เขากับโจเซฟินต่างแยกจากกัน
นอกจากนี้ยังมีความทรงจำอันเจ็บปวดที่เขาเกือบจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะความหวาดกลัวจากสายตาที่อาฆาตของเจย์
เซย์นใคร่ครวญและคิดได้ว่าในเมื่อตอนนี้เจย์ได้สูญเสียความทรงจำไปแล้ว มันคงจะเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะชำระหนี้ทั้งเก่าและใหม่ทั้งหมดพวกนี้เสีย มิฉะนั้นสิ่งนี้จะฝังใจเขาไปตลอด
“นายเบ็น เซ็ตตี้น้อยบอกว่าครั้งที่แล้วนายเล่นเพลงไปแค่ท่อนเดียวใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขามีคำติที่เกรี้ยวกราดที่ดูราวกับจะพูดว่า ‘นายไม่ละอายใจที่ได้รับเงินเดือนสูงขนาดนี้ในขณะที่นายเล่นเพลงไปแค่ท่อนเดียวบ้างเลยเหรอ?’
เจย์ดูไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อยและตอบอย่างใจเย็นว่า “อืม”
เขาช่างเป็นคนพูดน้อยเสียจริง!
เซย์นจงใจทำเรื่องต่าง ๆ ให้ยุ่งยากสำหรับเขา “ถ้าเป็นอย่างนั้น วันนี้นายก็สอนเพิ่มอีกสักสองสามท่อนได้ไหม? เซ็ตตี้น้อยเป็นอัจฉริยะน่ะ เธอจดจำเพลงอะไรก็ได้ตามได้หมดเลยหลังจากได้ฟังเพียงแค่ครั้งเดียว”
เจย์ยังคงตอบแบบนิ่ง ๆ “อืม”
เซย์นกัดฟันกรอดอย่างโมโห “นายเป็นครูของเซ็ตตี้น้อยนะนายเบ็น นายไม่ควรที่จะปากแข็งขนาดนี้หรอกนะ พูดมากกว่านี้สักหน่อยไม่ได้เหรอ?”
เจย์มองเขาด้วยสายตาพิฆาต “ผมพูดไม่ออกเวลามองหน้าคุณ”
เซย์นอัดอั้นไปด้วยความโกรธ
ก็ดี ถ้าเอาตามความเป็นจริงผู้ชายคนนี้อาจความจำเสื่อม แต่คารมคมคายและความสามารถในการโต้เถียงของเขาไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย
เซย์นเปลี่ยนกลยุทธ์ของเขา เขาเดินตามเจย์และเซ็ตตี้น้อยเข้าไปในห้องซ้อมเปียโน เจย์นั่งลงบนเก้าอี้เปียโนข้าง ๆ เซ็ตตี้น้อย ในขณะที่เซย์นนั่งข้างหลังพวกเขา
ในเมื่อตอนนี้เจย์มีอาการความจำเสื่อม เขาคงลืมวิธีการเล่นเปียโนไปหลายท่อนอยู่ เขากำลังให้ความสนใจว่าเจย์จะมีวิธีการหลอกล่อเซ็ตตี้น้อยได้อย่างไร
“วันนี้คุณอยากฟังอะไรเหรอคะ? หนูจะเล่นให้คุณฟังเอง!” เซ็ตตี้น้อยช่วยให้เจย์พ้นจากสถานการณ์ที่น่าพะอืดพะอมนี้ได้อย่างรวดเร็ว
“เล่นอะไรก็ได้ที่หนูชอบ” เจย์พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
ด้วยเหตุนี้เซย์นก็รู้สึกร้อนรน เซ็ตตี้น้อยเล่นในขณะที่เจย์ฟังน่ะเหรอ? ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจย์จะรอดพ้นไปได้
“เซ็ตตี้น้อย คุณเบ็นเล่นเปียโนได้ดีกว่าหนูอีก ทำไมหนูไม่ขอให้คุณเบ็นสอนเพลงใหม่ให้หนูล่ะ?” เซย์นเริ่มเสนอความคิดแย่ ๆ เพื่อหลอกล่อเจย์
เซ็ตตี้น้อยหันหลังกลับมาแล้วกลอกตาใส่เซย์นอย่างดุดัน
เซย์นกลัวเซ็ตตี้น้อยเวลาเธอกลอกตามากที่สุด ครั้งแรกที่เขาเห็นเซ็ตตี้น้อยกลอกตาของเธอ เขากลัวจนเกือบจะเป็นลมตอนที่เห็นลูกตาสีขาวคู่นั้น
“คุณลุง ไปชงชาผลไม้ให้เราหน่อยสิคะ”
เซย์นลุกขึ้นยืน “ก็ได้”
จากนั้นเขาก็ใช้สมองคิดถึงผลไม้ที่เจย์ไม่ชอบกิน
ดูเหมือนว่าเซ็ตตี้น้อยจะอ่านความคิดของเขาได้จึงพูดต่อว่า “หนูอยากดื่มน้ำแอปเปิลบริสุทธิ์ค่ะ”
แผนการของเซย์นล้มเหลวลง หลังจากร้องออกมาว่า ‘อ่า’ เขาก็ตอบ “โอเค โอเค”
หลังจากที่เซย์นออกไป เจย์ก็พูดกับเซ็ตตี้น้อยว่า “คุณลุงของหนูพูดถูกแล้วล่ะ ในเมื่อฉันเป็นครูของหนู ฉันก็ควรจะสอนอะไรใหม่ ๆ ให้หนูบ้าง ฉันจะสอนเพลงใหม่ให้หนูนะ ลองฟังแล้วดูว่าหนูชอบไหม ตกลงไหม?”
เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า “อืม”
เจย์เล่นบทเพลง Mountain high river deep ที่เขาเพิ่งฝึกมา เพลงนี้มีน้ำเสียงที่ไพเราะและท่วงทำนองที่ละเอียดอ่อนซึ่งฟังดูอ่อนละมุน เป็นสไตล์ที่แตกต่างไปจากเพลงที่เขาเล่นครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง
เซ็ตตี้น้อยถามอย่างสงสัย “คุณคะ ทำไมเวลาคุณเล่นเพลง Red spider lily คุณเล่นได้หนักแน่นมากจนทำให้มีเสียงก้องกังวานในเพลง มันทำให้จังหวะฟังดูหนักหน่วงและช้า แต่ตอนคุณเล่นเพลง Mountain high river deep คุณเล่นได้เบาหวิวเหมือนกำลังประคองแมลงปออันไร้น้ำหนักที่กำลังแฉลบอยู่บนผิวน้ำเลยล่ะคะ? ถ้าหนูจำไม่ผิดเพลง Mountain high river deep เป็นเพลงที่ส่งเสริมความคิดในเรื่องของความยากในการหาเพื่อนที่ซื่อสัตย์ เช่นเดียวกันกับเพลง Red spider lily ที่ส่งเสริมในเรื่องของความรัก ทั้งสองเพลงแค่ทำนองต่างกันเล่นด้วยทักษะที่เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?”
เจย์สะดุ้งตกใจเล็กน้อย
ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเซ็ตตี้น้อย เขาก็คงไม่รู้ว่าเขาตีความของอารมณ์ต่างไปจากเดิม
