ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 986
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 986
จุดกำเนิดของการเปลี่ยนแปลงนี้มาจากความงุนงงที่คุณแม่ของเซ็ตตี้น้อยมอบให้กับเขา
เจย์อธิบายว่า “เมื่อก่อนฉันเล่นผิดน่ะ ฉันเคยคิดว่า ไม่ว่าจะเป็นความรักที่ยั่งยืนหรือมิตรภาพที่ยืนยาว ทั้งคู่ก็ต่างแบกรับภาระเอาไว้ ในตอนนี้กรอบความคิดของฉันต่างออกไปจากเดิม ฉันคิดว่าความรักที่แข็งแกร่งและลึกซึ้งไม่สำคัญเท่ากับความรักที่ยั่งยืน!”
“เหมือนกับสายน้ำไหล มันไม่เคยสิ้นสุด!”
แม้เซ็ตตี้จะไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริง เธอก็ยังคงสนับสนุนอย่างเต็มที่ “หนูคิดว่าคุณเล่นได้ดีจริง ๆ ทั้งครั้งที่แล้วและครั้งนี้เหมือนกันนะคะ”
เมื่อเซย์นเข้ามาพร้อมกับน้ำผลไม้ เขาสะดุดกับการที่เชียร์ลีดเดอร์คนนี้กำลังพยายามประจบประแจงเจย์อย่างหนัก
“คุณเบ็นเล่นเปียโนก่อนหน้านี้ใช่ไหม?” เซย์นประหลาดใจเล็กน้อย
เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
“ไม่ผิดพลาดเลยเหรอ?” เซย์นกระซิบเข้าไปในหูของเซ็ตตี้น้อย
เซ็ตตี้พูดว่า “คุณเบ็นเล่นดีมาก เขาชำนาญและมีทักษะเป็นของตัวเอง เขาสามารถดึงความในใจโดยการเล่นท่วงทำนองที่เอื้ออารีและทำให้ผู้คนละลายไปด้วยความอ่อนหวาน หนูเรียนรู้จากคุณเบ็นได้เยอะอย่างกับหนูรู้แจ้งเลยล่ะค่ะ”
เซย์นเบ้ปาก ดูไม่เชื่อ “จริงเหรอ?”
เจย์จะไม่รู้ถึงความสงสัยในน้ำเสียงของเซย์นได้อย่างไร? มีนัยของความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากแววตาของเขา เขาวางมือที่เรียวและงดงามบนแป้น และทันใดนั้น เขาก็บรรเลงเพลง The piece Little Man ด้วยท่าทางที่สง่างาม
เซ็ตตี้น้อยกล่าวอย่างมีเลศนัยว่า “เพลง The piece Little Man ที่คุณเบ็นเพิ่งจะเล่นมีท่วงทำนองที่ไพเราะและซับซ้อน แต่ถ่ายทอดออกมาได้อย่างชัดเจนและเข้าถึงว่าชายน้อยคนนั้นที่มีจิตใจคับแคบและขี้ระแวงนั้นน่าสมเพชมากแค่ไหน”
เซย์นมีท่าทีที่หดหู่ไปในทันทีเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่พูด “ยัยเด็กน้อยนี่ เข้าข้างคนนอกแทนที่จะเป็นคนในบ้าน”
จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ
เซ็ตตี้น้อยและเจย์ยิ้มให้กัน
ในมื้อเที่ยง เซ็ตตี้น้อยพยายามที่จะทำให้เจย์อยู่ด้วยวิธีสงสาร “คุณเบ็นคะ ทำไมคุณไม่อยู่กินข้าวกับหนูล่ะคะ? คุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่กลับบ้านอยู่แล้ว หนูรู้สึกเหงาจริง ๆ ที่ต้องกินข้าวคนเดียว!”
เซย์นชี้ไปที่จมูกของตัวเอง “แล้วลุงไม่ได้เป็นคนสำหรับหนูหรอกเหรอ?”
เซ็ตตี้น้อยฮึดฮัดในตอนที่ลุงเซย์นป่วนแผนของเธอ ดังนั้นเธอจึงจ้องเขาอย่างเกรี้ยวกราด “หนูถือว่าลุงเป็นสุนัขฮัสกี้มาโดยตลอดค่ะ ลุงเซย์น”
เซย์นชำเลืองมองสุนัขฮัสกี้ที่นอนอยู่ที่ระเบียง แววตาของหมาน้อยว่างเปล่าและงุนงง
ด้วยเหตุนั้น เซย์นจึงรู้สึกหมดหนทางแบบสุด ๆ
“ก็ได้” เจย์ตกลงกับคำของเซ็ตตี้น้อยโดยไม่ลังเล
เขารู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิเสธเซ็ตตี้น้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง
เมื่อคนรับใช้เสิร์ฟอาหาร เซ็ตตี้น้อยก็นั่งข้าง ๆ เจย์ในขณะที่เซย์นนั่งอยู่ตรงกับข้ามโต๊ะ
เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าจืดชืดแค่ไหน เซย์นที่มีรสยิมชอบอาหารรสจัดก็หยิบช้อนส้อมขึ้นมาแต่ไม่รู้ที่จะเริ่มกินจากตรงไหนก่อนดี เขาทำหน้าบูดบึ้ง “ทำไมทุกอย่างถึงจืดไปหมดแบบนี้ล่ะ? อย่างน้อยก็ช่วยเตรียมบางอย่างให้ฉันด้วยไม่ได้เหรอ?”
จากนั้น คนรับใช้ก็วางจานผักดองตรงหน้าเซย์น เซย์นเหลือบมองคนรับใช้อย่างมีเลศนัย “ตามสถานะของฉันในตระกูลนี้ ฉันมีค่าแค่ผักดองจานหนึ่งอย่างนั้นเหรอ?”
คนรับใช้อธิบายว่า “คุณฟินน์เป็นคนสั่งอาหารพวกนี้ค่ะ คุณเซเวียร์”
เซย์นพูดว่า “ก็ได้”
จากนั้นเขาก็จ้องไปที่เจย์อย่างขมขื่น “ผมสงสัยว่าอาหารพวกนี้จะถูกปากของคุณไหม คุณเบ็น?”
เจย์พูดว่า “ผมไม่ใช่คนเลือกกิน”
เซย์นกัดฟันด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าอาหารที่ถูกเสิร์ฟเหมาะกับรสนิยมของเขา มันคงไม่น่าประหลาดใจที่รู้ว่าเขาไม่เรื่องมาก
“บอกมาดีกว่า ที่บ้านของคุณมีใครอยู่?” เซย์นแกล้งหาเรื่องคุยกับเขาเพื่อวัตถุประสงค์เดียวว่าเขาที่อยากรู้ว่าเขาสนิทกับภรรยาของเขามากแค่ไหน
