ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 99
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 99
โรสมองเขา เธอจ้องเขาอย่างว่างเปล่า
เขาไม่มีทางยอมแต่งงานกับเธอใหม่แน่
เขาสนใจแค่ต้องการจะเอาร็อบบี้น้อยกลับไป
มันเป็นเพราะว่าเขาไม่อยากดูเป็นคนไม่ดีในสายตาของเด็ก ๆ เขาจึงโยนปัญหามาให้เธอแทน
เขาคิดว่าโรสนั้นอ่อนแอและต้องยอมเขาอย่างแน่นอน
แต่ด้วยความไม่คาดคิด โรสกล่าวอย่างชัดเจน “ท่านอาเรส ห้าปีก่อน ฉันเริ่มคิดที่จะยอมแพ้ในการเลี้ยงดูลูก ๆ ฉันจะไม่มีทางทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นอีก”
เจย์มองโรสด้วยความดูหมิ่น เขาเน้นทุกคำพูดต่อมา “อาเรสก็ยังเป็นอาเรส อาเรสทุกคนต้องอยู่ด้วยกัน”
ทั้งสองมองจ้องหน้ากัน ด้วยความหัวรั้นและไม่ประนีประนอม
หลังจากพักใหญ่ เจย์จึงหันสายตาไปหาเด็ก ๆ แล้วถามเสียงอ่อน “งั้น คนไหนอยากจะไปกับคุณพ่อคืนนี้?”
ไม่ต้องสงสัย คำพูดเหล่านั้นถามกับร็อบบี้น้อยและเจนสัน เซ็ตตี้นั้นกำลังมีน้ำตาอยู่ที่มุมห้อง
ร็อบบี้น้อยนั้นกุมมือของโรส เขาได้เห็นว่าแม่ของเขานั้นดูหมดหนทางขนาดไหนเมื่อพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะอยู่ข้างแม่ของเขาในครั้งนี้
เจนสันมองดูท่าทางผิดหวังของพ่อเขา เขาถอนหายใจกับตัวเอง แล้วเดินไปหาเจย์ เจนสันจับมือของเจย์แล้วกล่าว “คุณพ่อกับคุณแม่ ร็อบบี้น้อยกับผมจะอยู่กับทั้งคู่ แบบเมื่อก่อน”
ในทันใดนั้น เจย์ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเจนสันถึงดูผิดปกติไม่กี่วันก่อน เปลี่ยนไปมาระหว่างพูดเก่งกับเงียบขรึม มันไม่ใช่เพราะเขามีสองบุคลิก แต่เป็นเพราะเขาสลับตัวกับร็อบบี้น้อย
เขาจะไม่ตำหนิเด็กทั้งสองที่ทำเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม เจย์ปฏิเสธคำของเจนส์ “เจนส์ ลูกกับร็อบบี้น้อยเป็นพี่น้องกัน คุณพ่อจะไม่ปล่อยให้พวกลูกแยกกันนาน”
เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็กอดเจนสันแล้วออกจากอพาร์ทเมนท์ไป
โรสทรุดลงบนโซฟาเพราะเธอรู้ว่าการตัดสินใจของเจย์ที่จะนำตัวร็อบบี้น้อยไปนั้นไม่มีทางเปลี่ยนไป
แล้วเธอจะทำอย่างไร?
ในตอนกลางคืน เจย์นอนอยู่บนเตียงด้วยดวงตาปิดสนิท แต่ใบหน้าอันยอดเยี่ยมของร็อบบี้น้อยก็ปรากฏในหัวเขา
“คุณพ่อ คุณพ่อครับ” เสียงร่าเริงอบอุ่นของร็อบบี้น้อยดังอยู่เต็มหัวเขาตลอดเวลา
ฉากต่อมาคือภาพที่ร็อบบี้น้อยต่อต้านเขา “ผมอาจดูเหมือนคุณพ่อ แต่นั่นเป็นเพราะพันธุกรรมของพ่อนั้นขี้เกเร พันธุกรรมของคุณแม่นั้นอ่อนโยนและใจดีเกินไป พวกเขาจึงต้องหลบซ่อน”
เขาได้ยินเพียงเสียงเด็กน้อยของร็อบบี้น้อยที่แกล้งเขา “อยากจะหัวเราะก็หัวเราะสิ คุณพ่อ คุณพ่อจะเก็บไว้ทำไม? ไม่ใช่นินจาเต่าสักหน่อย”
เจย์พลันลุดขึ้นนั่ง แต่ใบหน้าของร็อบบี้น้อยก็ปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
เขามีแววตาขี้เล่นที่บ่งบอกถึงตัวตนของเขา มันช่างดูสดใสและนุ่มนวลจนไม่มีใครกล้าที่จะรบกวนเขา
เขาส่ายหัวเพื่อเอาเด็กดื้อคนนี้ออกไปจากหัว แต่ร็อบบี้น้อยพลันกอดคอของเขาแล้วจูบใบหน้าของเขาฟอดใหญ่ ด้วยน้ำลายบนใบหน้าของเจย์ เขากล่าว “คุณพ่อ อย่าโกรธไปเลย ผมจะบอกพ่อคราวหน้าถ้าผมจะหนีไปอีก”
“หืม ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ?” เขาพลันนึกถึงตอนที่เขาดุเด็กน้อยคนนั้น
เด็กน้อยตอบด้วยความมั่นใจ “การหนีออกจากบ้านมันสนุก ถ้าเราวิ่งหนีออกจากบ้านเสมอ มันจะสนุกแบบนี้ตลอด”
ร็อบบี้น้อย—
ร็อบบี้น้อย—
