ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 993

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 993

บางทีเขาอาจพยายามที่จะกำจัดความเป็นไปได้ของการทำผิดโดยสิ้นเชิง ดังนั้นเจย์จึงพามาริลินและไทเกอร์ไปยังเมืองอิมพีเรียลในวันต่อมา

ครอบครัวสามคนอาศัยอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ

อพาร์ตเมนต์แตกต่างจากบ้านสวนห้องนอนเดียวที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ เมื่อก่อนนั้น เขาแบ่งปันห้องกับเทมเพสแทนที่จะเป็นมาริลิน ถึงกระนั้น ทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปด้วยดี

ในตอนนี้ เจย์และมาริลินเจอกันบ่อยขึ้น แม้ว่าพวกเขาเป็นสามีและภรรยากัน เจย์ก็ยังคงพบว่าตัวเองกดดันและอดกลั้นอยู่

มาริลินคิดแตกต่าง

เธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นผู้ชายของเธอ หลังจากที่อาบน้ำ เธอสวมชุดนอนบาง ๆ และกอดเขาจากด้านหลัง ทำตัวออดอ้อน “ที่รักคะ คุณไม่นอนกับฉันมานานมากเลยนะ ครั้งที่แล้ว เทมเพสก็อยู่ที่นั่น เพราะงั้นเราถึงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะคุณต้องดูแลเขา แต่ตอนนี้…”

เจย์ขมวดคิ้วในตอนที่เขาได้กลิ่นโรสแมรี่ผสมกับกลิ่นธรรมชาติของสาวชาวประมงจากผมที่เปียกของเธอ

เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะอดกลั้นความไม่สบายใจในท้องและเตือนตัวเองว่าเขาเป็นสามีของมาริลิน ดังนั้น เขาจึงมีข้อผูกมัดที่ต้องเติมเต็มหน้าที่ในฐานะสามี

“อื้ม” เขาพยักหน้าพลางขมวดคิ้ว

มาริลินเอื้อมปลดกระดุมเสื้อของเขา เมื่อมือหยาบ ๆ ของเธอนวดผิวสวยอันบอบบางของเขาเพียงเล็กน้อย เจย์ก็อดไม่ไหวอีกต่อไป

เขาผลักเธอออกไปและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ อาเจียนจนพอใจ

มาริลินยืนที่ประตูห้องน้ำและถอนหายใจ “คุณเป็นโรคแปลก ๆ แบบไหนกันแน่?”

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เจย์ก็เดินเซออกมาจากห้องน้ำและล้มตัวลงบนโซฟา “ผมขอโทษนะ มาริลิน ให้เวลาผมอีกสักหน่อยนะ”

มาริลินพยักหน้า “อื้ม”

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอ

ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกัน

ในเวลากลางคืน มาริลินหอบผ้าห่มและไปยังห้องนอนของลูกชายของเธอ

ร่องรอยของความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นบนหน้าอันมีเสน่ห์ของเจย์

มาริลินปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี และเขาหวังว่าจะอยู่กับเธออย่างกลมเกลียวและผาสุกในฐานะสามีและภรรยา แต่เขาแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจตลอดเวลาที่มาริลินเข้าใกล้เขา

เขายืนขึ้นอย่างกะทันหันและเดินอย่างช้า ๆ ไปยังห้องข้าง ๆ เขาพยายามที่จะใช้แรงใจเอาชนะนิสัยของเขา แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องของมาริลิน เขาก็ยอมแพ้

เขากลับไปยังห้องด้วยความเงียบ

…

โลกของฉันพังทลายไปโดยไม่มีนาย!

แองเจลีนแช่อ่างอาบน้ำ และคำพูดที่เลือดเย็นของเจย์ก็ดังก้องในหัวของเธอ

“ในเมื่อเราเป็นคู่รักที่ไม่สมหวัง คุณเซเวียร์ เราก็ควรเรียนรู้ที่จะยอมรับโชคชะตานะ”

“ผมมีภรรยาที่ดีอยู่ที่บ้าน และผมจะไม่ทำอะไรเพื่อทำร้ายเธอ คุณไม่ผิดที่จะตกหลุมรักผม แต่คุณผิดในตอนที่คุณล้มเหลวที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเองและยอมให้มันพัฒนาไปต่อ”

มันรู้สึกเหมือนกับว่าใครบางคนทิ่มฟองแห่งความหวังในใจของแองเจลีนอย่างไร้ความปรานี จากนั้น โลกของเธอก็เริ่มขาวโพลน

น้ำตาไหลนองหน้าของเธอ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าการมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัวเล็กน้อย เธอก็ได้ตระหนักว่าการสูญเสียการมองเห็นของเธอได้เกิดขึ้นอีกครั้ง แองเจลีนเงยหน้าเพื่อสู้กับน้ำตา หวาดกลัวที่จะระบายความรู้สึกออกมา

เธอรีบปีนออกจากอ่างอาบน้ำ ผมหยิกยาวและเปียกของเธอก็ติดที่แผ่นหลัง ใบหน้าเปลือยเปล่าที่ไม่มีร่องรอยของการแต่งหน้าดูสดใหม่เหมือนกับไข่ต้มที่ถูกปอกสด ๆ

การผสมผสานของความไร้เดียงสาและเย้ายวนใจบนใบหน้าที่โศกเศร้าของเธอทำให้เธอยิ่งดูน่าหลงไหล

ทุก ๆ ครั้งที่เธอสูญเสียการมองเห็น แองเจลีนก็จะโทรหาความช่วยเหลือจากโจเซฟีน

ด้วยความพร่ามัวและภาพซ้อน เธอพยายามที่จะโทรหาโจเซฟีนแต่เผลอกดไปที่ชื่อที่อยู่ข้างใต้ เจย์ อาเรส

เจย์ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ของแองเจลีน

เขารับสายอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหมดความอดทน “มีอะไรให้ผมช่วยไหม คุณเซเวียร์?”

แองเจลีนได้ยินเสียงที่เธอโหยหาตลอดทั้งวันทั้งคืน เสียงนี้มักจะเป็นเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจในความทรงจำของเธออยู่เสมอ แต่จู่ ๆ มันก็ฟังดูแปลกแยกและใจร้อนมาก

น้ำตาของแองเจลีนไหลนองหน้า

ลำคอขอเธอขยับอยู่หลายครั้ง แค่เธอก็กลั้นมันไว้และกลืนคำพูดกลับไป

เจย์ตกใจ “คุณร้องไห้เหรอ?”