ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 994

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 994

แองเจลีนวางสายอย่างเร่งรีบด้วยความกลัวที่ว่าเธอจะเผยความรู้สึกของตัวเอง

เจย์จ้องโทรศัพท์ของเขาด้วยความงุนงง

ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรหลังจากที่โทรหาเขาล่ะ?

เขาโยนโทรศัพท์ไปข้าง ๆ และนอนลงบนเตียง ถึงกระนั้น เจย์ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด หยิบเสื้อโค้ดข้าง ๆ เขาขึ้นมาและเดินออกไปด้านนอก

มาริลินเดินออกจากห้องและถามความด้วยความกังวลว่า “ที่รักคะ คุณจะไปที่ไหนดึกป่านนี้แล้ว?”

เจย์นิ่ง เขากำลังทำอะไรอยู่?

ชายที่มีความรับผิดชอบไม่ควรห่วงเรื่องผู้หญิงคนอื่นนอกจากภรรยาของตัวเอง

“ผมจะไปข้างล่างเพื่อสูดอากาศสดชื่นสักหน่อยน่ะ” เขาอารมณ์ไม่ดี

รอยยิ้มที่ขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของมาริลิน เธอเดินเข้าไปหาเจย์และเงยหน้ามองเขา เธอเตือนสติสามีที่พยายามที่นอกใจเธอโดยใช้สัญชาตญาณที่หลักแหลมในฐานะผู้หญิง

“ที่รักคะ พวกเขาพูดกันว่า คุณเริ่มมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้หญิงรวยและมีอิทธิพลคนหนึ่ง นั่นจริงไหมคะ?” การสอบถามของมาริลินดูเปราะบางและอ่อนแอมาก

เจย์ไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง

ใช่หรือไม่ใช่ ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องกับคำถามนี้

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เขากังวลเรื่องของแองเจลีนมากแค่ไหน เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขากำลังเขาใกล้เธอ

เขาไม่ใช่คนที่รู้วิธีโกหก

“ผมจะเลิกติดต่อกับเธอ ไม่ต้องห่วงนะ” สายตาของเขาดูแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

มาริลินยิ้มกว้างออกมา “ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะคะ”

เจย์มองมาริลินที่ดูไร้เดียงสาและตั้งสติว่าจะไม่ให้ผู้หญิงที่เปล่งประกายและงดงามอย่าแองเจลีนเข้าใกล้เธอ มาริลินไม่มีความสามารถที่จะแข่งขันกับเธอหรือจะไปสู้อะไรกับเธอได้ เธอไม่มีใครนอกจากเขา สามีของเธอที่เป็นเพียงคนเดียวที่จะปกป้องเธอได้

เจย์พูดเบา ๆ ว่า “ไปนอนเถอะ ผมจะพาคุณกับไทเกอร์ไปห้างสรรพสินค้าในวันพรุ่งนี้เพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่สักหน่อย”

แววตาของมาริลินเต็มไปด้วยความดีใจหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เขากล่าว

“ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่มาหลายปีแล้ว” เธอยิ้มกระมิดกระเมี้ยน

แววตาของเจย์มืดมน “ผมสัญญาว่าจะมอบชีวิตที่ดีให้คุณกับไทเกอร์จากนี้เป็นต้นไป”

มาริลินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ฉันเชื่อคุณค่ะ”

สวนบันทึกรัก

หลังจากที่ได้รับข้อความของแองเจลีน โจเซฟีนจึงทิ้งทุกอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ในทันทีและรีบมาอยู่ข้าง ๆ แองเจลีน

แองเจลีนนั่งอยู่บนเตียงอย่างเชื่อฟังขณะที่คลุมผ้าเช็ดตัว

เธอสูญเสียการมองเห็นไปทั้งหมดแล้ว

โจเซฟีนตั้งคำถามเธออย่างกังวลใจ “เหตุผลที่พี่สูญเสียการมองเห็นในครั้งนี้คืออะไร? มันนานมาแล้วตั้งแต่ที่พี่เสียการมองเห็นครั้งที่แล้วนะ”

ตาของแองเจลีนเป็นสีแดงเข้มขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น “พี่ชายของเธอกำลังจะทำเรื่องผิดพลาดของเขาต่อ เขาขอให้ฉันเรียนรู้ที่จะทิ้งโชคชะตาของตัวเอง”

โจเซฟีนตกใจมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือแรงกดดันอันยิ่งใหญ่สำหรับเธอ

ถึงกระนั้น โจเซฟีนก็ไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังไปเสียทั้งหมด “พี่ชายของฉันชอบพี่แองเจลีนนะ เรากำลังพูดถึงความรักที่ฝังอยู่ในกระดูก ทันทีที่ความทรงจำของเขาฟื้นคืนมา ฉันรับประกันได้ว่าเขาจะทิ้งทุกอย่างและกลับมาอยู่ข้าง ๆ พี่”

“แต่ถ้าความทรงจำของเขาไม่กลับมาล่ะ?” แองเจลีนถูกครอบงำด้วยสิ่งที่ได้มาและการสูญเสียของเธอ

“เขาเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์และยุติธรรม เขาจะไม่มีทางทิ้งภรรยาคนปัจจุบันของเขา” แองเจลีนกล่าวอย่างคอตก

ด้วยเหตุนั้น โจเซฟีนจึงเงียบไป

นั่นทำให้แองเจลีนยิ่งรู้สึกโศกเศร้า

ค่ำคืนที่ไร้สิ้นสุดนำพามาซึ่งฤดูใบไม้ร่วงที่พลิ้วไหว คืบคลานเข้ามายังหน้าต่างและนำพาร่องรอยของความเหน็บหนาวไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง

แองเจลีนหนาวมากจนเธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง เมื่อห่วงว่าโจเซฟีนจะหนาว แองเจลีนก็คลำหาทางไปยังตู้เสื้อผ้าและหยิบผ้าห่มออกมา เมื่อเธอกลับมาที่เตียง เธอกลับไปผิดทางโดยบังเอิญและชนประตู