ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 996
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 996
โจเซฟีนปล่อยมือของแองเจลีนโดยไม่มีการเตือนและกระซิบว่า “แองเจลีนฉันปวดท้อง ฉันจำเป็นต้องไปเข้าห้องน้ำ นั่งรอฉันตรงนี้นะ”
ดังนั้น แองเจลีนจึงนั่งลงบนม้านั่งที่เตรียมไว้ให้กสำหรับลูกค้าในร้านโดยเฉพาะ
โจเซฟีนแอบอยู่ในความมืดและสังเกตเจย์อย่างลับ ๆ
เธออยากเห็นการตอบสนองจริง ๆ ของเจย์เมื่อเขาเห็นแองเจลีน
เจย์และมาริลินเดินเข้าไปในร้าน ส่วนมากเจย์จะอุ้มไทเกอร์ไว้ในอ้อมแขนของเขาและยืนอยู่ด้านหนึ่งเหมือนกับรูปปั้นน้ำแข็งในขณะที่มาริลินเลือกเสื้อผ้าที่เธอชอบ
“คุณคิดว่าชุดนี้เป็นไงบ้างคะ ที่รัก?” มาริลินยกเสื้อสีแดงสดขึ้นในทันที
เจย์พยักหน้า “อื้ม”
มาริลินที่เริงร่านำชุดเข้าไปยังห้องแต่งตัวและกำลังจะลองใส่
พนักงานขายก็เดินเข้ามาและแย่งกระโปรงไปจากมือของมาริลิน จากนั้นก็มองมาริลินจากหัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ดูถูก ด้วยที่เห็นชุดแฟชั่นราคาถูกของเธอ พนักงานขายจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงเล็กน้อย “คุณคะ ชุดนี้ราคา 130,000 คุณจ่ายไหวไหม?”
มาริลินดูอับอายเป็นอย่างมาก
พนักงานขายยังคงพูดต่อว่า “ถ้าคุณจ่ายไม่ไหว ก็อย่าลองใส่ เกรงว่าคุณจะทำให้ผ้าของเราเปื้อนน่ะค่ะ” เมื่อกล่าวเช่นนั้น เธอทำแม้กระทั่งปัดฝุ่นในจุดที่มาริลินสัมผัสก่อนหน้านี้
เจย์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมหลังจากที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ผมกำลังซื้อชุดนี้”
เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอก็ประหม่าและทำไม้เท้าหล่น เธอก้มลงเก็บมัน จากนั้นก็หันกลับไปยังเสียง
หัวใจของเธอปั่นป่วน
เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องที่เธอสูญเสียการมองเห็น เธอไม่อยากให้เขากังวลเรื่องของเธอ
เธอได้ลืมความจริงที่ว่าเธอไม่ได้แต่งหน้าใด ๆ เลยในวันนี้
แววตาที่เฉยเมยของพนักงานขายมองไปที่เจย์ แม้ว่าเธอประหลาดใจกับความดูดีของเจย์ ในตอนที่เธอเห็นเสื้อยืดราคาถูกที่เขาใส่ เธอมองเขาเหมือนกับเป็น ‘โถ’ ที่แทบไม่สบายตาแถมยังไม่มีค่าเลย
“คุณมีเงินงั้นเหรอ?” พนักงานขายถามอย่างรุนแรง
เจย์ตอบกลับอย่างเยือกเย็นว่า “ผมคงไม่ซื้อถ้าไม่มีเงิน”
พนักงานขายคนนั้นตกตะลึงกับออร่าของเขา และคืนชุดให้กับมาริลินอย่างขายหน้า
แววตาของแองเจลีนส่องประกายความอิจฉาและรอยยิ้มที่ขุ่นเคือง ผู้หญิงคนนี้ได้รับพรโดยแท้จริงที่ได้รับการปกป้องของเจย์บี้
แต่น่าเสียดาย ไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้ความพยายามเป็นพิเศษเพื่อชื่นชมสิ่งดี ๆ
การเติบโตในแถบบ้านนอก ความยากจนได้ทำให้ความรู้สึกของมาริลินมืดบอด ทำให้เธอให้ค่าของเงินมากกว่าศักดิ์ศรีของตัวเอง
มาริลินไม่รับชุดจากพนักงานขาย แต่กลับกัน เธอเดินเข้าไปหาเจย์อย่างเหนียมอายและพูดว่า “ช่างมันเถอะค่ะ ที่รัก ชุดนี้แพงไปจริง ๆ 130,000! พวกเขาพยายามโกงเรารึไง?”
พนักงานขายหัวสูงหมดความอดทนกับมาริลินมากแต่แรก ดังนั้น เมื่อมาริลินพูดว่าเธอพยายามที่จะโกงพวกเขา เธอก็โมโหขึ้นทันที
“ขอโทษนะคะ? คุณกำลังเรียกฉันว่าคนโกงเพียงเพราะคนบ้านนอกอย่างคุณไม่มีปัญญาใส่เสื้อผ้าคุณภาพดีใช่ไหม? คุณไม่คิดว่าคุณควรขอโทษดิฉันหรอกเหรอ?”
มาริลินตัวสั่นด้วยความกลัวและพูดตะกุกตะกักว่า “ฉัน… ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เราจ่ายชุดนี้ไม่ไหว เราไม่ต้องการมันแล้วค่ะ”
พนักงานขายพูดต่อเหมือนกับหมาคาบกระดูก “จ่ายไม่ไหวงั้นเหรอ? ทำไมผู้ชายของคุณพยายามที่จะอวดดีในเมื่อพวกคุณจ่ายไม่ไหว? ทำไมพวกคุณไม่บอกแต่เนิ่นแทนที่จะทำให้ดิฉันเสียเวลา?”
ใบหน้าอันงดงามของเจย์ดูขายหน้าเป็นอย่างมาก…
แองเจลีนหลับตาขณะที่คลื่นของความโกรธก็พลุ่งพล่านในใจของเธอ
นังผู้หญิงอวดดีนี่! หล่อนกล้าดียังไงมาย่ำยีศักดิ์ศรีของเจย์แบบนั้น?!
ไม่ว่าเขาจะจนแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ลำบาก
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ให้เกียรติความรู้สึกของเขาเลย
130,000 คือทั้งหมดที่ทำลายศักดิ์ศรีของเจย์ไปอย่างนั้นเหรอ?
แองเจลีนทิ้งไม้เท้าไปและยืนขึ้น
ออร่าของเธอช่างงดงาม
…
