ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 999
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 999
สายตาที่เหมือนกับเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงอย่างกะทันหัน เขารีบส่งไทเกอร์ให้กับมาริลิน
อย่างไรก็ตาม มาริลินจับมือของเขาแน่นขณะที่ประกายของความกังวลก็ออกมาจากแววตาของเธอ “ที่รัก!”
เจย์พูดว่า “เธอช่วยเรานะ ผมก็ควรจะตอบแทนเธอ”
อย่างไรก็ตาม มาริลินไม่ยอมปล่อย น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าขณะที่เธอถามว่า “คุณตกหลุมรักเธอเข้าแล้วงั้นเหรอ?”
เจย์ “…”
“วิธีที่คุณมองเธอเมื่อกี้… มันแตกต่าง!”
เจย์ตกใจเล็กน้อย เขาประหลาดใจที่รู้ว่าเขาที่เป็นคนที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า ล้มเหลวในการปิดบังว่าเขาชอบผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน
เขาแทบจะไม่ละสายตาไปจากเธอ
ที่มากไปกว่านั้น เธอช่วยเขาในสถานการณ์ที่น่าขายหน้าอย่างใจกว้างและฉลาดมาก โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายของเขา เขาต้องยอมรับว่าเขาคิดวว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขัดขืนผู้หญิงที่ช่างอ่อนโยนและงดงามอย่างเธอ
เจย์มองแองเจลีนขณะที่เธอยืนอยู่กลางสายฝน เขาเห็นว่าชุดสีเขียวของเธอเปียกชุ่มแค่ไหนและเธอยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหนูที่เปียกน้ำอย่างไร
ท่าทีความงุนงงและหมดหนทางถูกเขียนทั่วใบหน้าชายหนุ่ม
เจย์สลัดหลุดออกจากมือของมาริลิน…
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ จู่ ๆ รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันหรูก็จอดอยู่ข้าง ๆ แองเจลีน
ประตูถูกเปิดออกและเซย์นก็ลงมาจากรถ
ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเขาก็ดูใจสลายไปจนหมด “แองเจิล!”
เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงของเซย์น เธอก็รู้สึก… สิ้นหวังงั้นเหรอ?
เธอจะแกล้งไม่ได้ยินเขาได้ไหม?
เธอแสดงมาตั้งนาน แต่เซย์นกำลังจะทำมันพังทั้งอย่างนั้นหรือ?
แองเจลีนหันหลังและเดินไปทางอื่นอย่างกระวนกระวาย
เซย์นเดินไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว เขาคลุมเสื้อคลุมหนารอบแองเจลีนแน่น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นแบบเจ้าหญิง
เขาบ่นว่า “แค่ตาของเธอเสียการมองเห็นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหันกลับในตอนที่ได้ยินเสียงพี่ล่ะ? หูของเธอก็มีปัญหาด้วยเหมือนกันงั้นเหรอ? ไม่นะ ฉันต้องพาเธอไปตรวจหูที่โรงพยาบาลซะแล้ว”
แองเจลีนเหวี่ยงหมัดที่อ่อนแรงและเริ่มชกเขาอย่างขุ่นเคือง “พี่มาทำอะไรที่นี่? พี่มาทำอะไรที่นี่? พี่มาทำอะไรที่นี่?”
เซย์สับสนมาก เขาคิดว่าแองเจลีนทรมานจากความตกใจและนั้นเป็นเหตุผลที่เธอกำลังพล่ามไร้สาระ
เซย์นระเบิดน้ำตาออกมาอย่างใจสลายและขอโทษแองเจลีน “พี่ขอโทษที่มาช้านะ ไม่ต้องกลัวแล้ว พี่จะพาเธอกลับบ้านทันที”
แองเจลีนงอตัวในอ้อมแขนของเขาและระเบิดน้ำตาออกมา
“ฉันไม่อยากให้นายมารับฉัน นายมาทำไม?”
ในตอนนี้ แผนของเธอได้ล้มเหลว ความโศกเศร้าในใจของเธอนั้นบรรยายไม่ได้
เซย์นจะรู้ถึงสิ่งที่เธอคิดได้อย่างไร? เขาขอโทษเธออย่างไม่หยุดหย่อน “พี่ขอโทษ แองเจลีน พี่จะไม่ทิ้งเธอไว้ข้างหลังอีกแล้ว”
ข้างหลังเสาหนึ่งในห้างสรรพสินค้า โจเซฟีนมองเจย์ขณะที่เขานั่งกลับลงไปบนเก้าอี้ จากนั้น เธอก็จ้องไปที่เซย์นด้วยความเกลียดชังอย่างมากในขณะที่พูดอย่างสิ้นหวังว่า “เฮ้อ อีกนิดเดียวเท่านั้น!”
โจเซฟีนเก็บเครื่องมือของเธอและเดินออกไปอย่างขุ่นเคือง
เมื่อเธอเดินผ่านทางเข้าของห้างสรรพสินค้า โจเซฟีนก็จ้องไปที่เจย์
เธอรู้ว่าสายตาของเจย์จับจ้องไปที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันสีดำเหมือนกับแม่เหล็กผ่านทางกระจก เขาหรี่ตาที่งดงามและเฉียบคมเหมือนกับเหยี่ยว ดูมีสมาธิอย่างมาก
ฝนค่อย ๆ หยุดตก
มาริลินดึงเจย์ที่ไม่ได้สติ “ฝนหยุดแล้วค่ะที่รัก เราไปกันได้แล้ว”
เจย์ยืนนิ่งเหมือนกับหุ่นเชิด
เขาหันกลับไปมองยังทิศทางที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์อยู่ก่อนหน้านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มาริลินถอนหายใจอย่างเปล่าเปลี่ยวออกมาก “เธอไปแล้ว เลิกมองได้แล้ว ที่รัก”
เจย์ได้สติคืนมา เมื่อเขารู้ตัวว่าภรรยาของเขาเจ็บกับ ‘ความเสน่หาที่ไม่อาจยั้งใจได้’ ของเขา เขาก็เริ่มโทษตัวเองเป็นอย่างมาก
เขาเอื้อมไปจับมือของเธอในขณะที่ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า
เมื่อกลับมาถึงบ้าน
เจย์รีบไปยังมุมห้องนั่งเล่นอย่างกระตืนรือร้นเปิดผ้าใบบนขาตั้ง ภาพนั้นก็เผยต่อสายตาของเขาแบบนั้น
เขาจ้องหญิงสาวในภาพ จากนั้นก็คิดถึงแองเจลีนที่เขาบังเอิญเจอในวันนี้
