รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 150 หนึ่งหยินและหนึ่งหยาง ผู้นำเผ่าและดินแดนเผ่าอูทั้งหมดถูกกวาดล้าง!
ภาพวาดหยินหยางสองภาพ
หนึ่งคือเทพเจ้าจันทราในไซอิ๋ว
หนึ่งคือเหลยเจิ้นจื่อในสถาปนาเทวดา
ภาพวาดทั้งสองเหมือนจริงราวกับว่าเทพเจ้าจันทราและเหลยเจิ้นจื่อได้มาเยือนที่นี่จริง ๆ!
ผู้อาวุโสและศิษย์นิกายอวี้ซวีทนไม่ไหว ในที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็คุกเข่าลงคำนับต่อภาพวาดทั้งสอง
อูเหิงตกใจกลัวจนสั่นไปทั้งตัว เขาร้องไห้อย่างขมขื่น มือบดขยี้ยันต์หยกและตะโกนออกมา “ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย!”
ยันต์หยกระเบิด ก่อนที่เงาร่างสูงอันทรงพลังจะบินออกมาจากยันต์หยก
“ผู้ใดกล้าทำร้ายบุตรของข้า!?”
เงาร่างนั้นตะโกนด้วยความโกรธเคือง กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวกระเพื่อมไหว สุรเสียงยังคงสะท้อนก้องในเวหา จนแผ่นดินปริแตก กระทั่งต้นไม้ใหญ่ยังหักโค่นลง!
นี่คืออวตารของผู้นำเผ่าอู
อูเหิงเป็นบุตรชายคนเดียวของเขา
เพื่อความปลอดภัยของอูเหิง เขาจงใจทิ้งอวตารไว้ในยันต์หยก
“กล้าแตะต้องบุตรชายของข้า อูฉยงผู้นี้ เจ้ามีกี่ชีวิตให้ชดใช้กัน!?”
เสียงของเงาดำนั้นเย็นชายิ่ง ดวงตาของเขากวาดไปอย่างเชื่องช้าราวกับราชันแห่งโลกา มีกลิ่นอายอหังการแผ่ซ่านออกมาอยู่ตลอด!
ทว่าในไม่ช้า ราวกับว่าเขาได้เห็นสิ่งที่น่าพรั่นพรึงที่สุด ร่างเงาพลันพังทลายลงในพริบตา!
“ไม่นะ!”
เสียงของอูฉยงตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว ราวกับเขาเสียสติไปแล้ว!
ภายใต้แรงกดดันของหยินและหยาง อวตารของอูฉยงอ่อนแอจนไม่สามารถทนต่อการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ เช่นเดียวกับคนรับใช้ชราสองคนที่อยู่ข้างหน้า เขาเองก็หายไปในทันที!
ฉากนี้ทำให้ยอดฝีมือและศิษย์ของนิกายอวี้ซวีทุกคนตกตะลึง
ร่างอวตารของผู้เฒ่าผู้มีอิทธิพลและไม่มีใครเทียบได้ของเผ่าอูตรงหน้าถูกกำจัดไปอย่างสมบูรณ์ในทันที มันน่ากลัวเกินไปแล้ว ทำให้พวกเขาตกใจเป็นอย่างมาก!
ผู้นำเผ่าอู ซึ่งเป็นยอดฝีมือชั้นนำในภาคกลางอยู่ในขอบเขตก่อกำเนิดนภา แม้ว่าจะเป็นแค่อวตารของเขา แต่พลังนั้นก็น่าสะพรึงและทรงพลังยิ่ง!
แต่ภายใต้พลังของหยินและหยางในภาพวาดทั้งสอง อีกฝ่ายไม่อาจต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาทั้งหมดต่างตกตะลึง
“ท่านพ่อ…!”
อูเหิงหวาดกลัวยิ่ง ก่อนจะมีของเหลวสีเหลืองไหลออกมาจากหว่างขาของเขา
เขาเคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ที่ไหนกัน?
ทันใดนั้นร่างของอูเหิงก็ล้มลง!
เขาถูกพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจตั้งแต่ยังเด็ก จึงไม่เคยเจอเรื่องไม่สบายใจใด ๆ เพราะท่านพ่อจะดูแลเขาทุกอย่างเอง
แต่ตอนนี้…ท่านพ่อของเขาไม่สามารถช่วยเขาได้อีกแล้ว เขาจะไม่ล้มลงได้อย่างไร?
…
ภาคกลาง
ณ ดินแดนชนเผ่าอู
ผู้นำเผ่าอูซึ่งกำลังประชุมกับกลุ่มผู้อาวุโสพลันหยุดเคลื่อนไหวทันที
“บัดซบ!”
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด และจิตสังหารของเขาก็แทบพุ่งสูงเสียดฟ้า
เพราะอวตารเชื่อมต่อกับร่างกาย อูฉยงจึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับอูเหิงแล้ว
“กล้าแตะต้องลูกชายของข้า ข้าจะให้พวกเจ้าทุกคนในนิกายอวี้ซวีถูกฝังไปพร้อมกับลูกชายของข้า!”
ยามนี้อูฉยงบันดาลโทสะยิ่ง อูเหิงเป็นบุตรชายคนเดียวของเขา เขาย่อมไม่ต้องการเสียอีกฝ่ายไป!
ทว่าในตอนนี้เอง…
พลังของหยินและหยางพลันทะยานเข้ามาจากระยะไกล แล้วมันก็พุ่งมาถึงในพริบตา
ภายใต้พลังของหยินและหยาง ค่ายกลป้องกันของเผ่าอูดูราวกับกระดาษ เพราะพลังนี้เจาะทะลุมันในทันทีและบินตรงไปยังผู้นำเผ่าอู
“อันใดกัน!”
ผู้นำเผ่าอูสัมผัสได้ถึงพลังของหยินและหยาง แล้วการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
เขาคิดไม่ถึงว่าพลังหยินและหยางจะไล่ตามเขามา!
มันช่างเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวอะไรเช่นนี้!
แม้นอยู่ไกลออกไปยังบูรพาทิศ พลังนี้กลับสามารถไล่ตามอวตารมาได้!?
ฟึ่บ!
เขาไม่กล้าลังเล รีบเรียกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างรวดเร็ว และเร่งสุดกำลังเพื่อขวางกั้นพลังตรงหน้าเขา!
ในขณะเดียวกัน อูฉยงยังใช้พลังมหาศาลดึงเอาร่างผู้อาวุโสทุกคนในที่นั้นให้มาต้านทานการโจมตีของหยินหยางแทนเขา!
บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม!
พลังของหยินและหยางลดลง ก่อนการระเบิดครั้งใหญ่จะดังขึ้นอย่างฉับพลัน พริบตานั้นเผ่าอูทั้งหมดถูกกำจัดออกไปในทันที!
“ได้อย่างไรกัน!!”
ผู้นำเผ่าอูส่งเสียงคำราม ซึ่งนี่เป็นเสียงสุดท้ายของเขา
ผู้อาวุโสที่ถูกดึงมาขวางหน้าเขาก็ถูกกวาดล้างจนหมดเช่นกัน สุดท้ายแล้วก็ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลย!
ภายใต้พลังดังกล่าว อาวุธศักดิ์สิทธิ์นั้นไร้ประโยชน์โดยสมบูรณ์ มันสลายหายไปทันทีและผู้นำแห่งเผ่าอูก็ถูกฆ่าตายทันที!
“เกิดเรื่องอันใดขึ้น!”
“ดินแดนแห่งเผ่าอู…หายไปแล้ว!”
เสียงระเบิดจากดินแดนเผ่าอูนั้นน่ากลัวจริง ๆ ซึ่งคลื่นเสียงของมันดังออกไปไกลหลายหมื่นลี้
ผู้ฝึกตนหลายคนตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางเผ่าอู และทันใดนั้นก็พบว่าเผ่าอูทั้งหมดถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลอง!
พวกเขาอ้าปากค้าง แผ่นหลังสั่นเทา และจิตวิญญาณของพวกเขาก็สั่นสะท้านอย่างยิ่งยวด
เกิดอันใดขึ้น?
เผ่าอูซึ่งสืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยโบราณถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้นเช่นนี้!
“สมควรแล้ว!”
“อูเหิงกับเผ่าอูน่ารังเกียจเกินไป!”
เนิ่นนานก่อนจะบังเกิดเสียงโห่ร้องและเสียงความสุขมากมายดังมาจากทั่วทุกสารทิศ
อูเหิงเป็นที่รู้จักในฐานะราชาแห่งนรกที่มีชีวิตในภาคกลาง ในอดีตเขาได้ทำสิ่งเลวร้ายไว้มากมาย ยกเว้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์และเผ่าอสูรที่ทรงพลัง สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ในภาคกลางล้วนต่างถูกอู่เหิงกดขี่ข่มเหงไม่มากก็น้อย!
การที่อูเหิงไร้ยางอายก่อเรื่องไปทั่วล้วนได้รับการสนับสนุนจากเผ่าอู
ผู้คนในเผ่าอูต่างมือเปื้อนเลือดจำนวนมาก!
ยามนี้เผ่าอูถูกกำจัดจนหมดสิ้นแล้ว พวกเขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร?
พวกเขามีความสุขมาก มีความสุขเสียยิ่งกว่าตอนพวกเขาทะลวงขอบเขตได้สำเร็จเสียอีก!
“ฝีมือผู้ใดกัน?”
“มีคนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นอยู่ในภาคกลางงั้นหรือ!?”
ผู้ฝึกตนทั้งหลายพากันสะดุ้งเฮือก นึกหวาดกลัวยิ่งนัก
กวาดล้างเผ่าอูทันที นี่มันพลังอะไรกัน?
พวกเขารู้สึกหวาดกลัวและกระวนกระวายใจอย่างมาก!
หากอีกฝ่ายสามารถกำจัดเผ่าอูได้อย่างง่ายดาย ก็ย่อมสามารถกำจัดพวกเขาได้อย่างง่ายดายเช่นกัน!
เดิมทีพวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถดูถูกทั่วภาคกลางและเหยียนโจวทั้งหมดได้ แต่ตอนนี้พวกเขาเลิกคิดเช่นนั้นและไม่กล้าหยิ่งยโสอีกต่อไป!
ในโลกนี้ยังมีขุมพลังที่พวกเขาไม่รู้จักอยู่ มิหนำซ้ำมันยังเหนือกว่าพวกเขาไปมาก!
…
ณ แดนบูรพาทิศ
อูเหิงทรุดตัวลงบนพื้น ใบหน้าของเขาซีดเผือดและไร้ชีวิตชีวา
เขาพึมพำ “ท่านพ่อของข้าคือผู้นำเผ่าอู ท่านพ่อของข้าคือผู้นำเผ่าอู… ข้าเป็นบุตรชายคนเดียวของท่านพ่อ!”
อย่างที่ทุกคนรู้ เขาเป็นเด็กที่ถูกตามใจจนเสียคน
บิดาของเขาอยู่ไกลออกไปทางตอนกลางของเหยียนโจว และแม้แต่ดินแดนของเผ่าก็ถูกกวาดล้างไป…
“น่าขยะแขยงนัก เขาถึงกับกลัวจนฉี่ราด!”
ศิษย์นิกายอวี้ซวีบีบจมูกของพวกตนพลางมองไปที่อูเหิงด้วยความรังเกียจ ก่อนพูดว่า “ไม่เช่นนั้นก็ฆ่าเขาเสีย!”
“เขาน่ารังเกียจเกินไป สมควรตาย!”
“สมควรถูกฆ่าทิ้ง!”
ศิษย์นิกายอวี้ซวีคนอื่น ๆ พูดอย่างไม่พอใจ
ชั่วขณะนี้เอง
แสงของภาพวาดทั้งสองหายไปและตกลงมาจากอากาศ สือเฟิงเอื้อมมือออกไปรับภาพวาด
เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว ภาพวาดทั้งสองไม่เพียงมีวิชาที่ยิ่งใหญ่ของหยินและหยาง แต่ยังมีพลังที่เหนือจินตนาการ แม้แต่ร่างอวตารของผู้นำเผ่าอูก็สามารถลบล้างได้ทันที!
วิธีของท่านเซียนเป็นสิ่งที่เหนือจินตนาการจริง ๆ!
“ถ้าเจ้าฆ่าเขา ข้าเกรงว่าผู้นำเผ่าอูจะบ้าคลั่งเอา!”
ยอดฝีมือนิกายอวี้ซวีกล่าว “พาเขากลับไปที่นิกายและดูว่าเจ้านิกายจะจัดการกับเขาอย่างไร”
หลังจากนั้นเขาก็บอกลายอดฝีมือกับศิษย์คนอื่น ๆ พาอูเหิงออกจากที่นี่และกลับไปที่ภาคกลาง
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เขาไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง นับประสาอะไรกับการประวิงเวลา
…
“ทำเรื่องทั้งสองอย่างที่ท่านเซียนสั่งการสำเร็จแล้ว!”
ท่ามกลางหมู่เมฆ ปักษาขนาดมหึมาสองตัวสยายปีกบินปกคลุมท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ ด้วยขนนกสีสันสดใสและพลังอันน่าเกรงขาม
เป็นประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกับหูช่วงที่ขี่นกยักษ์สองตัวพุ่งตรงไปยังทิศของเมืองชิงซาน
ผู้ฝึกตนและสัตว์อสูรทั้งหมดที่สร้างปัญหาในเมืองปุถุชนต่างถูกพวกเขากุดหัวไปแล้ว
อีกทั้งพวกเขายังได้รับตู้เย็นที่ท่านเซียนกล่าวถึงอีกด้วย
ในใจของทั้งสองต่างรู้สึกสดชื่นและมีความสุขเป็นอย่างมาก ในขณะนี้พวกเขากำลังจะกลับไปหาท่านเซียน
