รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 155 สุนัขยักษ์สีดำ ผู้บรรลุสังสารวัฏ!
ช่างเก่งกาจยิ่ง
มิน่าแปลกใจเลยที่หลิงอินจะสงบนิ่งและไม่เร่งรีบ นี่เพราะหลิงอินมั่นใจในตัวเองมาก!
เซี่ยเหยียนพลันรู้สึกหดหู่ใจมากยิ่งกว่าเดิม
แม่นางผู้นี้นับว่าเก่งมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายจะทำไม่ได้ แต่นั่นเป็นเพราะนางไม่เคยสัมผัสการยิงธนูมาก่อน
ไม่สิ หลิงอินเพิ่งเริ่มเรียนรู้การยิงธนู แต่ตอนนี้นางกลับเชี่ยวชาญวิธีและทักษะการยิงธนูแล้ว!
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หลิงอินแข็งแกร่งกว่านางมากจริง ๆ!
ต้องรู้ว่าจนถึงตอนนี้ วิธีและทักษะของนางยังเชี่ยวชาญไม่เท่าหลิงอินเลย
ดูนางยามนี้สิ ยังยิงต้นไม้ใหญ่ให้หักครึ่งไม่ได้เลย…
แน่นอนว่านี่แค่กรณีที่นางยังไม่ได้ใช้พลังวิญญาณของนางเท่านั้น
หากใช้พลังวิญญาณ นางย่อมสามารถยิงต้นไม้ใหญ่ให้โค่นล้มลงได้ด้วยการขยับนิ้วอย่างสบาย ๆ
‘มิแปลกใจที่ท่านเซียนกล่าวว่านางเรียนรู้ได้ไวยิ่งนัก…’
ในใจเซี่ยเหยียนพลันรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
เดิมทีนางต้องการใช้ความแข็งแกร่งของนางในการยิงธนูเพื่อข่มหลิงอิน
ผู้ใดจะรู้ว่าต่อหน้าหลิงอิน ความแข็งแกร่งของนางกลับใช้ไม่ได้…
ครั้งนี้นางก็พ่ายแพ้อีกแล้ว
“ข้าใช้ได้หรือไม่?”
หลิงอินถามเซี่ยเหยียนด้วยรอยยิ้ม
นางเคยเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสมัยโบราณ ดังนั้นพรสวรรค์ของนางจึงย่อมน่าทึ่งยิ่ง
มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถฝึกฝนจนไปถึงตำแหน่งสูงสุดได้
ในสมัยโบราณ แม้ว่าสภาพแวดล้อมของฟ้าดินจะดีมาก แต่การบ่มเพาะให้ไปถึงตำแหน่งสูงสุดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ฝึกตนคนหนึ่งในบรรดานับสิบล้านคนจะบรรลุได้
แม้ว่าเซี่ยเหยียนจะฝึกยิงธนูมานานกว่านาง
แต่มันก็ยังแย่กว่านางมากนัก มิหนำซ้ำความสามารถของอีกฝ่ายก็ไม่น่าทึ่งเท่านาง
การที่นางสามารถเอาชนะเซี่ยเหยียนได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด
“มันยิ่งกว่าดี…”
เซี่ยเหยียนกล่าวอย่างอิจฉา
คนที่อยู่รอบกายท่านเซียนไม่มีใครที่เรียบง่ายเลย!
แม้จะเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ตาม อีกฝ่ายก็ยังน่าเหลือเชื่อเพียงนี้ นี่นับว่าน่าทึ่งมาก!
“เช่นนั้นก็ดี”
หลิงอินยิ้มและพูดว่า “เจ้าสอนยิงธนูให้ข้า ประเดี๋ยวข้าสอนเจ้าเล่นฉิน ไม่ต้องห่วง ข้าเป็นคนอดทน ตราบใดที่เจ้าชอบเล่นฉิน ข้าจะสอนเจ้าทุกวัน”
จี้ใจกันสุด ๆ!
หลังจากได้ยินสิ่งที่หลิงอินพูด เซี่ยเหยียนก็แทบจะร้องไห้ออกมา
นางเล่นฉินไม่ได้จริง ๆ ไม่ว่าจะเล่นอย่างไร นางก็เล่นไม่ได้…
“ตกลง…”
เด็กสาวตอบอย่างบูดบึ้ง ใบหน้าดูไม่มีความสุขยิ่งนัก และเพราะเซี่ยเหยียนรู้สึกหดหู่ใจ นางจึงหมดซึ่งความตื่นเต้นอีกต่อไป…
ตื่นเต้นอันใดกัน…
นางแพ้ยับเยิน ซ้ำยังถูกบดขยี้จนมิอาจบดขยี้ได้มากกว่านี้แล้ว…
ฮือ ๆ นางอยากจะร้องไห้จริง ๆ!
‘ยังเด็กนัก…อ่อนหัดเกินไปด้วย!’
หลิงอินกล่าวในใจของตนเอง
แล้วนางก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า “พวกเราไปหาคุณชายกันเถอะ”
“อือ…”
เซี่ยเหยียนตอบอย่างอ่อนแรง ตอนนี้นางไม่มีแรงเหลือเลย ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ในการล่าสัตว์
“หือ!?”
ชั่วขณะนี้เอง คิ้วของหลิงอินพลันขมวดแน่นทันที ก่อนที่ดวงตาของนางจะจับจ้องไปยังด้านหน้าเขม็ง!
“มีอะไรผิดปกติหรือ?”
เมื่อเห็นหลิงอินมีท่าทีแปลกไปเล็กน้อย เซี่ยเหยียนจึงถามขึ้นอย่างสงสัย
นางหันไปยังทิศทางของการจ้องมองของหลิงอิน
ทว่าข้างหน้านั่น… ไม่มีอะไรเลย!
หลิงอินไม่ได้ตอบ แต่สีหน้าของนางค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้น
นางรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะปรากฏต่อหน้านาง!
ส่วนมันจะคืออะไรนั้นนางก็ไม่รู้ มันเป็นเพียงสัญชาตญาณของนาง สัญชาตญาณส่วนลึกของนาง!
โฮก!
ทันใดนั้นเอง ข้างหน้าพลันมีเสียงคำรามราง ๆ ดังขึ้น ก่อนอากาศจะเริ่มบิดเบี้ยว
หลังจากนั้นไม่นาน สุนัขยักษ์ที่ปกคลุมไปด้วยขนสีดำและมีเขี้ยวที่แหลมคมก็พุ่งออกมาจากช่องว่างที่บิดเบี้ยว
มันดูแข็งแกร่งพอ ๆ กับลูกวัว ม่านตาสีดำสนิทสองดวงที่ลุกไหม้ราวกับเปลวเพลิงนิลกาฬ ซึ่งทันทีที่มันปรากฏตัว ก็จ้องมองมาที่หลิงอินไม่วางตา
“ผู้บรรลุสังสารวัฏ…”
มันคำรามเสียงต่ำด้วยภาษาโบราณ เซี่ยเหยียนที่ได้ยินก็รู้สึกสับสนไม่น้อย ซ้ำยังไม่เข้าใจความหมายนั้นด้วย
หลิงอินตัวสั่นเทา เพราะนางเข้าใจความหมายของประโยคนี้!
ภาษาที่สุนัขยักษ์สีดำพูดนั้นเก่าแก่ยิ่งกว่าภาษาโบราณและเป็นภาษายุคก่อนสมัยโบราณเสียอีก!
หลิงอินเป็นตัวตนสูงสุดในโบราณกาล ซึ่งนางสนใจในยุคก่อนสมัยโบราณมาก นางจึงได้ทำการเรียนรู้ภาษาต่าง ๆ ในยุคดังกล่าว
ด้วยเหตุนี้นางจึงสามารถเข้าใจภาษายุคก่อนโบราณได้
ผู้บรรลุสังสารวัฏ!
หัวใจของนางจมดิ่งลง เห็นได้ชัดว่าสุนัขยักษ์สีดำตัวนี้พุ่งเป้ามาหานาง!
นางประสบความสำเร็จในการตัดวงจรของสังสารวัฏและสามารถกลับชาติมาเกิดได้ เมื่อสุนัขยักษ์สีดำออกมา มันก็จ้องมองมาที่นางและถึงกับอ้าปากพูดว่า ‘ผู้บรรลุสังสารวัฏ’ หากไม่ได้มาเพื่อนางแล้วจะเป็นใครไปได้อีก!
สุนัขยักษ์สีดำตรงหน้านี้เต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้าย เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มาดี ซึ่งตัวนางก็มีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ
“ผู้บรรลุสังสารวัฏ… กลับไปกับข้า เจ้าไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้!”
สุนัขยักษ์สีดำคำรามพลางเดินเข้าไปหาหลิงอินทีละก้าว
“สัตว์ประหลาดนี่มาจากที่ใดกัน จงไสหัวไปเสีย!”
เซี่ยเหยียนเห็นสุนัขยักษ์สีดำกำลังเดินเข้ามาหาหลิงอิน นางจึงรุดไปหาหลิงอิน และกันหลิงอินไว้ข้างหลังนาง
แม้ว่านางจะปะทะนี่นั่นกับอีกฝ่าย แต่นางก็จิตใจดีและหาได้มีเจตนาชั่วร้าย
เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลิงอิน เซี่ยเหยียนจึงเข้ามายืนขวางหน้าหลิงอินทันที
นางขึ้นลูกธนูและดึงสายคันศร ซึ่งพลังวิญญาณในร่างกายของนางก็เปิดใช้งานอย่างเต็มที่ โดยลูกศรชี้ตรงไปที่สุนัขยักษ์
สุนัขยักษ์หยุดลง ก่อนที่ดวงตาสีดำคู่นั้นจะจับจ้องไปที่คันศรขนาดใหญ่ในมือของเซี่ยเหยียน
“คันศรจักรพรรดิ…?”
มันพึมพำและรู้สึกถึงกลิ่นอายของจักรพรรดิจากคันศรขนาดใหญ่ในมือของเซี่ยเหยียน
“ไม่มีประโยชน์…”
มันไม่ได้ชะงักไปนานนักและยังคงเดินหน้าต่อไป
ขอบเขตของเซี่ยเหยียนต่ำเกินไป แม้ว่านางจะมีธนูจักรพรรดิ แต่นางก็มิอาจคุกคามมันได้
“ไปให้พ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะยิงนะ!”
เซี่ยเหยียนตะโกนเสียงดัง
นางไม่เข้าใจสิ่งที่สุนัขยักษ์พูดเลย แต่นางรู้สึกได้ว่ามันไม่ได้มาดี
สุนัขยักษ์ไม่แสดงสีหน้า และยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่หยุด
“เจ้า!”
เซี่ยเหยียนไม่มีทางเลือก นางไม่กล้าปล่อยให้สุนัขยักษ์สีดำเข้ามาใกล้ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงปล่อยสายธนูแล้วยิงไปที่สุนัขยักษ์สีดำ!
ฟ้าว!
ลูกธนูพุ่งออกไป พลางระเบิดออกด้วยแสงที่ลุกโชนอย่างนับไม่ถ้วน ลูกธนูที่เซี่ยเหยียนยิงออกไปด้วยพลังจิตวิญญาณทั้งหมดของนางนั้นทรงพลังยิ่ง!
ในอดีตนางอาศัยลูกศรนี้เพื่อประนีประนอมกับยอดฝีมือนิกายเจ็ดดาราที่น่ากลัว โดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะต่อต้านเลย
พลังที่บรรจุอยู่ในลูกศรนี้ ผู้ใดจะจินตนาการได้ว่ามันน่ากลัวและทรงพลังเพียงใด!
ทว่าเมื่อลูกธนูโดนสุนัขยักษ์สีดำ มันกลับไม่ได้ทำให้ขนของสุนัขยักษ์สีดำเสียหายแม้แต่เส้นเดียว!
“อันใดกัน!”
การแสดงออกของเซี่ยเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก นางไม่เคยคิดว่าสุนัขยักษ์สีดำจะน่ากลัวขนาดนี้!
นางไม่เชื่อในความชั่วร้าย จึงรีบยิงอีกครั้ง
โฮก!
สุนัขยักษ์สีดำคำราม ก่อเกิดพายุใหญ่ ลูกธนูพลันปลิวหายไป!
หลังจากพายุพัดผ่าน เซี่ยเหยียนและหลิงอินพลันถูกพัดพาไปในทันที!
ช่องว่างนั้นใหญ่เกินไปจริง ๆ!
“ออกไปจากที่นี่เสีย!”
เซี่ยเหยียนตะโกนเสียงดัง แม้ว่านางจะรู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้กับสุนัขยักษ์สีดำ นางก็ยังคงรุดไปหาสุนัขสีดำยักษ์อีกครั้งเพื่อหยุดมัน
หลิงอินเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา นางจะมีพลังที่จะหยุดสุนัขยักษ์สีดำได้อย่างไร?
นางปล่อยให้สุนัขยักษ์นี่ผ่านไปไม่ได้!
มิฉะนั้น หลิงอินอาจถูกสุนัขยักษ์กิน!
แต่นางสู้ไม่ได้เลย
หมอกสีดำที่กระเพื่อมจากร่างของสุนัขดำยักษ์เป็นระลอก ๆ น่ากลัวและน่าตกใจอย่างยิ่ง ซึ่งมันปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดของนางไปโดยสิ้นเชิง การโจมตีนางไม่สามารถเข้าใกล้สุนัขยักษ์ได้เลย!
นางยิงธนูครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความร้อนรน
แต่ลูกธนูเหล่านี้ตกลงข้างหมอกดำอย่างไร้เรี่ยวแรง โดยไม่ได้สร้างผลกระทบใด ๆ เลย
