รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 164 นั่นเป็นเพียงหนึ่งในกรณี ไม่มีทางเลิศล้ำเยี่ยงนั้นกันหมดหรอก!
ศรอาบแสงหกเล่มเปล่งประกายชวนประหวั่นพรั่นพรึง ไล่ตามเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยพลังล้นฟ้า!
สิ่งมีชีวิตทั้งสองตนตื่นกลัวเหลือแสน พุ่งเข้าไปในชั้นมิติ หนีกันไปคนละทาง!
ศรหกเล่มแยกย้ายกันพุ่งเข้าไปในชั้นมิติ ไล่ล่าสิ่งมีชีวิตสองตนนั้นไปคนละทาง
พรวด พรวด พรวด!
โลหิตสีดำสาดกระเซ็นไปทั่วท้องฟ้า มิติระเบิด ร่างของสิ่งมีชีวิตสองตนนั้นร่วงลงมาในสภาพสะบักสะบอม!
ท้ายที่สุดพวกเขาก็หนีไม่พ้น โดนศรอาบแสงยิงเข้า ต่างคนต่างมีศรอาบแสงสามเล่มปักอยู่ตามร่าง!
พลังของศรอาบแสงแกร่งกล้าน่าหวาดหวั่น แต่พวกเขากลับไม่ถูกปลิดชีพในทันที ต้องยอมรับว่าทั้งสองทรงพลังมาก!
ทว่าแม้พวกเขาไม่ตาย แต่ก็บาดเจ็บสาหัส เหลือลมหายใจเพียงเฮือกสุดท้ายเท่านั้น!
“อ้าว ไม่ตายหรือนี่!”
ดวงตาคู่โตของเซี่ยเหยียนทอประกายราวแปลกใจ ไม่คิดเลยว่าสิ่งมีชีวิตสองตนนี้โดนยิงใส่แล้วยังไม่ตาย!
นางไม่มีความลังเล ง้างสายคันศรอย่างรวดเร็ว หมายมั่นจะปลิดชีพสิ่งมีชีวิตสองตนนี้ให้ได้!
ตามเนื้อตามตัวของสิ่งมีชีวิตสองตนนี้เปี่ยมไปด้วยความพิศวงมุ่งร้าย ซ้ำยังกล่าวว่าจะล้างบางสำนักไท่หัว ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี นางไม่คิดปล่อยสิ่งมีชีวิตสองตนนี้ไป!
แต่ในตอนนั้นเอง สิ่งมีชีวิตทั้งสองตนกลับกลายเป็นก้อนควันสีดำแล้วอันตรธานหายไป!
พวกเขาหนีไปแล้ว!
“น่าเจ็บใจนัก!”
เซี่ยเหยียนกัดฟัน โมโหจนกระทืบเท้า นางคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าสิ่งมีชีวิตสองตนนั้นจะหนีไปได้!
เป็นเพราะตนยังแข็งแกร่งไม่พอ ก่อนหน้านี้ถึงไม่สามารถปลิดชีพสิ่งมีชีวิตสองตนนั้นได้…
มิฉะนั้น สิ่งมีชีวิตสองตนนั้นไม่มีทางหนีไปได้เด็ดขาด!
…
ณ สถานที่แห่งหนึ่งในแดนบูรพาทิศ
ก้อนควันสีดำสองก้อนปรากฏขึ้น จากนั้นก้อนควันสีดำทั้งสองกลายเป็นสิ่งมีชีวิตสองตน ร่างมนุษย์หัวเสือดาวกับร่างงูหัวมนุษย์นั่นเอง!
“อันตรายเกินไปแล้ว!”
“ชีวิตเกือบต้องจบเห่แล้ว!”
พวกเขายังกลัวอยู่ไม่น้อย ทว่าก็รู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่ง
ยังดีที่มีเคล็ดวิชาลับที่ใช้ในการหนีถึงหนีออกมาได้
ไม่เช่นนั้น ด้วยสภาพปางตายจนเหลือลมหายใจเพียงเฮือกสุดท้ายของพวกเขา ย่อมหนีไม่พ้นอย่างแน่นอน อีกทั้งได้ทิ้งชีวิตไว้ที่นั่นเป็นแน่!
“โชคร้ายชะมัด!”
ทั้งสองเจ็บใจเหลือคณา ซ้ำยังรู้สึกอัปยศอีกด้วย พวกเขาเสียเปรียบติดต่อกันในแดนต่ำต้อยแห่งนี้ เกือบสิ้นชีพถึงสองครา!
ที่สำคัญจวบจนบัดนี้พวกเขายังไม่พบตัวผู้บรรลุสังสารวัฏเลย!
“รักษาบาดแผล!”
ทั้งสองมิกล้าชักช้า นำยาลูกกลอนชนิดหนึ่งออกมา ต่างคนต่างกลืนเข้าไปและเริ่มหลอมยารักษาบาดแผล
ครั้งนี้พวกเขาบาดเจ็บหนักกว่าครั้งก่อน เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายเท่านั้น
ยังดีที่พกยาลูกกลอนรักษาอาการบาดเจ็บไว้ติดตัว มิเช่นนั้นคงได้จบเห่อยู่ที่นี่จริง ๆ!
พวกเขาบาดเจ็บหนักเกินไป ลำพังพลังของพวกเขาไม่อาจรักษาได้เลย จำต้องยืมพลังจากยาลูกกลอน
เวลาผ่านเลยไปเรื่อย ๆ พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วสิบวัน
ในที่สุดทั้งสองก็ฟื้นตัวหายสมบูรณ์!
ให้ตายสิ ยาลูกกลอนที่พวกเขากลืนกินไปนั้นเป็นยาที่ให้ผลน่าทึ่ง ซ้ำยังเป็นยาชั้นสูง กระนั้นพวกเขายังใช้เวลาถึงสิบวันกว่าจะฟื้นตัวสมบูรณ์…
แค่ข้อนี้ข้อเดียวก็จินตนาการออกแล้วว่าพวกเขาบาดเจ็บหนักหนาเพียงใด!
“ต่อจากนี้จะทำอย่างไรดี?”
ทั้งสองมองหน้ากัน พลางหารือวิธีรับมือ
ลมปราณของผู้บรรลุสังสารวัฏยังสถิตอยู่ในเมืองปุถุชนแห่งนั้น ทว่าที่แห่งนั้นมีต้นหลิวและก้อนหินอันทรงพลังเลิศล้ำคอยปกปักรักษาอยู่
พวกเขาไม่สามารถบุกเข้าไปตรง ๆ แล้วพาตัวผู้บรรลุสังสารวัฏไปได้
หากทำเช่นนั้นจริง รังแต่จะเอาชีวิตไปทิ้งเท่านั้น ไม่แคล้วต้องโดนต้นหลิวและก้อนหินสังหารในที่สุด
“เป็นเพียงหนึ่งในกรณี เพียงหนึ่งในกรณีแน่ ๆ! ที่นี่เป็นแดนต่ำต้อย หาได้น่าประหวั่นพรั่นพรึงดังที่เราคิด! พวกเราเพียงโชคร้ายได้พบเด็กสาวน่าเหลือเชื่อผู้นั้น!”
ร่างมนุษย์หัวเสือดาวเอ่ยขณะขบกรามแน่น
“ถูกต้อง!”
ร่างงูหัวมนุษย์พยักหน้าพลางตอบ
แดนชั้นต่ำเช่นนี้ไม่มีทางแข็งแกร่งถึงปานนั้น ไม่อย่างนั้นเส้นทางสังสารวัฏที่เชื่อมต่อกับแดนต่ำต้อยนี้คงไม่ว่างเปล่ารกร้าง!
“ไปกันเถิด ครานี้เราไม่ต้องไปถึงสำนักฝึกตน แค่จับผู้ฝึกตนแถวนี้สักคนมาถามให้รู้เรื่องก็พอ!”
สิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์หัวเสือดาวกล่าว
ต้นหลิวและก้อนหินแข็งแกร่งเกินไป หากเข้าห้ำหั่นซึ่งหน้าพวกเขาสู้ไม่ไหวแน่ จึงอยากสืบเสาะภูมิหลังของต้นหลิวและก้อนหินเสียก่อน
นอกจากนี้ พวกเขาอยากรู้ว่าเมืองปุถุชนแห่งนั้นเป็นอย่างไรกันแน่
แม้ว่าจากที่พวกเขาได้สัมผัสมา เมืองปุถุชนแห่งนั้นไม่มีจุดใดแปลกประหลาด
กระนั้นทั้งสองก็ยังรู้สึกว่าเมืองปุถุชนนั้นไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น และสร้างความรู้สึกใจไม่ดีต่อพวกเขายิ่งนัก ราวกับเมืองปุถุชนนั้นมีบางสิ่งที่สยดสยองอยู่ข้างใน!
อีกอย่างผู้บรรลุสังสารวัฏหลุดออกจากเส้นทาง ‘ถูกต้อง’ มาเกิดใหม่ในแดนนี้ แต่เหตุไฉนถึงอาศัยอยู่ในเมืองปุถุชน
เรื่องนี้ผิดปกติอย่างยิ่ง…
ผู้ฝึกตนที่ไหนจะผลาญเวลาไปกับปุถุชน?
ซ้ำยังเป็นผู้บรรลุสังสารวัฏด้วย!
ผู้ที่สามารถก้าวสู่เส้นทางสังสารวัฏล้วนมีขอบเขตสูงส่งและพลังแกร่งกล้า
พวกธรรมดาดาด ๆ อย่าว่าแต่ก้าวสู่เส้นทางสังสารวัฏเลย ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งได้พบเห็นเสียด้วยซ้ำ!
หลังจากผู้บรรลุสังสารวัฏเกิดใหม่แล้ว ย่อมต้องคิดหาทางฝึกฝน เพื่อคืนพลังกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดในเร็ววัน แล้วเพียรพยายามบรรลุขอบเขตที่สูงยิ่งขึ้น
ทว่าผู้บรรลุสังสารวัฏผู้นี้กลับอยู่แต่ในเมืองปุถุชน นับว่าผิดปกติอย่างมาก!
คิดมาถึงจุดนี้ พวกเขายิ่งรู้สึกว่าเมืองปุถุชนนั้นไม่ธรรมดา!
เพราะพ่ายแพ้ติดต่อกันจนเกือบจบชีวิตลง ยามนี้ทั้งสองจึงระวังตัวเป็นอย่างมากและมิกล้าผลีผลาม ตั้งใจว่าจะสืบเสาะข้อมูลของเมืองปุถุชนแห่งนั้นก่อนแล้วค่อยวางแผนใหม่
พวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว และเปิดประสาทสัมผัสญาณ ตรวจสอบรอบด้านว่ามีผู้ฝึกตนหรือสัตว์อสูรหรือไม่
“มีกลุ่มคนวัยเยาว์กลุ่มหนึ่ง ผู้ที่มีขอบเขตสูงสุดก็แค่ขอบเขตก่อกำเนิดเต๋าเท่านั้น!”
สิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์หัวเสือดาวบอก เขาจับสัมผัสผู้ฝึกตนวัยเยาว์ได้กลุ่มหนึ่ง
“คราวนี้คงไม่มีเรื่องไม่คาดคิดแล้วกระมัง”
ร่างงูหัวมนุษย์ถามด้วยท่าทีหวาดกลัว
ทีแรกเจอต้นหลิวและก้อนหิน ต่อมาเจอเด็กสาวผู้ครอบครองคันศรวิเศษ เขานึกกลัวจากใจจริง ไม่เหลือความจองหองอวดดีเหมือนเมื่อครั้งเพิ่งมาเยือนแดนแห่งนี้
“จะมีเรื่องใดไม่คาดคิดเล่า หากครานี้ยังมีเรื่องไม่คาดคิดอีก เราสองคนคงไปตายกันได้แล้วจริง ๆ สิ่งที่บำเพ็ญมานับว่าสูญเปล่า!”
สิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์หัวเสือดาวกล่าว
กลุ่มผู้ฝึกตนวัยเยาว์ ซึ่งมีขอบเขตสูงสุดคือขอบเขตก่อกำเนิดเต๋า สำหรับคนอย่างพวกเขาเป็นเพียงมดปลวกเท่านั้น พวกเขาจามสักทีก็กำจัดทิ้งได้หมดแล้ว!
“นั่นสิ! แค่นี้ไยข้าต้องกลัวด้วยเล่า!”
ร่างงูหัวมนุษย์นึกขำตัวเอง รู้สึกว่าตัวเขาคงกลัวกับสิ่งที่เจอมาจริง ๆ ถึงได้วิตกแม้กระทั่งกลุ่มผู้ฝึกตนวัยเยาว์…
ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นเพียงแดนต่ำต้อย ที่บังเกิดต้นหลิวและก้อนหิน กับเด็กสาวผู้ครอบครองคันศรวิเศษนับว่าฝืนลิขิตสวรรค์มากแล้ว
เป็นไปได้อย่างไรที่ทุกคนในแดนต่ำต้อยแห่งนี้เลิศล้ำกันหมด?
เป็นไปไม่ได้!
แม้แต่ในอาณาจักรเก้าตอนบน โอกาสที่จะเกิดเรื่องเช่นนี้ยังน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย!
“ดี เราไปกันเถิด!”
ร่างงูหัวมนุษย์เหยียดยิ้มเย็น กลับมามั่นใจอีกครั้ง ตัวเหาะเหินไปอยู่บนท้องฟ้าเหนือกลุ่มผู้ฝึกตนวัยเยาว์พร้อมกับสิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์หัวเสือดาว
“ถ้าไม่อยากตาย ก็จงตอบคำถามพวกเรามาตามตรง อย่าได้เล่นลิ้น มิเช่นนั้นพวกเราจะทำให้พวกเจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย!”
สิ่งมีชีวิตร่างงูหัวมนุษย์ยืนอยู่บนฟ้า ก้มมองกลุ่มผู้ฝึกตนวัยเยาว์พร้อมเอ่ยเสียงเย็นเยียบ
“หา…”
เหล่าผู้ฝึกตนวัยเยาว์โดนสิ่งมีชีวิตร่างงูหัวมนุษย์และสิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์หัวเสือดาวเข้ามาขวางทางฉับพลัน พวกเขาตกใจแทบแย่
เพราะลมปราณที่สิ่งมีชีวิตสองตนนี้ปลดปล่อยออกมาสยดสยองเกินไป!
