รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 245 ยังทันไม่ได้เสวยสุขในฐานะนักบุญก็จะตายแล้วหรือ?
ทันทีเขาเข้าไป ค่ายกลสังหารที่เขาจัดวางเอาไว้ก็ถูกทำลายแล้ว ด้านหลังเขามองเห็นเศษซากเลือดเนื้อสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีคนบุกรุกเข้ามา!
เขาเดือดดาลจนร่างกายสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง จิตสังหารของเขาพลันแผ่ซ่านทั่วมิติเล็ก ๆ!
ให้ตายเถิด เขาอยู่ข้างนอกอย่างไร้ความกังวล อยากสังหารก็ได้สังหาร ปรารถนาอะไรก็ทำตามใจปรารถนา
แต่เมื่อเขากลับมา กลับมีคนบุกแหล่งซ่อนตัวของเขา สังหารเผ่าของเขา นี่เรียกว่ารสชาติที่ขมขื่นใช่หรือไม่?
ขมขื่นมากจริง!
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร! ข้าจะทำให้ชีวิตของเจ้าเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!”
เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงคำรามดังก้องไปทั่วมิติเล็ก ๆ แห่งนี้!
ดียิ่งนัก!
สถานที่แห่งนี้คือมิติเล็กสวนผักร้อยชนิดของจักรพรรดิอ้วนในสมัยโบราณกาลที่เป็นผู้บุกเบิก เขาถือได้ว่าเป็นบรรพชนของเผ่างูหลาม เปลี่ยนงูให้กลายเป็นมังกร จากนั้นก็กลายเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ในขอบเขตนักบุญ
“ผู้อาวุโส ท่านกลับมาแล้ว!”
“มีเผ่ามนุษย์สองคนรุกรานเข้ามาขอรับ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สวนผักร้อยชนิดแล้ว!”
ในมิติเล็กแห่งนี้ งูหลามได้ยินเสียงคำรามของมังกรศักดิ์สิทธิ์ พวกมันทั้งหมดก็วิ่งหนีมาที่นี่ รายงานสถานการณ์ความเป็นไปอย่างรวดเร็ว
“ยังไม่ไปอีกหรือ? ดีมาก!”
มังกรศักดิ์สิทธิ์ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา
มันกลัวคนจะหนี หากเป็นเช่นนี้เกรงว่าจะหาตัวลำบากมาก
ไม่ได้หนีไปไหน อีกทั้งยังอยู่ในมิติเล็กแห่งนี้ ดังนั้นมันจึงรู้สึกวางใจทันที
มันกลายเป็นนักบุญแล้ว มั่นใจว่าตนเองสามารถเอาชนะคู่ต่อกรทั้งหมดได้!
ได้ยินเพียงเสียงฟิ้ว มันก็แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังสวนผักร้อยชนิดทันที!
แต่ทันใดนั้น เมื่อมันมาถึงสวนผักร้อยชนิด…
“กลับมาแล้วหรือ?”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนมองมังกรศักดิ์สิทธิ์ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
ไม่ใช่ว่าเขากับสือเฟิงไม่มีเวลาออกไป แต่พวกเขาตั้งใจยังไม่ออกไป และอยู่ที่นี่เพื่อรอให้มังกรศักดิ์สิทธิ์กลับมา
แน่นอนว่าสวนผักร้อยชนิดว่างเปล่าเรียบร้อย และผักทั้งหมดที่อยู่ในสวนก็ถูกพวกเขาเอาไปหมดแล้ว
แม้แต่ดินเทวาในสวนผักก็ยังถูกพวกเขาเอาไปจนหมด!
ต้องกล่าวว่าจักรพรรดิอ้วนนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ พืชผักปลูกออกมาล้วนแต่เป็นพืชผักขอบเขตจักรพรรดิหรือสูงยิ่งกว่านั้น!
นี่ทำได้อย่างไร?
พวกเขาต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งนัก!
จำต้องรู้สมุนไพรระดับจักรพรรดินั้นหายากเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่มหาจักรพรรดิโบราณกาลก็ไม่สามารถเป็นครอบครองได้แม้แต่ต้นเดียวได้ ทว่าจักรพรรดิอ้วนกลับสามารถปลูกผักระดับจักรพรรดิได้มากมาย นี่เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง
เป็นเพราะดินเทวาหรือ?
พวกเขาไม่แน่ใจ
แต่ย่อมรู้ว่าดินเทวานี้วิเศษอย่างยิ่ง ไม่ใช่ของสามัญซ้ำยังประเมินค่าไม่ได้
ดังนั้นพอพวกเขาเอาผักระดับจักรพรรดิออกไปทั้งหมดแล้ว พวกเขาจึงเอาดินเทวาทั้งหมดออกไปด้วย
และทุกอย่างนี้เสร็จสิ้นก่อนมังกรศักดิ์สิทธิ์จะกลับมา
พวกเขาอยู่ที่นี่เพราะตั้งใจรอให้มังกรศักดิ์สิทธิ์กลับมา เพื่อจะเอาเมล็ดพันธุ์ผักระดับจักรพรรดิจากมังกรศักดิ์สิทธิ์
ทั้งสองรู้มาจากงูหลามตัวอื่นว่า หนึ่งในผู้อาวุโสของพวกเขาสามารถเปลี่ยนจากงูหลามเป็นมังกรได้ และยังมีตำแหน่งเป็นถึงมังกรศักดิ์สิทธิ์ มิหนำซ้ำยังรู้มาอีกว่า มีผักมากมายถูกมังกรตนนี้เก็บไว้
“เจ้า…น่าชังยิ่งนัก!”
มังกรศักดิ์สิทธิ์มองสวนผักร้อยชนิดที่ตอนนี้กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ด้วยความเดือดดาล!
เผ่าของพวกมันบังเอิญค้นพบมิติเล็กแห่งนี้ จากนั้นมิติเล็กแห่งนี้ก็กลายมาเป็นแหล่งกบดาน สวนผักร้อยชนิดเป็นล้วนแต่สมบัติล้ำค่าระดับจักรพรรดิทั้งสิ้น กินทั้งหมดก็คงไม่ดีเท่าไรนัก
จนมาถึงตอนนี้ พวกมันกินผักกาดขาวระดับจักรพรรดิไปแค่ไม่กี่หัวเท่านั้น!
ผลสุดท้ายกลับถูกสองคนตรงหน้าขุดออกไปจนหมด แม้แต่ดินก็ยังไม่เหลือ แล้วนี่จะไม่ให้มันบันดาลโทสะได้อย่างไร?
โครม!
มันเหวี่ยงหางมหึมาของมันออกไป ใช้พลังนักบุญอันน่าเกรงขามพุ่งเข้าไปปะทะกับประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนและสือเฟิง!
สือเฟิงเรียกภาพวาดทั้งสองที่ท่านเซียนประทานมาให้ ฉับพลันนั้น คลื่นพลังหยินและพลังหยางก็พวยพุ่งออกมาทันทีหางของมังกรศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นหมอกโลหิตแทบจะในพริบตา
ตู้ม!
ด้วยเหตุนี้ มังกรศักดิ์สิทธิ์ล้มลงกองกับพื้นทันที!
“นี่เป็นไปได้อย่างไร!?”
มันตื่นตกใจมาก ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ภาพวาดสองภาพนี้เป็นภาพวาดแบบใดกัน?
ช่างทำให้ผู้คนรู้สึกสะพรึงกลัวเหลือเกิน!
คลื่นพลังหยินกับพลังหยางนั้นมหาศาลเสียจนมิอาจจินตนาการได้!
ภาพวาดทั้งสองเป็นผลงานจักรพรรดิอย่างนั้นหรือ?
ไม่ใช่!
ภาพวาดของจักรพรรดิไม่น่าสะพรึงถึงเพียงนี้!
มันรู้สึกว่าภาพวาดทั้งสองนี้อยู่เหนือระดับจักรพรรดิ กระทั่งเป็นไปได้ว่าจะเหนือกว่ามหาจักรพรรดิไปอีก!
‘เหตุใดข้าถึงโชคร้ายเพียงนี้?’
มันร้องไห้อย่างเจ็บปวด!
มันเพิ่งกลายเป็นนักบุญ เพียงแค่ออกไปเสพสุขเพียงชั่วครู่ แม้แต่ผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจที่จับกลับมาด้วย มันก็ยังไม่ทันได้ลิ้มลอง สุดท้ายกลายเป็นว่าชีวิตต้องมาจบเพราะสองภาพวาดอันน่าพรั่นพรึงของสือเฟิงแทนเสียนี่
มันคำรามพลางตะโกนอยู่ในใจ สังหารมันก็ได้ไม่เป็นอะไร แต่อย่างน้อยขอให้มันได้ลิ้มลองเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจ ก่อนสังหารมันได้หรือไม่?
มันคิดถึงเรื่องเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจไม่ใช่แค่วันสองวันที่ผ่านมา แต่มันคิดถึงเรื่องพวกนี้มาไม่รู้นานเท่าใดแล้ว!
น่าเสียดายที่ในอดีตไม่ว่าอยากนึกกระทำเพียงใด สุดท้ายก็ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้
ต่อมามันทะลวงขั้นกลายเป็นนักบุญ มันก็รีบออกไปลักพาตัวเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจที่เคยนึกอยากกระทำในทันที
ระหว่างทางมันยังสังหารหมู่ไปหลายเผ่า มีทั้งที่เป็นศัตรูและไม่ชอบขี้หน้า
มันคิดว่าหลังจากนี้มันจะกำเริบเสิบสานตามใจชอบ มันจึงไม่ได้สนใจวันคืนมากมายนัก!
ทว่าพอกลับมาก็ได้แต่งุนงง
ใต้หล้ามันหาได้ไร้เทียมทาน ถึงแม้จะเป็นถึงนักบุญแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภาพวาดทั้งสองของสือเฟิง ความเป็นความตายก็ถูกลิขิตไว้แล้ว!
ภาพวาดทั้งสองตรึงมันเอาไว้ มันไม่สามารถหลบหนีได้อย่างใจต้องการ พลังของภาพวาดทั้งสองสามารถสังหารมันได้ในทันที
มันไม่ใช่ขมขื่นอย่างเดียวแล้ว หากมันรู้เร็วกว่านี้ มันจะไม่กลับมาอีก!
หากมันไม่กลับมาก็ยังพอได้เสวยสุขไม่ใช่หรือ!
ตอนนี้มันได้แต่น่าเวทนาชีวิตตนเอง ไม่รู้จักที่เป็นที่ตาย!
“มีใครอยู่หรือไม่?”
“ช่วยพวกเราด้วย!”
ในตอนนั้นเอง ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังออกมาจากมังกรศักดิ์สิทธิ์
เขาเดินตามเสียง เห็นถุงเก็บของตรงขาหน้าของมังกรศักดิ์สิทธิ์
เพราะก่อนหน้าภาพวาดทั้งสองใช้พลังอันแข็งแกร่งตรึงเอาไว้ ถุงเก็บของจึงคลายออกเล็กน้อยไม่ได้รัดแน่นและปรากฏรอยแยก
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเหยียดนิ้วออก ลำแสงพลันปรากฏขึ้น ตัดถุงเก็บของออกจากขาหน้าของมังกรศักดิ์สิทธิ์ขาดทันที
ในระหว่างนั้น มังกรศักดิ์สิทธิ์ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ
ให้ตายเถิด ภาพวาดทั้งสองตรึงมันไว้หมดแล้ว มันจะกล้าเคลื่อนไหวได้อย่างไร?
หากทำไม่ดี มันจะต้องถูกพลังของภาพวาดทั้งสองสังหารจนสิ้นใจเป็นแน่!
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนยกมือขึ้น แล้วถุงเก็บของที่ตกลงบนพื้นก็ลอยมาอยู่ในมือของเขา เมื่อเปิดถุงเก็บของ ก็เห็นว่าภายในมีเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจมากมาย
“นี่คือเรื่องสำคัญที่เจ้าออกไปทำ???””
สีหน้าของประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเปลี่ยนเป็นดำมืด
เขารู้มาจากงูหลามตัวอื่นว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์บอกไว้ว่าจะออกไปทำเรื่องสำคัญยิ่ง
ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเรื่องเช่นนี้??
ไอ้เฒ่าโรคจิต!
‘แน่นอนสิว่าเป็นเรื่องสำคัญ!’
‘ไม่รู้ว่าข้าต้องคิดถึงสาวงามเหล่านี้มานานมากเพียงใดแล้ว!’
มังกรศักดิ์สิทธิ์กล่าวในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าคนทั้งสอง
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนปล่อยเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจทั้งหมดในถุงเก็บของออกมา
“รู้จักยับยั้งชั่งใจเรื่องนี้บ้างเสียเถอะ!”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนตำหนิมังกรศักดิ์สิทธิ์
ทว่านี่เป็นพลังของขอบเขตนักบุญ เขาจึงไม่สามารถใช้พลังของตนเองเปิดได้
สือเฟิงสามารถใช้พลังของภาพวาดทั้งสองเพื่อบังคับให้เปิดออกได้ แต่เขากลัวว่าอาจจะทำเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจบาดเจ็บเอา
ดังนั้นจึงสั่งให้มังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นคนจัดการ
