รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 298 ต่ำช้านัก ในหัวเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดอยู่บ้าง!?
อ้ายฉานมาถึงสถานที่พำนักของเณรน้อย
“อมิตาภพุทธ สีกามีธุระอันใดหรือ”
พระอาจารย์เกาเซิงเดินออกมา สอบถามไปยังอ้ายฉาน
เดิมทีเขามิได้พำนักที่เดียวกับต้าเต๋อ แต่ต้าเต๋อไม่น่าวางใจเอาเสียเลย เขาจึงย้ายมาพำนักที่นี่ เพื่อสะดวกต่อการควบคุมดูแลต้าเต๋อ
หารู้ไม่ว่า ต้าเต๋อก็ยังลอดสายตาเขาออกไปได้ ไปหาพวกอ้ายฉาน…
นี่นางมาตำหนิเอาความหรือ?
พระอาจารย์เกาเซิงคิดในใจ
ก่อนหน้านี้ อ้ายฉานเคยมีความบาดหมางกับต้าเต๋อ บัดนี้ต้าเต๋อยังวิ่งวุ่นไปส่งเสียงโหวกเหวกในที่พำนักของพวกเขา เกรงว่าอ้ายฉานบันดาลโทสะ มาเอาเรื่องต้าเต๋อ!
สงบเสงี่ยมบ้างไม่ได้เลยหรือ!
พระอาจารย์เกาเซิงโอดครวญในใจ ต้าเต๋อสร้างเรื่องสร้างราวเก่งเกินไปแล้ว หนี้แค้นในอดีตยังไม่ชำระ ตอนนี้สิดี อีกฝ่ายมาหาถึงที่!
“พระอาจารย์เกาเซิง ข้ามาหาต้าเต๋อ”
อ้ายฉานเอ่ยอย่างมีมารยาท
ตามคาด!
ได้ยินว่าอ้ายฉานมาหาต้าเต๋อ พระอาจารย์เกาเซิงใจกระตุก ‘วูบ’
“คือว่า…เขาไม่อยู่”
พระอาจารย์เกาเซิงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หน้าตาเริ่มแดงระเรื่อ
อ๊ากก! ชาติก่อนอาตมาทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาพานพบกับต้าเต๋อ!
อมิตาภพุทธ บาปกรรมแท้ ๆ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าโปรดอภัยให้อาตมาด้วย!
ในใจเขาแทบร่ำไห้
นับแต่เขาได้มาอยู่กับต้าเต๋อ อย่าให้พูดเลยว่าอนาถปานใด หัวใจธรรมถูกท้าทาย เกือบสติแตกหลายต่อหลายครั้ง…
บัดนี้เขายัง…พูดปดอีก!
พุทธศาสนาห้ามมิให้พูดปด เขาบำเพ็ญธรรมมานับร้อยปี เข้มงวดกับตนเองอยู่เสมอ ไม่เคยผิดศีลมาก่อน
บัดนี้เขากลับรักษาศีลไว้มิได้ เพื่อต้าเต๋อแล้ว เขาต้อง…ผิดศีล!
“ไม่อยู่หรือ?”
อ้ายฉานเห็นพระอาจารย์เกาเซิงกระอึกกระอัก ซ้ำยังหน้าแดงระเรื่อ ไฉนเลยจะไม่รู้ว่าพระอาจารย์เกาเซิงโกหก
นางเอ่ยล้อด้วยความขบขัน “ศีลข้อห้ามของพุทธศาสนามีไว้เตือนคนนอกอย่างเดียวหรอกหรือ สาวกในศาสนาไม่ต้องรักษาหรือไร”
ใบหน้าพระอาจารย์เกาเซิงแดงก่ำขึ้นไปอีก ใบหน้าชราแทบเก็บความอับอายไว้ไม่มิด
ชีวิตนี้เขาไม่เคยพูดปดมาก่อน การโกหกครั้งแรกไม่ประหม่าสิแปลก ต่อให้เขาบำเพ็ญธรรมมานับร้อยปีก็ไม่เกี่ยว การผิดต่อหลักธรรมคำสอนของศาสนาส่งผลให้เขารู้สึกผิดมหันต์
“อมิตาภพุทธ อาตมาไม่เข้าใจสิ่งที่สีกาว่ามา ต้าเต๋อไม่อยู่จริง ๆ หากสีกาไม่มีธุระแล้ว อาตมาต้องกลับไปสวดมนต์บำเพ็ญธรรมต่อ”
เขากัดฟันพูดต่อ ความรู้สึกผิดในใจทวีคูณ
ต้าเต๋อมีความสำคัญต่อพุทธศาสนาของพวกเขาอย่างยิ่งยวด เขามิกล้าปล่อยให้อ้ายฉานพาต้าเต๋อไป กลัวจะเกิดเรื่องกับต้าเต๋อ
ต่อให้ต้องผิดศีลเพราะการนี้เขาก็ไม่แยแส
เขามิกล้าสนทนากับอ้ายฉานต่อ กลัวจะผิดศีลไปมากกว่านี้ เขาจึงแสดงเจตนารมณ์ต่ออ้ายฉานว่าไม่ต้อนรับนางแล้ว
ทว่าตอนนั้นเอง เสียงของต้าเต๋อดังออกมาจากวัง
“อย่าไปฟังที่ตาโล้นเฒ่านั่นพูดเหลวไหล ข้าอยู่ในนี้!”
หลังจากวาจานี้เปล่งออกมา ใบหน้าชราของพระอาจารย์เกาเซิงเขียวไปหมด!
ไอ้$@#…!
พระอาจารย์เกาเซิงระเบิดอารมณ์ในบัดดล ด่ากราดอยู่ในใจ
ต้าเต๋อนี่…ชั่วช้าจริงเชียว!
เขายอมผิดศีลพูดปดเพื่อความปลอดภัยของต้าเต๋อ
แต่เจ้าต้าเต๋อนี่กลับไม่ยอมรับน้ำใจแม้แต่น้อย หักหลังเขาซึ่งหน้า!
ไอ้บ้านี่!
ตอนนี้เขาสำนึกเสียใจอย่างยิ่ง
ตั้งแต่หิ้วปีกต้าเต๋อกลับมาจากที่นั่น เขาก็คิดในใจว่าคงไม่มีอะไรแล้ว จึงปลดผนึกต้าเต๋อ อนุญาตให้ต้าเต๋อพูดจาเป็นปกติได้
ทว่าผู้ใดจะรู้ว่า อ้ายฉานจะมาหาถึงที่!
หากรู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก อย่างไรเขาก็ไม่ปลดผนึกต้าเต๋อ
“ตาโล้นเฒ่า… เจ้าต่างหากที่เป็นตาโล้นเฒ่า ไปตายซะไป!”
พระอาจารย์เกาเซิงระเบิดอารมณ์ สติแตกในบัดดล เขาปรี่เข้าไปถึงในห้องของต้าเต๋อในอึดใจเดียวประหนึ่งพายุโหม
จากนั้น เสียงร้องไห้อันน่าเวทนาของต้าเต๋อก็ดังมาจากในห้อง
พระอาจารย์เกาเซิงกำลังทุบตีต้าเต๋อ!
อ้ายฉานตกตะลึงไปหมด พระอาจารย์เกาเซิงจากพุทธศาสนาเป็นเช่นนี้เหมือนกันหรือ!?
นางเดินเข้าไป
เพียะ เพียะ เพียะ!
พระอาจารย์เกาเซิงตีได้รุนแรงยิ่ง เขาหิ้วปีกต้าเต๋อ ฝ่ามือฟาดก้นของต้าเต๋อไม่หยุด ตีจนต้าเต๋อหน้าตาเหยเก ร่ำไห้ขี้มูกโป่ง
“ไอ้โล้นเฒ่า! ข้าเป็นถึงพุทธบุตรกลับชาติมาเกิด! เจ้าบังอาจทุบตีข้าเยี่ยงนี้!”
“ข้ากลับถึงอารามเมื่อใด จักขอให้พระสังฆราชลงโทษเจ้า ข้าจะ…ข้าจะตบหน้าเจ้าหนึ่งพันฉาด!”
ต้าเต๋อตะโกนไม่หยุด
“เจ้าอยากตะโกนนักใช่ไหม!”
หนนี้พระอาจารย์เกาเซิงสติแตกแล้วจริง ๆ เขาตีไม่หยุด สุดท้ายตีจนก้นของต้าเต๋อบวมปูดแล้วถึงยอมหยุด ก่อนจะเหวี่ยงต้าเต๋อไปอีกด้าน
คราวนี้ต้าเต๋อมิกล้าโหวกเหวกโวยวายอีก
ทว่าเขาไฉนเลยจะยอมแพ้แค่นี้?
เขาไม่ยอมหรอก!
“ตาโล้นเฒ่า รอก่อนเถิด วันนี้เจ้ากล้าตีก้นข้า วันหน้าข้าจักตีก้นเจ้าให้บานบ้าง!”
เขาพูดในใจอย่างเคียดแค้น
ไอ้บ้าเอ๊ย ตั้งแต่ข้าต้าเต๋อผู้นี้เกิดมายังไม่เคยถูกทำร้ายขนาดนี้มาก่อน!
“ในเมื่ออยู่ ก็ไปกับข้า”
อ้ายฉานกล่าว
“ได้ ไม่มีปัญหา รีบไปกันเลย!”
ต้าเต๋อรีบลุกขึ้น เดินกะโผลกกะเผลกไปหาอ้ายฉาน
พระอาจารย์เกาเซิงก้าวออกมาขวางหน้าต้าเต๋อ ไม่ยอมให้เขาผ่านไป
เขามองอ้ายฉานขณะเอ่ย “อมิตาภพุทธ แม้ว่าต้าเต๋อจะมีนิสัยน่าชิงชัง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นสาวกของพุทธศาสนา สีกาโปรดไว้หน้าพุทธศาสนาสักครา อย่าถือสาหาความกับต้าเต๋อเลย”
เขาโกรธส่วนโกรธ กระนั้นมิกล้าปล่อยให้อ้ายฉานพาตัวต้าเต๋อไป
หากถูกพาตัวไปจริงแล้วเกิดเรื่อง เขาย่อมรับผิดชอบไม่ไหว
นี่คิดว่านางมาล้างแค้นหรือ?
ถึงแม้นางจะแค้นต้าเต๋อจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทว่านางมาครั้งนี้มิได้มาล้างแค้นต้าเต๋อจริง ๆ
นางเอ่ยขึ้น “พระอาจารย์เกาเซิงโปรดวางใจ ข้ามิได้มีเจตนาร้าย เขาไม่เป็นอะไรแน่”
“ไม่เป็นอะไรหรือ”
พระอาจารย์เกาเซิงยังไม่อาจวางใจ ไม่ยอมปล่อยต้าเต๋อไป
อ้ายฉานคลี่ยิ้ม “หากข้ามีเจตนาร้ายจริง ไยต้องทำเช่นนี้ด้วย พาเขาไปได้หรือไม่ท้ายที่สุดต่างกันด้วยหรือ ข้าขอให้พี่หญิงเซี่ยเหยียนมานี่สักครา พระอาจารย์เกาเซิงหยุดพี่หญิงเซี่ยเหยียนได้หรือ”
พระอาจารย์เกาเซิงมิได้พูดจา
ท้ายที่สุด เขาถอนหายใจพร้อมเอ่ย “ก็ได้”
อ้ายฉานพูดถูก หากนางมีเจตนาร้ายจริง อ้ายฉานขอให้เซี่ยเหยียนออกโรง เขาก็ไม่อาจต้านทานได้จริง ๆ
“ให้อาตมาไปด้วยได้หรือไม่”
เขาถาม อยากตามพวกเขาไปด้วย
อ้ายฉานส่ายหัว “เรื่องนี้เกรงว่าคงไม่ได้”
ท่านเซียนเอ่ยเพียงต้องการพบต้าเต๋อ มิได้บอกว่าต้องการพบผู้อื่น นางมิกล้าสุ่มสี่สุ่มห้าพาพระอาจารย์เกาเซิงไปด้วย
“ไปเถิด ไปเถิด!”
ต้าเต๋อเร่งเร้า ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่น้อย
เขาไม่สนว่าอ้ายฉานมาหาเขาเพื่อการใด อย่างไรเขาก็ไม่เต็มใจอยู่ที่นี่ต่อ
อ้ายฉานพาต้าเต๋อออกจากที่นี่
ทว่าเมื่อเดินทางจนใกล้ถึงวังที่พักของท่านเซียนแล้ว นางหยุดชะงัก ลากต้าเต๋อเข้าไปในวังแห่งหนึ่ง
ที่นี่คือวังที่นางพำนัก ด้านนอกมีผู้อาวุโสยอดฝีมือจากตระกูลซางคอยเฝ้ายาม
“เจ้าคงมิได้หมายตาเรือนร่างอันหล่อเหลาของข้า อยากขืนใจข้ากระมัง!”
ต้าเต๋อทำทีเอามือทาบอก ท่าทางตื่นตระหนก ดวงหน้าเล็ก ๆ ซีดเผือด ถอยกรูดไปอยู่ในมุม
อ้ายฉานหน้าบอกบุญไม่รับ
เณรน้อยผู้นี้ไฉนถึงต่ำช้าเยี่ยงนี้!?
“พวกเรายังเด็กกันขนาดนี้ เอาเป็นว่า…รอให้พวกเราทั้งคู่โตกันก่อนแล้วค่อยว่ากันดีหรือไม่ วางใจเถิด ข้ารักษาสัจจะ ครั้งแรกของข้าจักเก็บไว้ให้เจ้า!”
ต้าเต๋อเอ่ยด้วยท่าทีน่าสงสารประดุจภรรยาแสนเชื่อง
เสียงดังเพียะ อ้ายฉานทนไม่ไหวอีกต่อไป ตบหัวโล้น ๆ ของต้าเต๋อไปเต็มฝ่ามือ
ในหัวของเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดไว้บ้าง!?
“เฮ้อ ในเมื่อข้าไม่อาจขัดขืน ข้าคงได้แต่ยอมรับอย่างผู้ถูกกระทำ…มาเถิด ข้าไม่ขัดขืนแล้ว เจ้าต้องการปู้ยี่ปู้ยำข้าเพียงใดก็เชิญได้เลย!”
ต้าเต๋อคลายสองแขนที่กอดอกไว้ พร้อมเอ่ยเสียงดัง
