รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 318 เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวัง ศพต้องยังอยู่!
ตู้ม!
กระบี่ยาวแทงลงมา เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา ทว่าไม่มีพลังใดเล็ดลอดออกไป กระบี่นี้ทำลายค่ายกลมหาจักรพรรดิโบราณลงอย่างสิ้นเชิง!
หลิงอินขุ่นเคืองส่วนขุ่นเคือง กระนั้นยังมีสติอยู่ มิได้หน้ามืดตามัวเพราะความโมโห
นางมิได้เข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตอื่นเสียยกใหญ่ในที่นี้
แม้ว่านางทำได้ก็ตาม แต่นี่มิใช่วิสัยของนาง
หุบเขาคงหลิงเต็มไปด้วยคนบริสุทธิ์ที่ไม่มีส่วนรู้เห็น นางไม่มีทางเข่นฆ่าผู้ไม่เกี่ยวข้อง
นางควบคุมพลังให้ทำลายแต่เพียงค่ายกลมหาจักรพรรดิโบราณเท่านั้น เพื่อระบายความเดือดดาลในใจ ทว่ามิได้ทำลายสิ่งอื่น
ความตายที่คาดการณ์ไว้มิได้เกิดกับพวกนาง จ้าวหุบเขารวมถึงผู้อาวุโสทั้งหลาย และผู้ฝึกตนทั้งปวงในหุบเขาคงหลิงต่างยินดีปรีดาเป็นอย่างมาก
ไม่มีผู้ใดอยากตาย ทุกคนล้วนอยากมีชีวิต!
สีหน้าหลิงอินเย็นชาขณะเข้ามาอยู่ตรงหน้าจ้าวหุบเขา “เอากระดูกในกายเจ้าออกมา!”
ยามนี้จ้าวหุบเขากล้าขัดขืนที่ไหน นางรีบเปิดเผยกระดูกในกายออกมาทั้งหมด แสดงอยู่เบื้องหน้าหลิงอิน
สมเป็นกระดูกจักรพรรดิแต่กำเนิด มีลวดลายจักรพรรดิเนรมิตสลักอยู่บนกระดูก จังหวะจักรพรรดิสูงส่งพิเศษไหลเวียน น่าทึ่งเหลือคณา
โครงกระดูกทั้งหมดปรากฏอยู่เบื้องหน้าหลิงอิน นางลังเลขึ้นมานิดหน่อย คล้ายไม่อยากใช้ประสาทสัมผัสจ้าวสูงสุดของนางตรวจจับ…
นางไม่อยากให้เสี่ยวหยาต้องพบความตายอย่างน่าอนาถ…
ทว่าท้ายที่สุด นางก็ยังใช้ประสาทสัมผัสจ้าวสูงสุดของตน
เรื่องราวทั้งหมดต้องมีข้อพิสูจน์!
นางเคร่งเครียดเหลือแสน หัวใจจุกขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ กลัวเหลือเกินว่ากระดูกนี้เป็นของเสี่ยวหยา
ประสาทสัมผัสจ้าวสูงสุดสถิตเข้าไปในโครงกระดูกนี้ สืบเสาะทีละชั้น ไล่ไปถึงแก่นกำเนิด ไม่ยอมปล่อยผ่านพลังปราณใด
พลังปราณอันรุนแรงที่สุดเห็นทีจะเป็นพลังปราณของจ้าวหุบเขา โครงกระดูกนี้อยู่ในกายของจ้าวหุบเขามาโดยตลอด
พลังปราณหลังจากนี้มีอยู่เป็นจำนวนมาก ทว่าส่วนใหญ่ล้วนเบาบาง
ยิ่งถัดเข้าไปยิ่งเบาบาง มีเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น
หลิงอินรู้ดีว่าพลังปราณเหล่านี้เป็นของผู้ครอบครองกระดูกจักรพรรดินี้ในอดีต แข็งแกร่งขึ้นโดยยืมพลังจากกระดูกจักรพรรดิ จนหลงเหลือพลังปราณทิ้งไว้บนกระดูกจักรพรรดิ
“ได้เวลาพิสูจน์แล้วว่าใช่หรือไม่…!”
นางสูดหายใจเข้าลึก สีหน้าตึงเครียดขึ้นไปอีกระดับ
ประสาทสัมผัสจ้าวสูงสุดของนางมาถึงส่วนลึกสุดของกระดูกจักรพรรดิแล้ว นางรับรู้ได้ถึงพลังปราณอันเป็นแก่นกำเนิดดั้งเดิมที่สุดจากที่นั่น!
“เสี่ยวหยา…”
นางตะลึงงันอยู่ตรงนั้น น้ำตารินไหลโดยไม่รู้ตัว
ไม่ผิดแน่ นี่คือ…กระดูกจักรพรรดิของเสี่ยวหยา!
นางสัมผัสได้ถึงพลังปราณของเสี่ยวหยาจากส่วนลึกที่สุดในกระดูกจักรพรรดิ!
ชั่วขณะนั้น หัวใจของนางเจ็บปวดราวกับถูกบดขยี้จนนางหายใจไม่ออก
เสี่ยวหยาผู้มีจิตใจบริสุทธิ์เปี่ยมเมตตาถึงเพียงนั้น แม้ชีวิตลำเค็ญปานใดก็ไม่เคยหมดหวัง แววตาทอประกายแสงสว่างอยู่เสมอ นางถูกขุดกระดูกจักรพรรดิออกไปจริง ๆ…
นางไม่อาจจินตนาการออกเลยว่า เสี่ยวหยาในตอนนั้นจะทรมานและสิ้นหวังเพียงใด!
ไฉนถึงได้มีคนใจคอโหดเหี้ยมขนาดที่ลงมือกับเสี่ยวหยาได้ลง!
ชั่วพริบตานั้น จิตสังหารของนางท่วมท้นซัดสาดดุจมหาสมุทร ดวงตาแดงก่ำไร้ใดเปรียบ ท่าทางราวกับกลายร่างเป็นมาร!
จ้าวหุบเขาด้านข้างกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง หัวใจราวกับขึ้นมาอยู่ที่คอ
จิตสังหารจากตัวหลิงอินรุนแรงเกินไป นางหวั่นใจเหลือเกินว่าหลิงอินจะบรรเลงเพลงฉินอีกครั้ง แล้วล้างบางทั้งหุบเขาคงหลิงจนสิ้นซาก!
ภายในใจของนางขมขื่นเหลือคณา ที่แท้สิ่งที่หลิงอินกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความจริง
กระดูกจักรพรรดินี้เป็นกระดูกของสหายหลิงอินจริง ๆ!
มิฉะนั้นหลิงอินคงไม่มีจิตสังหารรุนแรงเยี่ยงนี้!
“เสี่ยวหยา แค้นนี้ข้าจะชำระให้เจ้าแน่ ถึงแม้ไม่อาจสังหารผู้ที่ฆ่าเจ้า แต่ข้าสลายร่างนางให้เป็นจุณได้!”
หลิงอินเอ่ยเสียงอาดูร
จักรพรรดิบุปผาสิ้นชีพไปนานแล้ว นางไม่อาจฆ่าจักรพรรดิบุปผาได้
ทว่าศพของจักรพรรดิบุปผายังอยู่!
จักรพรรดิบุปผามีพลังในระดับสูงส่ง แข็งแกร่งกว่ามหาจักรพรรดิทั่วไปมาก บวกกับหุบเขาคงหลิงให้ความสำคัญกับศพของจักรพรรดิบุปผาเป็นนักหนา ผนึกรักษาศพของจักรพรรดิบุปผาด้วยสิ่งล้ำค่านานาชนิดในใต้หล้านี้
นางคิดว่าศพของจักรพรรดิบุปผายังมิสลายอย่างสมบูรณ์!
จากนั้น นางดีดสายฉินเบา ๆ ดาบเหมันต์เล่มหนึ่งพวยพุ่งขึ้นจากฉินเฟิ่งหมิง ตัดการเชื่อมต่อระหว่างกายเนื้อจ้าวหุบเขาและกระดูกจักรพรรดิ!
พรวด พรวด พรวด!
จ้าวหุบเขากระอักเลือดไม่หยุด ร่างทั้งร่างร่วงกองกับพื้น ประหนึ่งโคลนเหลวกองหนึ่ง
เมื่อการเชื่อมต่อกับกระดูกจักรพรรดิถูกตัดขาด นางก็ไม่เหลือพลังค้ำจุนในกาย ถึงแม้นางไม่ตาย กระนั้นก็บาดเจ็บสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย ชีวิตที่มีคงเหลือเพียงครึ่งเดียว!
“เสี่ยวหยา ข้าจะนำเจ้าไปฝังให้ดี ทว่าก่อนหน้านั้น ข้าจะชะล้างกระดูกจักรพรรดิให้สะอาด มิให้มีพลังปราณของผู้อื่นหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย!”
หลิงอิงเอ่ยเสียงจริงจัง
นางเคยคิดขอความช่วยเหลือจากท่านเซียน
ทว่า…สำเร็จได้หรือ?
ท่านเซียนลึกล้ำเกินหยั่ง ไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้ก็จริง ทว่าเสี่ยวหยาตายไปตั้งแต่ยุคโบราณ วิญญาณสลายไปนานนม กระดูกกลายเป็นสิ่งไร้ชีวิต ไฉนเลยจะคืนชีพได้
หมดหนทางแล้ว…
กาลเวลาที่ผ่านพ้นไปยาวนานเกินไป!
นางเชื่อใจท่านเซียนมาก เชื่อในฝีมือและความสามารถของท่านเซียน แต่การขอให้ท่านเซียนคืนชีพเสี่ยวหยาที่ตายไปตั้งแต่ยุคโบราณนับว่าฝืนฟ้าเกินไป…
นางเก็บกระดูกจักรพรรดิของเสี่ยวหยา เป็นดั่งที่นางว่า นางจะให้กระดูกของเสี่ยวหยาถูกฝังด้วยสภาพสะอาด ลบล้างพลังปราณของผู้อื่นออกจากกระดูก
“พาข้าไปที่สุสานของจักรพรรดิบุปผา!”
นางหันมองจ้าวหุบเขา หมายจะสลายร่างของจักรพรรดิบุปผาให้แหลกเป็นจุณ!
จ้าวหุบเขาบาดเจ็บสาหัส กระนั้นยังพอฝืนรีดเร้นพลังค้ำจุนร่างกายขึ้นมาได้บ้าง นางพาหลิงอินไปยังสุสานของจักรพรรดิบุปผา
ถึงอย่างไรนางก็ก้าวสู่ขอบเขตนักบุญแล้ว ซ้ำยังเป็นนักบุญได้ในยุคนี้ ไม่มีทางตายตกง่าย ๆ
สุสานของจักรพรรดิบุปผาตั้งอยู่ในส่วนลึกสุดของหุบเขาคงหลิง
ที่นั่นคือสุสานที่ใช้ฝังบรรพชนของหุบเขาคงหลิงผู้สร้างคุณูปการไว้
ทว่าภายในนั้นมีหลุมฝังศพอยู่ไม่มาก ต่อให้มีหลุม ส่วนใหญ่ก็เป็นหลุมว่างเปล่า ภายในนั้นปราศจากร่าง เป็นเพียงหลุมศพอาภรณ์
บรรพชนมากมายไม่ยอมนอนรอความตาย เลือกเข้าไปเสี่ยงดวงในแดนอันตรายบางแห่งก่อนตาย หรือไปค้นหาทางรอดอื่นเพื่อมีชีวิตต่อ น้อยนักจักมีบรรพชนที่ยังอยู่ในหุบเขายามจากโลกนี้ไป
เพราะเหตุนี้ หลุมศพส่วนใหญ่ในนี้จึงเป็นเพียงหลุมศพอาภรณ์
ทว่าจักรพรรดิบุปผานั้นต่างออกไป
จักรพรรดิบุปผาไม่เหมือนกับบรรพชนอื่น ๆ ก่อนอายุขัยของนางสิ้นสุด นางกลับมาอยู่ในหุบเขา มิได้ออกไปเสี่ยงหาทางรอดข้างนอกเหมือนอย่างบรรพชนท่านอื่น
พวกนางฝังศพอันสมบูรณ์ของจักรพรรดิบุปผาไว้ในหลุม
“หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ศพจะยังอยู่!”
หลิงอินมาถึง สายตาเย็นเยียบเป็นพิเศษ
เป็นดั่งที่นางว่า ยามนี้ สิ่งที่นางหวังเป็นที่สุดคือศพของจักรพรรดิบุปผายังอยู่ ยิ่งถูกเก็บรักษาไว้สมบูรณ์เท่าไรยิ่งดี!
นี่คือหลุมฝังศพขนาดใหญ่ หลุมศพมีการบูรณะก่อสร้างเทียบเทียมตำหนักหลังหนึ่ง กลิ่นอายโบราณท่วมท้น ร่องรอยกาลเวลาล้นหลาม
หน้าหลุมศพใหญ่มีศิลาก้อนหนึ่ง จารึกประวัติของจักรพรรดิบุปผา
หลิงอินทอดสายตา
ทว่าหลังนางอ่านจบ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นกราดเกรี้ยว
“‘คิดคำนึง’ คือเพลงฉินที่เจ้าประพันธ์งั้นหรือ!?”
นางชี้นิ้วออกไป พลังแกร่งกล้าพวยพุ่ง ทลายศิลาก้อนนี้ลงในบัดดล!
จักรพรรดิบุปผาผู้นี้หน้าไม่อายถึงขีดสุด!
‘คิดคำนึง’ เป็นเพลงฉินที่เสี่ยวหยาประพันธ์ด้วยตนเอง แต่งด้วยความคิดถึงพี่ชายของนาง!
เมื่อครั้งนางได้ยินยังตกตะลึงงัน
พรสวรรค์ในวิถีแห่งฉินของเสี่ยวหยาเหนือจินตนาการ ‘คิดคำนึง’ ที่นางประพันธ์นี้แม้แต่หลิงอินยังต้องอุทานว่าสู้ไม่ได้ ไม่อาจเทียบได้เลย!
หารู้ไม่ จักรพรรดิบุปผาผู้นี้ยึดครองลำนำ ‘คิดคำนึง’ นี้ไปเป็นของตน อ้างว่าประพันธ์ด้วยตนเอง ซ้ำยังบันทึกไว้ในข้อแรก!
“อย่าทำให้ข้าผิดหวังเชียว!”
สายตาของนางเย็นยะเยือกเป็นพิเศษ กัดฟันดังกรอด ไฟโทสะในใจลุกช่วงถึงขีดสุด!
นางหวังว่าเมื่อหลุมศพนี้เปิดออกจักได้เห็นศพของจักรพรรดิบุปผา!!!
