รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 330 ความลับอันยาวนาน เดิมทีเก้าอาณาจักรตอนบนคืออาณาจักรเดียวกัน!
ด้านนอกโอ่งน้ำ แสงศักดิ์สิทธิ์ส่องประกายวูบวาบ ลมปราณอันทรงพลังพวยพุ่งออกมาจากร่างมัจฉานอกโอ่งน้ำ มันค่อย ๆ ฟื้นคืนพละกำลัง!
บนตัวของมันมีเกล็ดสองสี หนึ่งดำหนึ่งขาวเวียนตวัดเกี่ยวพันกันแฝงด้วยจังหวะแห่งเต๋าวิเศษบางอย่าง สายเลือดนับว่าน่าทึ่งเป็นอย่างมาก
มันมาจากอาณาจักรจื่อเวย หนึ่งในเก้าอาณาจักรตอนบน เผ่าของมันมีชื่อเรียกว่า เผ่ามัจฉาหยินหยาง
ต้องบอกว่าเก้าอาณาจักรตอนบนนั้นวิเศษอย่างแท้จริง อายุของมันไม่มาก มันยังเป็นปลาอายุน้อย แต่การฝึกตนของมันได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตเทวาแล้ว!
แม้จะเกือบสัมผัสขอบเขตนักบุญ และตอนนี้มันถือว่าเข้าสู่ขอบเขตกึ่งนักบุญแล้ว!
เช่นนี้แล้วจะให้มันใช้ชีวิตที่แคบ ๆ แบบนั้นไปตลอดชีวิตได้อย่างไร?
“ฟื้นคืนแล้ว ฟื้นคืนแล้ว!”
มัจฉาหยินหยางยิ้มกว้าง รู้สึกเปรมปรีดิ์ยิ่งที่ได้รับพลังกลับคืนอีกครั้ง มันดีใจมาก!
จ๋อม จ๋อม!
มัจฉาตัวอื่นในกระโดดไปมา พยายามจะให้มัจฉาหยินหยางพามันออกไปด้วย
มัจฉาหยินหยางฟื้นคืนพลังแล้ว ดังนั้นสำหรับเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องเล็กน้อย สามารถทำได้อย่างง่ายดาย
เพียงแต่มัจฉาหยินหยางไม่ได้ช่วยเหลือ ไม่ได้นำมัจฉาตัวอื่นออกจากโอ่ง
หัวใจของมัจฉาตัวอื่นในโอ่งจมดิ่งทันที มัจฉาหยินหยางต้องการทำสิ่งใดกันแน่? จะไม่ยอมช่วยเหลือพวกมันหรือ?
“พี่น้องข้าขอโทษ พวกท่านเองก็คงคิดแบบข้าเหมือนกัน หากพวกเราไปกันหมดเช่นนี้ ท่านเซียนคงไม่ยอมปล่อยไปเป็นแน่ ถึงตอนนั้นพวกเราคงต้องตายกันหมด”
มัจฉาหยินหยางกล่าวว่า “พี่น้องได้โปรดเข้าใจ อย่ากระโดดไปมา ให้ทางรอดแก่ข้าเถอะ!”
มันฉลาดมาก
หากมัจฉาตัวเดียวหนีไปได้ ท่านเซียนอาจไม่สนใจ แต่หากมัจฉาทั้งหมดในโอ่งหนีไป นี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงแล้ว
แม้ว่าพวกมันจะสามารถหลบหนีกลับไปยังเก้าอาณาจักรตอนบนได้ แต่พวกมันก็ถูกกำหนดให้ต้องตาย
จ๋อม จ๋อม!
มัจฉาทุกตัวในโอ่งน้ำโกรธมันอย่างยิ่ง มัจฉาหยินหยางตัวนี้วิเคราะห์เข้าใจทะลุปรุโปร่ง พอออกไปได้ก็ผิดคำ พลิกดำเป็นขาว
พวกมันกระโดดไปมาอยากจะรีบออกไปสะสางบัญชีกับมัจฉาหยินหยางตัวนั้น
มัจฉาหยินหยางพุ่งตรงเข้ามา หางมัจฉาแซมเกล็ดประกายระยิบระยับวาดลง ก่อนจะตบมัจฉาเหล่านี้กลับเข้าไปในโอ่งน้ำ
“พี่น้องอย่าคิดว่าข้าเห็นแก่ตัว คิดดูให้ดีว่าข้าพูดถูกหรือไม่?”
มัจฉาหยินหยางกล่าวว่า “หากพวกเราหนีกันหมด ท่านเซียนไม่ไล่ล่าก็แปลกแล้ว! พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิดหนี มัจฉาที่จะถูกส่งออกมาครั้งต่อไปก็จะต้องมีความคิดเช่นเดียวกับข้า สุดท้ายหนีออกไปด้วยกันมีแต่ต้องเผชิญกับทางตัน ไม่มีผู้ใดรอด!”
มันพูดอย่างจงใจ เป้าหมายคือทำให้มัจฉาเหล่านี้แตกแยกไม่ร่วมมือกันอีก
หากส่งมัจฉาตัวอื่นออกมาอีก จนไป ๆ มา ๆ พากันออกมาจนหมด ถึงครานั้นก็คงหมดหนทางรอดแล้ว
มัจฉาในโอ่งน้ำนิ่งเงียบ
มัจฉาหยินหยางกล่าวถูกต้อง หากพวกมันหนีไปหมดจะไม่มีตัวไหนรอดสักตัว!
ต่อไปหากพวกเขาร่วมมือกันเพื่อส่งมัจฉาตัวอื่นออกไป มัจฉาตัวนั้นก็อาจจะมีความคิดแบบเดียวกับมัจฉาหยินหยาง
สุดท้ายตอนนี้พวกมันต่างมีความคิดนี้อยู่ในใจ หากมีตัวไหนสักตัวถูกส่งออกไป มันจะต้องไม่สนใจมัจฉาตัวอื่นอย่างแน่นอน
ในอีกด้านหนึ่ง มัจฉาสัตมายาที่อยู่ที่นี่มานานแล้วไม่ตื่นตระหนกหรือวิตกกังวลแม้แต่น้อย
หนีออกจากโอ่งน้ำน้ำได้สำเร็จแล้วอย่างไร?
พี่น้องเอ๋ย มันจะง่ายดายปานนั้นได้อย่างไร!
ในฐานะมัจฉาที่อาศัยอยู่ที่นี่มานานที่สุด มันรู้ว่าสถานที่แห่งนี้น่ากลัวปานใด!
ตอนท่านเซียนอยู่ ที่แห่งนี้ย่อมเป็นสิริมงคลเหมือนดั่งแดนสุขาวดี
แต่หากท่านเซียนไม่ได้อยู่ ที่แห่งนี้นับว่าน่ากลัวอันตรายยิ่งกว่าที่อื่นอีก!
มัจฉาหยินหยางคิดว่าออกจากโอ่งน้ำแล้วจะไม่เป็นไร แต่มันไม่รู้เลยว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว!
ในอีกด้านหนึ่ง มัจฉาหยินหยางกำลังสะบัดร่างมัจฉาพร้อมจะออกจากที่นี่
“หากไปเช่นนี้เลย คงน่าเสียดายเกินไป!”
ไม่ทันไรมันก็หยุดเคลื่อนไหว
ทุกสิ่งในที่แห่งนี้วิเศษเหนือสามัญ สิ่งของล้วนแต่อยู่เหนือขอบเขตการรับรู้ของมัน มันละโมบนึกอยากนำของบางส่วนไปจากที่นี่ด้วย
“อย่าเอาของมั่ว ๆ แค่หยิบเอาของไม่เป็นที่สนใจก็พอ!”
ดวงตามัจฉาคู่นั้นเปล่งประกายราวกับตัดสินใจได้ในที่สุด
“!!!”
มัจฉาสัตมายาในโอ่งน้ำกล่าวในใจ น้องชายผู้นี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!
ยังกล้าคิดฉกฉวยสิ่งของของท่านเซียนด้วย?
ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม!
สุดยอดจริง ๆ!
มัจฉาหยินหยางฉลาดมาก มันไม่กล้าขโมยของชิ้นใหญ่ แต่จะขโมยสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ในลานบ้านแทน
“ข้าเอาดินไปด้วยนิดหน่อยคงไม่เป็นไรกระมัง…”
มันจ้องดินที่ใช้ปลูกต้นไม้พืชพันธุ์ต่าง ๆ
ในดินแฝงไปด้วยพลังเหนือจินตนาการ มันเอาดินกลับไปหนึ่งถึงสองกำก็สามารถเก็บเกี่ยวประโยชน์ไม่รู้จบได้แล้ว!
หลังจากนั้น มันก็เริ่มเคลื่อนไหวเตรียมขโมยดินโดยเร็ว
ฟิ้ว!
ทว่าตอนนั้นเอง แสงเย็นส่องวาบเข้ามา มัจฉาหยินหยางถูกผ่าครึ่งโดยไม่ทันได้ต่อต้านแม้แต่น้อย
“เจ้ากล้าหาญมาก! แม้แต่สิ่งของท่านเซียนยังกล้าปรารถนา!?”
น้ำเสียงหยาบกระด้างดังขึ้น แสงอันเยียบเย็นยังคงเคลื่อนไหวต่อ เลือดกระเซ็นไปทั่วสารทิศ มัจฉาหยินหยางทั้งตัวถูกสับเป็นชิ้น ๆ…
และสิ่งที่ประกายแสงอันแสงเยียบเย็นกำลังห่อหุ้มคือ มีดทำครัวที่หลี่จิ่วเต้าใช้หั่นผักทำอาหาร!
เห็นได้ชัดว่ามีญาณมีดอยู่ในมีดทำครัว และตอนนี้ก็ยังมีน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดดังมาจากมีดทำครัว!
“!!!”
มัจฉาในโอ่งพากันตกใจแทบสิ้นสติ!
มัจฉาหยินหยางช่างน่าสังเวชยิ่งนัก!
เพียงไม่กี่ลมหายใจ มัจฉาหยินหยางทั้งตัวก็ถูกสับเป็นเนื้อละเอียดแล้ว…
“ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้ว!”
มัจฉาใจกล้าทั้งหมดต่างถูกขู่ขวัญ ไม่กล้าสร้างความวุ่นวายอีกต่อไป
ขอบเขตมัจฉาหยินหยางไม่ต่ำเลย เป็นถึงกึ่งนักบุญแล้ว แต่ช่องว่างระหว่างมันกับมีดทำครัวกลับห่างชั้นกัน เหนือจินตนาการไปไกลโข!
มันถูกมีดทำครัวสับจนตาย ก่อนจะได้ตอบโต้เสียด้วยซ้ำ!
“รนหาที่ตายเสียจริง!”
มีดทำครัวตะคอกเสียงเย็นชา คลื่นพลังพัดผ่านระลอกใหญ่ ก่อนร่างมัจฉาหยินหยางทุกส่วนจะหายไปอย่างสมบูรณ์
จากนั้นมันก็บินกลับเข้าไปในครัว
เดิมทีมันไม่ใช่ญาณมีด แต่หลังจากหลี่จิ่วเต้าใช้มันบ่อย ๆ มันก็ให้กำเนิดญาณมีดขึ้นมา
ในโอ่งน้ำ มัจฉาสัตมายาไม่แปลกใจกับเรื่องนี้เลย
เพราะอันที่จริงในลานบ้านของท่านเซียนยังมีสิ่งน่ากลัวอยู่อีกมากมาย…
…
ณ แผ่นดินอันกว้างใหญ่
อาณาจักรแห่งหนึ่งของฝั่งอาณาจักรตอนบน ในอาณาจักรนี้ล้วนแต่มีทรัพยากรฝึกตนคุณภาพสูงมากมายทุกหนทุกแห่ง ดอกไม้ใบหญ้าทุกดอกล้วนแล้วแต่เหนือสามัญ กระทั่งมีจิตวิญญาณเป็นของตน
ใต้ท้องทะเลลึกอันไร้ขอบเขต มีพระราชวังโบราณอันวิจิตรงดงามตั้งเรียงกันเป็นทิวแถว ซ้ำยังเปล่งรัศมีศักดิ์สิทธิ์นานานับไม่ถ้วน
“ข้าสัมผัส…ได้ถึงคลื่นพลังปราณของปอเอ๋อร์!”
มัจฉาหยินหยางตัวใหญ่พูดขึ้นมา
อาศัยความสัมพันธ์ทางสายเลือด มันสัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังปราณบุตรชายมัน ทำให้รู้ได้ว่าบุตรชายของมันอยู่ที่ไหน
ปอเอ๋อร์ที่กำลังพูดถึงคือ บุตรชายของมัน
และปอเอ๋อร์ก็คือมัจฉาหยินหยางที่ถูกมีดทำครัวฆ่าเมื่อครู่นี้
ไม่ผิด
ที่แห่งนี้คือ อาณาจักรจื่อเวย หนึ่งในอาณาจักรเก้าตอนบน
มัจฉาหยินหยางตัวใหญ่ตัวนี้เป็นบิดาของมัจฉาหยินหยางตัวนั้นนั่นเอง ผู้นำเผ่าหยินหยาง!
“ไปอยู่ที่อาณาจักรนั้นได้อย่างไร!”
เสียงของมันเข้มเป็นพิเศษ มันกลัวอาณาจักรที่ลูกชายของมันอยู่เป็นอย่างยิ่ง
“ที่แห่งนั้นเคยเป็นสถานอารยธรรมแห่งการฝึกตนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ซ้ำยังเป็นสถานที่ที่น่าสะพรึงกลัว สยบทุกสรรพชีวิต…”
มันกล่าวเสียงต่ำ อาณาจักรนั้นไม่ธรรมดา อาจเรียกได้ว่า น่ากลัวเป็นที่สุด เร้นลับและลึกล้ำจนทำให้ผู้คนตกใจกลัวจนตายได้!
“ตอนนี้อาณาจักรแห่งนั้นถือเป็นอาณาจักรตอนล่าง แต่ผู้ใดจะล่วงรู้ว่า เก้าอาณาจักรตอนบนแม้อยู่เหนือผู้อื่น แท้จริงแล้วพวกเราแยกออกมาจากอาณาจักรแห่งนั้น…”
มันยังคงเอ่ยความลับนี้ต่อไป และนี่ก็นับว่าเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตายได้
เก้าอาณาจักรตอนบนเดิมทีแล้วมาจากอาณาจักรเดียวกัน!
ความจริงนี้ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!
