รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 334 เจ็บปวดใจ เหตุใดจึงต้องการจะพบเขาอีกครั้ง?

“ทิวทัศน์สวยงามจริง ๆ…”

เมื่อถึงบนยอดเขาท่องนภา หลิ่วจิ่วเต้าก็ทอดสายมองออกไปไกลลิบ ทิวทัศน์ที่ปรากฏช่างงดงามเกินพรรณา

ยอดเขาแห่งนี้สูงเสียดหมู่เมฆ จึงเห็นม่านหมอกแผ่ปกคลุม หลี่จิ่วเต้ารู้สึกราวกับตนเองล่องลอยไปบนท้องฟ้า เพลิดเพลินเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ย

การเดินทางมายังยอดเขาท่องนภาครั้งนี้ช่างคุ้มค่า!

ส่วนอีกด้านหนึ่ง หลิงอิน เซี่ยเหยียน แมวน้อยสีขาวลั่วสุ่ย ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียน สือเฟิง อันหลานเสวี่ย และพวกอ้ายฉานต่างอยู่เบื้องหลังของหลี่จิ่วเต้า

พวกอ้ายฉานกำลังเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพรอบด้าน หยอกล้อกันเล่นอย่างมีความสุข

แต่พวกหลิงอินไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ภายในใจของพวกเขาสั่นไหว เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงที่มีต่อท่านเซียน!

ท่านเซียนช่างทรงพลังเหลือเกิน!

เมื่อพวกเขาขึ้นมาถึงยอดเขาพลันสัมผัสได้ถึงความผันผวนของค่ายกลอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ขยายออกจากที่นี่ หัวใจของพวกเขาหนักอึ้งขึ้นมาทันทีหลังจากรับรู้ได้ถึงเจตนาสังหารที่อัดแน่นเต็มค่ายกล!

ที่นี่มีค่ายกลสังหารขนาดใหญ่อันแสนน่ากลัววางไว้อยู่!

จากการประเมินของหลิงอินแล้ว เกรงว่าแม้กระทั่งระดับสูงสุดของขอบเขตสูงสุดลงมือเต็มกำลังก็ยังไม่อาจต้านทานได้ พลังของค่ายกลสังหารขนาดใหญ่นี้ทรงพลังเป็นอย่างมาก!

พวกเขาไม่กล้าลังเล เตรียมจะใช้วิธีการทุกอย่างเพื่อทำลายค่ายกลสังหารขนาดใหญ่

ทว่ายามที่พวกเขากำลังจะลงมือ กลับพบว่าเพียงท่านเซียนเหยียบย่างลงมาอย่างแผ่วเบา พลังของค่ายกลที่เล็ดลอดออกมาจากค่ายกลสังการทั้งหมดก็ถูกระงับลงไปทันที!

ท่านเซียน…สมแล้วที่เป็นท่านเซียน!

ทรงพลังจนไม่อาจจินตนาการถึง!

กระทั่งค่ายกลสังหารขนาดใหญ่ที่สามารถกล้ำกรายได้กระทั่งขอบเขตขั้นสูงสุดที่ลงมือเต็มกำลัง ก็ไม่อาจนับเป็นสิ่งใดได้ต่อหน้าท่านเซียน!

เพียงท่านเซียนเดินเข้าไปตามปกติ พลังทั้งหมดของค่ายกลสังหารก็ถูกระงับลงไปทันที โดยที่พวกเขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงพลังใด ๆ บนร่างกายของท่านเซียนได้ด้วยซ้ำ

นี่คือวิธีการของท่านเซียนสินะ?

ไม่มีการเคลื่อนไหวของพลังใด ๆ บนร่าง เพียงหนึ่งเท้าเหยียบย่างก็สามารถยับยั้งพลังทั้งหมดของค่ายกลสังหารขนาดใหญ่ได้!

วิธีการเช่นนี้ช่างน่าหวาดเกรงจริง ๆ!

พวกเขาทำได้แต่ถอนหายใจ ขณะที่รู้สึกตกใจจนไม่อาจกล่าวสิ่งใดออกมาได้

ผู้อื่นไม่ว่าใครก็ไม่อาจทำเช่นนี้ได้!

ไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใด อย่างไรเสียก็ต้องมีการโคจรพลัง ต่างจากท่านเซียนที่ไม่จำเป็นต้องทำ ช่างน่าทึ่งและน่าเหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด!

“ไปเถอะ พวกเราไปเที่ยวชมที่อื่นกัน“

หลี่จิ่วเต้ายิ้มน้อย ๆ ตั้งตารอว่าจะได้ชื่มชมทิวทัศน์ในภาคกลางให้มากกว่านี้

หายากที่จะได้ออกมาสักครั้ง เขาจึงต้องการตระเวนเที่ยวให้มากเสียหน่อย

หลี่จิ่วเต้าและคนอื่น ๆ พากันเข้าไปในรถม้า ก่อนที่สัตว์อสูรทั้งเก้าตนจะดึงรถม้าให้ลอยขึ้น

พื้นที่ด้านในรถม้าใหญ่กว้างขวาง ทั้งสะดวกสบายและหรูหรา ยามนั่งก็ให้ความรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่ง

‘ข้าสามารถนั่งรถม้านี้ตามหาซีได้ไหมนะ?’

เขาถอนหายใจออกมาขณะคิดถึงซีอีกครั้ง

หากเขามีรถม้าคันนี้ เขาก็จะสามารถออกเดินทางไปทั่วทุกมุมโลกเพื่อตามหาซีได้

‘แต่จะไปตามหาได้จากที่ไหนกัน…’

เขาถอนหายใจขึ้นมาอีกครั้ง เวลาล่วงผ่านมาหลายปีแล้ว แม้ว่าเขาจะอยากไปตามหาซีแต่ก็ไร้ซึ่งความสามารถ

‘ชีวิตนั้นแสนสั้น ข้าเป็นเพียงปุถุชนผู้หนึ่งที่มีอายุขัยจำกัด ซีคือความเจ็บปวดที่ค้างคาอยู่ในใจของข้า สุดท้ายแล้วข้าต้องการจะตามหาและพบหน้านางอีกครั้ง!’

เขาตัดสินขึ้นมาภายในใจ รอจนพวกอ้ายฉานโตและแข็งแกร่งขึ้นแล้ว เขาจะขอให้พวกอ้ายฉานพาเขาไปตามหาซี

ที่แห่งนี้คือโลกแห่งการฝึกตน เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและทรงพลัง เขาเป็นเพียงปุถุชนผู้หนึ่ง หากเที่ยวเตร็ดเตร่ไปมาก็ไม่อาจรับประกันชีวิตตนเองจากเรื่องราวไม่คาดฝันที่สามารถเกิดขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

ถ้ามีพวกอ้ายฉานไปด้วยจะเป็นการปลอดภัยกว่ามาก

อย่างไรเสียพวกอ้ายฉานก็แข็งแกร่งมากจนน่าตื่นตะลึงตั้งแต่อายุยังน้อย รอพวกเขาโตขึ้น จะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมแน่

เมื่อถึงตอนนั้น เขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรมากมายอีกต่อไป

สำหรับการเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเซี่ยเหยียนนั้น เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าเขาอายเกินกว่าจะรบกวนเซี่ยเหยียน

หลังจากติดต่อกันมานานขนาดนี้แล้ว ความสัมพันธ์ของเขากับเซี่ยเหยียนย่อมต้องไม่มีอะไรจะกล่าว ขอเพียงแค่เขาพูดออกมา เซี่ยเหยียนจะต้องช่วยเหลืออย่างแน่นอน

เพียงแต่เขาต้องการจะตามหาซี

การขอให้เซี่ยเหยียนช่วยตามหาผู้หญิงคนอื่น แม้ว่าตัวของเซี่ยเหยียนอาจไม่คิดอะไรมาก แต่เขาก็ยังรู้สึก…ตะขิดตะขวงใจอยู่บ้าง

รอให้พวกอ้ายฉานโตแล้วมาช่วยเขาน่าจะเป็นหนทางที่ดีกว่า

เขาจะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก

สัตว์อสูรเก้าตนลากรถม้า ทะยานออกจากยอดเขาท่องนภาตรงยังสถานที่แห่งอื่น

…

แดนฮวง

ลึกเข้าไปในดงยอดเขาอันสลับซับซ้อน

ลมปราณน่าหวาดผวาและน่าสะพรึงกลัวแผ่กระจายทุกหนแห่ง รอบด้านไร้ซึ่งคนอยู่อาศัย ที่แห่งนี้คือสถานที่อันตรายเลื่องชื่อของแดนฮวง มีสิ่งมีชีวิตเพียงน้อยนิดที่กล้าย่างกรายเข้าไป

ทว่าสถานที่อันตรายแห่งนี้กลับมีสตรีชุดขาวผู้งดงามราวกับเทพธิดาบนภาพวาดเข้ามาโดยไร้ซึ่งความกลัวเกรง

ทันใดนั้นก็พลันเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ตามมาด้วยสมรภูมิครั้งใหญ่

เลือดสาดกระเซ็นทุกหนแห่ง สัตว์ร้ายทรงพลังตัวแล้วตัวเล่าล้มลงไป ในขณะที่สตรีในชุดขาวก้าวย่างต่อไปโดยไร้ซึ่งโลหิตเปรอะบนร่าง

ทันใดนั้น ร่างของนางพลันสั่นสะท้าน ความรู้สึกพิเศษบางอย่างปรากฏขึ้นมาในใจ

“ช่วงนี้ข้าคิดถึงเขาอีกแล้ว…”

นางถอนหายใจ รู้ดีว่าเหตุใดถึงมีความรู้สึกพิเศษปรากฏขึ้นในใจของตนเอง

ใจของนางคะนึงหาเขา ทั้งยังอยากพบหน้าอีกครั้งเป็นอย่างมาก

แต่…นางไม่อาจทำเช่นนั้นได้

นางกลัวว่าตนเองจะไม่ใจแข็งพอจะจากไปหลังจากได้พบกับเขา!

“เหตุใดจึงเอาแต่ร่ำร้องให้ข้าไปพบกับเขา? ข้าไม่อาจอยู่รวมกับเขาได้! สิ่งที่ข้าแบกรับเอาไว้มันมีมากเกินไป ข้า…ไม่อาจหยุดยั้งได้!”

หัวใจของนางเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่งจนหยาดน้ำตาไหลคลอ

บนโลกใบนี้ นางเป็นเพียงผู้สัญจรผ่านทางไป ไม่ควรทิ้งห่วงพะวงใดไว้บนโลกใบนี้

ทว่าบางสิ่งก็ไม่อาจควบคุมได้…

นางสงบสติอารมณ์ลง พยายามเลิกคิดถึงเรื่องของเขา สิ่งที่นางจำเป็นจะต้องทำยังมีอีกมาก

“ข้าตามหามาหลายที่ก็ยังไม่พบ ไปอยู่ที่ใดกัน?”

นางกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา “ข้าหาทั่วทั้งแดนหยินและแดนฮวงก็ยังไม่พบ หรือว่ามันจะอยู่ที่แดนฝอกัน?”

…

ณ ยอดเขาท่องนภา

หลังจากที่พวกหลี่จิ่วเต้าขึ้นรถม้าจากไปแล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดตระกูลหานและบรรพชนเผ่าฉงฉีก็มาถึงยังยอดเขาท่องนภาทันที

ผู้อาวุโสสูงสุดตระกูลหานยังคงไม่ยินยอม เขารู้สึกมาตลอดว่าค่ายกลของเขาไม่มีข้อผิดพลาด

“ไม่มีจุดผิดพลาด”

เขาตรวจสอบอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าค่ายกลทั้งหมดถูกจัดวางไว้อย่างถูกต้อง ไม่มีข้อผิดพลาดแต่อย่างใด

“ปัญหาอยู่ที่การประทับตราเปิดใช้งานหรือ?”

เขาประทับตราออกมาด้วยความสงสัย

ตู้ม!

ในตอนนั้นเอง ค่ายกลสังการก็ถูกเปิดใช้งาน พลังอันทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวระดมพุ่งเข้าใส่หมายสังหารพวกเขา

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าจะสามารถเปิดใช้งานค่ายกลสังหารได้สำเร็จ

พวกเขาไม่ได้เตรียมตัวรับมือกับพลังมหาศาลที่พุ่งเข้าใส่ ร่างกายพวกเขาทุกคนจึงบาดเจ็บยับเยินทันที

“บัดซบ!”

บรรพชนเผ่าฉงฉีสบถออกมา ใบหน้ากลายเป็นสีเขียวคล้ำ จ้องเขม็งไปทางผู้อาวุโสสูงสุดด้วยโทสะ “เจ้ามันไม่อาจพึ่งพาได้แม้แต่น้อย คนจากไปหมดแล้วถึงเพิ่งมาเปิดใช้งานได้สำเร็จ?”

“ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะเปิดใช้งานได้สำเร็จ!”

ผู้อาวุโสสูงสุดตกตะลึง การประทับตราเปิดค่ายกลเป็นรูปแบบเดียวกันกับที่เขาใช้ในตอนแรก ก่อนหน้านี้ทำไม่สำเร็จ แต่ตอนนี้ไยกลับสำเร็จแล้ว?

ภายในใจของผู้นำตระกูลเองก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาต่อหน้าอีกฝ่าย

ไม่น่าเชี่อถือเลย ไม่น่าเชื่อถือแม้แต่น้อย!

กับคนอื่นไม่สามารถเปิดใช้งานได้ แต่กับพวกของตนเอง เพียงครั้งเดียวกลับสามารถเปิดใช้งานได้สำเร็จ!