รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 344 เจ้าอย่ามาหาเรื่อง ข้าเองก็แข็งแกร่งมาก!
ผู้นำตระกูลหานเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทว่าเขากลับถูกผู้อาวุโสสูงสุดตบอีกครั้งทันทีที่พูดจบ
“จัดการปุถุชนผู้นั้นย่อมไม่มีปัญหา แต่สหายเต๋าบอกให้เจ้าระวังไม่ให้ถูกพวกเซี่ยเหยียนพบตัวต่างหาก!”
ผู้อาวุโสสูงสุดจ้องไปทางผู้นำตระกูลแล้วกล่าวออกมา
ผู้นำตระกูลโกรธจนอึดอัดไปทั้งร่าง ทำไมเขาถึงเลือกเชิญผู้อาวุโสสูงสุดท่านนี้มาก เขา…แทบจะทนไม่ไหวแล้ว!
เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าต้องระวังพวกเซี่ยเหยียนรู้ตัว!
เขาจากที่ตรงนั้นไปโดยไม่ได้พูดจาอะไรออกมาสักคำ
เขาเก็บซ่อนลมปราณไม่ให้รั่วไหลออกมา เนื่องจากเกรงว่าพวกเซี่ยเหยียนจะรับรู้ได้
“หวังว่าคนในตระกูลจะพึ่งพาได้ไม่เหมือนกับเจ้า หากกระทั่งจัดการปุถุชนผู้หนึ่งก็ยังมีปัญหา หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมาพูดถึงความร่วมมือใด ๆ กับข้าอีกเลย!”
บรรพชนเผ่าฉงฉีกล่าวกับผู้อาวุโสสูงสุดอย่างไม่อ้อมค้อม
“วางใจได้ วางใจได้ นี่เป็นถึงผู้นำของตระกูลพวกข้า ท่านรอคอยเขานำปุถุชนผู้นั้นมาให้ได้เลย”
ผู้อาวุโสสูงสุดพูดด้วยรอยยิ้ม
อย่างไรเสีย เรื่องความผิดพลาดของค่ายกลสังหารก็ทำให้เขารู้สึกมีชนักติดหลัง ยามเมื่ออยู่ต่อหน้าบรรพชนเผ่าฉงฉีเขาจึงไม่กล้าจะทำตัวแข็งกร้าว
ถ้าไม่ใช่เช่นนี้แล้ว เขาคงไม่เอาแต่ตบผู้นำตระกูลเพื่อปกปิดอาการกินปูนร้อนท้อง
ผู้นำตระกูลไม่ได้ล่วงรู้ความคิดของผู้อาวุโสสูงสุด หากเขารู้ก็คงต้องการจะกล่าวออกมาว่า การตบเขาจะสามารถลบชนักติดหลังของท่านได้หรือ?
“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น…”
บรรพชนเผ่าฉงฉีไม่ได้กล่าวอะไรขึ้นมาอีก
อีกด้านหนึ่ง ผู้นำตระกูลเข้าไปถึงยังส่วนลึกของภูเขาอย่างรวดเร็ว เขาเดินผ่านป่าแมกไม้จนมาถึงตำแหน่งที่หลี่จิ่วเต้าอยู่
“มากับข้า!”
เขามองไปที่หลี่จิ่วเต้า แล้วหยิบน้ำเต้าทองคำม่วงออกมาเปิดจุก
นี่เป็นอาวุธวิเศษณ์ที่ทรงพลังและมีระดับสูงเป็นอย่างมาก สามารถกักเก็บทุกสิ่งบนโลกได้!
เขาต้องการจะใช้น้ำเต้าทองคำม่วงเพื่อนำตัวหลี่จิ่วเต้าไปหาผู้อาวุโสสูงสุดและบรรพชนเผ่าฉงฉี
“หืม?”
หลี่จิ่วเต้าหันกลับมา ก็เห็นใครบางคนกำลังถือน้ำเต้าทองคำม่วงชี้มาทางเขา
“เจ้าพูดกับข้าอย่างงั้นหรือ?”
เขามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบผู้ใด ดูเหมือนว่าคนเบื้องหน้าจะกำลังพูดกับเขาอยู่
ผู้นำตระกูลคร้านจะพูดให้มากความกับปุถุชนจึงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก
“เก็บ!”
เขากล่าวออกมาพร้อมกับชี้น้ำเต้าทองคำม่วงใส่หลี่จิ่วเต้า
ทว่าพริบตาต่อมาก็ต้อตะลึงงัน
???
สถานการณ์นี้มันอะไรกัน!
น้ำเต้าทองคำม่วงไม่มีการตอบสนอง?
“เก็บมาให้ข้า!”
เขาตะโกนออกมาอีกครั้ง พร้อมส่งพลังเข้าไปยังน้ำเต้าทองคำม่วง
ทว่าน้ำเต้าทองคำม่วงก็ยังคงไม่ตอบสนอง
ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวคล้ำ
ให้ตายเถอะ! คำพูดของบรรพชนเผ่าฉงฉีเป็นลางจริง ๆ เขาเองก็ไม่สามารถพึ่งพาได้งั้นหรือ?
อ๊ะ ไม่สิ เป็นน้ำเต้าทองคำม่วงนี้ที่ไม่อาจพึ่งพาได้!
“สหาย ท่านกำลังทำสิ่งใดอยู่!?”
เมื่อเห็นฉากนี้ หลี่จิ่วเต้าก็อดหัวเราะออกมาแบบหยุดไม่ได้
“เจ้าพยายามจะจับข้าใส่น้ำเต้างั้นหรือ ถ้าใช่ เจ้าก็ควรจะกล่าวว่า ‘ข้าเรียกเจ้า แล้วเจ้ากล้าตอบรับหรือไม่?’*[1]”
เขานึกถึงเรื่องไซอิ๋วที่เคยอ่านที่ดาวเคราะห์สีฟ้าขึ้นมา ด้านในนั้นมีฉากที่ราชาปีศาจเขาเงินใช้น้ำเต้าดูดซุนหงอคงเข้าไป
ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็ยิ่งขบขัน เขาหัวเราะออกมาจนตัวงอ
ข้า…!
ผู้นำตระกูลเห็นหลี่จิ่วเต้าหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ใบหน้าของเขาก็ดำคล้ำเสียยิ่งกว่าถ่าน
ข้า…ข้าถึงกับถูกปุถุชนผู้หนึ่งดูหมิ่น!!!
หัวใจกับปอดของเขาร้อนขึ้นจนแทบจะระเบิด!
เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลเก่าแก่จากยุคโบราณกาล แม้กระทั่งนักบุญสมับโบราณยังไม่กล้าอวดดีต่อหน้าเขา ทว่าตอนนี้เขากลับถูกปุถุชนอย่างหลี่จิ่วเต้าหัวเราะเยาะ เขาโกรธจนต้องการจะระเบิดออกมา!
“เก็บมาให้ข้า!”
เขาตะโกนออกมา แล้วกระตุ้นให้น้ำเต้าทองคำม่วงทำงานอีกครั้ง
หากน้ำเต้าทองคำม่วงยังไม่อาจพึ่งพาได้อีกรอบ เขาก็จะทุบมันทิ้ง!
ทว่าก่อนที่จะได้ทำเช่นนั้น ก็มีเสียงดังปัง พร้อมน้ำเต้าทองคำม่วงที่ระเบิดออกทันที
น้ำเต้าทองคำม่วงไม่มีสติปัญญา จึงไม่อาจพูดได้ หากมันพูดได้แล้วล่ะก็…มันก็อยากจะกล่าวกับผู้นำตระกูลหานเสียจริง ว่าสุนัขเช่นเจ้ากลับสั่งให้ข้าไปจับท่านเซียน!!!
ผู้นำตระกูลหานถึงกับแสดงสีหน้าโง่งม สถานการณ์เช่นนี้มันคืออะไรกัน?
น้ำเต้าทองคำม่วงได้ยินเสียงในใจของข้าอย่างนั้นหรือ?
มันได้ยินเขากล่าวว่าน้ำเต้าทองคำม่วงพึ่งพาไม่ได้ แล้วก็พาลโกรธจนทำลายตัวเองหรือ?
“สหายท่านนี้ไม่จำเป็นต้องโกรธถึงขนาดนั้น ท่านทำน้ำเต้าระเบิดออกมาแล้ว”
หลี่จิ่วเต้าหัวเราะคิดมาอีกครั้ง ในใจคิดว่าคนคนนี้มาจากที่ใดกัน เหตุใดจึงน่าตลกถึงเพียงนี้!
“เจ้า เจ้า เจ้า!”
ผู้นำตระกูลกระทืบเท้าด้วยโทสะ เขาถูกปุถุชนอย่างหลี่จิ่วเต้าหัวเราะเยาะอีกครั้งแล้ว!
“มาหัวเราะข้า เดี๋ยวเจ้าจะได้เห็นดีแน่!”
เขาพูดขึ้นมาอย่างดุดัน แล้วเดินไปหาหลี่จิ่วเต้า
เขาไม่กล้าใช้พลังในร่างกายตนเอง เนื่องจากกลัวว่าพวกเซี่ยเหยียนจะสามารถสัมผัสได้
นี่ก็เป็นเหตุผลที่ก่อนหน้านี้เขาต้องการจะใช้น้ำเต้าทองคำม่วงเพื่อจับหลี่จิ่วเต้า
น้ำเต้าทองคำม่วงนั้นพิเศษเป็นอย่างมาก มันไม่ทำให้เกิดความผันผวนของพลังใด ๆ เมื่อใช้งาน ทั้งยังดูผิวเผินแล้วดูไม่เหมือนเป็นอาวุธวิเศษอันทรงพลัง
นี่นับว่าเป็นไพ่ตายขึ้นหนึ่งของเขาก็ว่าได้ มันเคยช่วยเขาจัดการกับผู้แข็งแกร่งมาไม่น้อย
ผู้ที่สร้างน้ำเต้าทองคำม่วงขึ้นมาต้องการทำให้มันเป็นอาวุธลับ สามารถหลอกจับคนใส่เข้าไปในน้ำเต้าได้โดยไม่ทันตั้งตัว
ตอนที่ตระกูลหานได้รับน้ำเต้าทองคำม่วงมาก็เกือบจะพลาดมันไป น้ำเต้าทองคำม่วงในยามนั้นถูกวางสุ่ม ๆ ไว้บนแผงลอยบนถนน และถูกขายราวกับเป็นสมบัติไร้ค้าชิ้นหนึ่ง
หากไม่ใช่เพราะบรรพชนตระกูลหานมีดวงตาเทพมารบรรพกาล และได้ฝึกฝนเนตรเทพเจ้าจนมองออกถึงความพิเศษของน้ำเต้าทองคำม่วง คงจะพลาดไปครั้งใหญ่
ทว่าสิ่งที่ผู้นำตระกูลไม่ได้คาดคิดก็คือ น้ำเต้าทองคำม่วงกลับไม่อาจพึ่งพาได้ในเวลาเช่นนี้ ทำให้สุดท้ายแล้วเขาต้องเป็นฝ่ายลงมือด้วยตัวเอง!
เป็นไปได้หรือไม่ว่า น้ำเต้าทองคำม่วงจะอยู่มานานเกินไป ด้านในผุพังไปหมดแล้ว จึงได้ระเบิดออกมาทันทีที่ใช้?
ช่างมันเถอะ ตอนนี้เรื่องเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ
สิ่งเดียวที่ต้องทำมีแค่จัดการปุถุชนอย่างหลี่จิ่วเต้า!
เพื่อจัดการกับหลี่จิ่วเต้าที่เป็นปุถุชน เกรงว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องใช้พลังออกมาเสียด้วยซ้ำ!
แม้ว่าเขาจะยังไม่กลายเป็นนักบุญ แต่ก็อยู่ห่างออกไปเพียงแค่เก้าเดียว ถือได้ว่าเป็นกึ่งนักบุญ!
ด้วยความแข็งแกร่งของสังขาร เขาสามารถสังหารได้กระทั่งขั้นจ้าวเทวา นับประสาอะไรกับปุถุชนผู้หนึ่งเช่นหลี่จิ่วเต้า!
“สหายต้องการจะทำสิ่งใด?”
หลี่จิ่วเต้าหุบรอยยิ้ม มองผู้นำตระกูลด้วยความระมัดระวัง “เจ้าอย่ามาหาเรื่อง ข้าเองก็แข็งแกร่งมาก!”
อย่ามองว่าเขาสุภาพและมีมารยาทเหมือนบัณฑิตแสนอ่อนแอ ร่างกายของเขานั้นแข็งแรงมาก!
เขาฝึกฝนทักษะการต่อสู้มาอย่างเต็มที่ สามารถเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์กว่าสิบคนได้อย่างง่ายดายโดยปราศจากแรงกดดัน
แข็งแกร่ง?
แข็งแกร่งบ้านเจ้าสิ!
เจ้าเป็นแค่ปุถุชนจะสามารถแข็งแกร่งกว่ากึ่งนักบุญอย่างข้าได้อย่างไร?
ผู้นำตระกูลหานเหยียดหยาม หากไม่ใช่เพราะหลี่จิ่วเต้าไปมีส่วนข้องเกี่ยวกับพวกเซี่ยเหยียน เขาจะมาข้องแวะกับหลี่จิ่วเต้าทำไม?
ต่อหน้ากึ่งนักบุญเช่นเขา ปุถุชนไม่อาจเป็นได้กระทั่งมดปลวก!
“ข้าจะบดขยี้แขนขาอันบอบบางของเจ้าเสีย!”
ผู้นำตระกูลหัวเราะเยาะเย้ย
[1] ข้าเรียกเจ้า แล้วเจ้ากล้าตอบรับหรือไม่? (我叫你一声，你敢答应吗？) มาจากเรื่องไซอิ๋ว ที่ได้กล่าวถึงน้ำเต้าไว้ว่าเป็นอาวุธวิเศษชนิดหนึ่งที่สามารถดูดเอาคนที่ขานรับคำเรียกเข้าไปขังไว้ได้
