รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 350 ทำลายอาวุธมหาจักรพรรดิด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ต้นหลิวกับก้อนหินไร้เทียมทาน!
พลังปราณหานอู่หยากับบรรพชนเฒ่าเผ่าฉงฉีระเบิดออกมาทั้งหมด ผู้อาวุโสสูงสุดอีกหกคนของตระกูลหานก็ระเบิดพลังปราณทั้งหมดออกมาด้วยเช่นกัน
อีกทั้งพวกเขายังหยิบอาวุธมหาจักรพรรดิสามชิ้นออกมาด้วย
พวกเขาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร แล้วคลื่นพลังผันผวนอันน่าสะพรึงกลัวก็หอบม้วนสรรพสิ่งไปทั่วอากาศราวกับว่าสงครามกำลังจะปะทุขึ้น!
“สงเคราะห์ไปอยู่ด้วยกัน!? ผู้ใดให้ความกล้าพวกเจ้า!”
ต้นหลิวตวาดเสียงลั่น คนตรงหน้าพวกนี้ไม่รู้จักรักชีวิตแม้แต่น้อย กับท่านเซียนยังกล้าเอ่ยวาจาสามหาว!
“วันนี้พวกเจ้าอย่าได้คิดออกจากที่แห่งนี้เลย!”
ก้อนหินขยับหมายจะสังหาร
ถึงกับคิดจะสังหารท่านเซียนไปด้วยกัน งั้นวันนี้ก็กำจัดพวกมันทั้งหมดแล้วกัน!
“รนหาที่ตายนัก! ตายเสีย!”
หานอู่หยาตะโกนเสียงเย็น เขาทะยานตัวขึ้นจากจุดนั้นแล้วพุ่งเข้าหาต้นหลิวกับก้อนหิน
ในมือถือกระจกวิเศษ ทั่วร่างเต็มไปด้วยแสงวาบวับ นี่คือกระจกเก้าอัสนีสวรรค์ เป็นอาวุธมหาจักรพรรดิที่เขานำมาด้วย
ครืน! โครม! เปรี้ยง!
เสียงฟ้าคำรนดังขึ้นต่อเนื่อง หานอู่หยายืนตระหง่านอยู่กลางท้องฟ้า ใช้พลังทั้งหมดกระตุ้นกระจกเก้าอัสนีสวรรค์ อัสนีสายแล้วสายเล่าพุ่งออกมาจากกระจก แต่ละสายแฝงพลังอันน่าสะพรึงประหนึ่งฉากวันสิ้นโลกก็มิปาน!
“สังหาร!”
บรรพชนเผ่าฉงฉีปลดปล่อยพลังชั่วร้าย มันถึงกับเรียกกระดูกวิเศษออกมา แสงจักรพรรดิสาดส่องเรืองรอง นี่คือกระดูกมหาจักรพรรดิหรือก็คืออาวุธมหาจักรพรรดิที่มันนำมาด้วย!
กระดูกนี้ไม่ใช่ของสามัญ แต่เป็นกระดูกบรรพชนเฒ่าโบราณเผ่าฉงฉีของพวกมันที่มีอานุภาพน่าสะพรึงกลัวมาก!
มันกระตุ้นกระดูกมหาจักรพรรดิ ก่อนจะกระแทกเข้าใส่ต้นหลิวกับก้อนหิน กระดูกมีพลังมหาศาลเหนือจินตนาการ เกรงว่าแม้แต่จ้าวสูงสุดก็มิอาจทนได้ โดนเข้าไปต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอน!
เมื่อเทียบกับหานอู่หยาและบรรพชนเฒ่าของเผ่าฉงฉี อีกด้านหนึ่ง ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหกของตระกูลหานนั้นน่าสะพรึงกว่าอย่างมิต้องสงสัย!
หานอู่หยากับบรรพชนเฒ่าของเผ่าฉงฉีเปิดใช้งานอาวุธมหาจักรพรรดิแยกกัน แต่พวกเขาทั้งหกคนร่วมกันใช้อาวุธมหาจักรพรรดิ!
ทั้งหกคนรวมพลังทั้งหมดใช้อาวุธมหาจักรพรรดิ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของอาวุธมหาจักรพรรดิที่พวกเขากำลังใช้อยู่นั้นเหนือกว่าอาวุธมหาจักรพรรดิของหานอู่หยากับบรรพชนเผ่าฉงฉี!
นี่คือระฆังใบใหญ่ พวกเขาผลักมันด้วยแรงทั้งหมด เมื่อเสียงระฆังใบใหญ่ดังขึ้น คลื่นแสงสีทองขนาดใหญ่ก็แผ่ขยายไปอย่างรวดเร็ว ครอบคลุมต้นหลิวและก้อนหินราวกับระลอกคลื่น!
ในคลื่นแสงสีทองนี้มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวอยู่ อย่าว่าแต่จ้าวสูงสุด ต่อให้เป็นจ้าวนภาสูงสุดก็ไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน!
พวกเขาทั้งหกผลักอาวุธมหาจักรพรรดิด้วยกำลังทั้งหมด พลังทั้งหกรวมกันเพียงพอที่จะดึงผอิทธิฤทธิ์ของอาวุธมหาจักรพรรดิออกมาได้！
เพียงแต่ตอนนี้มีบางอย่างที่พวกเขาไม่คาดคิดเกิดขึ้น
เสียงฟ้าคำรนกับอัสนีฟาดออกมาจากกระจกเก้าอัสนีสวรรค์พุ่งลงมายังต้นหลิว ทว่า…ใบหลิวสักใบกลับไม่มีร่วง!
อัสนีฟาดลงมาบนก้อนหินราวกับลมกรดก็มิปาน ทว่าไม่ทิ้งไว้แม้แต่รอยแผล แม้แต่พื้นผิวก็ไม่มีรอย!
บรรพชนเฒ่าเผ่าฉงฉีหลอมรวมพลังกับกระดูกมหาจักรพรรดิกระแทกจนต้นหลิวสะบัดไปด้านข้างเล็กน้อย
ผู้อาวุโสสูงสุดอีกหกคนเร่งพลังระฆังแสดงอานุภาพสูงสุด คลื่นแสงสีทองอร่ามที่กำลังกระเพื่อมของระฆังดูราวกับไม่ใช่พลังสังหารแม้แต่น้อย มันกระเพื่อมผ่านต้นหลิวและก้อนหินราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่…นี่…!”
“เรื่องบ้าอะไรกัน!”
ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที มันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นยิ่ง!
ขอบเขตของต้นหลิวกับก้อนหินนั้นเหนือชั้นเกินคาดกว่าที่พวกเขาจินตนาการนัก!
“ข้าควรคิดได้ตั้งนานแล้ว ไม่น่าไปร่วมมือกับคนที่ไว้ใจไม่ได้อย่างเจ้า หากยังร่วมมือกับเจ้าต่อไป ข้าต้องสูญเสียครั้งใหญ่เป็นแน่!”
สีหน้าบรรพชนเฒ่าของเผ่าฉงฉีกลายเป็นสีดำคล้ำ มือชี้จมูกของหานอู่หยาพลางสาปแช่ง
จบแล้ว!
ครั้งนี้มันจบเห่แล้วจริง ๆ!
ดีนัก! พวกเขาใช้พลังโจมตีสูงที่สุดเท่าที่เคยทำมาแล้ว กลับยังทำอะไรต้นหลิวไม่ได้แม้แต่ใบเดียว ผิวหนังของต้นหลิวกับก้อนหินก็ไม่ระคาย พวกเขาจะไม่จบเห่ได้อย่างไร?
นี่ห่างชั้นเกินความสามารถที่พวกเขาจะรับมือได้!
“ให้ตายเถอะ มีอะไรก็โทษข้าทุกอย่าง เรื่องนี้เจ้าจะมาโทษข้าได้อย่างไร!”
จิตใจหานอู่หยายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เขาอดทนกับบรรพชนเฒ่าของเผ่าฉงฉีมาตลอดทาง และตอนนี้เขาก็ระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่คิดปิดบังอีกต่อไป
เขาคิดเช่นนี้นี่เอง!
ดีนี่!
ก่อนหน้านี้ตำหนิกันก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนนี้ยังมาโทษเขาอีก!
บรรพชนเฒ่าเผ่าฉงฉีนั้นไม่ได้ความเลยจริง ๆ!
ตอนนี้เขาอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา!
ต้นหลิวกับก้อนหินแข็งแกร่งเกินไป ก่อนหน้านี้เขายังกล่าวว่าต้นหลิวกับก้อนหินเป็นจ้าวสูงสุด…
มิน่าเล่า ก้อนหินถึงไม่ยอมรับ ไม่ยอมรับว่าปัจจุบันเป็นจ้าวสูงสุด
ปัจจุบันทั้งสองไม่ใช่จ้าวสูงสุด แต่อย่างน้อยอาจอยู่ในระดับกึ่งจักรพรรดิ!
แม้แต่ขั้นสูงของขอบเขตสูงสุดอย่างขั้นวิถีสูงสุดก็เป็นไปไม่ได้ว่าจะไม่เป็นไรอะไรเลย!
“อย่างพวกเจ้านี่เรียกว่าแข็งแกร่งหรือ? ละอายบ้างหรือไม่? กล้าพูดเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร?”
ต้นหลิวกล่าวอย่างดูแคลน
หลังจากนั้นกิ่งของต้นหลิวก็สะบัดอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบตอบสนองไม่ทัน มันสะบัดตรงไปที่กระจกเก้าอัสนีสวรรค์
เพล้ง!
เสียงกระจกแตกพร้อมกับกระจกเก้าอัสนีสวรรค์โดนกิ่งต้นหลิวสะบัดทำลายอย่างสมบูรณ์ แตกละเอียดกลายเป็นเล็กชิ้นน้อย!
“ตีระฆัง? พวกเจ้ารู้วิธีตีระฆังหรือไม่? มาเถิดให้บิดาหินผู้นี้บอกวิธีตีระฆังให้พวกเจ้าว่าควรตีอย่างไร!”
เสียงดังฟิ้ว ก้อนหินขยับ หินทั้งก้อนหายไปทันที
เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันก็มาถึงระฆังแล้ว
ตู้ม!
ก้อนหินพุ่งเข้าใส่โดยตรง ทันใดนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้น คลื่นแสงสีทองกวาดตรงมายังหานอู่หยา บรรพชนเฒ่าของเผ่าฉงฉี และผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหกของตระกูลหาน พวกเขาถูกแสงสีทองทำให้ล้มลงไปกองกับพื้น เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกสารทิศ ซ้ำยังร่างระเบิดเป็นชิ้นเนื้อ!
วิญญาณของพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ร่างวิญญาณของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ แทบจะถูกสังหารตายในทันที เหลือเพียงเสี้ยวหนึ่งของวิญญาณที่เหลืออยู่
ทันทีหลังจากนั้นระฆังก็ระเบิดออก แม้แต่อาวุธมหาจักรพรรดิก็ไม่สามารถต้านทานแรงระเบิดจากก้อนหินได้ มันถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง!
“กระดูกชั้นต่ำควรกลับคืนสู่ขี้เถ้า ขี้เถ้ากลับคืนสู่ธุลี!”
ต้นหลิวฟาดออกไปอีกครั้ง กิ่งต้นหลิวสะบัดไปยังกระดูกมหาจักรพรรดิ
ทันทีกิ่งต้นหลิวกระทบกับกระดูกมหาจักรพรรดิ กระดูกมหาจักรพรรดิพลันระเบิดแตกทั้งหมด กลายเป็นผงกระดูกกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น
“แม่ ข้าอยาก…กลับบ้าน!!!”
“ข้า…ไม่คิดว่าจะมีการโจมตีเช่นนี้อยู่!!!”
วิญญาณที่เหลืออยู่ของผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหกคนของตระกูลหานร้องเสียงดังลั่น
พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เศษเสี้ยววิญญาณของพวกเขาสั่นเทาจนแทบสิ้นชีวี
โจมตีครั้งเดียว!
แค่โจมตีครั้งเดียว!
ก็ทำลายอาวุธมหาจักรพรรดิทั้งหมดจนสิ้น!
สวรรค์! แท้จริงแล้วขอบเขตต้นหลิวกับก้อนหินสูงเพียงใด!?
แม้แต่มหาจักรพรรดิยังทำเช่นนี้ไม่ได้!
ขอบเขตต้นหลิวกับก้อนหินต้องอยู่เหนือมหาจักรพรรดิอย่างแน่นอน!
“ตั้งแต่ข้าตกลงร่วมมือกับตระกูลหานของเจ้า ข้าก็โชคร้ายไม่หยุด ข้าจะไม่โทษใครนอกจากตนเอง! ข้ามันโง่เขลานักที่ไปร่วมมือกับตระกูลหานของพวกเจ้า!!!”
บรรพชนเผ่าฉงฉีสาปแช่งไม่รู้จบ
ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงปัจจุบันหาได้มีอะไรราบรื่น เห็นได้ชัดว่าตระกูลหานเป็นดาวไม้กวาด*[1] เขาไม่น่าตกลงร่วมมือด้วยเลยจริง ๆ!
“อย่าโทษข้า มันเป็นความผิดของผู้นำตระกูล ทุกอย่างเป็นเขาจัดการ!”
หานอู่หยาสาปแช่งผู้นำตระกูลและผู้อาวุโสสูงสุดตระกูลหานสิบแปดชั่วโคตร
หากผู้นำตระกูลหานไม่อยากจัดการเซี่ยเหยียนและคนอื่น ๆ พวกเขาจะมาอยู่ในสถานการณ์น่าสมเพชเช่นนี้ได้อย่างไร?
เพียงแต่หลังจากเขาด่าเสร็จกลับต้องตกใจ
สาปแช่งผู้นำตระกูลและผู้อาวุโสสูงสุดตระกูลหานชั่วโคตรก็เหมือนกับสาปแช่งตนเองมิใช่หรือ!
[1] ดาวไม้กวาด (扫把星) หมายถึง ตัวซวย
