รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 394 ทั้งเด็ดขาดและเที่ยงธรรม ไม่ทำตามอำเภอใจ!
จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร?
เขารักถนอมดูแลหลานชายเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยได้รับความข้องใจแม้แต่น้อย ตอนนี้กลับประหนึ่งสูญเสียจิตวิญญาณ สีหน้าว่างเปล่าประหนึ่งคนโง่งม ถามสิ่งใดไปก็ล้วนไม่ตอบกลับ ทำให้ผู้อาวุโสสิบเจ็ดโกรธจนทั่วทั้งใบหน้าของชายชราขมึงทึงน่ากลัว
“สมควรตาย เหตุใดเจ้าต้องทำให้เสี่ยวเฟยทรมานเช่นนี้ด้วย!?”
เขากัดฟันก่อนสาปแช่งเซี่ยเหยียน
เซี่ยเหยียนทำลายร่างอวตารของเขาก็แล้วไป แต่กลับยังทำให้เสี่ยวเฟยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้ จนแผ่จิตสังหารออกมา
มีสมาชิกของยอดนิกายใดถูกกระทำเช่นนี้บ้าง?
“ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ เจ้าจะต้องตาย!”
ดวงตาของเขาทอประกายเย็นชา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป เขาต้องการจะให้เซี่ยเหยียนชดใช้ด้วยเลือด ไม่เช่นนั้นคงยากจะสาสมกับความเสียหายที่เสี่ยวเฟยได้รับ
“ผู้อาวุโส ข้ารู้สึกว่าเรื่องราวในครั้งนี้มีบางสิ่งแปลก ๆ พวกเราไม่ลองมาทบทวนให้กระจ่างชัดเสียก่อน?”
ลุงหมิงกล่าวต่อ “ข้าขอให้เสี่ยวเฟยไปเชิญนางเข้าร่วมสถานศึกษา นับว่าเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง แม้นางไม่ต้องการจะเข้าร่วมสถานศึกษา ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้เสี่ยวเฟยตกอยู่ในสภาพนี้!”
แปลกเกินไป
เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งซับซ้อนมากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นเซี่ยเหยียนคงไม่ลงมือเช่นนี้
เขาหยุดผู้อาวุโสสิบเจ็ดเอาไว้ ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายจากไป
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดเต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรง หากเขาต้องการจะไปหาเซี่ยเหยียนจริง เกรงว่าอีกฝ่ายจะสังหารเซี่ยเหยียนโดยไม่พูดไม่จา ไม่สนใจว่าสิ่งใดคือความจริง
เขาไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น
เขาต้องการทำให้ความจริงกระจ่างชัด
หากเซี่ยเหยียนเป็นฝ่ายผิดจริง ผู้อาวุโสสิบเจ็ดต้องการจะลงมือทำสิ่งใดเขาก็ไม่คิดปราม
แต่หากไม่ใช่ความผิดของเซี่ยเหยียน เขาก็จะไม่ปล่อยให้นางถูกผู้อาวุโสสิบเจ็ดสังหารอย่างอยุติธรรมเป็นแน่
นี่คืออุปนิสัยของเขา ทั้งเด็ดขาดและเที่ยงธรรม ไม่ตัดสินเรื่องราวต่าง ๆ ตามใจชอบ ต้องการจะตรวจสอบเรื่องราวทุกอย่างอย่างกระจ่างชัดก่อนค่อยพูดจา
“แปลก? ยังจะมีสิ่งใดแปลกอีก!?”
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดพูดออกมาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ทุกอย่างล้วนชัดแจ้ง เจ้าทำเรื่องต่าง ๆ ใจเสาะเหยาะแหยะเกินไป นับเป็นจุดบกพร่องข้อใหญ่ที่สุดในตัวเจ้า! ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ศักดิ์ศรีตระกูลไป๋ของข้าจะถูกเหยียบย่ำเช่นนี้ได้หรือ? สมาชิกตระกูลไป๋จะถูกผู้ใดลงมือสังหารก็ได้หรือ?”
ดวงตาของเขาทอประกายเย็นชาระหว่างพูดต่อ “ข้าทิ้งร่างอวตารเอาไว้ในร่างของเสี่ยวเฟย เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดข้าล้วนรับรู้ เสี่ยวเฟยเชื้อเชิญเซี่ยเหยียนเข้าสถานศึกษาด้วยความจริงใจ แต่นางกลับวางท่าและดูถูกเสี่ยวเฟย ทำกระทั่งจะใช้คันศรสังหารเสี่ยวเฟย!”
ลุงหมิงขมวดคิ้วก่อนถามออก “ผู้อาวุโสสิบเจ็ด ท่านเห็นเรื่องราวทั้งหมดด้วยตาของท่านเองงั้นหรือ?”
เขายังไม่คงปักใจเชื่อ รู้สึกได้ว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น
แม้ว่าตัวเขาจะไม่รู้จักเซี่ยเหยียนมากนัก
แต่เขารู้จักไป๋อวี่เฟยดี
ไป๋อวี่เฟยมีนิสัยเย่อหยิ่งเกินไป หากให้เขาแสดงความเห็น เขากลับรู้สึกว่าไป๋อวี่เฟยน่าจะเป็นฝ่ายวางทางและดูถูกเหยียดหยามเซี่ยเหยียน จนทำให้นางลงมือกับไป๋อวี่เฟยเสียมากกว่า
ถ้าหากเป็นไปตามที่ผู้อาวุโสสิบเจ็ดกล่าว ความเป็นปรปักษ์ของเซี่ยเหยียนจะต้องมีมากอย่างไม่ต้องสงสัย มากจนสามารถลงมือสังหารคนตามใจชอบได้
แต่ทว่าหากเซี่ยเหยียนมีความเป็นปรปักษ์ถึงขนาดนั้น จะปล่อยให้ไป๋อวี่เฟยมีชีวิตรอดกลับมาหรือ?
ไม่มีทางอย่างแน่นอน!
จะบอกว่าเซี่ยเหยียนไม่กล้าสังหารไป๋อวี่เฟยเนื่องจากเกรงกลัวคนจากตระกูลไป๋ จึงปล่อยให้ไป๋อวี่เฟยกลับมาอย่างมีชีวิต สิ่งที่ผู้อาวุโสสิบเจ็ดกล่าวมาล้วนไม่โป้ปด
คิดอะไรอยู่!
ถ้าหากเซี่ยเหยียนเกรงกลัวตระกูลไป๋จริง นางจะกล้าวางท่าต่อหน้าไป๋อวี่เฟยได้อย่างไร?
ยิ่งคิดเขายิ่งรู้สึกว่าไป๋อวี่เฟยไม่ใช่ฝ่ายถูก หลักจากไปพบเซี่ยเหยียนแล้ว เขาก็ดูถูกยั่วโมโหจนทำให้นางไม่พอใจ นางจึงลงมือสั่งสอนไป๋อวี่เฟย
ความคิดข้างต้นสมเหตุสมผลที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
“ร่างอวตารของข้าอยู่ในร่างเสี่ยวเฟย ทั้งยังถูกศรหนึ่งดอกของนางยิงทำลาย เจ้าจะบอกว่าข้าไม่ได้เห็นเรื่องราวทั้งหมดด้วยตาตัวเองอย่างนั้นหรือ?”
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดกล่าวออกมาอย่างเย็นชา จิตสังหารยิ่งแรงกล้ามากขึ้น
“แข็งแกร่งนัก!”
ลุงหมิงตกตะลึงยกใหญ่ เขาเพิ่งจะทราบว่าเซี่ยเหยียนได้ทำลายร่างอวตารของผู้อาวุโสสิบเจ็ดด้วยศรเพียงดอกเดียว
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดเป็นถึงขั้นวิถีสูงสุด ทั้งยังทะนุถนอมไป๋อวี่เฟยเป็นอย่างมาก ร่างอวตารในร่างของไป๋อวี่เฟยย่อมไม่ธรรมดา จะต้องทรงพลังแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เกรงว่าผู้ที่อยู่ในขอบเขตสูงสุดระดับทั่วไปล้วนไม่สามารถทำอะไรร่างอวตารนี้ได้
ทว่าเซี่ยเหยียนกลับสามารถทำลายร่างอวตารด้วยศรเพียงหนึ่งดอก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
สิ่งนี้เกินความคาดหมายของเขาไปไกลโข
ตอนที่อยู่เขาหยงหมิง เซี่ยเหยียนเคยสำแดงพลังอันน่าอัศจรรย์ของนางออกมา หนึ่งดอกตอกร่างของพ่อฉงคูซึ่งเป็นอสูรระดับกษัตริย์นักบุญเข้ากับยอดเขา
แต่ถึงอย่างไรเซี่ยเหยียนก็เป็นเพียงขอบเขตเทวาผู้หนึ่ง จะสามารถเก่งกาจได้ถึงเพียงไหนกันเชียว?
เขาคิดว่าไม่ว่านางจะทรงพลังเพียงใด พลังของนางก็ยังถูกจำกัดเอาไว้ ไม่สามารถระดมพลังออกมาเกินขั้นสูงสุดได้
ทว่าจากที่ผู้อาวุโสสิบเจ็ดกล่าวมา เห็นได้ชัดว่าเขาประเมินเซี่ยเหยียนต่ำเกินไป พลังที่หญิงสาวแสดงออกมาเหนือเสียยิ่งกว่าขั้นสูงสุด!
นี่ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อ
ขอบเขตเทวาผู้หนึ่งกลับสามารถระดมพลังออกมาเหนือขั้นสูงสุดได้ ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อน่าอัศจรรย์ใจเกินไป
“ด้วยเหตุนี้ นางจึงกล้าว่างท่าดูถูกเหยียดหยามเสี่ยวเฟย ไม่เห็นทั้งเสี่ยวเฟยและตระกูลไป๋อยู่ในสายตา!”
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดแย้มยิ้มเย็นชา “ข้าจะไปหานาง สั่งสอนให้นางรู้ซึ้งว่ากบในบ่อน้ำคืออะไร! นางจะได้ไม่กล้าทำตัวกำเริบเสิบสานต่อหน้าตระกูลไป๋อีก!”
“ผู้อาวุโส ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้!”
สติของลุงหมิงกลับมาทันที เขารีบห้ามปรามผู้อาวุโสสิบเจ็ดเอาไว้ “ข้ายังไม่คิดว่าความจริงจะเป็นเช่นนั้น หากผู้อาวุโสยืนยันที่จะไปให้ได้ ก็โปรดพาข้าไปที่นั่นพร้อมกับผู้อาวุโสด้วย”
“ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น แล้วอะไรคือความจริง? จะบอกว่าสิ่งที่ข้าพูดไปล้วนไม่ใช่ความจริงหรือ?”
ผู้อาวุโสสิบเจ็ดเอ่ยด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด “เจ้าหยุดข้ามาหลายครั้งแล้ว ต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่!? เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว ไว้ข้ากลับมาค่อยว่ากัน!”
เขาไม่ต้องการฟังสิ่งที่ลุงหมิงพูดออกมา และก็ไม่ต้องการจะรู้เรื่องราวความจริงอะไร
เซี่ยเหยียนทำลายร่างอวตารของเขา ทั้งยังทำให้เสี่ยวเฟยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาก็ไม่มีวันปล่อยไป อีกฝ่ายจะต้องชดใช้ด้วยเลือด!
กล่าวจบแล้ว เขาก็โบกมือส่งพลังออกไปตรึงลุงหมิงเอาไว้ทันที หยุดลุงหมิงเอาไว้ไม่ให้พูดหรือห้ามปรามอะไรเขาได้อีก
“นางจะต้องตาย! ข้าจะปลิดชีพนางเอง!”
เขาออกจากสถานที่แห่งนี้ไปด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความดุร้ายและจิตสังหาร มุ่งหน้าตรงไปสำนักไท่หัวทางแดนบูรพา
เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้!
ลุงหมิงร้อนใจ เขารู้สึกว่าเรื่องราวครั้งนี้เซี่ยเหยียนไม่ใช่ฝ่ายผิด เขาไม่ต้องการให้นางสิ้นชีพด้วยเงื้อมมือของผู้อาวุโสสิบเจ็ด
โดยเฉพาอย่างยิ่งเมื่อเขารู้ว่าหญิงสาวสามารถสำแดงพลังแข็งแกร่งปานนั้นได้ เขายิ่งไม่ต้องการให้นางตายลงทั้งแบบนี้
พลังที่เหนือยิ่งกว่าขั้นสูงสุด นับเป็นความแข็งแกร่งที่หาพบได้ยากยิ่งในทุกวันนี้
สภาพแวดล้อมของโลกเลวร้ายเกินไป ทำให้พวกเขามีกำลังต่อสู้ระดับสูงน้อยมาก
เขาอยากจะหยุดยั้ง แต่กลับไม่สามารถทำได้
พลังของผู้อาวุโสสิบเจ็ดตรึงเขาเอาไว้แน่นจนขยับไม่ได้ กระทั่งจะพูดยังพูดไม่ได้!
ในตอนนี้ ร่างของผู้อาวุโสสิบเจ็ดหายลับจากที่แห่งนี้ไปเสียแล้ว
เขาจากไปพร้อมจิตสังหาร ครั้งนี้เกรงว่ามีเพียงการสังหารเซี่ยเหยียนเท่านั้น จึงจะสามารถบรรเทาความเกลียดชังภายในใจเขาลงได้
สำหรับเรื่องโลกใบนี้ขาดแคลนกำลังรบระดับสูง เขาไม่ได้นำมาใส่ใจแม้แต่น้อย
สิ่งที่ทรงพลังที่สุดของเซี่ยเหยียนคือคันศรในมือ ไม่ใช่ตัวนาง!
เขาสังหารนางไปก็ไม่มีปัญหาอันใด!
ขอเพียงแค่เขานำคันศรนั้นกลับมาด้วย!
