รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 485 เพรียกหาอยู่นาน ข้ากลับได้พ่อทูนหัวมาหรือนี่
บทที่ 485 เพรียกหาอยู่นาน ข้ากลับได้พ่อทูนหัวมาหรือนี่?
เอาแต่เรียกว่า ‘ลูก’ อยู่ได้ จอบเซียนโมโหแทบบ้า!
มันอยากเห็นว่าพวกไม่กลัวตายคนใดบังอาจสุ่มสี่สุ่มห้าเรียกมันว่า ‘ลูก’!
“รอให้ข้าไปถึงก่อน ข้าจะเคาะหัวไอ้เวรนี่ให้ตายไปเลย!”
มันเดือดดาลมาก ทะลุข้ามมิติไปอย่างรวดเร็ว ไวยิ่งกว่าแสงเสียอีก!
…
ภายในดินแดนตระกูลหานแห่งใหม่
ผู้เฒ่าอมตะเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตัวหนึ่งอย่างสบายอุรา รอคอยการมาของดาบมารอมตะ
มียอดฝีมือหญิงตระกูลหานคอยนวดขานวดไหล่ ทั้งยังมียอดฝีมือหญิงยกน้ำชาให้เขา
“มิได้ผ่อนคลายเช่นนี้มานานมากแล้ว…”
เขารับถ้วยชามาดื่ม อย่าให้พูดเลยว่าสดชื่นปานใด
ทว่ายอดฝีมือหญิงตระกูลหานที่คอยปรนนิบัตินวดขานวดไหล่ให้เขาต่างอกสั่นขวัญแขวน หวาดหวั่นเหลือคณา
พวกนางได้เห็นท่านบรรพชนตระกูลหานของพวกนางถูกผู้เฒ่าอมตะสังหารในพริบตา ผู้เฒ่าอมตะสยดสยองอย่างยิ่งยวด!
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ฆ่าพวกเจ้า ข้าต้องเก็บพวกเจ้าไว้ให้ดาบมารอมตะ”
ผู้เฒ่าอมตะหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าว
“!!!”
ยอดฝีมือหญิงตระกูลหานอิดหนาระอาใจ ผู้เฒ่าอมตะเอื้อนเอ่ยเยี่ยงนี้ต่างจากปิดปากเงียบตรงไหน ดูท่าพวกนางคงยากจะหนีรอดจากความตายแล้ว…
“ฮ่า ๆ ไม่รู้ว่ามิได้พบดาบมารอมตะมากี่หมื่นปีแล้ว บัดนี้ใกล้จะได้พบดาบมารอมตะแล้ว พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าปีติยินดีเพียงใด”
รอยยิ้มของผู้เฒ่าอมตะดูมีความสุขมาก เอ่ยด้วยสายตาระลึกถึงว่า “พวกเจ้าไม่รู้หรอกว่า ดาบมารคือผลงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของข้า มันทั้งมีรูปร่างพิถีพิถัน หล่อเหลาเอาการ ทุกรายละเอียดในตัวดาบล้วนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ…”
เขาสาธยายความดีของดาบมาร ทว่าเขายังพูดไม่ทันจบ ก็นิ่งค้างไป
แสงลำหนึ่งพุ่งเข้ามากลางอากาศ จอบเซียนมาแล้ว!
เขาเห็นจอบเซียน!
นี่คงมิใช่ดาบมารกระมัง!
นี่ต้องมิใช่ดาบมารอย่างแน่นอน!
ดาบมารสมบูรณ์แบบถึงเพียงนั้น บริสุทธิ์ผุดผ่องถึงเพียงนั้น หล่อเหลาถึงเพียงนั้น ไฉนเลยจะกลายเป็นจอบเล่มหนึ่งไปได้!?
เป็นไปไม่ได้!
เขาพร่ำบอกตัวเองในใจไม่หยุด ไม่เชื่อว่าจอบที่เดินทางเข้ามานี้คือดาบมารที่เขาตั้งตารอ
“ไอ้บ้าเอ๊ย สารเลวตัวไหนเรียกหาข้ากัน?”
หลังจากจอบเซียนออกมาจากมิติแล้วสบถไม่หยุด มันเก็บความโมโหมาเต็มกระบุง อยากจะลากคอคนที่เรียกหามันมาเสียเดี๋ยวนี้!
“ ‘ลูก’ ข้า?”
ผู้เฒ่าอมตะมิได้พูดจา แต่เรียกหาดาบมารด้วยวิชาลับ
เขาไม่อาจเชื่อได้ลงว่าจอบตรงหน้านี้คือดาบมารที่เขาเฝ้าคะนึงหา!
ผิดแล้ว ผิดแล้ว!
อย่าใช่เลย!
เขาภาวนาในใจ ภาวนาให้จอบตรงหน้านี้บังเอิญผ่านมา มิใช่ดาบมารที่เขารอคอย
“เจ้าเองหรือ!”
เสียงของผู้เฒ่าอมตะปรากฏในใจจอบเซียน มันถึงหันมาเห็นผู้เฒ่าอมตะ
เมื่อครู่ตอนที่มันพุ่งออกจากมิติ มันไม่ทันสังเกตเห็นผู้เฒ่าอมตะ
มันปรี่เข้าไปทันทีด้วยความพิโรธ!
“ระยำ ใช่จอบเส็งเคร็งอย่างเจ้าจริงด้วย!”
ใบหน้าชราของผู้เฒ่าอมตะอึมครึมมืดมน
เวรเอ๊ย!
เมื่อครู่เขาเพิ่งสาธยายกับบรรดายอดฝีมือหญิงว่าดาบมารเล่มนี้ล้ำเลิศเพียงใด หล่อเหลาวิจิตรเพียงใด สุดท้ายยามดาบมารมาถึงกลับกลายเป็นจอบ เขารู้สึกขายหน้าอย่างแท้จริง!
ยอดฝีมือหญิงตระกูลหานด้านข้างต่างพยายามกลั้นขำ
ตลกเกินไปแล้ว!
ดาบมารบ้าบออันใด นี่มันจอบมิใช่หรือ
แค่จอบเล่มหนึ่งยังโม้ได้ขนาดนี้เชียวหรือ
พวกนางคิดในใจว่าตาเฒ่าผู้นี้ช่างหน้าไม่อาย ขี้โม้จริง ๆ!
“ ‘ลูก’ ข้า ไยเจ้าจึงกลายเป็นแบบนี้ ไอ้ชั่วคนใดทำให้เจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าบอกพ่อมา พ่อจะจับเจ้านั่นมาแยกร่างให้ได้!”
ผู้เฒ่าอมตะสบถ พูดไม่ทันจบ จอบเซียนก็พุ่งเข้ามา หวดหัวจอบใส่!
เสียงดังตึง ผู้เฒ่าอมตะถูกหวดจนกระเด็นไปอีกด้าน หัวโนเป็นลูก!
“โอ๊ย!”
ผู้เฒ่าอมตะร้องโหยหวน เจ็บปวดเหลือคณา ความรู้สึกคล้ายว่าสมองถูกเคาะจนใกล้ระเบิดเต็มที!
นี่จอบเซียนยั้งมือบ้างแล้ว มิได้ใช้กำลังทั้งหมด มิฉะนั้น ผู้เฒ่าอมตะมิใช่แค่รู้สึกถูกเคาะจนหัวใกล้ระเบิด แต่จะถูกเคาะจนหัวระเบิดจริง ๆ!
เรียกมันว่า ‘ลูก’ ตั้งหลายคำ เอาเปรียบมันไปตั้งมาก จอบเซียนไม่คิดจะปลิดชีพผู้เฒ่าอมตะในครั้งเดียว!
อย่างน้อยมันต้องให้ผู้เฒ่าอมตะคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของมัน โขกศีรษะเรียกมันว่าพ่อทูนหัว เอาคืนที่ตนเคยถูกเอาเปรียบให้สาสม!
“ลูกข้า เจ้าจำพ่อมิได้หรือ ข้าคือผู้เฒ่าอมตะ!”
ผู้เฒ่าอมตะส่งเสียงตะโกน
“ยังจะเรียกอีกรึ? ข้าต้องสนหรือว่าเจ้าเป็นใคร! คุกเข่าโขกศีรษะเรียกข้าว่าพ่อทูนหัวก่อน คืนสิ่งที่เอารัดเอาเปรียบข้าไปกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
จอบเซียนกำลังพิโรธ ไฉนเลยจะสน มันปรี่เข้าไปหาผู้เฒ่าอมตะอีกครั้ง
ผู้เฒ่าอมตะมิกล้าประมาทเลินเล่อแม้แต่น้อย รีบรีดเร้นพลังออกมาจนถึงขีดสุด ซ้ำยังเรียกอาวุธเทียนตี้แสนทรงพลังออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่า ปัดป้องการโจมตีของจอบเซียน
เขาจะกล้าประมาทได้อย่างไร!
การโจมตีเมื่อครู่ของจอบเซียนเกือบตีหัวเขาจนระเบิด!
อนิจจา นี่คือจอบเซียนที่หลี่จิ่วเต้าหลอมขึ้นใหม่ด้วยตนเอง มิใช่อาวุธเดิมในวันวานอีกแล้ว ต่อให้ผู้เฒ่าอมตะมีขอบเขตพลังสูงส่ง เหนือกว่าเทียนตี้ธรรมดาไปมาก ซ้ำยังมีอาวุธเทียนตี้มากมายคอยเกื้อหนุน ก็ยังมิใช่คู่ต่อสู้ของจอบเซียน!
จอบเซียนพุ่งเข้าไป กล้าแกร่งไร้เทียมทาน ไม่มีสิ่งใดต้านทานได้ อาวุธเทียนตี้แต่ละชิ้นพากันพ่ายแพ้ลงในชั่วพริบตา กระทั่งผู้เฒ่าอมตะยังตีลังกากระแทกพื้นด้วยแรงโจมตีจากจอบเซียนท่ามกลางเสียงร้องโหยหวน
“ลูกข้า ข้าคือบิดาของเจ้า ผู้เฒ่า…”
ผู้เฒ่าอมตะตะโกนขณะหมอบอยู่กับพื้น หวังจะเรียกความทรงจำของดาบมารกลับคืนมา ทว่าเขายังไม่ทันพูดจบ จอบเซียนก็หวดเข้ามาอีกครั้ง!
พรวด!
จอบเซียนกระแทกใส่ใบหน้าของเขา จนเขากระเด็นออกไปทันที ปากกระอักเลือดไม่หยุด ฟันร่วงเกือบทุกซี่ ใบหน้าชราบิดเบี้ยวไม่เหลือรูปเดิม!
“ลูกย่าแกสิ! ข้าคือพ่อทูนหัวของเจ้า!”
จอบเซียนสบถ ตาเฒ่าผู้นี้สมควรตายนัก จนป่านนี้แล้วยังเอาเปรียบมันอยู่อีก!
พูดจบก็หวดใส่ผู้เฒ่าอมตะอีกครั้ง!
“อย่า!”
ผู้เฒ่าอมตะกลัวแทบแย่ รีบร้องขึ้น “พ่อทูนหัว…ของข้า!”
จอบเซียนน่ากลัวเกินไป เขาไม่อาจต่อกรด้วยได้เลย เขามิกล้าแข็งข้อ กลัวว่าจอบเซียนจะฆ่าเขาลง ณ ที่นี้
นอกจากนี้ เขาสะท้านใจอย่างยิ่งยวด ไม่อาจทำใจเชื่อได้เลย ดาบมารเล่มนี้ผ่านสิ่งใดมา เหตุใดบัดนี้ถึงสยดสยองปานนี้ ดุดันทรงพลังยิ่งกว่าเขาเสียอีก!?
เขาห่างชั้นอยู่มากโข!
ตู้ม!
เวลานั้นเอง ภาพจอบเซียนหยุดยั้งที่ผู้เฒ่าอมตะคิดไว้มิได้เกิดขึ้น จอบเซียนหวดใส่เขาตามเดิม เขากระเด็นออกไปทันที โลหิตสาดกระจายราวกับมิมีค่าใด
“เจ้าไม่มีสัจจะ ข้าเรียกแล้วเจ้ายังทำร้ายข้าอีก!?”
ผู้เฒ่าอมตะร่ำไห้ด้วยความเจ็บใจ
เขาเรียกจอบเซียนว่าพ่อทูนหัวแล้วแท้ ๆ จอบเซียนยังจะทำร้ายเขาอีก ไม่มีสัจจะเอาเสียเลย!
“เรียกแค่พ่อทูนหัวแล้วจะจบหรือ เมื่อครู่ข้าบอกเจ้าเช่นนี้รึ?”
จอบเซียนเอ่ยเสียงเย็น
หลังผู้เฒ่าอมตะได้ฟังคำกล่าวของจอบเซียน ก็ทุกข์ใจอย่างที่สุด!
คุกเข่าโขกศีรษะเรียกพ่อทูนหัว!
นี่คือข้อเรียกร้องของจอบเซียนก่อนหน้า!
เมื่อครู่เขาแค่เรียกว่าพ่อทูนหัว แต่มิได้คุกเข่าโขกศีรษะต่อจอบเซียน!
เวลานี้ เขาร้องไห้ด้วยความเจ็บใจยิ่งขึ้น น้ำตาไหลพราก
เขาเรียกหามันอยู่นาน กลับเรียกเอาพ่อทูนหัวมาหรือนี่?
สวรรค์! ต้องกลั่นแกล้งเขาปานนี้เลยหรือ!
