รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 825 เหยียดหยามคุณชาย ปล่อยไปง่าย ๆ มิได้เด็ดขาด
บทที่ 825 เหยียดหยามคุณชาย ปล่อยไปง่าย ๆ มิได้เด็ดขาด!
ปุถุชนอย่างแท้จริงหรือ?!
เด็กหนุ่มผมเงินหน้าตาไม่สบอารมณ์ หลี่จิ่วเต้าเสแสร้งอะไรต่อหน้าเขา?!
ปุถุชนผู้หนึ่งจะได้รับการต้อนรับอย่างดีประหนึ่งจันทราท่ามกลางหมู่ดาราเช่นนี้หรือ
คิดอันใดอยู่!
เห็นได้ชัดว่าหลี่จิ่วเต้าจงใจพูดเช่นนี้เพื่อเย้ยหยันเขากลับ!
มิใช่แค่เด็กหนุ่มผมเงินเท่านั้นที่คิดแบบนี้ สิ่งมีชีวิตทุกตนในสถานที่นี้คิดแบบนี้กันหมด
สือเฟิงไม่ธรรมดาถึงเพียงนั้น เคยเผยกำลังรบสุดกล้าแกร่งให้เห็น ไฉนเลยจะเคารพปุถุชนผู้หนึ่งเช่นนี้
เป็นไปไม่ได้เลย!
มิมีคนใดในพวกเขาเชื่อว่าหลี่จิ่วเต้าคือปุถุชน
‘ใช้ได้นี่!’
อีกด้าน เด็กหนุ่มผมเงินหัวเราะในใจ
เขากลัวอยู่ว่าอุบายยั่วยุของเขาไม่ได้ผล หลี่จิ่วเต้าไม่ยอมต่อสู้กับเขา ทว่าบัดนี้ดูแล้ว ความกังวลของเขาหาได้จำเป็นไม่ อุบายยั่วยุของเขาได้ผล นี่อย่างไร หลี่จิ่วเต้าเย้ยหยันเขากลับแล้ว!
“เอ่ยมาตั้งมากมีประโยชน์ตรงไหน วัดฝีมือให้รู้กันไปเลยดีกว่า!”
เขาหัวเราะเสียงเย็น มองข้ามวาจาของหลี่จิ่วเต้าที่ว่าตนคือปุถุชน และออกปากท้าสู้หลี่จิ่วเต้าอีกครั้ง “เป็นชายชาตรีก็มาสู้กับข้าให้รู้ดำรู้แดงกันเสีย!”
“พอที! เจ้าเป็นลิ่วล้อของผู้ใดกัน ถึงบังอาจใช้ถ้อยคำอวดดีเช่นนี้กับคุณชาย!”
สือเฟิงตวาด อสนีบาตวูบวาบในนัยน์ตา จิตสังหารในตัวพลุ่งพล่านขณะจ้องมองเด็กหนุ่มผมเงิน “ข้าไม่สนว่าเจ้ามีภูมิหลังอย่างไร ขอโทษคุณชายเสีย มิฉะนั้น ข้าจะทำให้เจ้าต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมาน!”
คุณชายมีบุญคุณมอบชีวิตใหม่ให้เขา เขาไฉนเลยจะทนให้เด็กหนุ่มผมเงินเย้ยหยันคุณชายถึงเพียงนี้ได้ คิดอยากฆ่าทิ้งเสีย!
เขาทนให้เด็กหนุ่มผมเงินก่อเรื่องขนาดนี้ในงานแต่งของเขาได้ ทว่าทนให้ท้าทายคุณชายเช่นนี้มิได้!
“ใช่แล้ว! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงได้ยโสโอหังเพียงนี้ ดูถูกคนนู้นคนนี้ที ไม่สำเหนียกเลยว่าตัวเจ้าอยู่ในระดับใด!”
เซี่ยเหยียนก้าวออกไปก้าวหนึ่ง นัยน์ตาทอประกายเยียบเย็น หมอนี่คิดจะก่อเรื่องที่นี่ไม่เท่าไร ริอ่านหาเรื่องคุณชาย นางเองก็อยากฆ่าเขาทิ้งเสียเช่นกัน!
“หยุดความคิดโสมมของเจ้าเสีย เจ้าหาได้คู่ควรไม่! ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเจ้า…ก็ไม่คู่ควร!”
นัยน์ตาลั่วสุ่ยเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารเช่นกัน นางรู้ว่าเด็กหนุ่มผมเงินต้องการทำอะไร จะเป็นสิ่งใดไปได้นอกจากหยั่งพลังของอาณาจักรนี้ วัดตื้นลึกหนาบางในอาณาจักรนี้
ทว่าเด็กหนุ่มผมเงินแหยมกับผู้ที่ไม่ควรแหยม คุณชายนั้นห้ามมิให้ผู้ใดเหยียดหยาม ผู้ใดบังอาจล่วงเกินคุณชายจักต้องชดใช้!
“ไยพวกท่านถึงเป็นคนเช่นนี้ ข้าเพียงแต่ต้องการประลองด้วยความ ‘เป็นมิตร’ เหตุใดพวกท่านถึงต้องปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ด้วย”
เด็กหนุ่มผมเงินหาได้มีความเกรงกลัว เขาต้องกลัวอะไร ยอดฝีมือผู้อยู่เบื้องหลังเขาก็อยู่ที่นี่ เขามีความมั่นใจอยู่มาก
นอกจากนี้ เขาตระหนักดีว่าตัวเขามีภาระหน้าที่อย่างไร การหยั่งเชิงนี้ต้องดำเนินต่อ พวกเขาจะถูกพันธนาการอยู่เช่นนี้ตลอดมิได้ พวกเขาต้องควานหาความลับและแก่นฐานของอาณาจักรนี้!
ภารกิจนี้จำเป็นมาก เรียกได้ว่าจำเป็นที่สุดสำหรับพวกเขา อาณาจักรนี้มีสถานที่วิเศษอยู่นับคณา ทว่าพวกเขามิกล้าบุ่มบ่ามกระทำการใด ถูกพันธนาการไว้จนเกิดผลกระทบไม่น้อย
“เอาเถิด เขาอยากประลองฝีมือมิใช่หรือ เช่นนั้นก็ประลองฝีมือกับเขาเสีย ข้าไม่ขอลงมือ พวกเจ้าลุยได้เลย”
หลี่จิ่วเต้าโบกมือพร้อมบอกกับพวกลั่วสุ่ย
วันแต่งงานของสือเฟิงไม่ควรมีเลือดตกยางออก ในเมื่อคนกลุ่มนี้ต้องการหาเรื่อง เพียงขับไล่ไปก็พอ
“ได้! ข้าจะลุยเอง!”
สือเฟิงพยักหน้า เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกว่าต้องการออกโรงสั่งสอนเด็กหนุ่มผมเงินด้วยตนเอง
“ท่านคือเจ้าบ่าวในวันพรุ่งนี้ ยังมีเรื่องสำคัญให้ทำอีกมากมาย ให้ข้าออกโรงเถิด!”
“ข้าลุยเอง! จะอัดเขามีแค่มือก็พอแล้วมิใช่หรือ”
“มีแค่มือก็พอแล้วจริง ๆ นั่นแหละ!”
พวกลั่วสุ่ยพากันส่งเสียงว่าอยากออกโรง พฤติกรรมท้าทายคุณชายของเด็กหนุ่มผมเงินสร้างความเดือดดาลให้พวกเขาอย่างรุนแรง พวกเขาต่างอดกลั้นโทสะอยู่ในใจ อยากจะสั่งสอนเด็กหนุ่มผมเงินผู้นี้ให้หนัก
มีมือก็พอหรือ?!
เหตุใดคนเหล่านี้ถึงโอหังปานนี้
ใบหน้าเด็กหนุ่มผมเงินเยียบเย็น ไม่สบอารมณ์สุด ๆ
ที่เขาไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่านั้นคือ แม้แต่เด็ก ๆ อย่างพวกต้าเต๋อและอ้ายฉานก็ส่งเสียงตะโกนเช่นนี้ ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา!
เรื่องนี้เขาทนมิได้จริง ๆ!
เขาอยากลงมือสังหารพวกต้าเต๋อให้หมดยิ่งนัก ทว่าเขาทำมิได้ ตื้นลึกหนาบางของอาณาจักรนี้ยังไม่เป็นที่แน่ชัด
“อยากประลองฝีมือกันหมดเลยหรือ ง่ายนิดเดียว พวกเรามาประลองกันเถิด!”
“เช่นนี้จะยิ่งครึกครื้นขึ้น!”
สิ่งมีชีวิตวัยเยาว์อีกห้าตนก้าวเข้ามา เข้าร่วมขบวนผู้ท้าประลอง
“ให้พวกอ้ายฉานลงมือแล้วกัน พวกเขายังเด็ก ให้โอกาสพวกเขาได้ลับฝีมือบ้าง”
หลี่จิ่วเต้าเลือกให้พวกอ้ายฉานออกโรงต่อสู้
“ได้เลย!”
“ขอบคุณคุณชาย!”
พวกอ้ายฉานตื่นเต้นดีใจกันเหลือคณา แต่ละคนล้วนตาเป็นประกาย เห็นพวกเขาอายุยังน้อยอย่างนี้ ทว่าพวกเขาได้รับคำอวยพรจากคุณชาย ฝึกฝนได้รวดเร็วกันทุกคน บัดนี้ได้ก้าวสู่ขอบเขตลอยชายกันแล้วถ้วนหน้า!
พวกเขามีอายุราว ๆ สิบขวบปีเท่านั้น กระนั้นกลับอยู่เหนือขอบเขตลอยชายกันแล้วทั้งสิ้น หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป คงได้อึ้งจนกรามหลุดกันถ้วนหน้า!
นับแต่ประวัติศาสตร์เริ่มขึ้น ต่อให้ในจักรวาลโกลาหลชั้นสุดยอดก็มิเคยมีสิ่งมีชีวิตขอบเขตลอยชายอายุสิบขวบปี สะท้านโลกันตร์เกินไปแล้ว!
“พวกเจ้าคนใดต้องการเข้าร่วมการประลองอีกหรือไม่ มาอีกสองสามคนเถิด!”
“ใช่ ๆ มาอีกสองสามคนเถิด”
พวกอ้ายฉานตะโกน หากมีเพียงหกคนนี้ ไม่พอให้พวกเขาแบ่งสรรกันด้วยซ้ำ!
“พอดีเลย ข้าเองก็อยากยืดเส้นยืดสายหน่อย!”
“ข้าเอง!”
สิ่งมีชีวิตวัยเยาว์อีกหลายตนออกโรงเข้าร่วมการประลอง พวกเขาก็อยากวัดฝีมือของอาณาจักรนี้เช่นกัน
พวกอ้ายฉานขอให้กลุ่มสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์เหล่านี้เลือกออกมาสามคนแล้วเริ่มการประลอง เก้าต่อเก้า สู้กันแบบตัวต่อตัว!
ต้าเต๋อหัวใส ชิงบุกออกไปก่อน เข้าต่อสู้กับเด็กหนุ่มผมเงิน พวกอ้ายฉานได้แต่สู้กับสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์ตนอื่น
“อย่าร้องไห้หาแม่ยามโดนตีแล้วกัน!”
เด็กหนุ่มผมเงินส่งเสียงเยาะเย้ย เด็กอายุราว ๆ สิบขวบปีจะแข็งแกร่งได้สักเพียงใด
เขาไม่นึกอยากต่อสู้เลยสักนิด
ทว่าอย่างไรก็ต้องสู้ ถึงอย่างไร หากตีพวกเด็ก ๆ อย่างอ้ายฉานให้เจ็บจนร้องไห้ พวกหลี่จิ่วเต้าคงอดทนไม่ให้ออกโรงมิไหวอีกต่อไป
แต่ลมหายใจต่อมา เขาก็ต้องอึ้งงัน
เขาหวดกำปั้นโดยมิได้รีดเร้นพลังมากเท่าใด ในสายตาของเขา จัดการเด็กฟันไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างต้าเต๋อไม่จำเป็นต้องใช้พลังแกร่งกล้ามากนัก
แต่แล้วความเป็นจริงกลับกลายเป็นเขาประเมินต้าเต๋อต่ำไป!
ยามมือเล็ก ๆ ของต้าเต๋อปะทะกับกำปั้นของเขา เขาได้ยินเสียงกระดูกหักในเสี้ยวลมหายใจ แขนขวาทั้งแขนของเขาถูกหักจนห้อยต่องแต่ง!
เรื่องที่เขาตื่นตระหนกยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อเขาถ่ายทอดพลังเข้าไปเพื่อต่อแขนขวาที่หัก กลับพบว่าไม่อาจต่อได้เลย มีกฎระเบียบบางอย่างว่ายเวียนอยู่รอบ ๆ แขนขวา คอยกีดขวางพลังที่เขาถ่ายเข้าไป!
“เรื่องบ้าอะไรกัน!”
เขาอุทานเสียงหลงออกมาอย่างอดมิได้ เจ้าโล้นน้อยนี่อยู่ในขอบเขตใดกัน ดุดันเกินไปแล้ว!
แน่นอนว่าตัวเขายังมิได้ก้าวสู่ขอบเขตลอยชาย เพิ่งจะอยู่ที่ขอบเขตโกลาหลขั้นสอง พลังระดับนี้ประหนึ่งหมูในอวยสำหรับต้าเต๋อ จับได้ไม่พลาดแน่!
“มีพลังเท่านี้แล้วยังกล้าสุ่มสี่สุ่มห้าท้าทายผู้อื่นไปทั่วหรือ อ่อนแอเกินไปแล้ว!”
ต้าเต๋อเตะเด็กหนุ่มผมเงินกระเด็น กระดูกของเด็กหนุ่มผมเงินหักไปทั้งร่าง ปากกระอักโลหิตสีแดงฉานออกมา
เขาย่อมไม่ยอมปล่อยเด็กหนุ่มผมเงินไปง่าย ๆ รีบทะยานตัวเข้าไปลากคอเด็กหนุ่มผมเงินขึ้นมาอัดอย่างรุนแรง บังอาจหยามเหยียดคุณชาย เด็กหนุ่มผมเงินอย่าหวังว่าจะรอดไปง่าย ๆ!
อีกด้าน พวกอ้ายฉานก็ดุดันเหลือแสนเช่นกัน บรรดาสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์ที่ต่อสู้กับพวกเขาต่างถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่มีข้อยกเว้น อเนจอนาถกันทั้งสิ้น!
เสียงฮือฮาพลันดังขึ้นในที่นี้ มีสิ่งมีชีวิตอีกมากมายที่ตกตะลึง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าพวกต้าเต๋อจะแข็งแกร่งปานนี้!
ยอดฝีมือจากจักรวาลโกลาหลอื่น ๆ ก็หรี่ตาลงเช่นกัน เรื่องนี้เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปมาก
นี่มันเรื่องอะไร อาณาจักรนี้สยดสยองถึงเพียงนี้เชียวหรือ เด็กไม่กี่ขวบปียังไร้เทียมทานเช่นนี้?!
“ผู้ฝึกตนอย่างเรามิได้วัดกันที่อายุ หากแต่วัดกันที่ขอบเขตพลัง สหายตัวน้อยผู้นี้กล้าแกร่งยิ่งนัก ข้าขอสู้กับสหายตัวน้อยสักตั้ง!”
ยอดฝีมือวัยกลางคนออกโรง ต้องการประลองเพื่อวัดฝีมือ
ความสามารถที่พวกต้าเต๋อสำแดงออกมายังไม่พอจะข่มขวัญพวกเขาได้ พวกเขาอยากรู้ว่าอาณาจักรนี้มีตื้นลึกหนาบางเพียงใด!บทที่ 825 เหยียดหยามคุณชาย ปล่อยไปง่าย ๆ มิได้เด็ดขาด!
ปุถุชนอย่างแท้จริงหรือ?!
เด็กหนุ่มผมเงินหน้าตาไม่สบอารมณ์ หลี่จิ่วเต้าเสแสร้งอะไรต่อหน้าเขา?!
ปุถุชนผู้หนึ่งจะได้รับการต้อนรับอย่างดีประหนึ่งจันทราท่ามกลางหมู่ดาราเช่นนี้หรือ
คิดอันใดอยู่!
เห็นได้ชัดว่าหลี่จิ่วเต้าจงใจพูดเช่นนี้เพื่อเย้ยหยันเขากลับ!
มิใช่แค่เด็กหนุ่มผมเงินเท่านั้นที่คิดแบบนี้ สิ่งมีชีวิตทุกตนในสถานที่นี้คิดแบบนี้กันหมด
สือเฟิงไม่ธรรมดาถึงเพียงนั้น เคยเผยกำลังรบสุดกล้าแกร่งให้เห็น ไฉนเลยจะเคารพปุถุชนผู้หนึ่งเช่นนี้
เป็นไปไม่ได้เลย!
มิมีคนใดในพวกเขาเชื่อว่าหลี่จิ่วเต้าคือปุถุชน
‘ใช้ได้นี่!’
อีกด้าน เด็กหนุ่มผมเงินหัวเราะในใจ
เขากลัวอยู่ว่าอุบายยั่วยุของเขาไม่ได้ผล หลี่จิ่วเต้าไม่ยอมต่อสู้กับเขา ทว่าบัดนี้ดูแล้ว ความกังวลของเขาหาได้จำเป็นไม่ อุบายยั่วยุของเขาได้ผล นี่อย่างไร หลี่จิ่วเต้าเย้ยหยันเขากลับแล้ว!
“เอ่ยมาตั้งมากมีประโยชน์ตรงไหน วัดฝีมือให้รู้กันไปเลยดีกว่า!”
เขาหัวเราะเสียงเย็น มองข้ามวาจาของหลี่จิ่วเต้าที่ว่าตนคือปุถุชน และออกปากท้าสู้หลี่จิ่วเต้าอีกครั้ง “เป็นชายชาตรีก็มาสู้กับข้าให้รู้ดำรู้แดงกันเสีย!”
“พอที! เจ้าเป็นลิ่วล้อของผู้ใดกัน ถึงบังอาจใช้ถ้อยคำอวดดีเช่นนี้กับคุณชาย!”
สือเฟิงตวาด อสนีบาตวูบวาบในนัยน์ตา จิตสังหารในตัวพลุ่งพล่านขณะจ้องมองเด็กหนุ่มผมเงิน “ข้าไม่สนว่าเจ้ามีภูมิหลังอย่างไร ขอโทษคุณชายเสีย มิฉะนั้น ข้าจะทำให้เจ้าต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมาน!”
คุณชายมีบุญคุณมอบชีวิตใหม่ให้เขา เขาไฉนเลยจะทนให้เด็กหนุ่มผมเงินเย้ยหยันคุณชายถึงเพียงนี้ได้ คิดอยากฆ่าทิ้งเสีย!
เขาทนให้เด็กหนุ่มผมเงินก่อเรื่องขนาดนี้ในงานแต่งของเขาได้ ทว่าทนให้ท้าทายคุณชายเช่นนี้มิได้!
“ใช่แล้ว! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงได้ยโสโอหังเพียงนี้ ดูถูกคนนู้นคนนี้ที ไม่สำเหนียกเลยว่าตัวเจ้าอยู่ในระดับใด!”
เซี่ยเหยียนก้าวออกไปก้าวหนึ่ง นัยน์ตาทอประกายเยียบเย็น หมอนี่คิดจะก่อเรื่องที่นี่ไม่เท่าไร ริอ่านหาเรื่องคุณชาย นางเองก็อยากฆ่าเขาทิ้งเสียเช่นกัน!
“หยุดความคิดโสมมของเจ้าเสีย เจ้าหาได้คู่ควรไม่! ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเจ้า…ก็ไม่คู่ควร!”
นัยน์ตาลั่วสุ่ยเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารเช่นกัน นางรู้ว่าเด็กหนุ่มผมเงินต้องการทำอะไร จะเป็นสิ่งใดไปได้นอกจากหยั่งพลังของอาณาจักรนี้ วัดตื้นลึกหนาบางในอาณาจักรนี้
ทว่าเด็กหนุ่มผมเงินแหยมกับผู้ที่ไม่ควรแหยม คุณชายนั้นห้ามมิให้ผู้ใดเหยียดหยาม ผู้ใดบังอาจล่วงเกินคุณชายจักต้องชดใช้!
“ไยพวกท่านถึงเป็นคนเช่นนี้ ข้าเพียงแต่ต้องการประลองด้วยความ ‘เป็นมิตร’ เหตุใดพวกท่านถึงต้องปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ด้วย”
เด็กหนุ่มผมเงินหาได้มีความเกรงกลัว เขาต้องกลัวอะไร ยอดฝีมือผู้อยู่เบื้องหลังเขาก็อยู่ที่นี่ เขามีความมั่นใจอยู่มาก
นอกจากนี้ เขาตระหนักดีว่าตัวเขามีภาระหน้าที่อย่างไร การหยั่งเชิงนี้ต้องดำเนินต่อ พวกเขาจะถูกพันธนาการอยู่เช่นนี้ตลอดมิได้ พวกเขาต้องควานหาความลับและแก่นฐานของอาณาจักรนี้!
ภารกิจนี้จำเป็นมาก เรียกได้ว่าจำเป็นที่สุดสำหรับพวกเขา อาณาจักรนี้มีสถานที่วิเศษอยู่นับคณา ทว่าพวกเขามิกล้าบุ่มบ่ามกระทำการใด ถูกพันธนาการไว้จนเกิดผลกระทบไม่น้อย
“เอาเถิด เขาอยากประลองฝีมือมิใช่หรือ เช่นนั้นก็ประลองฝีมือกับเขาเสีย ข้าไม่ขอลงมือ พวกเจ้าลุยได้เลย”
หลี่จิ่วเต้าโบกมือพร้อมบอกกับพวกลั่วสุ่ย
วันแต่งงานของสือเฟิงไม่ควรมีเลือดตกยางออก ในเมื่อคนกลุ่มนี้ต้องการหาเรื่อง เพียงขับไล่ไปก็พอ
“ได้! ข้าจะลุยเอง!”
สือเฟิงพยักหน้า เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกว่าต้องการออกโรงสั่งสอนเด็กหนุ่มผมเงินด้วยตนเอง
“ท่านคือเจ้าบ่าวในวันพรุ่งนี้ ยังมีเรื่องสำคัญให้ทำอีกมากมาย ให้ข้าออกโรงเถิด!”
“ข้าลุยเอง! จะอัดเขามีแค่มือก็พอแล้วมิใช่หรือ”
“มีแค่มือก็พอแล้วจริง ๆ นั่นแหละ!”
พวกลั่วสุ่ยพากันส่งเสียงว่าอยากออกโรง พฤติกรรมท้าทายคุณชายของเด็กหนุ่มผมเงินสร้างความเดือดดาลให้พวกเขาอย่างรุนแรง พวกเขาต่างอดกลั้นโทสะอยู่ในใจ อยากจะสั่งสอนเด็กหนุ่มผมเงินผู้นี้ให้หนัก
มีมือก็พอหรือ?!
เหตุใดคนเหล่านี้ถึงโอหังปานนี้
ใบหน้าเด็กหนุ่มผมเงินเยียบเย็น ไม่สบอารมณ์สุด ๆ
ที่เขาไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่านั้นคือ แม้แต่เด็ก ๆ อย่างพวกต้าเต๋อและอ้ายฉานก็ส่งเสียงตะโกนเช่นนี้ ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา!
เรื่องนี้เขาทนมิได้จริง ๆ!
เขาอยากลงมือสังหารพวกต้าเต๋อให้หมดยิ่งนัก ทว่าเขาทำมิได้ ตื้นลึกหนาบางของอาณาจักรนี้ยังไม่เป็นที่แน่ชัด
“อยากประลองฝีมือกันหมดเลยหรือ ง่ายนิดเดียว พวกเรามาประลองกันเถิด!”
“เช่นนี้จะยิ่งครึกครื้นขึ้น!”
สิ่งมีชีวิตวัยเยาว์อีกห้าตนก้าวเข้ามา เข้าร่วมขบวนผู้ท้าประลอง
“ให้พวกอ้ายฉานลงมือแล้วกัน พวกเขายังเด็ก ให้โอกาสพวกเขาได้ลับฝีมือบ้าง”
หลี่จิ่วเต้าเลือกให้พวกอ้ายฉานออกโรงต่อสู้
“ได้เลย!”
“ขอบคุณคุณชาย!”
พวกอ้ายฉานตื่นเต้นดีใจกันเหลือคณา แต่ละคนล้วนตาเป็นประกาย เห็นพวกเขาอายุยังน้อยอย่างนี้ ทว่าพวกเขาได้รับคำอวยพรจากคุณชาย ฝึกฝนได้รวดเร็วกันทุกคน บัดนี้ได้ก้าวสู่ขอบเขตลอยชายกันแล้วถ้วนหน้า!
พวกเขามีอายุราว ๆ สิบขวบปีเท่านั้น กระนั้นกลับอยู่เหนือขอบเขตลอยชายกันแล้วทั้งสิ้น หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป คงได้อึ้งจนกรามหลุดกันถ้วนหน้า!
นับแต่ประวัติศาสตร์เริ่มขึ้น ต่อให้ในจักรวาลโกลาหลชั้นสุดยอดก็มิเคยมีสิ่งมีชีวิตขอบเขตลอยชายอายุสิบขวบปี สะท้านโลกันตร์เกินไปแล้ว!
“พวกเจ้าคนใดต้องการเข้าร่วมการประลองอีกหรือไม่ มาอีกสองสามคนเถิด!”
“ใช่ ๆ มาอีกสองสามคนเถิด”
พวกอ้ายฉานตะโกน หากมีเพียงหกคนนี้ ไม่พอให้พวกเขาแบ่งสรรกันด้วยซ้ำ!
“พอดีเลย ข้าเองก็อยากยืดเส้นยืดสายหน่อย!”
“ข้าเอง!”
สิ่งมีชีวิตวัยเยาว์อีกหลายตนออกโรงเข้าร่วมการประลอง พวกเขาก็อยากวัดฝีมือของอาณาจักรนี้เช่นกัน
พวกอ้ายฉานขอให้กลุ่มสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์เหล่านี้เลือกออกมาสามคนแล้วเริ่มการประลอง เก้าต่อเก้า สู้กันแบบตัวต่อตัว!
ต้าเต๋อหัวใส ชิงบุกออกไปก่อน เข้าต่อสู้กับเด็กหนุ่มผมเงิน พวกอ้ายฉานได้แต่สู้กับสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์ตนอื่น
“อย่าร้องไห้หาแม่ยามโดนตีแล้วกัน!”
เด็กหนุ่มผมเงินส่งเสียงเยาะเย้ย เด็กอายุราว ๆ สิบขวบปีจะแข็งแกร่งได้สักเพียงใด
เขาไม่นึกอยากต่อสู้เลยสักนิด
ทว่าอย่างไรก็ต้องสู้ ถึงอย่างไร หากตีพวกเด็ก ๆ อย่างอ้ายฉานให้เจ็บจนร้องไห้ พวกหลี่จิ่วเต้าคงอดทนไม่ให้ออกโรงมิไหวอีกต่อไป
แต่ลมหายใจต่อมา เขาก็ต้องอึ้งงัน
เขาหวดกำปั้นโดยมิได้รีดเร้นพลังมากเท่าใด ในสายตาของเขา จัดการเด็กฟันไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างต้าเต๋อไม่จำเป็นต้องใช้พลังแกร่งกล้ามากนัก
แต่แล้วความเป็นจริงกลับกลายเป็นเขาประเมินต้าเต๋อต่ำไป!
ยามมือเล็ก ๆ ของต้าเต๋อปะทะกับกำปั้นของเขา เขาได้ยินเสียงกระดูกหักในเสี้ยวลมหายใจ แขนขวาทั้งแขนของเขาถูกหักจนห้อยต่องแต่ง!
เรื่องที่เขาตื่นตระหนกยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อเขาถ่ายทอดพลังเข้าไปเพื่อต่อแขนขวาที่หัก กลับพบว่าไม่อาจต่อได้เลย มีกฎระเบียบบางอย่างว่ายเวียนอยู่รอบ ๆ แขนขวา คอยกีดขวางพลังที่เขาถ่ายเข้าไป!
“เรื่องบ้าอะไรกัน!”
เขาอุทานเสียงหลงออกมาอย่างอดมิได้ เจ้าโล้นน้อยนี่อยู่ในขอบเขตใดกัน ดุดันเกินไปแล้ว!
แน่นอนว่าตัวเขายังมิได้ก้าวสู่ขอบเขตลอยชาย เพิ่งจะอยู่ที่ขอบเขตโกลาหลขั้นสอง พลังระดับนี้ประหนึ่งหมูในอวยสำหรับต้าเต๋อ จับได้ไม่พลาดแน่!
“มีพลังเท่านี้แล้วยังกล้าสุ่มสี่สุ่มห้าท้าทายผู้อื่นไปทั่วหรือ อ่อนแอเกินไปแล้ว!”
ต้าเต๋อเตะเด็กหนุ่มผมเงินกระเด็น กระดูกของเด็กหนุ่มผมเงินหักไปทั้งร่าง ปากกระอักโลหิตสีแดงฉานออกมา
เขาย่อมไม่ยอมปล่อยเด็กหนุ่มผมเงินไปง่าย ๆ รีบทะยานตัวเข้าไปลากคอเด็กหนุ่มผมเงินขึ้นมาอัดอย่างรุนแรง บังอาจหยามเหยียดคุณชาย เด็กหนุ่มผมเงินอย่าหวังว่าจะรอดไปง่าย ๆ!
อีกด้าน พวกอ้ายฉานก็ดุดันเหลือแสนเช่นกัน บรรดาสิ่งมีชีวิตวัยเยาว์ที่ต่อสู้กับพวกเขาต่างถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่มีข้อยกเว้น อเนจอนาถกันทั้งสิ้น!
เสียงฮือฮาพลันดังขึ้นในที่นี้ มีสิ่งมีชีวิตอีกมากมายที่ตกตะลึง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าพวกต้าเต๋อจะแข็งแกร่งปานนี้!
ยอดฝีมือจากจักรวาลโกลาหลอื่น ๆ ก็หรี่ตาลงเช่นกัน เรื่องนี้เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปมาก
นี่มันเรื่องอะไร อาณาจักรนี้สยดสยองถึงเพียงนี้เชียวหรือ เด็กไม่กี่ขวบปียังไร้เทียมทานเช่นนี้?!
“ผู้ฝึกตนอย่างเรามิได้วัดกันที่อายุ หากแต่วัดกันที่ขอบเขตพลัง สหายตัวน้อยผู้นี้กล้าแกร่งยิ่งนัก ข้าขอสู้กับสหายตัวน้อยสักตั้ง!”
ยอดฝีมือวัยกลางคนออกโรง ต้องการประลองเพื่อวัดฝีมือ
ความสามารถที่พวกต้าเต๋อสำแดงออกมายังไม่พอจะข่มขวัญพวกเขาได้ พวกเขาอยากรู้ว่าอาณาจักรนี้มีตื้นลึกหนาบางเพียงใด!
