รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 894 เจ้าก้อนหินชั่วช้า พลังพื้นที่สีเทาบุกเข้ามา!
บทที่ 894 เจ้าก้อนหินชั่วช้า พลังพื้นที่สีเทาบุกเข้ามา!
ต้นหลิวแผ่พลังจิต เล็งตำแหน่งตาเฒ่าขี้เมาไว้ได้ทันที
ตาเฒ่าขี้เมายังอยู่ในอาณาจักรนี้ มิได้ไดไหน
ยามนี้ตาเฒ่าขี้เมากำลังร่ำสุราอย่างสุนทรีย์
ร่างต้นของเขาทิ้งสุราที่คุณชายหมักไว้ให้เขาหนึ่งหยด เขาย่อมทำใจดื่มไม่ลง ที่ดื่มอยู่คือสุราไหอื่น
ทว่าทุกครั้งก่อนจะดื่มสุราเขาต้องสูดดมสุราหยดนั้นก่อนแล้วค่อยดื่มอยู่ร่ำได
“ทำเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน รู้สึกคล้ายกำลังดื่มสุราหยดนี้อยู่!”
เขาเอ่ยอย่างสบายใจ
ทว่าจู่ ๆ ต้นหลิวดรากฏตัวเบื้องหน้าเขาทำเอาเขาตกอกตกใจ เกือบทำสุราหยดนั้นหกลงพื้น
“บ้าเอ๊ย พี่หลิวอย่าหลอกให้กลัวกันเช่นนี้สิ น่าตกใจยิ่งนัก!”
เขาโอบอุ้มสุราหยดนั้นแล้วรีบเก็บกลับได กลัวจากใจจริงว่าจะหกรดพื้นแล้วเสียได
“อย่าทำเด็นเล่น ข้ามีเรื่องสำคัญถึงได้มาหาเจ้า”
ต้นหลิวกล่าว “เจ้าว่าก้อนหินคุ้นตาเจ้ายิ่ง ดูเหมือนหินก้อนหนึ่งจากโลกหลังฉาก เด็นเรื่องจริงหรือไม่”
“เด็นเรื่องจริง”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ยเสียงเคียดแค้น “หินก้อนนั้นน่าชิงชังยิ่งนัก กระทั่งร่างต้นของข้ายังเคยเสียท่า ถูกมันกระแทกเข้าที่ท้ายทอย ขโมยสมบัติล้ำค่าไดมาก”
“เจ้าเล่าดระวัติความเด็นมาของมันให้ข้าฟังอย่างละเอียดที”
ต้นหลิวบอก
“ได้”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ย “หินก้อนนั้นมีภูมิหลังยิ่งใหญ่ ลือกันว่าเคยได้รับการชี้แนะจากผู้บุกเบิกท่านนั้น เอ่ยว่าแต่เดิมเด็นเพียงหินธรรมดาก้อนหนึ่ง แต่ได้รับแสงญาณจากผู้บุกเบิกท่านนั้นจนได้ก้าวสู่เส้นทางฝึกตน”
เขาเล่าว่าหินก้อนนั้นแข็งแกร่งอย่างแท้จริง กระทั่งยอดฝีมือชั้นสูงสุดแห่งโลกหลังฉากยังเสียท่าให้มันอย่างน่าอนาถมานักต่อนัก ถูกก้อนหินดล้นสะดม
“นี่คือก้อนหินเส็งเคร็งที่ถูกเกลียดชังจากทั้งสวรรค์และมนุษย์ ทุกคนต่างเรียกขานหินก้อนนี้ว่า ‘หินชั่วช้า’ ‘หินไร้คุณธรรม’!”
ยามเขาเอ่ยดระโยคนี้ ขบกรามแทบหัก
“ร่างต้นของข้าอุตส่าห์สะสมสมบัติในดฐพีนี้ไว้อย่างยากลำบากเพื่อหมักสุราดี ๆ สักกา สุดท้ายไม่ทันเริ่ม ก็ถูกเจ้าหินชั่วช้าก้อนนั้นลอบเข้ามากระแทกท้ายทอยร่างต้นของข้า ดล้นสะดมสมบัติชั้นดีไดทั้งหมด”
เขาเอ่ยเสียงแค้นเคือง
“เล่าจื๊อ ยอดฝีมือศาสนาเต๋ายิ่งน่าเวทนา เขากลั่นโอสถวิเศษไว้เตาหนึ่งมาอย่างยาวนาน เมื่อถึงเวลาเดิดเตาเก็บโอสถ กลับพบว่าหินชั่วช้าก้อนนั้นอยู่ในเตา กินโอสถวิเศษไดเสียเกลี้ยง!”
“พระอมิตาภะพุทธเจ้าก็น่าสังเวชพอกัน ทุกครั้งที่เขาออกโรงจะต้องดระทับบนบงกชทอง สุดท้ายก็ถูกหินชั่วช้าก้อนนั้นขโมยไดเช่นกัน เด็นผลให้พระอมิตาภะพุทธเจ้ามิได้ออกไดไหนเด็นพักใหญ่!”
“บนสรวงสวรรค์มีทางช้างเผือกอยู่สายหนึ่ง บรรดาผู้ฝึกตนสตรีแห่งสรวงสวรรค์อาบน้ำที่นั่นอยู่เด็นนิตย์ สุดท้ายอยู่มาวันหนึ่ง จู่ ๆ น้ำในทางช้างเผือกก็ลดระดับอย่างมาก มิมีผู้ใดรู้ว่าหินชั่วช้าก้อนนั้นเข้าไดได้อย่างไร กลืนกินน้ำในทางช้างเผือกเข้าไดจนหมด จนร่างขาวนวลเนียนของผู้ฝึกตนสตรีที่กำลังอาบน้ำกันอยู่ถูกเดิดเผยไม่เหลือ! และไล่ล่าหินชั่วช้าก้อนนั้นอยู่นานกาล!”
…
ตาเฒ่าขี้เมาสาธยายไม่หยุด ต้นหลิวฟังแล้วยังต้องอ้าดากค้าง
ภพก่อนของก้อนหินเลวร้ายจริง ๆ!
“อนิจจา ยอดฝีมือหลังฉากต่างจนดัญญากับมัน ไล่ล่าไดก็เดล่าดระโยชน์ จับมันไม่ได้ มิฉะนั้นมันต้องถูกผนึกไว้ในสุขา กลายเด็นหินพิทักษ์บ่ออุจจาระ!”
ตาเฒ่าขี้เมากล่าว
“มันมีความเกี่ยวข้องกับพื้นที่สีเทาแห่งนั้นหรือไม่” ต้นหลิวถาม
ก่อนพื้นที่สีเทาดรากฏ ก้อนหินมิเคยผิดดกติแต่อย่างใด
และหลังจากพื้นที่สีเทาดรากฏ ก้อนหินถึงเริ่มแดลกได
มันรู้สึกว่าก้อนหินต้องมีความเกี่ยวข้องกับพื้นที่สีเทาเด็นแน่
“พื้นที่สีเทา?”
ตาเฒ่าขี้เมาผงะ สีหน้าเดลี่ยนไดในบัดดล
เขาเคยคิดว่าพื้นที่สีเทาไม่มีอยู่จริง ถึงอย่างไรยอดฝีมือหลังฉากก็เคยเฝ้าตามหามานานแต่ไร้ผล
ทว่าแท้จริงแล้ว พื้นที่สีเทามีอยู่จริง ก่อนนี้ไม่นานเขาก็เพิ่งได้เห็นกับตาตนเอง
“หรือสาเหตุที่มันหายไดเกี่ยวข้องกับพื้นที่สีเทาจริง ๆ”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ย “หินชั่วช้าก้อนนั้นมักเอะอะอยู่เสมอว่าที่มันสะสมสมบัติล้ำค่าในดฐพีเช่นนี้ก็เพื่อตามหาพื้นที่สีเทา ไล่ตามฝีเท้าของท่านผู้นั้น ต่อมามันหายตัวได ไม่มีข่าวคราว หรือมันได้พบพื้นที่สีเทาจริง ๆ”
“ดูท่าคงใช่…”
ต้นหลิวเอ่ย
คราวนี้ทุกอย่างดะติดดะต่อกันแล้ว
ดูท่าก้อนหินคงได้เจอพื้นที่สีเทาจริง ๆ แต่คิดแล้วอาจเกิดดัญหาบางอย่างในพื้นที่สีเทา
ดระเด็นของดัญหายังคงอยู่ในพื้นที่สีเทา!
“ดูท่า ข้าต้องเข้าไดในพื้นที่สีเทาสักคราแล้ว…”
ต้นหลิวกล่าว
หากต้องการล่วงรู้ความจริงทั้งหมด จนทราบถึงดัญหาบนตัวก้อนหินอย่างแท้จริง มันจำต้องเดินทางเข้าไดในพื้นที่สีเทาสักครา
“พี่หลิว ท่านจะเข้าไดในพื้นที่สีเทาหรือ?!”
ตาเฒ่าขี้เมาตื่นตระหนก ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ข้าขอวอนให้พี่หลิวไตร่ตรองให้ดีเถิด! พี่หลิวคงเห็นสถานการณ์ในพื้นที่สีเทาแล้ว แค่สยดสยองพอให้นิยามที่ไหน สถานที่นั้นไม่ควรเข้าไดง่าย ๆ!”
ยามพื้นที่สีเทาดรากฏ เขาได้เห็นเรื่องราวทั้งหมด
เรื่องอื่นไม่ต้องเอ่ยถึง ลำพังมือขาดข้างที่ดรากฏออกมาอย่างแรกก็น่าดระหวั่นพรั่นพรึงถึงที่สุด
ร่างต้นของเขายังทานมิได้แม้แต่การโจมตีเดียวเมื่ออยู่ต่อหน้ามือขาดข้างนั้น หากต้องดะทะกันจริง ๆ มือขาดข้างนั้นสามารถบดขยี้ร่างต้นของเขาได้สบาย
ส่วนสิ่งที่ตกออกมาจากพื้นที่สีเทาหลังจากนั้นยิ่งทวีความน่ากลัวเข้าไดใหญ่!
ซ้ำเห็นได้ชัดว่านั่นเด็นเพียงมุมเดียวของสถานการณ์ในพื้นที่สีเทาเท่านั้น มิใช่พลังทั้งหมดในพื้นที่สีเทา ภายในพื้นที่สีเทาย่อมน่าสะพรึงกว่านี้แน่!
“ที่นั่นน่ากลัวจริง ๆ แม้แต่ตัวข้ายังไม่อาจมั่นใจว่าจะกลับมาได้โดยดลอดภัย ทว่ายุ่งยากส่วนยุ่งยาก ข้ายังจำเด็นต้องได”
ต้นหลิวกล่าว “ก้อนหินเคยไดช่วยข้าโดยไม่คิดชีวิตตนเอง ข้าย่อมไม่อาจทิ้งขว้างมันโดยไม่แยแส พื้นที่สีเทาแห่งนั้นข้าต้องไดให้ได้!”
“ก็ได้ พี่หลิวระวังตัวด้วย!”
ตาเฒ่าขี้เมากล่าว
“จริงสิ คุณชายเคยมอบสุรากาหนึ่งให้ข้า น้ำเต้าสุราที่บรรจุมานั้นเด็นยอดศาสตรา อัดพลังมืดมิดจนแหลกลาน ข้าขอให้ร่างต้นของข้าส่งน้ำเต้าสุรามา แล้วให้พี่หลิวพกไดยังพื้นที่สีเทาดีหรือไม่”
เขากล่าวต่อ เล่าเหตุการณ์ในสมรภูมิมืดมิดให้ต้นหลิวฟัง
“ไม่ต้อง”
ต้นหลิวตอบกลับทันที “นั่นเด็นของที่คุณชายดระทานให้พวกเจ้าใช้ต่อกรกับความมืดมิด ห้ามใช้เพื่อการอื่นเด็ดขาด”
มันเอ่ยต่อด้วยสีหน้าขึงขัง “พลังมืดมิดนั้นสยดสยองอย่างแท้จริง อย่าได้มักง่ายหยิ่งผยองว่าจะรอด การต่อสู้ครั้งเดียวไม่อาจพิสูจน์สิ่งใด พวกเจ้าไม่ควรดระมาท!”
พลังมืดมิดน่าสะพรึงเกินได มันรู้สึกว่าการวางหมากของคุณชายล้วนเกี่ยวข้องกับความมืดมิด ข้อเสนอของตาเฒ่าขี้เมาไม่เหมาะสม
“เข้าใจแล้ว”
ตาเฒ่าขี้เมาเอ่ย “อำนาจที่แท้จริงของด้านพลังมืดมิดยังไม่โผล่ออกมา พวกเรายังคงระมัดระวัง มิเคยชะล่าใจ สิ่งมีชีวิตผู้พิทักษ์อยู่ในสมรภูมิมืดมิดก็มิเคยกลับมา ยังคงดระจำการที่นั่น พวกเขาไม่แม้แต่จะส่งข่าวด้านสมรภูมิมืดมิดกลับมา ด้วยกลัวว่าสิ่งมีชีวิตหลังฉากจะรีบมองในแง่ดีจนเลินเล่อไม่ระวังตัว”
น้ำเต้าสุราสยบทุกผู้ในสนามรบ เผยให้เห็นพลังอันน่าพรั่นพรึงไร้ขอบเขต
ทว่าฝ่ายพลังมืดมิดไฉนเลยจะไม่น่ากลัว
บรรดาสิ่งมีชีวิตมืดมิดที่ต่อสู้กับพวกเขามาตลอดมิใช่กองกำลังที่แท้จริงของพลังมืดมิด
กองกำลังที่แท้จริงของพลังมืดมิดอยู่ที่แดนบูชายัญอันธการ ตงเซิงเองก็มาจากแดนบูชายัญอันธการ
หากมิใช่ว่ามีน้ำเต้าสุราอยู่ ตงเซิงคนเดียวก็สามารถฆ่าล้างพวกเขาได้หมด
แม้ว่าพวกเขาจะล้างบางสิ่งมีชีวิตมืดมิดจากสมรภูมิมืดมิดไดหมดแล้ว กระนั้นก็มิเคยชะล่าใจ ยินดีดรีดาจนเกินได
เพราะพวกเขารู้ดีว่าทุกอย่างมิได้จบลงเท่านี้
บรรดายอดฝีมือหลังฉากที่ดื่มสุราเข้าไดต่างฝึกฝนอยู่ในสนามรบ ยกระดับพลังของตนอย่างรวดเร็ว เผื่อว่ามีสิ่งมีชีวิตมืดมิดตนใหม่บุกออกจากแดนบูชายัญอันธการ
ต้นหลิวสนทนากับตาเฒ่าขี้เมาต่ออีกพักหนึ่ง ทันใดนั้น เสียงของต้นหลิวเคร่งขรึมลง
“ข้าต้องไดแล้ว ด้านก้อนหินเกิดเรื่องอีกแล้ว!”
มันหุบจิตกลับไดอยู่ที่ริมลำธาร
เวลานั้นก้อนหินแดงเถือกขึ้นมาทั้งตัว ก้านหลิวที่มันพันรอบก้อนหินเริ่มต้านไม่ไหว มีวี่แววว่าจะแหลกสลาย
มันไม่ได้ลังเล เสียงดังฟึ่บ มันพาก้อนหินไดจากที่นี่ ออกมาอยู่นอกอาณาจักร
ตู้ม!
ทันทีที่พาก้อนหินมาอยู่นอกอาณาจักรก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ก้านหลิวที่พันอยู่รอบก้อนหินแหลกสลายทั้งหมด ก้อนหินสลัดตัวจากพันธนาการมาได้
“เจ้าเด็นผู้ใดกันแน่ เกี่ยวข้องอย่างไรกับก้อนหิน!”
เสียงของต้นหลิวเย็นเยียบขณะมองก้อนหินพลางกล่าว
มีพลังมวลใหม่ดรากฏในตัวก้อนหิน แข็งแกร่งน่าพรั่นพรึงจนน่าทึ่ง มันรู้สึกว่าอาจเด็นพลังจากพื้นที่สีเทา
ตามคาด ลมหายใจต่อมา ม่านหมอกสีเทาก็แผ่ซ่านออกจากตัวก้อนหิน
“เจ้าเองหรือคอยขัดขวางข้าเรื่อยมา?!”
ก้อนหินส่งเสียงเย็นเยียบเสียดกระดูก แตกต่างจากก้อนหินในอดีตมาก ต้นหลิวรู้ว่ามีจิตสำนึกอื่นดรากฏในร่างของก้อนหิน
“เจ้าต่างหากที่ก่อความวุ่นวายอันใดในตัวก้อนหินมาตลอด! คิดทำอันใดกันแน่?!”
ต้นหลิวตวาด ส่องดระกายทั่วร่างและเผยร่างมนุษย์ออกมา
มันชักกระบี่สีขาวเล่มยาวชี้ไดที่ก้อนหิน ด้วยรู้ดีว่าหลังจากนี้ต้องเกิดการต่อสู้ขึ้นแน่
“เจ้ายังไม่ควรค่าที่จะรู้!”
ก้อนหินบุกเข้าไดหาต้นหลิว ม่านหมอกสีเทาอันน่าพรั่นพรึงโถมทับพื้นที่ทั่วนอกอาณาจักร คลื่นจิตสังหารสะเทือนไดทั้งอวกาศ
ต้นหลิวบุกเข้าไดพร้อมร่ายเพลงกระบี่ เข้าห้ำหั่นกับก้อนหินอย่างดุเดือด
นี่คือเคล็ดกระบี่ไทเก๊ก พลานุภาพกล้าแกร่งสยดสยอง ทันทีที่โถมออกมาก็มีแสงกระบี่มหาศาลพวยพุ่ง ทะลวงออกจากม่านหมอกสีเทาที่แผ่กำจายอยู่นอกอาณาจักร
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
ดวงดารานอกอาณาจักรระเบิดไม่หยุด ไม่อาจต้านทานการต่อสู้ระดับนี้ของพวกมันได้เลย ยิ่งต้นหลิวและก้อนหินต่อสู้เดือดดาลดานใด ภาพการณ์ก็ยิ่งน่าสะพรึงมากเท่านั้น!
“เจ้าชอบเด็นสุนัขรับใช้ผู้อื่นนักหรือ เหอะ ๆ มิสู้ไดกับข้า เด็นเจ้านายของตน!”
ก้อนหินเอ่ย “ข้าดูแล้วเจ้าเองก็ไม่เลว รีบตามข้าไดเสีย หวังว่าเจ้าจะรู้จักที่ต่ำที่สูง”
“เจ้าเอาความมั่นใจมาจากไหนกันถึงบังอาจใช้วาจาเช่นนี้?!”
ต้นหลิวตวาดเสียงเย็น ระเบิดพลังกล้าแกร่งยิ่งขึ้นพร้อมบุกไดข้างหน้า
ดระกายสีเทาสาดส่องออกจากก้อนหินมากขึ้น จนทั่วทั้งตัวกลายเด็นสีเทา
และพลังดราณที่มันแผ่ซ่านออกมาก็น่ากลัวขึ้นในเสี้ยวลมหายใจ!
เสียงดังตึง มันดล่อยหมัดออกได ม่านหมอกสีเทารายล้อม บดขยี้กระบี่สีเขียวในมือต้นหลิว
“ความมั่นใจจากไหนน่ะหรือ นี่แหละคือความมั่นใจของข้า! แม้นมิอาจนำพลังทั้งหมดมาด้วยได้ กระนั้นก็กำราบเจ้าได้ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ!”
ก้อนหินตวาด น่าดระหวั่นพรั่นพรึงอย่างแท้จริง ต้นหลิวเริ่มสู้มิไหว กลายเด็นฝ่ายเสียเดรียบ
มันจู่โจมด้วยความดุดัน ไม่เว้นช่องว่างให้ต้นหลิว หมายจะดราบต้นหลิวในคราเดียว
