รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 90 ลูกแก้วหินธรรมดาสามัญ
ภาพวาดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีความแตกต่างกันอย่างมาก
ถึงแม้จะนึกถึงรายละเอียดในวาดภาพของท่านเซียนได้ แต่เขาก็หาคำแนะนำที่ท่านเซียนทิ้งเอาไว้ไม่ได้
“ท่านเซียนน่าจะทิ้งไว้…”
เขาพึมพำกับตัวเอง หวนทำความเข้าใจ
ขนาดกองกำลังที่ทำลายล้างราชวงศ์อวี่ฮว่ายังหาไม่พบ แล้วเขาจะค้นพบด้วยตัวเองได้อย่างไร?
ท่านเซียนรู้ปัจจุบันผ่านอดีตและควบคุมทุกสรรพสิ่ง คำบอกใบ้ตำแหน่งสมควรอยู่ในแผนที่ของซากปรักหักพัง
เวลาผ่านไปถึงสามวันแล้ว
นอกซากปรักหักพัง ยอดฝีมือทั้งหลายเกือบมาถึงกันหมดแล้ว
เห็นได้ชัดว่ากองกำลังต่าง ๆ ให้ความสำคัญต่อซากปรักหักพังโบราณแห่งนี้เป็นอย่างมาก แม้แต่แดนศักดิ์สิทธิ์กับราชาปีศาจยังมาที่นี่
เหล่ากองกำลังแดนศักดิ์สิทธิ์กับราชาปีศาจต่างนำอาวุธประจำกายอันทรงพลังมาด้วย ระดับของอาวุธเหล่านี้ล้วนแต่อยู่เหนือระดับศักดิ์สิทธิ์!
พวกเขารวมตัวกันเพื่อหารือและเตรียมโจมตีซากปรักหักพังโบราณ
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนมุ่งหน้าไปยังสำนักไท่หัวอย่างรีบเร่ง
เขาได้รับข่าวว่าเวิงอู๋โยวกลับมาสำนักไท่หัวแล้ว และเขากำลังจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเวิงอู๋โยว ซึ่งคือการพาอีกฝ่ายเข้าไปในซากปรักหักพังโบราณด้วย
ถึงอย่างไร สำนักไท่หัวก็เกี่ยวข้องกับท่านเซียนผู้นั้น เขาจะปล่อยให้เวิงอู๋โยวรู้สึกไม่ดีได้อย่างไร
ขอบเขตของเขาสูงส่งยิ่ง ด้วยเหตุนี้เขาจึงมาถึงสำนักไท่หัวได้ในทันที
“สหายถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นเวิงอู๋โยว โจวถง และลวี่เหลียง
“ตกลง”
เวิงอู๋โยวพยักหน้า ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง
โชคดีที่กลับมาทันเวลา ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกนิดคงพลาดโอกาสเข้าซากปรักหักพังโบราณไปแล้ว
หลังจากนั้นประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนโบกมือพาเวิงอู๋โยว โจวถง และลวี่เหลียง ออกจากสำนักไท่หัว
…
“ไม่ได้พบผู้อาวุโสมานานแล้ว ข้าไม่สามารถเอาใบหน้ามอมแมมเช่นนี้ไปพบท่านได้…”
เซี่ยเหยียนกลับมาถึงสำนักไท่หัวพร้อมกับเวิงอู๋โยว แต่ยังไม่ได้ไปพบผู้อาวุโสในทันที
นางกับเวิงอู๋โยวเดินทางด้วยกันมาหลายวัน ร่างกายกับจิตใจล้วนอ่อนล้า รูปลักษณ์เองก็ไม่ค่อยดีนัก
นางไม่อยากให้ผู้อาวุโสเห็นสภาพไม่ดีเช่นนี้ของตัวเอง ถึงผู้อาวุโสจะไม่สนใจแต่นางทำไม่ได้ นางเป็นสตรี เช่นนั้นนางจะปล่อยให้ผู้อาวุโสเห็นนางในสภาพนี้ได้อย่างไร!
นางต้องการพักผ่อนเสียก่อน พรุ่งนี้จึงค่อยไปหาผู้อาวุโส
อย่างไรนางก็กลับมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป
…
ภายในซากปรักหักพัง
สามวันต่อมา หลังครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งอยู่เป็นเวลาสามวัน อวิ๋นกู่คล้ายเห็นเบาะแสสำคัญเป็นจุดสว่างในแผนผังของซากปรักหักพังโบราณ แล้วดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นอย่างตื่นเต้น!
ท่านเซียนทิ้งเบาะแสตำแหน่งไว้จริง ๆ ด้วย!
“ตรงนั้น!”
อวิ๋นกู่ลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น ย่างเท้าก้าวเดินไปยังจุดที่สว่างขึ้น
สถานที่แห่งนี้ปกคลุมไปด้วยฝุ่นควันหนาทึบ เขาโบกมือหนึ่งครั้งกวาดฝุ่นที่แห่งนี้ออกไป
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
อวิ๋นกู่แสดงท่าทีประหลาดใจเมื่อพบลูกแก้วหินขนาดเท่ากำปั้น
เขาหยิบลูกแก้วหินนี้ขึ้นมาไว้ในมือ ตรวจสอบซ้ำไปมา รวมถึงใช้พลังวิญญาณอันทรงพลังของเขาทดสอบก็ไม่เห็นว่าลูกแก้วนี้จะพิเศษอย่างไร…
เหมือนก้อนหินธรรมดาทั่วไป…
เขาหลับตาลง ครุ่นคิดถึงแผนผังของซากปรักหักพัง ก่อนจะพบว่าจุดสว่างที่เดิมซึ่งเป็นตัวแทนของ ณ ตำแหน่งนั้นหายไปแล้ว!
“นี่หมายความว่าข้าทำสำเร็จแล้วใช่หรือไม่?”
อวิ๋นกู่จ้องมองลูกแก้วหินในมืออย่างครุ่นคิดอีกครั้ง
จุดสว่างเป็นตัวแทนของที่อยู่ตรงนี้ หลังจากเขาหยิบลูกแก้วหินขึ้นมา จุดสว่างนั้นก็หายไปและไม่ปรากฏอีกเลย…
แสดงว่าลูกแก้วหินน่าจะเป็นสมบัติที่มีอยู่ในสถานที่แห่งนี้!
“แต่ข้าจะเอาลูกแก้วหินแสนธรรมดานี้ไปมอบให้ท่านเซียนไม่ได้!”
ยิ่งมองลูกแก้วหินในมือของตัวเอง ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล ถึงแม้ลูกแก้วหินจะเป็นสมบัติล้ำค่า เพียงแต่ลูกแก้วหินชิ้นนี้ธรรมดาเกินไป
หากทำพลาดนำหินธรรมดากลับไปให้ท่านเซียน ท่านเซียนจะมองเขาอย่างไร!
ทลายกฎข้อห้ามเข้าซากโบราณพร้อมมอบตำแหน่งรายละเอียด สุดท้ายนำหินธรรมดากลับไปให้…
อย่าว่าแต่คนเป็นเซียน แค่เขาเองก็ขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว
เขาตัดสินใจทดสอบลูกแก้วหินก่อน ส่งพลังวิญญาณเข้าไปในลูกแก้วหิน แต่ลูกแก้วหินไม่มีการเปลี่ยนแปลง ส่วนพลังวิญญาณของเขาเหมือนกับก้อนหินที่จมลงไปในทะเล หายไปอย่างไร้ร่องรอย!
“ส่งเข้าไปมากขึ้น!”
อวิ๋นกู่เพิ่มพลังจิตวิญญาณที่ส่งเข้ามา
แต่ไม่ว่าอย่างไร ลูกแก้วหินก็ยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง พลังวิญญาณของเขาเหมือนกับก้อนหินที่จมลงไปในทะเล หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกแล้ว!
เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ลูกแก้วหินธรรมดาเป็นแน่ หากเป็นลูกแก้วหินธรรมดา พลังวิญญาณที่ส่งไปเข้าไปจะต้องทำลายลูกแก้วหินนี้ไปแล้ว!
อวิ๋นกู่เพิ่มพลังวิญญาณส่งเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ราวกับก้อนหินจมลงไปในทะเล หายไปในพริบตา!
“มันเป็นสมบัติล้ำค่าจริง ๆ!”
เขาหัวเราะ เพราะตอนนี้เขามั่นใจได้แล้ว
ส่งพลังทั้งหมดเข้าไป แต่ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม ลูกแก้วหินนี้ย่อมไม่ใช่ลูกแก้วหินธรรมดาเป็นแน่!
“บางทีอาจเป็นได้ว่าลูกแก้วหินที่ดูสามัญธรรมดาไม่เข้าตา แต่แท้จริงแล้วเป็นของร้ายกาจ… ”
กองกำลังกวาดล้างราชวงศ์อวี่ฮว่าหามันไม่เจอ อาจเป็นเพราะลักษณะของลูกแก้วหินดูธรรมดาเกินไป
“เกรงว่านี่อาจจะเป็นของเซียน ราชวงศ์อวี่ฮว่ามีขุมพลังแข็งแกร่งก็เพราะของสิ่งนี้…”
เขายังนึกถึงขุมพลังอันแกร่งกล้าของราชวงศ์อวี่ฮว่าในประวัติศาสตร์
ราชวงศ์อวี่ฮว่ามีอำนาจมากเกินไป สามารถรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งและปกครองเผ่าพันธุ์นับพันนับหมื่นได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ย่อมมีอำนาจมากมาย
เป็นไปได้ว่าลูกแก้วหินนี้ คือสิ่งที่ทำให้ราชวงศ์อวี่ฮว่าทรงพลังอำนาจ!
ปัง ปัง ปัง!
ในเวลานี้เอง บังเกิดแสงสว่างเจิดจ้ามาจากด้านนอก อวิ๋นกู่ก็เห็นแสงสว่างเจิดจ้าเหล่านี้
“เริ่มการโจมตีแล้ว…”
เขาก้มหน้าลงพึมพำกับตัวเอง ทราบถึงการลงมือของเหล่ายอดฝีมือแล้ว
“ข้อห้ามในที่แห่งนี้ช่างร้ายกาจเสียจริง!”
อวิ๋นกู่อดถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
แสงภายนอกร้อนแรงเจิดจ้าเป็นอย่างยิ่ง บ่งบอกถึงพลังโจมตีอันแข็งแกร่งได้ แต่ถึงกระนั้นเขาที่อยู่ด้านในกลับไม่รู้สึกถึงความผันผวนในซากปรักหักพังแม้แต่น้อย พลังโจมตีทั้งหมดมีบางอย่างปิดกั้นเอาไว้!
“ไปกันเถอะ”
เขาเก็บลูกแก้วหิน แล้วออกจากซากปรักหักพังโบราณ
ตู้ม ตู้ม ตู้ม!
ข้างนอกนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์กับราชาปีศาจใช้พลังทั้งหมดโจมตี ออกพลังอาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดจู่โจมเกราะป้องกันซากปรักหักพังโบราณ
แต่พลังป้องกันของซากปรักหักพังโบราณทรงพลังเกินไป แม้พวกเขาจะรวมพลังของเหล่ายอดฝีมือไว้ด้วยกัน ก็ยังมิอาจสั่นคลอนเกราะป้องกันซากปรักหักพังโบราณได้…
“โจมตีอีกครั้ง!”
“หากทะลวงเกราะป้องกันของซากโบราณไม่ได้ ทุกอย่างย่อมไร้ค่า! ทุกท่านน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดี เพราะฉะนั้นอย่าได้ออมมือ!”
ยอดฝีมือจากแดนศักดิ์สิทธิ์หลายคนตะโกนเสียงดัง และใช้พลังแข็งแกร่งโจมตีอีกครั้ง!
แต่กระนั้นไม่ว่าพวกเขาจะออกพลังมากมายเพียงใด ก็มิอาจสั่นคลอนเกราะป้องกันของซากปรักหักพังโบราณได้…
“ช่างไร้ความหวัง!”
“เกราะป้องกันที่แห่งนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
พวกเขาถอนหายใจ
ช่องว่างพลังนั้นแตกต่างกันเกินไป สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาจะฝ่าเข้าไปได้
ในขณะที่พวกเขากำลังจะยอมแพ้ และถอนกำลังออก พลันได้ยินเสียงปริแตกดังขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงแตกร้าวก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เกราะป้องกันของซากปรักหักพังโบราณแตกแล้ว!
“หืม!?”
“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!?”
เหล่ายอดฝีมือของแดนศักดิ์สิทธิ์จากภาคกลางและราชาปีศาจ ต่างมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง
เหตุใดจู่ ๆ เกราะป้องกันของซากปรักหักพังโบราณถึงแตกออกได้!?
