รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 91 ตกลงเป็นคนเจ้าระเบียบจริงหรือเปล่า
เมื่อเห็นว่าพลังที่คอยปกปักรักษาซากโบราณแตกออก ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์และราชาปีศาจต่างงุนงงกันหมด
พวกเขาไม่คิดว่าตนเป็นผู้ทลายพลังป้องกันซากโบราณหรอกนะ…
พลังที่คอยปกปักรักษาซากโบราณทรงพลังน่ากลัวออกปานนั้น ก่อนหน้านี้พวกเขาถล่มอย่างไรก็ไม่ได้ผล เกราะป้องกันนั้นไม่สะเทือนแม้แต่น้อย เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะทลายพลังป้องกันนี้ได้
พวกเขายังประเมินตนไว้อยู่บ้าง
ทว่าไม่เข้าใจก็ส่วนไม่เข้าใจ แต่ทั้งหมดต่างพุ่งเข้าไปในซากโบราณสถานแล้ว
ไยต้องสนว่าพลังป้องกันนั้นแตกออกได้อย่างไร เข้าไปในซากโบราณได้ก็พอแล้ว พวกเขาทั้งหมดล้วนปรารถนายอดศาสตราภายในซากโบราณ
“พวกเราไป!”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนใช้พลังห่อหุ้มตัวพวกเวิงอู๋โยวสามคน แล้วพาพวกเวิงอู๋โยวสามคนเข้าไปในซากโบราณ
เขามิกล้าเสียมารยาทต่อพวกเวิงอู๋โยวแน่นอน และยิ่งมิกล้าปล่อยให้เกิดอันตรายกับพวกเขาทั้งสามคน อย่าลืมว่าสำนักไท่หัวเกี่ยวข้องกับท่านเซียนท่านนั้นนะ!
“สวรรค์…ที่นี่คือสถานที่ตั้งของราชวงศ์อวี่ฮว่าในอดีต!”
“ศพของยอดฝีมือในราชวงศ์อวี่ฮว่าเยอะมาก! ครานั้นราชวงศ์อวี่ฮว่าหาได้บรรลุเป็นเซียน แต่ถูกล้างบางหรือนี่!”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์และราชาปีศาจต่างมีสีหน้าตะลึง หัวใจระส่ำระสายยิ่ง
พวกเขาต่างรู้ดีว่าราชวงศ์อวี่ฮว่าแข็งแกร่งและทรงอำนาจเพียงใด ทว่าขนาดราชวงศ์อวี่ฮว่าที่แข็งแกร่งปานนั้นยังถูกล้างบางจนไม่เหลือ!
นับเป็นเรื่องที่สะเทือนอารมณ์พวกเขาอย่างมากโดยไม่ต้องสงสัย จิตใจไม่สงบสุด ๆ!
“ประเดี๋ยวก่อน เหตุใดที่นี่ถึงมีรอยฝ่าเท้ามากมายเพียงนี้”
“มีคนล่วงหน้าเข้ามาก่อนแล้ว!”
สีหน้าพวกเขาแปลกประหลาดไป เมื่อพบว่ารอยเท้าเต็มไปทั่วทั้งพื้นที่
“พวกเราเดินทางมาอย่างยาวไกลกว่าจะถึงที่นี่ เค้นพลังเต็มที่เพื่อบุกจู่โจม ผลปรากฏว่าถูกผู้อื่นปาดหน้า ลอบเข้ามาในซากโบราณก่อนหรือ”
“ไอ้*&%…!”
พวกเขาสบถก่นด่า โมโหโทโสกันใหญ่ รุดหน้ามาจากที่ห่างไกล เตรียมทั้งสิ่งนี้สิ่งนั้น สุดท้ายกลับเสียเปล่า!
“มิน่าเล่า จู่ ๆ พลังป้องกันถึงแตกออก ไอ้*&%… คนผู้นั้นนำสมบัติในนี้ไปแล้วหรือนี่!”
“อ๊ากกก! นำสมบัติออกไปภายใต้สายตาเราเลยหรือ! ฝีมือผู้ใดกัน น่าโมโหเกินไปแล้ว!”
พวกเขาล้วนเกิดอารมณ์อยากฆ่าคน
นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกเขาเหนื่อยเปล่าหรือนี่!
“ไม่เห็นพลังป้องกันอยู่ในสายตา ซ้ำยังผ่านไปได้ฉลุย มีผู้ใดเก่งกาจถึงเพียงนี้กัน”
เวิงอู๋โยวสบสายตากับโจวตง รู้สึกว่าเรื่องนี้บางทีอาจเกี่ยวข้องกับผู้ทรงพลัง!
อีกด้านหนึ่ง ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนและหูช่วงก็สบสายตาเช่นกัน ทั้งสองนึกโยงไปถึงท่านเซียนผู้นั้น!
ทะลุผ่านพลังป้องกันไปได้โดยง่าย ซ้ำไม่ก่อให้เกิดสุ้มเสียงแม้แต่น้อย ผู้ใดในยุคจะเก่งกาจปานนี้?
นอกจากท่านเซียนท่านนั้นแล้ว พวกเขาก็นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะผู้ใดทำเช่นนี้ได้อีก!
‘เข้าใจแล้ว! มิน่าเล่า ผู้อาวุโสถึงสั่งให้ข้าเรียกเซี่ยเหยียนกลับมา!’
เวิงอู๋โยวพูดกับตัวเองในใจ คิดตกแล้วทุกอย่าง
ไม่มีสิ่งใดที่ผู้อาวุโสทำไม่ได้ เขาสามารถหยั่งรู้ทุกสิ่งในใต้หล้า ไฉนเลยจะไม่รู้ว่าเซี่ยเหยียนเป็นห่วงความปลอดภัยของอาณาจักรเซี่ย ถึงได้อยู่อาณาจักรเซี่ยต่อ
เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้!
ตราบใดที่ปัญหาซากโบราณยังแก้ไม่ตก แดนบูรพาทิศก็ไม่มีวันสงบ อาณาจักรเซี่ยย่อมไม่มีวันสงบเช่นกัน เซี่ยเหยียนก็จำต้องอยู่ที่อาณาจักรเซี่ยต่อไปเรื่อย ๆ
เพราะอย่างนั้นผู้อาวุโสจึงออกโรงแก้ปัญหาซากโบราณเอง
เมื่อซากโบราณไม่มีสมบัติอีกต่อไป ปัญหานี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป แล้วแดนบูรพาทิศก็จะค่อย ๆ สงบลง
“ผู้ยิ่งใหญ่ก็คือผู้ยิ่งใหญ่ โจทย์หินแก้ไม่ตกสำหรับพวกเรา กลับกลายเป็นเรื่องง่ายแสนง่ายสำหรับผู้ยิ่งใหญ่!”
เวิงอู๋โยวพูดจากใจจริง
เหล่าประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์และราชาปีศาจรวมพลังโจมตี กระนั้นยังไม่อาจทำให้พลังป้องกันนี้สะเทือนแม้แต่น้อย ผู้ทรงพลังมองข้ามพลังป้องกันและผ่านเข้าไปได้ฉลุย นับว่าห่างชั้นกันเกินไปแล้ว!
…
ขณะเดียวกัน อวิ๋นกู่กลับมาที่เมืองชิงซานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ดีที่เขาสำเร็จภารกิจ บรรลุสิ่งที่ท่านเซียนมอบหมายให้เขา!
ไม่นานนัก เขาก็มาถึงร้านของท่านเซียน
“คุณชายอยู่หรือไม่”
เขาเคาะประตู ไม่กล้าถือวิสาสะเข้าไป
“อ้อ ผู้เฒ่าอวิ๋นหรอกหรือ?”
หลี่จิ่วเต้ากำลังทำความสะอาดร้านอยู่ที่มุมหนึ่ง พอได้ยินเสียงของอวิ๋นกู่จึงเดินออกมา
เขานึกอยู่ในใจว่า อวิ๋นกู่ผู้นี้มารยาทดียิ่ง ก่อนเข้าร้านเขาก็เคาะประตูด้วย…
เปิดร้านค้าขาย ไหนเลยลูกค้าจะเคาะประตูร้านสอบถามก่อนแล้วค่อยเข้า
ที่สำคัญประตูของเขาหาได้ปิดไม่ มันเปิดอ้ากว้างเลยล่ะ
เขาเป็นคนเจ้าระเบียบยิ่ง!
หลี่จิ่วเต้าคิดในใจ รู้สึกว่าอวิ๋นกู่ต้องเป็นคนมารยาทงามแน่
“เชิญเข้ามาเลย”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยยิ้ม ๆ พาอวิ๋นกู่เข้าไปในห้องโถงใหญ่ภายในลาน
อวิ๋นกู่เป็นคนมีมารยาท เขาเองจะเสียมารยาทมิได้ เช่นนี้ถือว่าเสียมารยาทต่อลูกค้าของร้าน
“ข้าจะไปยกชามาให้ผู้เฒ่าอวิ๋น ผู้เฒ่าอวิ๋นรอสักครู่”
หลี่จิ่วเต้าเชื้อเชิญอวิ๋นกู่ให้นั่งที่ ส่วนตัวเขาไปยกเครื่องน้ำชาออกจากครัว และชงชาให้อวิ๋นกู่กับมือ
รสชาติเดิม น่าทึ่งเหมือนเดิม หลังอวิ๋นกู่ดื่มชาแล้ว ศักยภาพภายในร่างถูกกระตุ้นอีกครั้ง ได้รับประโยชน์อย่างมหาศาล
จะมัวฝึกฝนไปไย
อวิ๋นกู่รู้สึกว่าหากมาดื่มชากับท่านเซียนบ่อย ๆ ยังได้ผลดียิ่งกว่าฝึกฝนเป็นไหน ๆ เขารู้สึกว่าตนสามารถดื่มชาไปจนบรรลุเป็นนักบุญได้เลย!
‘ฮ่า ๆ ไม่ผิดแน่ ลูกแก้วหินคือสิ่งที่ท่านเซียนต้องการ!’
เขาลอบยินดีในใจ และเบาใจได้ในที่สุด
ในเมื่อท่านเซียนต้มชาให้เขาดื่ม นี่ย่อมเป็นการบ่งบอกว่าเขาคิดไม่ผิด ไม่อย่างนั้น ไฉนเลยท่านเซียนจะต้องลงมือชงชาให้เขาดื่มด้วย
“มาแล้วหรือ!”
เวลานั้นเอง ผู้เฒ่าเมิ่งจีก็เดินออกจากอีกห้องและเห็นอวิ๋นกู่
“อืม”
อวิ๋นกู่พยักหน้าให้เมิ่งจี พร้อมคลี่ยิ้ม
เมิ่งจีเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเจ้านิกายแล้ว จึงทราบทันทีว่าเจ้านิกายเสร็จสิ้นภารกิจที่ท่านเซียนมอบหมายให้แล้วเป็นแน่
หัวใจที่ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ของเขาสงบลงได้ในที่สุด
รับใช้ท่านเซียน ท่านเซียนชี้แนะผ่านภาพวาด ถ้าขนาดนี้แล้วยังทำไม่สำเร็จ หลังจากนี้พวกเขาก็เลิกคิดเรื่องติดตามท่านเซียนได้เลย…
“ผู้เฒ่าอวิ๋นมาคราวนี้เพื่อการใดหรือ” หลี่จิ่วเต้ายิ้มพลางเอ่ยถาม
“คุณชายช่างปรีชาสามารถยิ่ง หลังได้ยลภาพที่คุณชายวาด ข้ายอมศิโรราบแด่คุณชาย! ก่อนหน้านี้ตอนมาเยี่ยมเยือนคุณชาย ข้ามิได้นำของขวัญมาให้คุณชายด้วย นับว่าทำผิดมหันต์แล้ว!”
อวิ๋นกู่กล่าว “หลังกลับไปแล้ว ตัวข้ากินไม่รู้รส นอนก็นอนไม่หลับ อย่างไรก็ไม่อาจให้อภัยตัวเอง! เพราะอย่างนั้น ข้าจึงตั้งใจมาเยี่ยมเยือนคุณชายอีกครั้ง เพื่อไถ่โทษให้คุณชาย!”
พูดจบ เขาก็หยิบกล่องหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ
มีมารยาท มีมารยาทยิ่ง!
หลี่จิ่วเต้าไม่คิดเลยว่าอวิ๋นกู่มาเพราะเหตุนี้
เขามิได้พกของขวัญมาด้วยเมื่อครั้งมาเยี่ยมเยือนเขาคราวก่อน คราวนี้จึงตั้งใจนำของขวัญมาไถ่โทษเขา อวิ๋นกู่ช่างเป็นคนเจ้าระเบียบและมีมารยาทเหลือเกิน!
“ขอคุณชายโปรดรับไว้ และอภัยให้ความเสียมารยาทของข้าเมื่อคราวก่อนด้วย!”
อวิ๋นกู่พูดจบก็เปิดกล่องออก
ภายในกล่องบรรจุลูกแก้วหินลูกนั้น
ท่านเซียนท่องโลกมนุษย์ในฐานะปุถุชน ดำเนินทุกสิ่งด้วยฐานะปุถุชน แม้ว่านี่คือภารกิจที่ท่านเซียนมอบหมายให้เขา กระนั้นเขาก็มิกล้าเสียมารยาท พูดถึงตัวตนของท่านเซียนซึ่งหน้าอย่างตรงไปตรงมา
หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาคงใกล้ตายแล้ว
หลี่จิ่วเต้ามองลูกแก้วหินในกล่อง นึกเซ็ง ๆ อยู่ในใจ
คนผู้นี้มิได้เจ้าระเบียบเท่าที่เขาคิด…
นี่มันอะไรกัน เอาลูกแก้วหินมาไถ่โทษกับเขาเนี่ยนะ?
เขาไม่เห็นว่าลูกแก้วหินลูกนี้จะวิเศษวิโสตรงไหน จะว่ากลมก็ไม่กลม ซ้ำเปลือกนอกยังหยาบกร้านอย่างยิ่ง ไม่งามเลยสักนิด แทบไม่ต่างจากเศษหินในกองหินตามรายทาง
