รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 962 ไม่มีทางตาย ฉากอันแท้จริง!
เกิดอะไรขึ้น?!
ฉับพลันนั้น ผืนดินซึ่งปกคลุมอยู่บนสุสานมโหฬารหายไป ท้องฟ้าสีครามปรากฏแทนที่ แสงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า อากาศแจ่มใสยิ่งนัก
ทว่าอากาศสดใสเช่นนี้กลับมีสายฝนกระหน่ำ ที่นี่ปราศจากพายุ ปราศจากเมฆครึ้มและไร้ซึ่งอัสนี แต่ฝนกลับเทห่าลงมา!
ฝนหนักรุนแรงประดุจน้ำป่าไหลหลาก ย้อนแย้งกับอากาศอันแจ่มใสอย่างยิ่ง
ซ้ำยังมีฝูงนกบินผ่านท้องฟ้า ขนปีกสีสันสดใสงดงาม โบยบินอย่างมีความสุขบนห้วงนภา ราวกับสายฝนที่กระหน่ำอยู่นั้นไม่มีอยู่
ขนของพวกมันมิได้ชโลมด้วยเม็ดฝน!
ภาพลวงตาหรือ?
สุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงมองหน้ากัน สีหน้าเคร่งเครียดเหลือคณากันทั้งคู่
สิ่งที่ปรากฏออกมากะทันหันเหล่านี้พิศวงเกินไป!
หากมีเพียงภาพการณ์อันย้อนแย้ง สีหน้าของสุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงคงยังไม่เคร่งเครียดเช่นนี้
สายฝนกระหน่ำแต่กระนั้นกลับดูเหมือนไร้มวลสาร ทะลุผ่านร่างกายพวกเขาไปดื้อ ๆ ประหนึ่งว่าพวกมันนั้นล่องหน
ทว่าพวกเขาเห็นจะ ๆ ว่าสายฝนกำลังเทลงมา อีกทั้งลองตรวจจับด้วยญาณสัมผัสก็พิสูจน์แล้วว่ามีฝนตกหนักอยู่จริง ๆ
“ผิดแปลกเกินไปแล้ว!”
สีหน้านักพรตอู๋เหลียงแปลกไป ปริปากออกมาอย่างอดมิได้
เขายืมพลังจากหอกเงินมาแล้ว มิหนำซ้ำของวิเศษทั้งแปดก็ลงมือให้ความช่วยเหลือ ทว่าด้วยญาณสัมผัสของเขาก็ยังรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของสายฝนที่เทกระหน่ำอยู่จริง ๆ หาใช่ของลวงตา!
ทว่าเขากลับมิอาจแตะต้องเม็ดฝน!
เม็ดฝนที่ดำรงอยู่จริงแต่พวกเขากลับสัมผัสไม่ได้ ทั้งหมดนี้ผิดปกติและพิศวงเกินไป!
“โฮ่ง!”
สุนัขดำอดเห่ามิได้
“นี่คือฉากอันแท้จริง น้ำอันแท้จริง…”
ยายเฒ่าผู้ทรุดตัวกับพื้นหรี่ตาลงด้วยหน้าตารื่นรมย์ ปล่อยให้หยาดฝนสาดกระทบร่างนาง
ทว่าสถานการณ์ของนางเป็นเฉกเช่นสุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียง เม็ดฝนทะลุผ่านร่างนางราวกับล่องหน มิเคยทิ้งร่องรอยอันใดไว้
สุนัขดำอดผวาขึ้นมาในใจมิได้
ที่นี่ฝังผู้ใดไว้กันแน่
เหตุใดถึงน่าพรั่นพรึงถึงเพียงนี้?!
นอกจากนี้ยังมีตัวตนน่ากลัวระดับนี้อยู่จริง ๆ หรือ ตัวตนเช่นนี้ตายได้ด้วยหรือ
ผู้ใดเป็นคนฆ่ากัน?
นอกจากนี้ ผู้ใดฝังตัวตนระดับนี้ไว้ที่นี่ สร้างสุสานมโหฬารเช่นนี้ขึ้นมา
ปริศนาเยอะเกินไป หากทบทวนดูดี ๆ ยิ่งชวนให้อกสั่นขวัญแขวน
“ในหลุมศพหลักฝังผู้ใดไว้กันแน่?!”
นักพรตอู๋เหลียงผวาเช่นกัน หันไปคาดคั้นยายเฒ่า
“ผู้ใดน่ะหรือ?”
ยายเฒ่าหัวเราะ รอยยิ้มนั้นอย่าให้เอ่ยเลยว่าพิลึกปานใด นางปริปาก “ผู้ที่ฝังอยู่ในนี้เป็นตัวตนที่เกินกว่าจินตนาการของพวกเจ้า!”
“วางมาดอยู่ได้ หากไม่ยอมบอกความจริง ข้าจะฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้!”
หอกเงินในมือนักพรตอู๋เหลียงสั่นไหว จ่อแนบหน้าผากของยายเฒ่า
“ฆ่าข้า? เป็นไปได้ที่ไหน”
ยายเฒ่าแค่นเสียงเย็นอย่างดูแคลน “ข้าไม่ตายหรอก หรือก็คือข้าตายไปแล้ว ไม่มีทางตายได้อีก”
จากนั้นนางก็คว้าหอกเงินไว้ฉับพลันแล้วทิ่มทะลุหน้าผากตนเองอย่างแรง!
เสียงดังตึง ร่างของนางระเบิดแหลกเหลวกลายเป็นเสี่ยง ๆ มลายหายไปทั้งอย่างนี้
“หืม?!”
นักพรตอู๋เหลียงตกตะลึง อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่ายายเฒ่าจะทำเช่นนี้!
หอกเงินไม่เพียงแต่แทงทะลุหัวของยายเฒ่า ยายเฒ่ายังยอมยกวิญญาณให้จนวิญญาณถูกหอกเงินแทงทะลุไปด้วย
การทำเช่นนี้เป็นการรนหาที่ตายอย่างไม่ต้องสงสัย ถูกแทงเช่นนี้ ยายเฒ่าไม่มีทางรอดอีก
ถึงอย่างไรหอกเงินก็มิใช่อาวุธธรรมดา!
“นางทำเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่มีทางตายหรือ”
ดวงตาสุนัขขาวจ้องเขม็งไปยังตำแหน่งที่ร่างของยายเฒ่าหายไป ก่อนนี้ยายเฒ่ากล่าวว่านางไม่มีทางตาย!
ทว่าประโยคที่ว่าข้าตายไปแล้ว ไม่มีทางตายอีกมีคำอธิบายอย่างไร?
มันหนักอึ้งในใจเหลือแสน
ปริศนาเพิ่มมากขึ้นไปทุกที
เริ่มแรกพลังพิเศษของยายเฒ่าดำรงอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย แล้วยังมีถ้อยคำพิศวงที่ยายเฒ่ากล่าวอีก รวมถึงพฤติกรรมรนหาที่ตายของนาง ยิ่งส่งผลให้จิตใจของมันหนักอึ้ง
“ไม่ตาย…จริงหรือนี่!”
เวลานั้นเอง นักพรตอู๋เหลียงสีหน้าเปลี่ยนไป เอ่ยขึ้นด้วยความเหลือเชื่อ
หลุมศพย่อยหวนคืนสู่หลุมศพหลัก โลงศพไม้ลอยตามกลับไป
ขณะเดียวกัน ฝาโลงก็ลอยกลับไปด้วยเพื่อปิดโลงศพนี้
ทว่าก่อนฝาโลงประทับลงไป เขากลับได้เห็นยายเฒ่าที่ร่างสลายไปอย่างสิ้นเชิงอีกครั้ง!
ซ้ำยายเฒ่ายังส่งยิ้มให้เขาด้วย!
“นี่มัน…เรื่องอะไรกัน!”
นักพรตอู๋เหลียงอุทานเสียงหลง แทบเชื่อไม่ลง
เหตุใดยายเฒ่าที่หายไปอย่างสิ้นเชิงถึงปรากฏตัวออกมาอีกครั้งอย่างไร้รอยขีดข่วน
ที่นี่พิสดารยิ่งนัก!
“บัด…ซบ ข้าอยากเข้าไปหวดนางสักที!”
เขาด่ากราด ควงหอกเงินหมายจะบุกไปหายายเฒ่า
ยายเฒ่ายิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา ซ้ำยังเป็นรอยยิ้มดูถูกดูแคลนเหลือแสนอย่างไม่ปกปิด สร้างความเดือดดาลให้เขาอย่างมาก อยากถลาเข้าไปเลิกโลงศพยายเฒ่าขึ้นแล้วหิ้วคอยายเฒ่าขึ้นมาอัด
“อย่าเพิ่งวู่วาม!”
สุนัขดำหยุดนักพรตอู๋เหลียงไว้ เอ่ยเสียงจริงจัง “หลุมศพหลักพิศวงเกินไป ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรผลีผลาม…”
เหตุใดยายเฒ่าผู้สลายไปแล้วถึงปรากฏออกมาอีกครั้งอย่างไร้รอยขีดข่วน
มันรู้สึกว่าต้องเกี่ยวข้องกับหลุมศพหลักแน่นอน!
เป็นไปได้ว่าหลุมศพหลักเป็นสิ่งที่ทำให้ยายเฒ่าผู้ร่างสลายปรากฏตัวออกมาได้อีกครั้ง
ครืน!
เวลานั้นเอง พลันเกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ แม้แต่สุนัขดำและนักพรตอู๋เหลียงยังโอนเอนตามอย่างอดมิได้
นักพรตอู๋เหลียงเหลือบมองสุนัขดำ สายตาเปี่ยมด้วยความตะลึง
สุนัขดำพูดถูก หลุมศพหลักนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ สยดสยองถึงขีดสุด ทลายพลังที่สะกดมันไว้ ไม่อยู่ในสภาวะถูกผนึกอีก!
บัดนี้สุสานเคลื่อนไหวได้ตามอำเภอใจอีกครั้ง!
“ที่นี่ต้องมี…โคตรผีอยู่แน่ ๆ!”
สุนัขดำกัดฟันเอ่ย
ทุกอย่างพิลึกจนน่ากลัว มันมองไม่ออกเลย หลุมศพหลักฝังร่างผู้ใดไว้กันแน่?!
เวลานั้นเอง สุสานมโหฬารเคลื่อนตัวออกไป คล้ายว่าเขยื้อนไปทางฉากอันแท้จริงที่ยายเฒ่ากล่าวไว้เมื่อครู่!
“ไปไม่ได้แล้ว!”
คิ้วของนักพรตอู๋เหลียงขมวดมุ่น พวกเขาถูกฉุดรั้งไว้มิให้ไปจากที่นี่ เคลื่อนตัวไปตามสุสาน!
“ไม่ไหว พลังนี้แข็งแกร่งเกินไป ตัดไม่ขาด!”
“เจ้าอ้วน เจ้านี่เหลือเกิน ทำอะไรไม่ดี ไยต้องขุดสุสาน! ตอนนี้สิดี เจอโคตรผีเข้าให้!”
ของวิเศษทั้งเก้าชิ้นร้อง ผนึกกำลังปล่อยพลังออกไปหมายจะตัดแรงที่ฉุดรั้งอยู่นี้ ทว่าไม่สำเร็จ
พลังนี้เหนือชั้นกว่าพวกเขาหลายขุม มิใช่ระดับเดียวกันเลย พวกมันก็จนปัญญา!
“ไม่ต้องกลัว คอยดูต่อไปว่าสุสานนี้ต้องการไปที่ใด!”
สุนัขดำเอ่ยด้วยท่าทางเยือกเย็น
สิ่งใดหรือคือฉากอันแท้จริง?!
มันใคร่รู้ในเรื่องนี้อย่างยิ่ง อยากทำความเข้าใจ
“เจ้าไม่กลัว ข้าก็ไม่กลัว”
นักพรตอู๋เหลียงเอ่ย
“ไปไกล ๆ เลย เจ้าไม่กลัว แล้วไยต้องกอดคอข้า?!”
สุนัขดำถลึงตาใส่นักพรตอู๋เหลียง
ปากนักพรตอู๋เหลียงเอ่ยว่าไม่กลัว แต่ในใจเห็นได้ชัดว่าผวายิ่ง ถึงได้ขยับร่างเข้ามากอดคอเขาแน่น
“ข้าชอบเจ้าสุด ๆ อย่างไรล่ะ! อยากตระกองกอดกับเจ้าแนบแน่น!”
นักพรตอู๋เหลียงตอบด้วยความปากแข็ง
“ไสหัวไปเลย!”
สุนัขดำเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ถีบนักพรตอู๋เหลียงไปอีกด้าน
มันทนให้นักพรตอู๋เหลียงกอดมันแนบแน่นปานนี้มิได้!
