ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 291 จี้เหวินฮุ่ยปรากฏตัวแล้ว + ตอนที่ 292 เลิกรา

ตอนที่ 291 จี้เหวินฮุ่ยปรากฏตัวแล้ว

อู่เหมยประหลาดใจอย่างมาก “ครูเฮ่อสอนวาดรูปไม่ใช่เหรอ? จะเป็นครูสอนเต้นได้ยังไง?”

สยงมู่มู่ปราดตามองค้อนอย่างหงุดหงิด “สอนวาดรูปแล้วจะสอนเต้นไม่ได้หรือยังไง? ครูเฮ่อเธอยังเล่นกู่เจิงเป็นด้วยนะ ฉันเองก็เรียนกู่เจิงกับครูเฮ่อ”

อู่เหมยแลบลิ้น เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก แค่รู้สึกเหมือนกับว่าแต่ละคนที่เป็นอัจฉริยะ   ไม่ว่าอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง

อู่เหมยต้องตามพวกเขาไปห้องเรียนเยาวชนด้วย อู่เหมยก็แล้วแต่เขา ตอนนี้พวกเขาสามคนเป็นเหมือนตั๊กแตนที่ถูกมัดรวมกันอยู่ แต่สิ่งที่อู่เหมยที่ไม่รู้คือ มีคนเดินตามหลังพวกเขาสามคนอย่างหลบๆ ซ่อนๆ

คนนี้ก็คือจี้เหวินฮุ่ย เธอไม่พอใจมากที่เห็นอู่เชากับอู่เหมยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข อีกทั้งช่วงนี้ก็ยังเห็นพวกเขาเข้าเรียน เลิกเรียนพร้อมกันบ่อยๆ อยากจะรู้เหลือเกินว่าหลังเลิกเรียนพวกเขาไปไหน จึงเดินตามอย่างเงียบๆ ไม่นึกเลยว่าพวกอู่เหมยจะไม่ทันเห็น

จี้เหวินฮุ่ยเดินตามมาจนมาถึงห้องเรียนเยาวชน เธออดผิดหวังไม่ได้ เพราะเธอคิดว่าพวกเขาจะไปเล่นที่ไหน แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นห้องเรียนเยาวชน?

สถานที่บ้าๆ อย่างนี้มีอะไรน่าสนุก?

จี้เหวินฮุ่ยเบะปาก ขณะที่เธอหมุนตัวกำลังจะเดินจากไป กลับเห็นเงาคนสนิทที่หางตา กำลังเดินจากหัวมุมเข้าไปในห้องเรียนเยาวชนอย่างเร่งรีบ แม้แต่เธอที่ยืนอยู่ไกลๆ เขาก็ยังมองไม่เห็น

“คุณพ่อ…”

จี้เหวินฮุ่ยกำลังจะตะโกนเรียก จี้เจี้ยนโปเดินเข้าไปในอาคารสำนักงานแล้ว มองไม่เห็นเงาคนแล้ว

น่าแปลก คุณพ่อมาห้องเรียนเยาวชนทำไม?

โรงเรียนที่พ่อทำงานก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ขี่รถมาที่นี่ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง หรือว่าคุณพ่อนัดกับอู่เหมยพวกเขาไว้แล้ว?

นิสัยขี้สงสัยทั้งหมดของจี้เหวินฮุ่ยได้รับถ่ายทอดจากอู่เจิ้งหง แม่ของเธอกระทั่งขี้สงสัยได้ยิ่งกว่าแม่ของเธอเอง เพียงแค่เห็นจี้เจี้ยนโปกับอู่เหมยปรากฏอยู่ในสถานที่เดียวกัน เธอก็คิดไปถึงไหนต่อไหน เธอเข้าใจว่าจี้เจี้ยนโปพาพวกอู่เหมยออกมากินของอร่อย และยังคิดว่าจี้เจี้ยนโปไม่ชอบตัวเธอเองอีกแล้ว

สาวน้อยคนนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เธอเดินผลีผลามเข้าไปห้องเรียนเยาวชนโดยไม่คิด พ่อของเธอ ทำดีกับเธอและพี่ชายได้เท่านั้น จะทำดีกับคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด

ที่จริงแล้วจี้เจี้ยนโปมาหาเฮ่อเหวินจิ้ง นับตั้งแต่เจออู่เหมยกับอู่เชาครั้งที่แล้ว หลังจากแยกกันครั้งนั้นเฮ่อเหวินจิ้งก็เฉยชามาตลอด หลายครั้งที่เขาเอ่ยชวนออกไปเที่ยว เฮ่อเหวินจิ้งก็ไม่ยอมตอบตกลง พูดเพียงว่าไม่สบาย

เมื่อเวลาผ่านไปนาน จี้เจี้ยนโปก็สังเกตเห็นว่าท่าไม่ค่อยดีแล้ว วันนี้เขาจึงตั้งใจเลิกงานก่อนครึ่งชั่วโมงโดยเฉพาะ รีบมาถามให้ชัดเจนว่าตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เขาชอบเฮ่อเหวินจิ้งอย่างจริงใจ เพียงแค่คิดว่าต่อไปจะไม่ได้เจอเฮ่อเหวินจิ้งอีก ใจเขาก็แตกสลายแล้ว

พอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็พลอยให้ทำงานออกมาได้ไม่ค่อยดี

ฝั่งเฮ่อเหวินจิ้งกำลังสอนพวกอู่เหมย เจ้าอ้วนไม่ชอบวาดรูป ก็วิ่งไปดูสยงมู่มู่เล่นกีตาร์ เขาดูอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน

จี้เหวินฮุ่ยตรงไปที่สำนักงานของเฮ่อเหวินจิ้ง รอหลังจากเฮ่อเหวินจิ้งเลิกสอนแล้วจะคุยความในใจกับเธอ แต่เขาไม่รู้ว่าลูกสาวของเขา จี้เหวินฮุ่ยตามเขามาตลอด และคอยเฝ้าอยู่ไม่ไกลจากสำนักงาน

ทีแรกอู่เหมยคิดว่าจะคุยเรื่องเรียนเต้นกับเฮ่อเหวินจิ้ง แต่ทันทีที่เธอเห็นจี้เจี้ยนโป ก็รู้สึกประหลาดใจมาก ไม่เห็นจี้เจี้ยนโปมาหลายวัน ทำไมหนวดเคราถึงได้รุงรังขนาดนี้?

ความสง่างามหล่อเหลาเมื่อในอดีตไปไหนหมดแล้ว?

ดูแล้วเหมือนกับว่าวันนี้คงจะไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้ อู่เหมยก็เลยต้องขอลากลับ เธอมองเฮ่อเหวินจิ้งอย่างลึกซึ้ง หวังว่าผู้หญิงคนนี้จะสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง อย่าได้โดนผู้ชายพูดจาไพเราะหลอกอีกเลย

เพราะว่าอู่เหมยมีเรื่องไม่สบายใจ สุดท้ายก็ไม่ได้สังเกตเห็นจี้เหวินฮุ่ย เธอไปหาสยงมู่มู่อย่างรีบร้อน

จี้เหวินฮุ่ยรออยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นจี้เจี้ยนโปออกมา เธอแปลกใจมาก อู่เหมยก็ไปแล้ว พ่อยังอยู่ในห้องทำไม?

อีกอย่างในห้องยังมีคุณน้าที่ยังสาวและสวย

จี้เหวินฮุ่ยที่ได้รับอิทธิพลจากอู่เจิ้งหงมานาน แค่ประเดี๋ยวเดียวก็คิดไปถึงเรื่องร้ายแรง เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอคาดเดา เธอค่อยๆ ย่องเบาๆ ไปเกาะอยู่ตรงหน้าต่างฟังความเคลื่อนไหวอยู่ข้างในเงียบๆ

…………………………………………………………

ตอนที่ 292 เลิกรา

“เหวินจิ้ง ทำไมคุณถึงไม่รับโทรศัพท์ผม?” คุณไม่รู้เหรอว่าผมคิดถึงคุณแทบแย่!”

“เจี้ยนโป ฉันคิดมานานแล้ว ฉันไม่อยากจะทำลายครอบครัวของคุณอีกแล้ว พวกเราเลิกกันเถอะ!”

“ไม่ ผมไม่ยอม คุณรู้ดีว่าผมรักคุณ หากไม่มีคุณ ผมก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เหวินจิ้งคุณทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้?”

“ฉันใจร้ายหรือว่าคุณใจร้าย? คุณให้ฉันตามคุณอย่างลับๆ คบกันแบบไม่ชัดเจนอย่างนี้ คุณเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่?”

เฮ่อเหวินจิ้งน้ำตาคลอ มองจี้เจี้ยนโปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ “เจี้ยนโป ฉันยอมรับว่าฉันรักคุณ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การเป็นคนรัก แต่ฉันต้องการเป็นภรรยาของคุณ ในเมื่อคุณให้สิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้ พวกเราก็ควรเลิกกันด้วยดีเถอะ!”

“ไม่ เหวินจิ้งอย่าทำอย่างนี้เลย ผมจะไปขอคุณแต่งงาน ผมไปขอคุณแต่งงานแน่นอน คุณเชื่อผมนะ!”

จี้เจี้ยนโปรู้สึกหวาดกลัวกับความเด็ดขาดในสายตาของเฮ่อเหวินจิ้ง เขาสัมผัสได้ว่าคราวนี้เฮ่อเหวินจิ้งไม่ใช่แค่พูดเท่านั้น แต่เธอทำจริง!

เขารักเฮ่อเหวินจิ้ง เขารักผู้หญิงคนนี้จริงๆ!

สองปีมานี้ที่อยู่กับเฮ่อเหวินจิ้ง นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา เขาต้องอยู่กับเฮ่อเหวินจิ้งเท่านั้น จึงจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนเป็นผู้ชายจริงๆ!

จี้เจี้ยนโปกอดเฮ่อเหวินจิ้งไว้แน่น คล้ายกับกอดความหวังครั้งสุดท้าย น้ำตาของเขาเอ่อคลอเบ้า เห็นได้ว่าเขาเสียใจจริงๆ

เฮ่อเหวินจิ้งหลับตาปี๋ น้ำตาสองสายร่วงพราวลงมาซึมเข้าปาก รสขมจนรู้สึกชา เหมือนดั่งหัวใจของเธอ

“เจี้ยนโปคุณรู้ไหม สองปีที่ผ่านมานี้ฉันมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปอยู่เสมอ ความสัมพันธ์ของพวกเรา ฉันมองไม่เห็นหนทางเลย ทุกวันที่ฉันยิ่งหลบซ่อน ฉันต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวน เป็นกังวลว่าภรรยาของคุณจะมาหา และก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

ฉันเป็นหญิงที่มั่วผู้ชายอย่างที่คนเขาเรียกกัน เมื่อก่อนฉันดูถูกเหยียดหยามผู้หญิงอย่างนี้มาก แต่ตอนนี้ฉันเองกลับกลายเป็นคนที่ตัวเองดูถูกดูแคลนที่สุด เจี้ยนโป คุณปล่อยฉันให้เป็นอิสระเถอะ!”

เฮ่อเหวินจิ้งเจ็บปวดไม่สิ้นสุด เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น

จี้เจี้ยนโปก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง เขารู้ว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวมาก ทั้งอาลัยอาวรณ์ความอ่อนโยนของคนรัก ทั้งเสียดายตำแหน่งผู้ช่วยศาตราจารย์ที่กำลังจะได้มา เขาเองก็กำลังดูถูกตัวเองในตอนนี้

แต่เขายอมไม่ได้ จริงๆ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ออกมาจากหมู่บ้านที่ไกลโพ้น เดิมทีเขาคิดว่าอย่างไรการออกมาจากที่ตรงนั้นแล้วก็จะมีความก้าวหน้าในคราวเดียว และกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ

แต่ความเป็นจริง ตอนที่ได้รับมอบหมายงาน เขากลับถูกเล่นงานอย่างหนัก เพราะเขาไม่มีทั้งเงินและเส้นสาย

ทำให้ในที่สุดก็ต้องถูกส่งตัวกลับภูมิลำเนาเดิม แน่นอนว่าไม่ใช่ในหมู่บ้านที่ไกลโพ้น แต่เป็นโรงเรียนมัธยมอำเภอที่บ้านเกิดของเขา

แต่อำเภอเล็กๆ จะเทียบกับเมืองจินได้หรือ?

เทียบไม่ได้เลยสักนิด!

เขาสอบผ่านมาได้อย่างยากลำบาก เขาจะกลับไปอีกครั้งได้อย่างไร

ครั้นแล้ว จี้เจี้ยนโปจึงประนีประนอม เขาแต่งงานกับอู่เจิ้งหง และพักอยู่ที่เมืองจินอย่างถูกต้องตามครรลอง เขายังได้รับมอบหมายให้สอนที่มหาวิทยาลัย ทำให้นักเรียนหลายคนอิจฉา แม้ว่าพวกนักเรียนจะมองเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยามตัวเขาเองอย่างเปิดเผย แต่จี้เจี้ยนโปก็ไม่สนใจ เขาแค่อยากจะเด่นกว่าคนอื่น และอีกอย่าง พอปิดไฟแล้ว ผู้หญิงก็ล้วนเหมือนกันหมดไม่ใช่หรือ?

ในตอนนั้นเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ และคิดว่าจะใช้ชีวิตกับอู่เจิ้งหงอย่างสงบสุข เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีมโนธรรมและไม่มีความรับผิดชอบ

แต่ตอนนี้มโนธรรมและความรับผิดชอบก็กลับมาเล่นงานเขาอย่างหนักอีกครั้ง!

อู่เจิ้งหงหน้าตาไม่สวยก็ช่างปะไร แต่เธอกลับมีนิสัยเกียจคร้าน ไม่ชอบแต่งตัว และขี้โมโห สิ่งที่เขาทนไม่ได้ก็คือโรคขี้ระแวงของอู่เจิ้งหงนั้นรุนแรงมาก และตลอด 24 ชั่วโมงเธอจะสงสัยว่าเวลาอยู่ข้างนอกเขาจะมีผู้หญิงอื่น

นั่นคือสวรรค์และโลกมโนธรรมก่อนที่เขาจะรู้จักเฮ่อเหวินจิ้ง

แม้แต่เพื่อนร่วมงานหญิงเขาไม่ก็คุยด้วย ก็เพราะกังวลว่าอู่เจิ้งหงจะเป็นโรคประสาท

จนกระทั่งมาพบเฮ่อเหวินจิ้งเข้า ผู้หญิงที่ทั้งสวยและจิตใจดีคนนี้

เขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว!

………………………………………………………………..