ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 403 ยั่วยุ + ตอนที่ 404 บัวลอยเหล้าหมัก

ตอนที่ 403 ยั่วยุ

เหยียนหมิงซุ่นตื่นตกใจ นึกว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นเสียอีก หลังจากได้ยินคำพูดของอู่เหมยอย่างชัดเจน ก็อดแสดงสีหน้าเหมือนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“อ้าปากให้พี่ดูหน่อย”

อู่เหมยอ้าปากอย่างเชื่อฟัง รู้สึกอับอายอย่างที่สุด ระยะนี้ฟันน้ำนมเธอหลุดเพื่อเปลี่ยนเป็นฟันแท้อยู่บ่อยครั้ง มีฟันบางซี่ที่เพิ่งจะงอกออกมาเกทับซ้อนกัน จึงไม่ค่อยน่าดูเท่าไรนัก

เธอกลัดกลุ้มใจอยู่ไม่น้อย คนอื่นที่อายุสิบสองปีเกือบเปลี่ยนเป็นฟันแท้กันหมดแล้ว แต่เธอกลับมีฟันน้ำนมหลายซี่ที่ยังไม่เปลี่ยน เธอจำได้ว่าชาติที่แล้วอายุสิบสี่ถึงเปลี่ยนเป็นฟันแท้หมดปาก ชาตินี้ยังเร็วกว่าหน่อย น่าจะเป็นเพราะบำรุงร่างกายดีล่ะมั้ง!

เมื่อมองไปยังฟันที่หลออยู่ตรงหน้า มุมปากของเหยียนหมิงซุ่นก็กระตุกอีกครั้ง คิดอยากจะหัวเราะ แต่ในใจกลับใจอ่อนไม่เหมือนดั่งปากพูด

เขาเห็นช่องว่างทางซ้ายที่ฟันหลุดออกไปหมาดๆ บนเหงือกสีชมพูยังรอยเลือดจางๆ อยู่  ดูท่าเด็กซื่อบื่อนี่คงจะกลืนฟันของตัวเองลงไปแล้วจริงๆ

เหยียนหมิงซุ่นก็ร้อนใจอยู่บ้าง โอ้พระเจ้า แม้ว่าเขาจะอ่านหนังสือมามากมาย ตั้งแต่เรื่องดาราศาสตร์ยันเรื่องภูมิศาสตร์เขารู้หมด แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าถ้ากลืนฟันลงไป จะมีผลลัพธ์อย่างไร

“พี่หมิงซุ่น ลำไส้ของฉันจะโดนฟันที่กลืนลงไปบาดไหม? ฉันจะตายไหม?”

อู่เหมยตกใจเกือบตาย ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะดึงสติกลับมา ถ้าหากเธอตายเพราะฟันหักหนึ่งซี่จริงๆ แล้วละก็ เธอควรแค้นใจไหมล่ะ!

“เหมยเหมยอย่าคิดแง่ร้ายสิ พวกเราไปโรงพยาบาลกันตอนนี้เลย ใกล้ๆ นี้มีโรงพยาบาล พวกเราไปถ่ายเอ็กซเรย์ดู”

เหมยซูหานเกิดอาการร้อนใจมากเช่นกัน  ลากอู่เหมยไปโรงพยาบาล เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่ได้ค้านอะไร สถานการณ์ในตอนนี้ทำได้แค่เพียงไปหาหมอที่โรงพยาบาลแล้ว

แม่เหมยมองอย่างขบขัน พูดด้วยเสียงอ่อนหวานว่า “พวกเธออย่าร้อนใจไป เพียงแค่กลืนฟันไปซี่เดียวเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก”

อู่เหมยตัวสั่นเทิ้ม เสียงอันคุ้นเคยทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จึงได้เห็นใบหน้าเมตตาและอ่อนโยนที่อยู่ในความทรงจำนั้น

“แม่…คุณป้าสวัสดีค่ะ!”

อู่เหมยดึงคำว่าแม่กลับมาได้ทันท่วงที  รู้สึกยินดีกับตัวเองที่ตอบสนองได้ทันเวลา ถ้าหากเรียกออกไปเช่นนั้นจริงๆ ถึงเวลานั้นเธอจะอธิบายออกไปว่าเช่นไร คงเป็นการปล่อยไก่ตัวใหญ่เลยทีเดียว!

แม่เหมยมองอู่เหมยอย่างเมตตาอ่อนโยน สาวน้อยคนนี้สวยมากจริงๆ สวยราวกับคนในภาพวาด อีกทั้งลูกชายของเธอก็เหมือนจะรู้สึกไม่ธรรมดากับสาวน้อยคนนี้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นเขาร้อนใจกับคนนอกขนาดนี้มาก่อน

“ไม่ต้องกลัว ตอนเด็กๆ เหมยซูหานของฉันยังเคยจงใจกลืนฟันลงไปในท้อง วันต่อมาก็ขับถ่ายออกมาแล้ว ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด”

ใบหน้าของเหมยซูหานแดงซ่าน  มองไปทางแม่อย่างไม่ค่อยพอใจ ทำไมถึงได้เอาเรื่องน่าอายตอนเด็กของเขามาพูดแล้วยังพูดต่อหน้าเหมยเหมยอีกต่างหาก!

อู่เหมยถึงสบายใจขึ้นมาบ้าง แม่เหมยพูดว่าไม่เป็นไรก็ต้องไม่เป็นไรแน่นอน แต่ว่าเธอนึกไม่ถึงว่าตอนวัยเด็กเหมยซูหานจะซนเหมือนกัน  คิดมาเสมอว่าเขาเป็นพวกนิสัยเงียบขรึมสุขุมมาโดยตลอดเสียอีก!

“คุณป้ารีบนั่งค่ะ”

อู่เหมยเชื้อเชิญให้แม่ของเหมยซูหานนั่งอย่างกระตือรือร้น เมื่อก่อนเธอยังคิดจะหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนแม่เหมยบ้าง แต่นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เจอกัน มองดูแล้วสีหน้าของแม่เหมยดูดีทีเดียว ดีกว่าชาติที่แล้วเยอะเลย!

เหมยซูหานตกตะลึงก่อน แล้วจึงแสดงอาการดีอกดีใจออกมา ท่าทีอบอุ่นเป็นมิตรของเหมยเหมยที่มีต่อแม่เขา หรือว่านี่จะเป็นพรหมลิขิต?

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเด็กน้อยดีกับคนนอกขนาดนี้!

เดิมทีในใจเขาเกิดรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่พอเห็นอู่เหมยมีท่าทีเย็นชาไม่แยแสเหมยซูหานเช่นเดิม อารมณ์ถึงสงบลงมา

ดูเหมือนว่าแม่ของเหมยซูหานจะมีความเมตตาใจดีอยู่มาก แม้กระทั่งเขาเองยังอดไม่ได้ที่จะอยากใกล้ชิด ตั้งแต่เล็กเหมยเหมยก็ไม่เคยได้รับความรักจากแม่ น่าจะเพราะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนจากแม่เหมย ถึงอยากใกล้ชิดกับเธอละมั้ง!

เขาเหลือบมองเหมยซูหานแวบหนึ่ง อดขมวดคิ้วออกมาไม่ได้ สายตาที่เหมยซูหานใช้มองอู่เหมยช่างเปิดเผยออกมาหมดทุกอย่าง ไม่ปิดบังอะไรทั้งสิ้นเชิง

สายตาแบบนี้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่สบายใจพอสมควร  เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยซูหานอย่างตักเตือน แต่เหมยซูหานกลับเหลือบมองเขาด้วยสายตายั่วยุกลับไปทีหนึ่ง

…………………………………………..

ตอนที่ 404 บัวลอยเหล้าหมัก

เหมยซูหานเรียกเจ้าของร้านมา ยิ้มพลางพูดว่า “เหมยเหมยอยากกินอะไร? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

“ขอบคุณค่ะพี่ซูหาน แต่ฉันกินอิ่มแล้ว พี่กับคุณป้าทานเถอะ” อู่เหมยบอกปัดอย่างสุภาพ รอยยิ้มห่างเหินและมีมารยาท

เหมยซูหานแววตาสับสน เหมยเหมยเป็นแบบนี้เสมอ ตอนที่อยู่ต่อหน้าเขามักจะเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นระหว่างพวกเขาอยู่ ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่จะทำอย่างไรก็เอื้อมหยิบมาไม่ได้!

“ถ้าอย่างนั้นกินบัวลอยอีกถ้วยสิ บัวลอยเหล้าหมักที่นี่รสชาติถือว่าไม่เลวเลยนะ”

เหมยซูหานไม่ยอมให้อู่เหมยปฏิเสธ รีบสั่งอาหารด้วยความรวดเร็ว แถมยังสั่งบัวลอยเหล้าหมักมาให้อู่เหมยด้วยหนึ่งถ้วย เจ้าของร้านเดินกลับเข้าห้องครัวไปอย่างมีความสุข

อู่เหมยได้แต่มองเหมยซูหานอย่างจนปัญญา “ฉันกินข้าวไปสองถ้วย ยังมีเนื้อจานใหญ่ขนาดนี้ พี่คิดว่าฉันยังจะกินบัวลอยลงได้อีกถ้วยหรอ?”

“เหมยเหมยกินได้แค่ไหนก็แค่นั้น ที่เหลือพี่กินเอง” เหมยซูหานมองอู่เหมยอย่างเอาอกเอาใจ สายตาที่อ่อนหวานของเขาทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว เธอรีบหันไปทางอื่นแสร้งทำเป็นมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง

ในชาตินี้เหมยซูหานดูท่าทางประหลาดมากจริงๆ  ชอบใช้สายตาแปลกๆ แบบนั้นมองเธออยู่เรื่อย ราวกับว่ารู้จักเธอมานานนม ทั้งๆ ที่เธอกับเหมยซูหานไม่เคยสนิทสนมกันมาก่อน พวกเราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันเท่านั้น

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ชอบคำพูดเมื่อสักครู่ของเหมยซูหานอย่างมาก แล้วยังสายตาที่มองอู่เหมย อย่างโจ่งแจ้งเช่นนั้น จุดประสงค์เปิดเผยออกมาอย่างชัดเจน

เด็กน้อยเพิ่งจะอายุสิบสองขวบ เหมยซูหานคิดจะทำอะไรกันนะ?

“ระยะนี้มีเรื่องยุ่งเหรอ? ไม่เห็นนายมาเล่นบาสเสียนานเชียว” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยถาม

เหมยซูหานยิ้มบางตอบกลับไปว่า “ยุ่งกับการหาเงินน่ะ โชคดีที่ได้อาจารย์อู่ช่วยฉันติดต่อพวกธุรกิจที่ทำเกี่ยวกับขยะ การเงินที่บ้านดีขึ้นมากเลย”

ไม่กี่วันก่อนอู่เหมยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเหมือนกัน รู้สึกดีใจกับเขาด้วยมากจริงๆ มิน่าล่ะ สีหน้าของแม่เหมยดูดีขึ้นเยอะเลย น่าจะเพราะบำรุงดีล่ะมั้ง!

“คุณป้าคะ ทานซุปปลาหน่อยนะคะ ซุปปลาบำรุงร่างกายได้ดีมาก ดีสำหรับสุขภาพคุณป้านะคะ”

อู่เหมยตักซุปปลาที่เพิ่งเสิร์ฟเมื่อครู่ไปให้ แม่เหมยมองเธออย่างเอ็นดู “ขอบใจนะ”

เพราะว่าคุณยายของเหยียนหมิงซุ่นสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง นอนติดเตียงได้สิบกว่าปีแล้ว เขาจึงได้ฟังได้เห็นมาตั้งแต่เด็ก พอเข้าใจศาสตร์แพทย์อยู่บ้าง แค่เห็นท่าทางของแม่เหมยจึงพอรู้ว่าสุขภาพแย่มาก ดีกว่าคุณยายของตัวเองไม่มากไปกว่ากันเท่าไร

“ผมดูท่าคุณป้าน่าจะทำงานหนักเกินไปส่งผลให้สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก เพียงแค่หาหมอแพทย์แผนจีนมารักษาดีๆ ก็หายแล้ว คุณยายของผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว”

เหมยซูหานตกตะลึงดีใจเป็นการใหญ่ สอบถามเหยียนหมิงซุ่นว่าเขาให้หมอแพทย์แผนจีนที่ไหนดูแลคุณยายของเขา เหยียนหมิงซุ่นเล่าเรื่องคุณหมอที่คุณลุงหมิงแนะนำให้เขาฟัง “ นิสัยของคุณหมอท่านนี้จะประหลาดอยู่หน่อย ปกติต้องเป็นคนคุ้นเคยแนะนำมาเท่านั้นถึงจะตรวจให้ พรุ่งนี้ฉันพานายไปแล้วกัน”

“ขอบคุณนายมากๆ หมิงซุ่น”  เหมยซูหานรู้สึกซาบซึ้งใจ ความเกลียดชังที่มีต่อเหยียนหมิงซุ่นแผ่วลง

“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันก็หวังว่าสุขภาพร่างกายของคุณป้าจะดีขึ้นในเร็ววัน”

เหยียนหมิงซุ่นพูดด้วยเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเหมยซูหาน แต่เขารู้สึกดีกับแม่เหมย ถ้าช่วยได้ก็ช่วยสักหน่อยแล้วกัน!

หลังจากที่อาหารมาครบ เจ้าของร้านยกชามบัวลอยเหล้าหมักร้อนๆ ควันพวยพุ่งมา ชามใหญ่เสียกว่าหน้าเรียวเล็กของอู่เหมยเสียอีก บัวลอยขาวๆ อวบๆ ลอยอยู่บนน้ำ อู่เหมยกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ในบรรดาขนมหวานที่เธอชอบกินที่สุดคือบัวลอยเหล้าหมัก กินได้ทุกวันไม่มีเบื่อ ถ้าหากว่าชามใหญ่นี้มาก่อนเธอกินข้าว รับรองได้เลยว่าเธอกินเกลี้ยงไม่มีเหลือ แต่ตอนนี้เธอกินจนอิ่มแปล้

สั่งบัวลอยชามนี้มายิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าอีกไม่ใช่หรือ

เหยียนหมิงซุ่นแค่มองท่าทางอยากกินจนน้ำลายหกของอู่เหมยก็รู้เลยว่าเธอจะต้องชอบกินบัวลอยมากแน่นอน อดรู้สึกสับสนงุนงงขึ้นมาไม่ได้

ทำไมอาหารที่เหมยซูหานแนะนำทุกครั้งล้วนเป็นของที่อู่เหมยชอบกินทั้งนั้นเลยล่ะ?

…………………………………………..