ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 447 ให้เงินพี่ + ตอนที่ 448 อยากจะพูดเรื่องที่อยู่ในใจc

ตอนที่ 447 ให้เงินพี่

อู่เหมยไม่เชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว ส่งเสียงเอะอะว่า “ไม่มีคนซื้อ จะเป็นไปได้ยังไง? ที่ใหญ่ขนาดนั้น วันหลังจะหาบ้านดีอย่างนี้ก็คงหาไม่ได้อีกแล้วนะ”

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ บ้านหลังนี้จะบอกว่าดีก็มีแค่พื้นที่ใหญ่ อย่างอื่นก็ไม่ได้มีอะไร ทำไมอู่เหมยถึงได้ทำเหมือนบ้านหลังนี้เป็นของล้ำค่าสุดที่รักไปซะได้?

อู่เหมยเห็นเหยียนหมิงซุ่นทำหน้านิ่งๆ ก็ร้อนใจมากๆ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดได้ว่าที่ตรงนั้นในอีกยี่ปีสิบให้หลังจะเป็นทำเลทองในเมืองจิน ถ้าพูดแบบนี้ก็จะป็นการเปิดเผยความลับเรื่องการเกิดใหม่ของตัวเธอเองน่ะสิ

“พี่หมิงซุ่น พี่เชื่อฉัน บ้านหลังนั้นถ้าพี่ซื้อมันจะคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปแน่นอน ไม่สิ มันจะคุ้มค่าเป็นร้อยเท่าที่จ่ายไปเลย พี่เชื่อฉันสักครั้งนะ จะต้องซื้อนะ ถ้าพี่เงินไม่พอฉันยังพอมีอยู่ ฉันจะให้พี่ทั้งหมดเลย!”

อู่เหมยรู้สึกว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่ยินดีที่จะซื้อบ้านหรือว่าลำบากใจเพราะเงินในกระป๋าเป็นเหตุ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เงินสามหมื่นหยวนก็เป็นตัวเลขที่ค่อนข้างสูงมากจริงๆ

เธอกระโดดออกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า ลากกล่องเปล่าออกมาจากใต้เตียง นำเงินที่ก่อนหน้านั้นให้เหยียนหมิงซุ่นขายของออกมา มีประมาณหนึ่งพันห้าร้อยกว่า เธอาเอาเงินทั้งหมดส่งให้กับเหยียนหมิงซุ่น

“พี่หมิงซุ่น เงินพวกนี้ให้พี่ทั้งหมด พรุ่งนี้พี่ก็ไปซื้อบ้านหลังนั้นเอาไว้!”

เหยียนหมิงซุ่นอารมณ์ค่อนข้างที่จะสับสน เด็กบื้อคนนี้เชื่อใจเขาขนาดนี้ เงินหนึ่งพันห้าร้อย บอกว่าให้ก็ให้เลยหรือ?

“เธอไม่กลัวว่าวันหลังพี่จะไม่คืนเงินเธอหรอ?” เสียงของเหยียนหมิงซุ่นมีความประหลาดใจ

อู่เหมยส่ายหัวโดยไม่ต้องคิด พูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่มีทาง พี่หมิงซุ่นไม่ใช่คนแบบนั้น!”

อนาคตผู้นำระดับสูงนะ จะมาอุบอิบอะไรกับเงินเล็กน้อยแค่นี้ของเธอ?

“ตัวฉันเองยังไม่สามารถรับรองได้ เธอเอาอะไรมาเชื่อใจฉัน?” เหยียนหมิงซุ่นถามอย่างจงใจ

อู่เหมยย่นจมูก เอียงคอมองเหยียนหมิงซุ่น หัวเราะพูดว่า “ไม่ว่ายังไงฉันก็เชื่อใจพี่หมิงซุ่น อีกอย่างเงินพวกนี้ก็เป็นพี่ที่ช่วยฉันหามา ต่อให้ไม่คืนจริงๆ ก็ไม่เป็นไร!”

เหยียนหมิงซุ่นใจอ่อนจนพูดไม่ถูก เขาอดไม่ไหวบีบจมูกอู่เหมย ถอนหายใจเบาๆ พูดว่า “ช่างเป็นเด็กที่โง่จริงๆ!”

ฝ่ามือของชายหนุ่มนั้นหยาบอีกทั้งยังอบอุ่น ลูบไล้ผิวที่ละเอียดอ่อนนุ่ม เด็กสาวรู้สึกอ่อนแรง อู่เหมยอดไม่ได้ที่จะลูบมือเขา เหยียนหมิงซุ่นใจเต้น ตัดใจดึงมือกลับไม่ลง

เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นบนใบหน้า อู่เหมยอดไม่ได้ที่จะลูบแล้วลูบอีก เหมือนกับลูกแมว ช่างน่ารักเป็นอย่างมาก

ในที่สุดเหยียนหมิงซุ่นก็ดึงมือกลับอย่างไม่เต็มใจ ชอบเอามือไปวางไว้บนใบหน้าของเด็กน้อย นี่เขาเป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย!

เมื่อบนมือไม่มีความรู้สึกนุ่มอุ่นเกลี้ยงเกลาอีก เหยียนหมิงซุ่นวูบโหวงในใจ รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก เขาอดกลั้นที่จะเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง พลันดึงเงินอู่เหมยออกมามากกว่าครึ่ง

“ที่จริงแล้วพี่ขาดเงินอีกนิดหน่อย หนึ่งพันนี้พี่ขอยืมเธอมาหมุนเงินก่อน หลังจากปีหน้าพี่จะคืนให้”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ปฏิเสธเงินของอู่เหมย เงินที่จะซื้อบ้านนั้นเขามีพอ แต่เงินนั้นเป็นเงินทั้งหมดที่เขามี หลังจากซื้อบ้านแล้วทั้งเนื้อทั้งตัวก็จะไม่มีเงินเลยแม้แต่แดงเดียว

ถึงแม้ว่าจะมีของล้ำค่าเก็บไว้พอสมควร แต่ของพวกนั้นเขายังไม่ได้ตั้งใจที่จะขายออก อีกอย่างหากเขาจะไปหาลุงหมิงบ่อยๆ ก็คงไม่ดี

“คุณยายของพี่ร่างกายไม่ค่อยดี ทุกวันต้องกินยา ดังนั้นตัวพี่จึงขาดแคลนเงินไม่ได้จริงๆ”

เหยียนหมิงซุ่นอธิบาย นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขายังลังเลไม่ตัดสินใจ อีกอย่างใกล้จะปีใหม่แล้ว ต้องใช้เงินเยอะ เขาไม่อยากถอนเงินฝากออก แต่ว่าเงินของอู่เหมยก็มาช่วยแก้ปัญหาเรื่องด่วนที่ร้อนใจมากของเขา สามารถผ่อนคลายไม่ตึงเครียดจนถึงหลังปีใหม่แล้ว

อู่เหมยไม่สนใจโบกมือไปมา “พี่หมิงซุ่นขอแค่พี่เอาไปใช้ ไม่ต้องรีบคืน หนึ่งพันพอใช้ไหม? ไม่งั้นเงินพวกนี้ก็เอาไปด้วยสิ ถึงอย่างไรฉันก็ใช้เงินไม่เยอะเท่าไหร่หรอก”

เธอเอาเงินที่เหลือห้าร้อยหยวนยัดใส่ในมือของเหยียนหมิงซุ่น เหยียนหมิงซุ่นอดไม่ได้หัวเราะออกมา ในใจอ่อนหยวบไปหมด

…………………………………………..

ตอนที่ 448 อยากจะพูดเรื่องที่อยู่ในใจ

เหยียนหมิงซุ่นนำเงินห้าร้อยหยวนส่งคืนให้กับอู่เหมย พูดยิ้มๆ ว่า “ขอแค่มีเงินเตรียมไว้พร้อมซื้อยาให้คุณยายก็พอแล้ว ตัวพี่ยังพอมีเงินอยู่ น่าจะพอใช้”

“งั้นก็ดี ถ้าพี่หมิงซุ่นเงินไม่พอใช้ก็มาถามมาเอากับฉันได้นะ ไม่ต้องมาเกรงใจอะไรกับฉันหรอก!”

อู่เหมยเห็นเขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่เอา ก็ไม่ได้ยืนหยัดให้รับอีก เธอเอาเงินเก็บลงไปในกล่องใหม่อีกครั้ง ฉิวฉิวก็ยังไม่ได้กลับมา จึงทำได้แค่ใส่ไว้ในนี้ก่อนชั่วคราว

แค่สามารถช่วยเหลือเหยียนหมิงซุ่นได้ อู่เหมยก็มีความสุขเป็นอย่างมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาต่างก็เป็นเหยียนหมิงซุ่นที่ช่วยเหลือเธอตลอด ในที่สุดตอนนี้เธอก็สามารถตอบแทนน้ำใจคืนได้บ้างแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นตบหัวอู่เหมยเบาๆ อีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความรักใคร่อย่างลึกซึ้ง แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่ค้นพบ

“ได้ พี่จะไม่เกรงใจอะไรกับเธออีกแน่นอน!”

อู่เหมยหัวเราะอย่างพอใจ คิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้เหยียนหมิงซุ่นพูดถึงคุณยายของเขา ถามอย่างใส่ใจว่า “พี่หมิงซุ่น คุณยายพี่ป่วยเป็นอะไรหรอ? หนักไหม?”

“ไม่ได้เป็นโรคที่ร้ายแรงอะไรมาก เพียงแค่ต้องกินยาทุกวัน อีกทั้งท่านก็ไม่สามารถทำงานหนักได้”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้พูดอะไรมาก อันที่จริงแล้วโรคที่คุณยายเขาเป็นนั้นคือความทุกข์ที่มาจากใจ แม่ของเขาเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณตาคุณยาย แล้วก็เป็นลูกคนที่สองเป็นแก้วตาดวงใจ สถานะนั้นสูงกว่าลุงหลายคนมาก

คุณแม่ที่อายุยังน้อยก็ไม่อยู่แล้ว คุณตาคุณยายเป็นคนที่รู้สึกเสียใจที่สุดในโลก ตั้งแต่นั้นมาคุณยายก็ไม่สามารถออกจากความเจ็บปวดมาตลอด บวกกับเมื่อตอนอายุยังน้อยนั้นท่านก็เหน็ดเหนื่อยจนเกินไป ร่างกายก็ทรุดลงทันที

เดิมทีครอบครัวของคุณตายังถือว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะ แต่พอต้องรักษาคุณยาย ไม่ถึงสองปีก็ยากจนข้นแค้น โชคดีที่ได้พบเจอกับลุงหมิง ถึงจะพอมีทางที่สามารถช่วยเหลือได้ แล้วก็ยังสามารถเชิญคุณหมอที่ดีกว่ามารักษาคุณยายสุดที่รักได้อีกด้วย ทำให้พวกเขาทั้งคุณตาและลุงมีชีวิตที่สมบูรณ์และมั่งคั่งได้ในที่สุด

ชาติก่อนอู่เหมยได้ยินเรื่องบ้านฝั่งตายายฝ่ายแม่ของหยียนหมิงซุ่นมาบ้างคร่าวๆ เหมือนว่าทางฝั่งนั้นจะไม่ได้เดินทางสายข้าราชการ แต่เป็นด้านธุรกิจการค้าแทน อีกทั้งยังทำธุรกิจที่ใหญ่มาก ลูกพี่ลูกน้องของคุณลุงหลายคนกลายเป็นผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียง บริษัทปี่เหมยซูหานก็เป็นองค์กรที่มีขนาดใหญ่มาก

กล่าวโดยสรุปว่าครอบครัวฝั่งแม่ของเหยียนหมิงซุ่นนั้นมีชีวิตที่ดีเลยในชาติก่อน ส่วนเรื่องคุณยายของเขากลับไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วก็ไม่รู้ว่าอาการป่วยของคุณยายเขาหายดีหรือไม่

“พี่หมิงซุ่นอย่ากังวล วันหลังการแพทย์จะยิ่งพัฒนามากขึ้น คุณยายของพี่จะต้องดีขึ้นมาแน่ๆ!” อู่เหมยพูดปลอบใจ

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะ “พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ลุงหมิงแนะนำให้พี่คนหนึ่งที่เก่งมาก เขาเป็นมือหนึ่งของแผนกนรีเวช คุณยายพี่กินยาที่เขาจ่ายให้ก็ดีขึ้นมาเยอะเลย ขอเพียงแค่พี่สามารถหาตัวยาสำคัญได้ ปีหน้าคุณยายพี่ก็จะสามารถลงจากเตียงได้แล้ว”

อู่เหมยดีใจแทนเขา รีบถามว่า “ยาตัวสำคัญที่คุณหมอบอกคือยาอะไร หายากมากไหม?”

“โสมภูเขาร้อยปี หายากอยู่พอสมควรเลย”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ปิดบังอู่เหมย ค่ำคืนนี้อยู่ๆ เขาก็มีความปรารถนาที่จะระบายความในใจ ในหลายปีนี้เขาแบกเรื่องราวมากมายด้วยตัวเองมาตลอด แม้ว่าความสัมพันธ์ของคุณตากับลุงๆ จะดี แต่เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องที่เก็บไว้ในใจกับพวกเขาเลย นับจากตอนนั้นก็ผ่านมาเป็นระยะเวลายาวนาน เขาชินแล้วที่อยู่ตัวคนเดียวโดดเดี่ยว เคยชินที่จะต้านทานความรู้สึกไว้ด้วยตัวเองต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมาก็ตาม

แต่เวลานี้เขากลับอยากพูดคุยกับอู่เหมย พูดเรื่องที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยพูด เขาพึงพอใจสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างมาก

พออู่เหมยได้ยินว่าเป็นโสมภูเขาร้อยปีก็ตกตะลึง ของล้ำค่าพวกนี้สามารถพบเจอกันได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องหามันมาได้[1] ถึงมีเงินก็ไม่แน่ว่าจะหาซื้อได้!

เหยียนหมิงซุ่นกลับปลอบใจเธอ “พี่วางแผนไว้ว่าปิดเทอมฤดูหนาวจะไปเมืองหลวงสักหน ดูว่าจะหาซื้อได้ไหม ถ้าไม่ได้จริงๆ แล้วล่ะก็ พี่จะไปภูเขาฉางไป๋ด้วยตัวเอง สถานที่สามารถพบโสมภูเขาร้อยปีได้อยู่เสมอ”

อู่เหมยรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า “พี่หมิงซุ่น แม่บุญธรรมของฉันจะกลับเมืองหลวงตอนปีใหม่ อีกทั้งแม่บุญธรรมก็เก่งมาก ฉันจะขอให้แม่บุญธรรมช่วยพี่สอบถามให้นะ!”

เหยียนหมิงซุ่นตอนนี้ถึงนึกถึงจ้าวอิงหนานขึ้นมาได้ ด้วยอิทธิพลของตระกูลจ้าว หากลองสอบถามเรื่องพวกนี้น่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ ก่อนหน้านั้นเขากลับไม่ได้นึกถึงเลย

…………………………………………..

[1] หมายความว่า คุณอาจจะสามารถพบเจอได้โดยบังเอิญ ซึ่งการบังเอิญก็ไม่ได้ง่าย แต่คุณไม่สามารถไปแสวงหาหรือไปขอมาได้ พูดง่ายๆ ว่า หายากมากๆ ต้องแล้วแต่ดวงนั่นเอง