ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 451 ห่วงใยคุณป้าเล็กคนนั้นเป็นอย่างมาก + ตอนที่ 452 คู่ที่เหมาะสมกัน

ตอนที่ 451 ห่วงใยคุณป้าเล็กคนนั้นเป็นอย่างมาก

อู่เหมยอดไม่ไหวสอบถามขึ้นมา “นี่ คุณป้าเล็กของนายน่ะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกับคุณลุงเล็กของนายใช่ไหม? ทำไมฉันถึงได้ยินเหมือนกับว่าเธอเป็นภรรยาจอมโกรธแค้นยังไงอย่างนั้นน่ะ!”

สยงมู่มู่หนีบกุ้งใส่ไว้ในชามของเธออีก พูดอย่างไม่ชอบใจว่า “เพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้เองว่าสมองทำงานแล้ว ตอนนี้โดนน้ำเข้าอีกแล้วนะ ความสัมพันธ์ของคุณลุงเล็กกับคุณป้าเล็กของฉันดีมากจะตาย เป็นเพราะคุณป้าเล็กของฉันน่ะสุขภาพร่างกายไม่ดี รู้หรือยัง? รีบกินกุ้งบำรุงสมองเข้าไป เธอนี่เหมือนคนโง่จริงๆ”

อู่เหมยก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกเอาใจใส่กับคุณป้าเล็กคนนี้เป็นอย่างมาก จนอดไม่ไหวอยากรู้อยากไถ่ถามตลอด ได้ยินสยงมู่มู่บอกว่าเธอสุขภาพไม่ค่อยดี จึงถามอย่างร้อนใจว่า “คุณป้าเล็กของนายเป็นโรคอะไร สามารถรักษาให้หายได้ไหม?”

 “รายละเอียดก็ไม่ชัดเจนเท่าไร จำได้แค่ว่าสุขภาพของเธอนั้นไม่เคยดีขึ้นมาตลอด แม่ฉันบอกว่าเธอได้รับบาดเจ็บจากการคลอดลูก ต้องค่อยๆ บำรุงกันไป” สยงมู่มู่พูดพลางส่ายหัว

จากที่อู่เหมยได้ยินก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น น่าจะเป็นภาวะชี่และเลือดพร่องที่ผู้หญิงเป็นกันบ่อยๆ แต่ว่าพอดูจากสถานการณ์ป้าของสยงมู่มู่แล้ว สุขภาพร่างกายน่าจะทรุดหนักมากเลยทีเดียว

ก็เหมือนคุณยายของเหยียนหมิงซุ่นและแม่ของเหมยซูหาน ชี่และเลือดต่างก็พร่องค่อนข้างจะหนัก ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ พูดออกมาว่า “คุณยายของพี่หมิงซุ่นกับคุณป้าเล็กของนายไม่ต่างกัน พี่หมิงซุ่นปีนี้หาคุณหมอชื่อดังมาได้คนหนึ่ง จ่ายยามาไม่กี่ชุดก็ดีขึ้นมาเยอะเลย ฉันได้ยินพี่หมิงซุ่นบอกว่า คุณหมอชื่อดังคนนี้ถนัดด้านนรีเวชมากๆ ไม่อย่างนั้นนายให้คุณป้าเล็กของนายไปหาคุณหมอคนนี้ดูแลด้วยเลยสิ!”

จ้าวอิงหนานหูไว ได้ยินที่อู่เหมยพูด รีบถามว่า “เหมยเหมยพูดว่าคุณหมอชื่อดังนี่คืออะไรกันเหรอ รีบบอกแม่เร็ว”

อู่เหมยเล่าเรื่องโรคของคุณยายเหยียนหมิงซุ่น อีกทั้งยังเล่าเรื่องแม่ของเหมยซูหาน พูดเน้นว่า “พี่หมิงซุ่นบอกว่าคุณหมอชื่อดังคนนี้เก่งมากๆ เขายังแนะนำคุณหมอคนนี้ให้เหมยซูหานด้วย ได้ยินมาว่าได้ผลดีไม่น้อยเลย”

เหยียนหมิงซุ่นพาเหมยซูหานไปเข้าพบคุณหมอชื่อดังคนนั้น กินยาไปได้สามชุด คุณแม่ของเหมยซูหานก็รู้สึกได้ว่าร่างกายเบาขึ้นเยอะอย่างชัดเจน แตกต่างจากยาที่กินเมื่อครั้งก่อนมาก

จ้าวอิงหนานรู้สึกสนใจฝีมือชั้นหนึ่งของคุณหมอนรีเวชคนนี้เป็นอย่างมาก สถานการณ์ของเหยียนซินหย่าฟังดูแล้วคล้ายกับสถานการณ์ของคุณยายเหยียนหมิงซุ่นและแม่ของเหมยซูหานมากๆ หลายปีมานี้ก็กินยาไม่น้อย แต่กลับไม่ได้มีผลดีขึ้นเลย

                หมอชื่อดังพวกนั้นต่างก็เป็นพวกหว่านเงินซื้อชื่อเสียง จนมีแต่ชื่อเสียงจอมปลอมก็เท่านั้น คนที่มีความสามารถจริงๆ ต่างก็แอบซ่อน ไม่เต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านั้น อู่เหมยพูดถึงคุณหมอชื่อดังคนนี้ ดูท่าแล้วคงจะเป็นหมอที่มีฝีมือตัวจริงแน่ๆ!

 “เหมยเหมย ลูกรู้ไหมว่าคุณหมอชื่อดังคนนี้พักอยู่ที่ไหน? มีชื่อว่าอะไร?”

อู่เหมยส่ายหัวอย่างรู้สึกผิด “หนูก็ไม่รู้ค่ะ มีแค่พี่หมิงซุ่นที่รู้ อีกทั้งพี่หมิงซุ่นยังบอกอีกว่าคุณหมอคนนี้มีนิสัยที่แปลกมาก ต้องเป็นคนที่รู้จักพามาถึงจะได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่สนใจแน่นอน”

                จ้าวอิงหนานยิ่งได้ยินก็ยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้นไปอีกว่าคุณหมอชื่อดังคนนี้จะต้องเป็นคนที่ปกปิดฝีมือที่สูงส่งของตัวเอง ยิ่งคนที่มีฝีมือระดับสูงนิสัยก็จะยิ่งแปลก

                ตอนนี้เธอแทบอยากจะโทรศัพท์หาเหยียนซินหย่าให้มาที่นี้มากจริงๆ แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ พ่อสยงเลยออกความเห็นว่า “สุขภาพร่างกายของพี่สะใภ้เล็กใช่ว่าจะหายได้ในระยะเวลาสั้นๆ ซะหน่อย เวลานี้ยังไม่ต้องรีบร้อน พี่ชายเล็กของเธอไม่ใช่ว่าฤดูใบไม้ผลิก็จะมาแล้วเหรอ ถึงเวลานั้นค่อยไปหาคุณหมอคนนั้นก็ยังไม่สาย”

จ้าวอิงหนานโดนสามีพูดเกลี้ยกล่อม สุดท้ายก็ไม่ได้โทรศัพท์ไปหา เพียงแค่บอกให้อู่เหมยจำไว้ว่าให้พูดกับเหยียนหมิงซุ่นสักหน่อยว่าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าให้พาพวกเธอไปหาคุณหมอชื่อดังคนนั้น

แน่นอนว่าอู่เหมยรับปากอย่างเต็มที่ เธอถือโอกาสพูดเรื่องโสมภูเขาร้อยปีไปด้วยเลย “แม่บุญธรรมคะ คุณหมอคนนั้นบอกว่าจะต้องใช้โสมภูเขาร้อยปี แบบนี้ถึงจะสามารถรักษาคุณยายของพี่หมิงซุ่นให้หายดีได้ เขาถามร้านขายยาในเมืองจินตั้งหลายร้านแต่ก็ไม่มี เลยอยากจะไหว้วานแม่บุญธรรมช่วยสอบถามในเมืองหลวงให้หน่อยค่ะ”

…………………………………………..

ตอนที่ 452 คู่ที่เหมาะสมกัน

จ้าวอิงหนานพอได้ยินคำว่าโสมภูเขาร้อยปีก็มีสีหน้าลำบากใจ ส่ายหัวพลางพูดว่า “ตอนนี้อย่าพูดถึงร้อยปีเลย แม้กระทั่งห้าสิบปีก็ยังไม่ค่อยจะมีเลย ถึงแม้ว่าพอจะมีบ้าง แต่โดยทั่วไปก็มักจะเป็นครอบครัวคนรวยที่เก็บเอาไว้ให้ตระกูลของตัวเองใช้ น้อยมากที่จะเอาออกมาขาย ถ้าพี่หมิงซุ่นของลูกอยากจะหาโสมภูเขาร้อยปีให้ได้นั้นคงยากมาก แต่ถ้าเป็นโสมอายุสามสิบสี่สิบปีกว่าแม่ก็คงจะสามารถหาให้พอได้อยู่”

อันที่จริงแล้วจ้าวอิงหนานยังไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แน่นอนว่าที่เมืองหลวงมีโสมภูเขาร้อยปี อีกทั้งเธอก็ยังสามารถหามาได้ แต่ว่าจะต้องติดค้างน้ำใจคนอย่างใหญ่หลวง

ถ้าหากว่าเป็นอู่เหมยที่อยากจะได้เอง เธอยินดีที่จะติดค้างน้ำใจคนได้ แต่อู่เหมยนั้นช่วยคนอื่นหา มันไม่คุ้มที่เธอจะยอมติดค้างน้ำใจคนเพื่อคนอื่น ก็เลยตอบไปแบบนั้น

อู่เหมยรู้สึกผิดหวัง แต่ว่าเธอเตรียมใจเอาไว้บ้างนานแล้ว รู้ว่าโสมภูเขาร้อยปีนั้นตามหาได้ยากอย่างแท้จริง โอกาสที่จะหาเจอนั้นน้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก

                “สามสี่สิบปีกว่าก็พอได้อยู่ เพียงแค่ว่าประสิทธิภาพของยาจะลดลง คุณหมอบอกว่าถ้าหากว่าหาได้ไม่ถึงร้อยปี ก็คงทำได้แค่เพียงใช้สามสิบสี่สิบปีแทน”

                อู่เหมยขอร้อง “แม่บุญธรรมคะ แม่ช่วยพี่หมิงซุ่นเขาหาซื้อมาหน่อยได้ไหมคะ พี่เขาเคยไปซื้อด้วยตัวเองมาครั้งหนึ่งแต่สุดท้ายก็ถูกหลอก คุณหมอบอกว่าเป็นของปลอม แม้กระทั่งสิบปียังไม่ถึงเลย กินไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำให้พี่หมิงซุ่นเขาสูญเงินไปไม่น้อยเลย”

                จ้าวอิงหนานหัวเราะ “การซื้อโสมเป็นเรื่องที่ต้องพิถีพิถันเป็นอย่างมาก ถ้าจะไปหาซื้ออย่างคนปกติทั่วไปคงไม่สามารถที่จะหาซื้อของโสมที่ดีของแท้ได้หรอกนะ พี่หมิงซุ่นของลูกยังถือว่าโชคดี อย่างน้อยก็เป็นโสมแท้ ยังมีคนบางพวกเอาหัวไชเท้ามาทำเป็นโสมคนเลย! แต่ในเมื่อลูกบุญธรรมของแม่ออกปากทั้งที แม่ก็คงจะช่วยซื้อให้ รับรองว่าจะเป็นโสมป่าในปีที่มีค่าพอให้ทำยา เพียงแต่ราคาจะสูงหน่อยนะ ลูกต้องพูดกับเหยียนหมิงซุ่นให้ชัดเจน ไม่ใช่พอถึงเวลานั้นก็บอกว่าแพงล่ะ”

                จ้าวอิงหนานตกปากรับคำ โสมป่าสามสิบสี่สิบปีเท่านั้นเอง ขอเพียงแต่เธอปล่อยข่าวออกไป ก็จะมีคนส่งมาให้กำใหญ่ๆ เลยแหละ

                อู่เหมยดีใจจนกอดและหอมจ้าวอิงหนานไปหนึ่งที ขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณค่ะแม่บุญธรรม!”

                จ้าวอิงหนานบีบแก้มที่นุ่มลื่นของเด็กน้อย พูดหยอกล้อว่า “เหมยเหมยลูกกับเหยียนหมิงซุ่นสนิทกันมากเลยเหรอ?”

                อู่เหมยหน้าแดงแล้วแดงอีก พยักหน้า ไม่ปฏิเสธ

                “พี่หมิงซุ่นเป็นคนที่ดีมาก หนูชอบที่จะเล่นกับเขาค่ะ” อู่เหมยพูดเสียงเบา

                จ้าวอิงหนานหัวเราะอย่างขบขันมองอู่เหมยลูกสาวตรงหน้าที่ทำท่าทางเอียงอายดูแล้วช่างมีเสน่ห์ดึงดูด ในหัวปรากฏภาพคู่ที่เหมาะสมกันออกมาโดยอัตโนมัติ ผู้ชายคือเหยียนหมิงซุ่น ผู้หญิงคืออู่เหมย

                สองคนนี้มองดูแล้วช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากจริงๆ ดีต่อสายตาเป็นอย่างมาก!

                จ้าวอิงหนานอดมองลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ อู่เหมยไม่ได้ หน้าตาก็ไม่ได้ด้อยกว่าเหยียนหมิงซุ่นเท่าไร แต่ว่าทำไมพอนั่งอยู่กับอู่เหมยกลับไม่ดูเหมาะสมเท่าเหยียนหมิงซุ่นกันนะ?

                “รู้จักแต่กิน ยิ่งกินยิ่งโง่!”

                จ้าวอิงหนานอดไม่ได้ที่จะปาเกาลัดใส่หัวของสยงมู่มู่ ช่างเป็นลูกชายที่โง่เง่าจริงๆ อุตส่าห์บอกแล้วว่าศาลาริมน้ำย่อมจะได้ดวงจันทร์ก่อน[1] ดีจริงๆ ระวังคนอื่นจะมาขุดแย่งเอาไปเถอะ!

                เสียอารมณ์!

                สยงมู่มู่โมโหจนส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง ตีกับจ้าวอิงหนานขึ้นมา อู่เหมยยิ้มตาหยีมองสองแม่ลูกตีกัน ในหัวกลับคิดถึงเสียงคุณป้าเล็กของสยงมู่มู่อีกครั้ง

                อยากจะเจอหน้าผู้หญิงคนนี้สักครั้งจริงๆ เลย สุดท้ายแล้วผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไรนะ?

                วันต่อมาอู่เหมยก็พูดเรื่องโสมภูเขา เหยียนหมิงซุ่นถึงแม้ว่าจะผิดหวังอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีใจมาก “ขอบคุณนะอู่เหมย พรุ่งนี้พี่จะเอาเงินให้อาจารย์จ้าวด้วยตัวเอง”

อู่เหมยถามอย่างกังวลว่า “งั้นโสมร้อยปี พี่จะทำยังไงล่ะ? แม่บุญธรรมบอกว่าเมืองหลวงก็หาไม่ได้ บอกให้พี่อย่าเสียเวลาเลย”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มเบาๆ ในดวงตามีความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว เขาพูดเสียงเบาแต่มั่นคงว่า “ถ้าที่เมืองหลวงไม่มีพี่ก็แค่ไปหาที่ภูเขาฉางไป๋ ยังไงก็ต้องหาเจอ”

…………………………………………..

[1] หมายความว่า การที่เป็นคนใกล้ตัวหรืออยู่ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบกว่าก็จะได้รับประโยชน์หรือมีโอกาสมากกว่า