ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 541 โยนของออกไปทิ้งให้หมด + ตอนที่ 542 คิดบัญชีเก่าและใหม่พร้อมกัน

ตอนที่ 541 โยนของออกไปทิ้งให้หมด

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเหยียนซินหย่า ด้านท่านผู้เฒ่าเหอดวงตาพลันฉายแววดีใจแวบหนึ่ง ดูท่าทางหลานสาวจะมีชีวิตที่ดีไม่น้อย เฮ้อ ใจเขารู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ!

“ซินหย่ามาแล้วเหรอ เมื่อกี้ฉันยังคุยกับคุณน้าเธออยู่เลยว่าจะเชิญครอบครัวพวกเธอมาทานข้าวเย็นที่บ้าน กำลังจะโทรไปเชียว!”

หลังฮูหยินผู้เฒ่าลนลานชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กลับไปใจเย็นเหมือนเดิม ยิ้มรับด้วยใบหน้าปลื้มปีติ ทำให้คนคิดไม่ถึงเลยว่ายายแก่คนนี้เมื่อสักครู่ยังคิดจะฮุบบ้านคนอื่นอยู่ด้วยซ้ำไป

ท่านผู้เฒ่าเหอเองก็พูดคล้อยตามเสียงอ่อน “ซินหย่ารีบเข้ามานั่งเร็ว ข้างนอกหนาว อย่าทำให้เด็กต้องไม่สบาย!”

เหยียนซินหย่าคอยมองทั้งสองคนที่กำลังปั้นหน้าเสแสร้งด้วยแววตาฉายแววเย็นชา ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยรู้ว่าคุณน้าชายและน้าสะใภ้ที่แสนดีของเธอเป็นนักแสดงชั้นเยี่ยมได้เช่นนี้ ตั้งแต่เมื่อตอนที่ทั้งคู่ทำท่าน่าสงสารเพื่อหลอกความเห็นใจจากพ่อแม่ของเธอ

ตอนนั้นพวกเขาก็พูดจาปากหวานกับตัวเองเหมือนอย่างตอนนี้ ปากพูดดีแต่ในใจกลับคิดชั่วดั่งอสรพิษ พอพ่อแม่เกิดเรื่องพวกเขาก็พลิกหน้าไวยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือ เลือดเย็นอำมหิตที่สุด!

“นี่เป็นบ้านของเราเอง ฉันจะเข้าเมื่อไหร่ก็เรื่องของฉัน ต้องรอให้พวกคุณมาต้อนรับตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เหมยเหมยยืนอยู่ข้างเหยียนซินหย่าและมองคุณแม่แท้ๆ ของตัวเองอย่างชื่นชม ไม่คิดว่าภายนอกแม่แท้ๆ ของเธอที่ดูอ่อนแอไม่สู้คน พอได้แผลงฤทธิ์ก็แสบจริงๆ!

ในใจฮูหยินผู้เฒ่าเหอเริ่มดำดิ่งและรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี อย่างที่เธอคาดไว้ไม่มีผิด ยายนี่มาคิดบัญชีแล้ว!

ท่านผู้เฒ่าเหอรู้สึกขายหน้าจนไม่กล้าเงยหน้า ไม่มีหน้าจะเผชิญเหยียนซินหย่า ก้มหน้างุดไม่ส่งเสียงใดๆ แต่กลับโอดครวญในใจเล็กน้อย

อีกสองวันก็ใกล้วันสิ้นปีแล้ว ทำไมหลานสาวไม่ให้ครอบครัวเขาได้ใช้เวลาช่วงปีใหม่ที่แสนสงบบ้าง?

ต้องมาหาเรื่องเวลานี้ให้ได้เลยหรือ?

ทนมาได้ตั้งสิบกว่าปี ทนอีกแค่ไม่กี่วันไม่ได้หรืออย่างไร?

ท่านผู้เฒ่าเหอเค้นใบหน้าขึ้นมายิ้มและมองเหมยเหมยที่วันนี้ต่างไปจากเดิม นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่เธอได้ประเมินโฉมหน้าเหมยเหมยในระยะประชิด เห็นดวงหน้าเหมยเหมยที่คล้ายคลึงเหยียนซินหย่า ฮูหยินผู้เฒ่าเหอก็ลอบด่าลูกสาวว่าโง่ในใจ

ดวงหน้าที่ชัดเจนขนาดนี้ต่อให้เป็นหมูก็ต้องคิดสักหน่อย แต่เหอปี้อวิ๋นกลับไม่คิดอะไรสักนิด ฮูหยินผู้เฒ่าเหอด่ากราดเหอปี้อวิ๋นในใจจนไม่เหลือชิ้นดี

“หน้าตาเหมยเหมยเหมือนซินหย่าตอนเด็กเป๊ะเลยนะ ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ว่าเหมยเหมยเป็นลูกสาวของเธอนี่เองซินหย่า ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ ต้องฉลองสักหน่อย คุณคะ รีบไปจุดประทัดเร็ว จุดอันที่เสียงดังที่สุดเลยนะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอทำท่าเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เหยียนซินหย่าพูดไว้ก่อนหน้า คอยพูดชมว่าเหมยเหมยหน้าตาดีไม่หยุด พูดดีเอาอกเอาใจชุดใหญ่ รอยยิ้มบนใบหน้าแสนจะจริงใจที่ดูก็เหมือนเป็นคุณยายใจดีคนหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะเหมยเหมยเคยโดนฮูหยินผู้เฒ่าเหอชักสีหน้าและดุด่าใส่อย่างร้ายกาจ ไม่แน่เธออาจซาบซึ้งใจไปแล้วก็ได้!

ท่านผู้เฒ่าเหอหมุนตัวกลับเข้าบ้านไปจุดประทัดด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม มองดูทั้งคู่แล้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมยเหมยในเวลานี้รู้สึกเพียงแค่เหมือนได้เปิดโลก ทำไมโลกนี้ถึงมีคนหน้าไม่อายขนาดนี้?

“พี่คะ เข้าไปเอาของพวกเขาโยนทิ้งให้หมดเลยนะ ไม่ต้องเสียเวลาคุยแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันต้องรีบไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยสิ!” เหมยเหมยตะโกนใส่จ้าวเสวียหลิน

น้องสาวคนเล็กออกคำสั่งเช่นนี้ จ้าวเสวียหลินก็ไม่กล้าฝืนคำสั่ง!

จ้าวเสวียหลินก้าวขายาวขวางท่านผู้เฒ่าเหอไว้นอกประตู เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีที่ตัวสูงกว่าท่านผู้เฒ่าเหอกว่าคืบ ก้มมองตาแก่ที่แต่เดิมควรเรียกว่าตาเล็กด้วยสายตาเย็นชาและทำหน้ารังเกียจ

“แม่ของฉันใจดีให้ครอบครัวใจทรามอย่างพวกคุณพักอาศัยที่นี่ฟรีๆ หลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เห็นด้วยนะ เห็นแก่ว่าพวกคุณแก่กันทั้งคู่แล้ว ฉันจะถือว่าที่ผ่านมาได้ทำความดีบ้าง ก็เลยจะช่วยย้ายกองขยะที่อยู่ข้างในของพวกคุณออกมาให้แล้วกัน”

……………………

ตอนที่ 542 คิดบัญชีเก่าและใหม่พร้อมกัน

จ้าวเสวียหลินคิดอยากจะสั่งสอนญาติเหล่านี้ของแม่มาตั้งนานแล้ว แค่เสียดายว่าเมื่อก่อนเขาอยู่ทางใต้ไม่สามารถมาแก้แค้นแทนคุณแม่ของเขาได้ แต่ตอนนี้ถือว่าได้ทำในสิ่งที่หวังแล้ว!

สยงมู่มู่เป็นลูกหมาตามติดก้นจ้าวเสวียหลินต้อยๆ มาแต่เด็ก เห็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองออกโรงก็รู้สึกฮึกเหิมพลันเข้ามาร่วมวงอีกคน แค่รอจ้าวเสวียหลินลงมือเขาจะตามทันที

เหยียนซินหย่าพูดเสียงเย็นชา “เสวียหลิน เอาของข้างในโยนออกมาให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว!”

“ได้ แม่รอดูเถอะ!”

จ้าวเสวียหลินได้รับคำอนุญาตถูฝ่ามือพุ่งเข้าไปข้างใน เห็นเสื้อผ้าหลากหลายสีสันที่ตากอยู่ในหน้าบ้านพลางพูดสั่งสยงมู่มู่ “นายไปเอาเศษผ้าพวกนั้นทิ้งซะ!”

สายตาของเขาแวววับเห็นแต่ไกลว่าเป็นเสื้อผ้าสำหรับผู้ใหญ่ เขาเป็นถึงลูกผู้ชายจะไปทิ้งเสื้อผ้าของผู้หญิงได้อย่างไร?

งานแบบนี้ย่อมต้องให้น้องชายเป็นคนทำ ในเมื่อน้องชายถูกเลี้ยงเยี่ยงหญิงสาวมาแต่เด็ก ไม่สะเทือนหรอก!

รอสยงมู่มู่มุ่งมาตรงหน้าเสื้อผ้าก็ยืนตาค้าง รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายต้องไม่หวังดี เขาเองก็เป็นถึงลูกผู้ชาย ไม่มีทางแตะต้องเสื้อผ้าของพวกผู้หญิงแน่ๆ ไม่อย่างนั้นยายเหมยเหมยต้องหัวเราะเยาะเขาแน่!

เหมยเหมยเห็นแล้วก็รู้สึกขันก่อนจะวิ่งไปกวาดเสื้อผ้าให้เป็นกองเดียว ยู่ปากเข้าไปในบ้านก่อนจะบอกกับสยงมู่มู่ว่า “นายเข้าไปช่วยพี่ชายฉันเถอะ ข้างนอกฉันทำเอง!”

“วางใจได้ รับรองว่าไม่เหลือของพวกเขาสักชิ้นแน่!” สยงมู่มู่ตาเป็นประกาย สิ่งที่ชอบทำมากที่สุดก็คือพังบ้าน ครั้งนี้เขาได้รับสารจากเบื้องบนให้ทำได้ตามสบาย!

อู่เหมยยกเสื้อผ้ากองใหญ่วิ่งไปนอกประตูบ้านก่อนจะทิ้งมันทั้งหมดแล้ววิ่งกลับไป เห็นหน้าบ้านมีของอะไรที่ถือไหวยกไหวล้วนถูกเธอยกไปวางไว้ข้างนอกทั้งหมด เจ้าตัวอารมณ์ดีแทบระเบิด

ยึดบ้านของเธอดีนัก!

รังแกแม่ของเธอดีนัก!

เลี้ยงสัตว์เดรัจฉานอย่างเหอปี้อวิ๋นให้มาทรมานเธอดีนัก!

บัญชีเก่าและใหม่ทั้งหมดต้องสะสางให้สิ้น แค่ไล่ออกไปยังน้อยไปสำหรับครอบครัวที่ไม่สำนึกบุญคุณนี้ด้วยซ้ำ!

เทียบกับความทุกข์ยากที่เหยียนซินหย่าได้รับเมื่อครั้งนั้น เทียบกับชะตากรรมชีวิตแสนหดหู่เมื่อชาติที่แล้วของเธอ ไล่ออกไปจะเทียบอะไรได้?

“หยุดนะ ไอ้เด็กสวะหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องของของฉัน!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอเห็นเหยียนซินหย่าเอาจริง เธอก็คร้านจะแสร้งเป็นมิตรด้วย วิ่งไปเก็บของที่ถูกโยนออกไปอย่างเคืองโกรธ ทั้งอยากกลับไปกระชากพวกเหมยเหมยไว้ อยากจะแยกร่างได้หลายๆ ร่างให้รู้แล้วรู้รอด!

“เหอเป่าจู้ คุณตายไปแล้วหรือไง ยังไม่รีบไปลากพวกเด็กแสบออกมาอีก เหอปี้อวิ๋นเธอสองแม่ลูกหูหนวกหรือยังไง โจรขึ้นบ้านแล้วยังไม่ออกมาช่วยอีก!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอสมกับเป็นนักเลงครองหมู่บ้านในอดีต ไฟลุกโชนเต็มพิกัดทั้งยังไม่ลืมสั่งคนในบ้าน แล้วให้หลานชายวัยสิบสามปีไปตามสองสามีภรรยาเหอปี้สือกลับมา เห็นท่าทางเหยียนซินหย่าไม่แน่อาจจะต้องต่อสู้กันสักยก คนเยอะเข้าไว้ไม่เสียหาย!

คุณพ่อสยงขวางท่านผู้เฒ่าเหอที่เตรียมเข้าบ้านไว้ กล่าวเสียงเย็น “เด็กบ้านฉันค้นของบ้านตัวเอง ท่านผู้เฒ่าอยู่เฉยๆ จะดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่าว่าฉันไม่เตือน!”

ท่านผู้เฒ่าเหอกวาดมองร่างบึกบึนแข็งแรงของคุณพ่อสยงก็ขี้ขลาดตาขาวตัวหดยิ่งกว่าลูกไก่ตัวหนึ่ง จะกล้ามาแข็งข้อเสียที่ไหนล่ะ สุดท้ายก็ทำหน้าเจื่อนหลบไปตรงมุมกำแพงแล้วถอนหายใจยาว

เหอปี้อวิ๋นที่ได้ยินเสียงเรียกของฮูหยินผู้เฒ่าเหอก็ตื่นจากภวังค์ เธอกับอู่เยวี่ยพุ่งออกมา เห็นเหยียนซินหย่าก็ตาแดงก่ำ เหอปี้อวิ๋นโถมตัวเข้าไปหาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวพร้อมปากที่ร้องเสียงดัง

“เหยียนซินหย่านังแพศยา คืนลูกชายฉันมานะ แกกับอู่เจิ้งซือชายโฉดหญิงชั่วสมคบคิดทำร้ายลูกชายของฉัน ฉันจะฆ่าแก!”

………………………