ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 543 ยกก้อนอิฐบนพื้นขึ้นมา + ตอนที่ 544 อู่เยวี่ยไม่ได้ยินเสียงแล้ว

ตอนที่ 543 ยกก้อนอิฐบนพื้นขึ้นมา

สติของเหอปี้อวิ๋นดูไม่ปกติอย่างว่าจริงๆ ได้เจอเรื่องราวสะเทือนใจครั้งแล้วครั้งเล่า ระยะนี้สติของเธอตกอยู่ในสภาวะแข็งขืนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่สิ่งที่พังสติของเธออย่างแท้จริงคือเรื่องลูก

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อสิบสองปีก่อนลูกที่เธอคลอดออกมาอย่างยากลำบากจะตายตั้งแต่อยู่ในท้อง เหยียนซินหย่ากับอู่เจิ้งซือต้องหลอกเธอแน่!

เหอปี้อวิ๋นถึงขั้นเคยจินตนาการว่าเมื่อสิบสองปีก่อนเธอมีลูกชายขาวอวบน่ารักคนหนึ่ง เหยียนซินหย่านางแพศยาคนนี้อิจฉาริษยาเธอเลยยุยงให้อู่เจิ้งซือทำร้ายลูกชายเธอ ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ!

ไม่อย่างนั้นลูกชายเธอจะไปไหนได้?

เหอปี้อวิ๋นหลงเชื่อในคำโกหกที่ตัวเองแต่งขึ้นมาหมดใจ เพราะเธอคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายโดนทำร้ายจึงพูดเอาคืนเหยียนซินหย่าอย่างใจกล้า จะได้รับความเห็นใจจากคนนอกยิ่งขึ้น!

เหยียนซินหย่าหน้าขาวซีดเพราะคำใส่ร้ายของอีกฝ่าย หากจะบอกว่าเธอเกลียดแค้นคนตระกูลเหอทั้งหมด คนที่เกลียดแค้นมากที่สุดคงไม่พ้นเหอปี้อวิ๋น!

แค่คิดว่าเหมยเหมยของเธอถูกเหอปี้อวิ๋นทารุณกรรมมาตลอดสิบสองปี เหยียนซินหย่าก็โกรธจนอยากจะกัดกินผู้หญิงคนนี้ตัวเป็นๆ!

“เหอปี้อวิ๋น แกมันไม่ใช่คน แกมันคนที่เทียบสัตว์เดรัจฉานไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

สงสารก็แต่เหยียนซินหย่าที่ทำตัวเป็นสาวเรียบร้อยมาครึ่งชีวิต ปกติแทบไม่เคยพ่นคำหยาบสักคำ ต่อให้เธอจะโกรธถึงขีดสุดสิ่งที่ทำก็ไม่ใช่การพ่นคำสกปรกเหมือนปากของสองแม่ลูกเสือร้ายนั่น

เหยียนซินหย่าที่แอบโกรธตัวเองว่าไร้ประโยชน์นั้นยกก้อนอิฐก้อนใหญ่ข้างแปลงดอกไม้เขวี้ยงใส่หัวเหอปี้อวิ๋นไป

เหยียนซินหย่าทุ่มแรงหมดทั้งกาย เธอต้องแก้แค้นให้ลูกสาวของเธอ ต้องเอาตัววายร้ายนี้จนตายให้ได้!

หน้าบ้านวุ่นวายชุลมุน เหยียนซินหย่าที่กำลังโกรธถึงขีดสุดได้ระเบิดพลังกายที่ไร้ขีดจำกัดออกมา ตบตีกับเหอปี้อวิ๋นอย่างไม่มีใครเป็นรองใคร จ้าวอิงหนานย่อมไม่ยืนดูเฉยๆ รีบวิ่งไปกระชากเหอปี้อวิ๋นไว้ มองดูแล้วเหมือนเหตุการณ์จะผ่านมานาน แต่เป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดไม่กี่วินาทีเท่านั้น

“ตุ้บ!”

ก้อนอิฐตกพื้น เหอปี้อวิ๋นกุมศีรษะไว้มองเหยียนซินหย่าอย่างไม่เชื่อสายตา ความเจ็บตรงบริเวณศีรษะกับของเหลวข้นตรงมือเตือนสติเธอว่าได้แผลมาแล้ว

คนที่ทำเธอได้แผลยังเป็นเหยียนซินหย่าที่ไม่เคยเอาชนะเธอได้เลยตอนทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก!

“เหยียนซินหย่า แกกล้าทำฉันเหรอ? ฉันจะบีบคอแก!”

เหอปี้อวิ๋นเลือดเปื้อนศีรษะไปทั่วพลางทำหน้าน่าสยดสยองยื่นแขนหมายจะบีบคอเหยียนซินหย่า ฝ่ายเหยียนซินหย่าที่หันกลับไปเอาก้อนอิฐฟาดใส่ แข้งขาอ่อนทันทีที่เห็นเลือดบนตัวเหอปี้อวิ๋น แต่ไม่นานเธอก็รีบตั้งสติหยิบก้อนอิฐบนพื้นใหม่อีกครั้ง

“ฉันจะทุบสัตว์เดรัจฉานอย่างแกให้ตายก่อน แกมารังแกเหมยเหมยของฉันได้ยังไง แกมันไม่ใช่คน เหมยเหมยเด็กขนาดนี้แกยังทำได้ลง ฉันจะทุบแกให้ตาย!”

เหยียนซินหย่าที่กำลังเดือดพล่านลืมความกลัวไปจนหมดสิ้น ไฟโทสะที่เมื่อวานไม่ได้ปลดปล่อยวันนี้ได้ปลดปล่อยออกมาหมดตัว กำก้อนอิฐทุบไม่ยั้งโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ใดๆ

“ยายแพศยานั่นฉันแค้นนักที่ไม่ได้เอามันให้ตาย ลูกของนางแพศยา ทำไมฉันต้องดีกับมัน ฉันจะตีจะด่ามัน ให้มันรับใช้เยวี่ยเยวี่ยของฉันตลอดไป!”

เหอปี้อวิ๋นระเบิดหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง เธอรู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะแทงใจดำเหยียนซินหย่ามากที่สุด เธอรู้สึกสะใจมากเมื่อได้กล่าวคำพวกนี้ไป สาแก่ใจที่สุด! แต่บอกได้แค่ว่าเหอปี้อวิ๋นช่างโง่เขลานัก หรือบางทีสติของเธออาจบกพร่องแล้วจริงๆ ก็ได้ เวลานี้นอกจากไม่คิดแก้ปมความขัดแย้งแล้ว ยังปักมีดลงกลางใจเหยียนซินหย่าอีก สมแล้วที่เธอจะโดนเหยียนซินหย่าทำหัวแตก!

ไม่ใช่แค่เหยียนซินหย่าที่รู้สึกโกรธ จ้าวอิงหนานก็โกรธไม่น้อย กล้าเหยียบย่ำหลานสาวตระกูลจ้าวของเธอแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตายสถานเดียว!

จ้าวอิงหนานแย่งก้อนอิฐในมือเหยียนซินหย่ามาทันทีแล้วกระแทกมันลงไปจากข้างบน แรงของเธอเหนือกว่าเหยียนซินหย่ามากนัก เหอปี้อวิ๋นไม่ทันปริเสียงใดๆ ก็กลอกตาล้มลงไปกับพื้น

…………………….

ตอนที่ 544 อู่เยวี่ยไม่ได้ยินเสียงแล้ว

จ้าวอิงหนานโยนก้อนอิฐในมือทิ้งแล้วปัดมือ พยุงร่างสั่นไม่หยุดของเหยียนซินหย่าไปนั่งข้างๆ พี่สะใภ้คนเล็กของเธอร่างกายอ่อนแอเกินไป

อู่เยวี่ยมองฉากชุลมุนที่เกิดขึ้นบริเวณหน้าบ้านด้วยความสะพรึง หูข้างขวาของเธอจนตอนนี้ยังดังอื้ออึงไม่หยุดตั้งแต่เมื่อวาน เธอได้ยินสิ่งที่คนพวกนี้พูดไม่ชัด เสียงทุกเสียงกลายเป็นเสียงดังอื้ออึงภายในหูทั้งหมด

“แม่คะ รีบฟื้นสิ!”

เหอปี้อวิ๋นที่นอนบนพื้นหน้าชุ่มไปด้วยเลือด บริเวณศีรษะมีรอยแผลเล็กใหญ่หลายที่แถมเลือดยังไหลช้าๆ ไม่หยุด จ้าวอิงหนานควบคุมแรงได้ดี เธอแค่ทำเหอปี้อวิ๋นเจ็บตัว ไม่เกิดปัญหาใหญ่แน่

อู่เยวี่ยเขย่าตัวเหอปี้อวิ๋นอยู่พักหนึ่งแต่เหอปี้อวิ๋นยังไม่ฟื้นขึ้นมา อู่เยวี่ยรู้สึกแค่ว่าราวกับเธอถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง คุณปู่และคุณพ่อทิ้งเธอไปแล้ว ให้เธอมาอยู่ด้วยกันกับเหอปี้อวิ๋น

แต่ตอนนี้เหอปี้อวิ๋นเองยังรักษาตัวแทบไม่ได้ ไหนจะหวังพึ่งคุณตากับคุณยายไม่ได้อีก นับตั้งแต่เธอกลับมาจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยทำหน้าดีๆ ใส่เธอเลยสักครั้ง

อู่เยวี่ยเศร้าเสียใจปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไปจนเธอไม่ทันตั้งตัว หลังจากนี้เธอควรทำอย่างไร?

ทำไมเด็กที่ถูกขโมยไม่ใช่เธอ?

เช่นนี้เธอก็จะมีคุณพ่อที่มีตำแหน่งใหญ่โต อนาคตไม่รู้ว่ามีคนอิจฉาเธอมากขนาดไหนกัน!

อู่เยวี่ยมองไปทางเหยียนซินหย่าที่กำลังนั่งพักอยู่ ต่อให้ผมเผ้ายุ่งเหยิงทำหน้าขึงขังแต่ไม่อาจลดทอนความสง่าของเธอได้เลย แค่ดูแวบแรกก็รู้ว่าเธอต้องเป็นคุณนายของผู้มียศถาบรรดาศักดิ์คนหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้คือลูกพี่ลูกน้องของคุณแม่เธอ ถ้าเช่นนั้นควรเป็นคุณป้าของเธอ!

“คุณป้าคะ ได้โปรดเมตตาไว้ชีวิตแม่ของหนูด้วยเถอะ แม่ของหนูสำนึกผิดแล้ว ไว้ชีวิตแม่หนูด้วยเถอะ!”

อู่เยวี่ยคุกเข่าต่อหน้าเหยียนซินหย่าและกราบลงแทบเท้าไม่หยุด หากบอกว่าเธอขอความเห็นใจแทนเหอปี้อวิ๋น พูดให้ถูกคือเธอทำเพื่อตัวเอง อู่เยวี่ยรู้ดีกว่าใคร หากเหอปี้อวิ๋นทุกข์ทรมาน เธอเองก็ไม่พ้นต้องมีชะตากรรมเดียวกัน

เหยียนซินหย่ามองอู่เยวี่ยอย่างนึกรังเกียจ เด็กผู้หญิงคนนี้น่าแค้นใจยิ่งกว่าเหอปี้อวิ๋น การที่เหอปี้อวิ๋นทารุณเหมยเหมย อู่เยวี่ยก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องไม่น้อย

“เธอชื่ออู่เยวี่ยใช่ไหม?” เหยียนซินหย่าถามเสียงเย็นชา

อู่เยวี่ยมองเหยียนซินหย่าอย่างมึนงงเพราะไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเธอกำลังพูดอะไร เธอร้องไห้โฮ “คุณป้าคะ หูของหนูถูกคุณปู่ทุบตีจนเสียหายไปแล้ว หนูไม่ได้ยินว่าคุณป้าพูดอะไร คุณป้า ขอร้องเถอะ คุณป้าช่วยพาหนูไปหาหมอหน่อยได้มั้ยคะ? หนูไม่อยากเป็นคนหูหนวก ขอร้องนะคะคุณป้า!”

เธอกอดขาเหยียนซินหย่าร้องไห้น่าสงสาร ความหวังสุดท้ายถูกพนันไว้ที่เหยียนซินหย่า อู่เยวี่ยคิดว่าคุณป้าคนนี้ของเธอน่าจะเป็นคนขี้ใจอ่อน ขอแค่เธอแกล้งทำตัวน่าสงสารกว่านี้สักนิดต้องได้รับความเห็นใจจากเหยียนซินหย่าแน่นอน

วางแผนได้แยบยลดี แต่เธอกลับคาดคะเนความโกรธเคืองของคนเป็นแม่คนหนึ่งผิดไป!

เหยียนซินหย่ายกเท้าถีบอู่เยวี่ยออกห่างจากตัวแล้วมองเธออย่างรังเกียจ ค่อยๆ พูดทีละคำๆ “ฉันไม่ใช่คุณป้าของเธอ เธอกับแม่ของเธอน่ารังเกียจเหมือนกัน ทำร้ายเหมยเหมยของฉันแล้วยังอยากให้ฉันพาเธอไปหาหมอ? ถุย หน้าไม่อายเหมือนกับแม่ของเธอเลยนะ ถ้าไม่เห็นว่าเธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ฉันคงได้เอาก้อนอิฐทุบหัวเธอให้ตายอีกคนแน่ๆ!”

แม้อู่เยวี่ยฟังคำของเหยียนซินหย่าไม่ชัดแต่เธอกลับเห็นความแค้นเคืองจากแววตาเหยียนซินหย่าเต็มสองตา หัวใจจมดิ่งสู่เหวลึกฉับพลัน

“คุณป้า ฟังหนูอธิบายก่อน เหมยเหมยเข้าใจหนูผิดไป หนูไม่เคยทำร้ายเหมยเหมย หนูไม่เคยเลยจริงๆ คุณป้าต้องเชื่อหนูนะ!”

อู่เยวี่ยร้องเสียงดังอย่างไม่ละอายใจ เหมยเหมยถูกเสียงของเธอล่อออกมาจากตัวบ้าน ได้ยินคำพูดเหลวไหลของเธอแล้วไฟโทสะก็พุ่งพรวดขึ้นมากลางอก เดินไปตบหน้าเธอฉาดหนึ่ง

“อู่เยวี่ย เธอยังไม่รู้สึกละอายอีกเหรอ? เธอทำร้ายฉันตั้งหลายครั้งยังไม่กล้ายอมรับอีก ไอ้คนหน้าไม่อาย ไปตายซะ!”

……………………..