ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - ตอนที่ 569 ลำดับความสำคัญ + ตอนที่ 570 หมูตัวเล็กที่น่ารัก

ตอนที่ 569 ลำดับความสำคัญ

จ้างอิงหนานโกรธจนอยากจะลุกมาสั่งสอนผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้แรงๆ สักที ถึงพ่อแม่ของเธอจะไม่ยอมเสียหน้าแต่เธอไม่สนหรอก หวงอวี้เหลียนไม่คู่ควรกับพี่ใหญ่ของเธอ!

อดีตที่เคยมีชีวิตคู่ระยะสั้นกับผู้หญิงคนนี้ ในมุมมองเธอช่วงเวลานั้นเป็นความอัปยศของพี่ชายเธอ!

ฮูหยินผู้เฒ่าปรายตามองจ้าวอิงหนานเป็นการตักเตือนแวบหนึ่ง จ้าวอิงหนานจำต้องนั่งลงโดยถลึงตาจ้องหวงอวี้เหลียนอย่างแค้นเคือง คุณพ่อสยงรีบไปลูบแขนปลอบเธอเสียงเบา

“เรื่องในอดีตที่ผ่านไปแล้วก็อย่าพูดถึงอีกเลยนะ อิงต๋าตายไปตั้งหลายปี อวี้เหลียนเธอเองก็มีครอบครัวใหม่ ชีวิตเราต้องมองไปข้างหน้า อย่าพูดถึงแต่เรื่องอดีตบ่อยๆ”

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดเสียงเนิบช้าและใบหน้าที่แต้มยิ้มใจดีเช่นเดิม หยิบพวงองุ่นลูกสวยในจานให้โอหยางซานซาน

“ซานซานทานองุ่นสิ หวานดีนะ ทานเยอะๆ เลย!”

“ขอบคุณค่ะคุณย่า”

โอหยางซานซานยิ้มหวานออดอ้อน เมื่อก่อนหากเธออ้อนแบบนี้คุณย่าจะลูบหัวเธอ มองเธออย่างรักใคร่ และทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองอาจเป็นหลานสาวแท้ๆ ของคุณย่าจริงๆ เพราะรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน

เหมยเหมยเบ้ปาก ทั้งที่ไม่ใช่คนตระกูลจ้าวกลับเรียกสนิทสนมขนาดนี้ ไม่ได้หน้าหนาธรรมดานะเนี่ย มิน่าพวกพี่ๆ ถึงเกลียดโอหยางซานซานนักหนา

ฮูหยินผู้เฒ่ามองโอหยางซานซานแวบหนึ่งพลางขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หยิบองุ่นอีกพวงมาไว้ตรงหน้าก่อนจะเด็ดหนึ่งลูกมาปอกเปลือกให้คงสภาพเนื้อข้างในไว้อย่างสวยงาม ส่งถึงปากเหมยเหมย

“เหมยเหมยทานเยอะหน่อย ปากของหลานเป็นร้อนใน ทานผลไม้เยอะๆ จะได้ช่วยลดร้อนในนะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ามองเธออย่างใจดีแต่มือกลับไม่หยุดพัก เริ่มปอกลูกใหม่ เหมยเหมยปากอมองุ่นไว้ขณะเดียวกันก็รีบปอกอีกลูกส่งไปที่ปากของฮูหยินผู้เฒ่าพร้อมพูดยิ้มตาหยี “คุณย่าก็ทานสิคะ”

“อร่อยมาก องุ่นที่หลานสาวฉันปอกนี่หวานจริงๆ”

ฮูหยินผู้เฒ่าทานองุ่นอย่างอิ่มเอมใจ หน้ายิ้มบานเป็นดอกไม้พลางปอกองุ่นป้อนเรื่อยๆ แต่เดิมเหมยเหมยไม่อยากให้ฮูหยินผู้เฒ่าปอกให้ตน แต่เธอแอบเหลือบสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีของโอหยางซานซานรวมถึงรอยยิ้มฝืนใจของหวงอวี้เหลียนจึงเปลี่ยนใจ ต้องตอกย้ำสองแม่ลูกนี่สักหน่อยก็เลยทำตัวเป็นลูกแมวลูกสุนัขตัวน้อยแสนเชื่อง อ้าปากกว้างรอฮูหยินผู้เฒ่าป้อนองุ่นทีละลูกๆ ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง

เหมยเหมยทานไปหลายคำแล้วมองไปทางโอหยางซานซานอีกครั้ง เด็กสาวคนนั้นโกรธจนแทบจะกำองุ่นในมือให้แหลกเหลวเป็นน้ำ รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก แอบทำหน้าตลกๆ ใส่โอหยางซานซานอีกที!

ลองให้เธอมาด่าฉันว่ายายบ้าอีกสิ!

โกรธให้อกแตกตายไปเลย!

หวงอวี้เหลียนยิ่งรู้สึกย่ำแย่ เดิมทีเธอคิดว่าอย่างไรเสียเหมยเหมยที่ไม่ได้เติบโตในบ้านตระกูลจ้าวตั้งแต่เกิด ความสัมพันธ์กับคนแก่สองท่านของตระกูลจ้าวจะดีกันสักเท่าไรเชียว?

ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างคนเราต้องใช้เวลาในการเข้าหากัน ต่อให้ไม่มีสายเลือดเดียวกัน หากไปมาหาสู่กันเป็นเวลานานก็สามารถสนิทสนมยิ่งกว่าญาติแท้ๆ ได้

เลี้ยงสุนัขยังเรียกสุนัขว่าลูกชายได้เลย!

หวงอวี้เหลียนแค่คิดว่าในใจของฮูหยินผู้เฒ่า ไม่ว่าอย่างไรลูกสาวเธอจะต้องมีความสำคัญกว่ายายเด็กบ้าจากไหนไม่รู้เป็นร้อยเท่า!

ลูกสาวเธออยู่ข้างฮูหยินผู้เฒ่ามาแต่เด็ก อีกทั้งฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ดีกับซานซานมาก ปกติมักเรียกหลานสาวจนติดปาก ต่อให้เหมยเหมยเป็นหลานสาวแท้ๆ ของฮูหยินผู้เฒ่าแต่สำหรับฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไรก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น จะเทียบกับลูกสาวเธอได้อย่างไร!

แต่ภาพที่คุณย่าใจดีหลานสาวกตัญญูตรงหน้ากลับทำเธอเจ็บยิ่งกว่าโดนตบหน้าฉาดใหญ่ แม้ฮูหยินผู้เฒ่าปากไม่ว่าอะไรแต่เธอกลับทำให้เห็น!

บอกเธออย่างชัดเจนว่าในใจฮูหยินผู้เฒ่านั้น ลูกสาวของเธอกับยายเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนนี้ใครมีความสำคัญมากกว่ากัน!

………………

ตอนที่ 570 หมูตัวเล็กที่น่ารัก

เหมยเหมยเริ่มอิ่มจากการถูกป้อนองุ่นทีเดียวหลายสิบลูก เธอส่ายศีรษะให้ฮูหยินผู้เฒ่า “คุณย่าคะ หนูทานต่อไม่ไหวแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวย่าค่อยปอกให้ใหม่ เหมยเหมยต้องทานผลไม้ให้มากกว่านี้นะ อย่าทานแต่เนื้อ”

ฮูหยินผู้เฒ่าหยุดปอกเปลือกองุ่นก่อนเอาผ้าเช็ดปากให้เธอ ขณะเดียวกันปากก็ไม่วายขมุบขมิบบ่นว่าเหมยเหมยเพิ่งอยู่บ้านหลังนี้ไม่กี่วันฮูหยินผู้เฒ่าก็จับนิสัยเสียอย่างหนึ่งของหลานสาวเธอได้เสียแล้ว ไม่ชอบทานผักผลไม้ ผักยังพอทานได้บ้าง แต่ผลไม้กลับไม่ยอมทานแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

ดังนั้นฮูหยินผู้เฒ่าเลยไล่จับเหมยเหมยมาทานผลไม้ทุกวันเหมือนนกอินทรีย์ไล่ต้อนลูกไก่ตัวน้อยแบบที่คนหนึ่งวิ่งหนี อีกคนหนึ่งวิ่งตาม

เหมยเหมยกระดิกปลายจมูก ถ้าเป็นช่วงฤดูร้อนเธอก็ชอบทานผลไม้นะ แต่พอถึงฤดูหนาวเธอกลับไม่อยากทานอีกแล้ว เพราะมันเย็นจนเสียวฟัน ทางภาคใต้ไม่เหมือนภาคเหนือที่ฤดูหนาวก็สามารถเปิดฮีตเตอร์ในบ้านได้ อบอุ่นยิ่งกว่าฤดูร้อนเสียอีก

นานวันเข้าเธอเลยติดนิสัยไม่ชอบทานผลไม้ในฤดูหนาว ต่อให้ตอนนี้จะอยู่บ้านตระกูลจ้าวที่เปิดฮีตเตอร์อย่างเต็มที่ก็ตาม เธอก็ยังไม่ชอบทานผลไม้อยู่ดี

“ต้องการเสริมอะไรก็ทานอันนั้น คุณพ่อบอกว่าหนูผอมเกินไปต้องทานเนื้อเยอะๆ ถึงจะได้มีเนื้อมีหนังค่ะ”

เหมยเหมยปากอมเนื้อผลไม้พูดเสียงอู้อี้ทำเอาฮูหยินผู้เฒ่าหลุดขำ บีบจมูกเธออย่างขบขัน “หลานก็ฟังพ่อของหลานพูดเหลวไหลไปสิ ระวังอ้วนเป็นหมู เดี๋ยวก็เสียใจทีหลังหรอก”

จ้าวอิงหนานพูดหยอกเย้าตาม “ต่อให้กินจนอ้วนเป็นหมูก็เป็นหมูน่ารัก มีคนจ้องจะแย่งกันตรึมเหมือนเดิม”

“ใช่สิ หลานสาวฉันสวยขนาดนี้!”

ฮูหยินผู้เฒ่ามองเหมยเหมยตาหยี ความรักที่แสดงผ่านสายตาแทบล้นออกมาทำเอาโอหยางซานซานที่นั่งตรงข้ามกัดฟันจนปวดไปทั้งสันกราม ไฟริษยาในใจลุกโชน

คุณย่าจ้าวไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เธอหลงคิดว่าเมื่อก่อนคุณย่าจ้าวดีกับเธอมากพอแล้ว ดีกับเธอยิ่งกว่าคุณย่าแท้ๆ ของเธอเสียอีก แต่ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าที่แท้คุณย่าจ้าวดีได้ยิ่งกว่านี้ เหมือนที่ทำดีกับยายบ้านั่นตอนนี้

โอหยางซานซานมองจนปวดตาตุบๆ เธอไม่อยากทนอยู่ต่อไปอีกแล้ว ศักดิ์ศรีของเธอทำให้เธอรับไม่ไหว!

หวงอวี้เหลียนเองก็ไม่พอใจอย่างมาก เธอคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าน่าจะถูกจ้าวอิงหนานเป่าหูจนเปลี่ยนใจ เมื่อก่อนตอนจ้าวอิงหนานไม่อยู่ ฮูหยินผู้เฒ่าดีกับซานซานของเธอมากจนไม่ต้องสาธยายว่าดีขนาดไหนเลยเชียว

แต่ตอนนี้พอจ้าวอิงหนานกลับบ้านท่าทีที่ฮูหยินผู้เฒ่ามีต่อซานซานก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หากไม่ใช่เพราะจ้าวอิงหนานปั่นหัวแล้วจะมีสาเหตุอะไรอีก?

จ้าวอิงหนาน!

หวงอวี้เหลียนกัดฟันกรอดจนแทบหักเพราะอารมณ์โกรธ แต่เธอกักเก็บอาการปกปิดสีหน้าได้ดี อมยิ้มกล่าวลาฮูหยินผู้เฒ่าและชักชวนเหมยเหมยไปเล่นที่บ้านเธอ

“เหมยเหมย ถ้าว่างก็มาเที่ยวเล่นที่บ้านได้นะ ให้พี่ซานซานพาหนูไปเที่ยว เมืองหลวงยังมีที่สนุกๆ อีกเยอะเลย!”

เหมยเหมยปฏิเสธอย่างมีมารยาท “เรื่องนี้ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกพี่ๆ จะพาหนูไปเอง”

ให้เธอออกไปเที่ยวกับโอหยางซานซานจอมเสแสร้งนั่น แค่ได้ยินเสียงของเด็กสาวคนนั้นก็ทำเอาขนลุกซู่ทั้งตัว เธอไม่เอาด้วยหรอก!

หลังออกจากประตูใหญ่บ้านตระกูลจ้าว โอหยางซานซานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป โอดครวญกับหวงอวี้เหลียน “แม่คะ ทำไมแม่ถึงชวนยายบ้านั่นมาที่บ้านเรา? หนูไม่เล่นกับเธอหรอก!”

“ซานซานลูกต้องรู้เรื่องบ้างแล้วนะ แม่ไม่มีวันยืนอยู่ข้างหลังหนูได้ตลอด มีบางเรื่องที่หนูต้องรู้จักคิดให้มาก ฟังให้มาก และดูให้มาก” หวงอวี้เหลียนเสี้ยมสอนอย่างหวังดี

โอหยางซานซานเบ้ปากอย่างน้อยใจโดยไม่ปริเสียงใดๆ หวงอวี้เหลียนเห็นท่าทางเธอแบบนี้ก็ใจอ่อนยวบ ซานซานเป็นลูกสาวที่เธอเสี่ยงตายคลอดออกมาและเป็นลูกเพียงคนเดียวของเธอ เป็นลูกรักสุดหวงที่สำคัญต่อเธอมากกว่าสิ่งไหน เธอย่อมเห็นลูกสาวตัวเองรู้สึกแย่ไม่ได้

“ซานซานเองก็อย่ารู้สึกแย่ไป รอยายเด็กที่ชื่อเหมยเหมยไปจากเมืองหลวง เธอไม่มีทางอยู่ข้างคุณย่าจ้าวของลูกนานหรอก รอยายนั่นไปเราค่อยไปหาคุณย่าจ้าวกัน”

หวงอวี้เหลียนไม่ได้เก็บเรื่องเหมยเหมยมาคิดมาก สิบสองปีที่จากกันไปแล้วยังอยู่เคียงข้างกันระยะสั้นๆ จะมีความสัมพันธ์แนบแน่นขนาดไหนเชียว?

เทียบกับซานซานของเธอไม่ได้หรอก ดูจากท่าทางของฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อสักครู่ ไม่แน่อาจจะแค่แสดงให้สองสามีภรรยาจ้าวอิงหัวดูเท่านั้น!

…………………