ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1038 กระอักเลือด + ตอนที่ 1039 กินเสร็จก็ไป

ตอนที่ 1038 กระอักเลือด

หานป๋อหย่วนพาเหมยเหมยและเพื่อนๆ ไปที่โรงแรมเล็กๆ ใกล้กับโรงเรียน ถึงแม้ว่าขนาดร้านจะเล็ก แต่ดูแล้วค่อนข้างสะอาดตา กิจการดำเนินไปได้ค่อนข้างดี

“ร้านเล็กขนาดนี้จะมีอาหารอร่อยๆ ได้อย่างไรกัน” เหมยเหมยมองไปแวบหนึ่ง แล้วทำสีหน้ารังเกียจ

อู่เชากับเจียงซินเหมยส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความมึนงงให้กัน พวกเขาเป็นแขกประจำของร้านนี้ สัปดาห์หนึ่งจะมากินไม่ต่ำกว่า 3 วัน เหมยเหมยคิดจะทำอะไรกันแน่

หานป๋อหย่วนตกใจเล็กน้อย เขากำลังจะบอกว่ารสชาติของอาหารเจ้านี้ไม่เลว เหมยเหมยก็พูดว่า “ฉันรู้จักร้านหนึ่งรสชาติอาหารดีมาก พวกเราไปกินร้านนั้นกันเถอะ”

เธอพูดเสร็จก็ไม่รอให้หานป๋อหย่วนพูดอะไร เดินนำหน้าไป ไม่ให้เวลาหานป๋อหย่วนปฏิเสธเลยด้วยซ้ำ

อาหารของร้านนี้อร่อยอยู่แล้ว แต่มันถูกเกินไป ถึงแม้ว่าเธอกับพวกเจ้าอ้วนจะกินจนท้องแตก หานป๋อหย่วนก็ยังจ่ายเงินไม่เท่าไหร่ แล้วแบบนี้เธอจะหายแค้นได้อย่างไร

หานซู่ฉินทั้งตระกูลล้วนน่าขยะแขยงที่สุด วันนี้เธอจะทำให้หานป๋อหย่วนกระอักเลือดให้ได้ เพราะเธอรู้ว่า พวกเขาเห็นเงินสำคัญมาก ตอนนี้เธอคิดได้แต่เพียงวิธีนี้เท่านั้น ต้องสั่งสอนหานป๋อหย่วนสักหน่อย

เหมยเหมยเดินไปที่โรงแรมขนาดใหญ่ไม่ไกลมากนักอย่างคุ้นเคย เธอไม่ได้ไปที่ที่หรูหรามากเกินไป เธอกลัวว่าร้านที่แพงเกินไป ขนาดที่จะเอาหานป๋อหย่วนไปขายก็ยังคงจ่ายไม่ไหว เธอมองไปที่หานป๋อหย่วนที่อยู่ด้านหลัง จงใจพูดขึ้นว่า “กินที่นี่ละกันนะ พี่ป๋อหย่วนว่าอย่างไรคะ”

หลังจากได้ยินเสียงที่สาวเจ้าเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ลากยาวอย่างจงใจด้วยท่าทีที่ออดอ้อน หานป๋อหย่วนตัวสั่นเล็กน้อย ความคิดที่อยากจะได้เหมยเหมยก็ยิ่งมีมากขึ้น

ของชั้นเลิศที่นาน ๆ จะได้เห็นที ถ้าเขาไม่ได้ลิ้มลองสักคำ คงต้องรู้สึกผิดกับตัวเองแน่ ๆ

หานป๋อหย่วนก็เริ่มรู้สึกได้ใจขึ้นมาในทันที ดูท่าแล้วจ้าวเหมยก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนอื่น ๆ เสียแรงที่เมื่อก่อนเขาคิดว่าเธอไม่ใช่พวกวัตถุนิยม

“ตามใจเหมยเหมยเลยครับ”

หานป๋อหย่วนมองเหมยเหมยด้วยสายตาที่เอ็นดู หลงใหล แล้วเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า เพื่อสำรวจดูความหนาของกระเป๋าเงิน  ยังดีที่ที่บ้านเพิ่งส่งเงินค่าใช้จ่ายมา ขอเพียงแค่สามารถจับจ้าวเหมยได้ กินข้าวไม่กี่มื้อก็ถือว่าคุ้ม

เหมยเหมยหันหน้าหนีในทันที ตอนที่เหยียนหมิงซุ่นมองเธอด้วยสายตาอย่างนี้ เธอจะรู้สึกมีความสุขมาก แต่พอมาเป็นหานป๋อหย่วน เธอกลับรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก

เพื่อที่จะหลอกเงินตาหมอนี่ เธอต้องเสียสละมากจริง ๆ

เพื่อที่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษ หานป๋อหย่วนให้พวกเหมยเหมยสั่งอาหารก่อน เหมยเหมยก็ไม่ได้เกรงใจ รับเมนูมาแล้วก็สั่งชุดใหญ่ อีกทั้งยังสั่งของที่แพงอีกด้วย ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็สั่งไปแล้วสิบกว่าอย่าง

“ท่านผู้นำบอกไว้ว่าพวกเราไม่ควรสิ้นเปลืองอาหาร เหมยเหมยว่าเราควรกินให้หมดก่อนแล้วค่อยสั่งดีไหมครับ” ยิ้มของหานป๋อหย่วนยิ่งอยู่ยิ่งฝืน

“ไม่ได้สิ้นเปลืองนะ อาหารพวกนี้ดูเหมือนจานใหญ่ แต่จริง ๆ แล้วปริมาณมันไม่ได้มากเลย”

เหมยเหมยทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง แล้วก็สั่งอาหารเพิ่มอีก คาดว่าราคารวม ๆ น่าจะถึงสามสี่ร้อยแล้ว ถึงจะเริ่มหยุดสั่ง ถ้าสั่งเยอะเกินไป เดี๋ยวหานป๋อหย่วนจะไม่มีเงินจ่าย สามสี่ร้อยกำลังพอดี เงินที่หานป๋อหย่วนมีติดกระเป๋าไว้ต้องพอแน่

หานป๋อหย่วนโมโหจนจุกอก มองอาหารที่ละลานตาเต็มโต๊ะ เป็นอย่างที่จ้าวเหมยพูดไว้ไม่มีผิด แต่ละจานปริมาณไม่ได้มาก แต่ราคาแพงมาก

ตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจว่าจ้าวเหมยจงใจ หรือเป็นเพราะเห็นแก่เงินกันแน่ แต่ว่าตอนนี้ใจเขากลับรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ

“เสี่ยวเชา ซินเหมย พวกเธอรีบกินเร็ว อาหารรสชาติไม่เลวจริง ๆ หานป๋อหย่วนพี่ก็กินด้วยสิ ไม่ต้องเกรงใจนะ”

อาหารที่เหมยเหมยสั่งมา ส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเล เธอคีบหอยเชลล์ขึ้นมา กินวุ้นเส้นที่อยู่ด้านบนก่อน แล้วค่อยกินเนื้อ อร่อยจนเธอชมไม่หยุดปาก

อู่เชากับเจียงซินเหมยก็แกล้งทำเป็นใบ้ ก้มหน้าก้มตากิน อาหารอร่อยขนาดนี้ ไม่กินก็เสียดายแย่เลย

หานป๋อหย่วนกินคำหนึ่งใจก็กระตุกทีหนึ่ง ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงรสชาติความอร่อยของอาหาร ความเจ็บปวดเข้ามาแทนที่ไปหมด เขาหายใจเข้าลึก ๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “เหมยเหมย อีกไม่กี่วันจะวันเกิดของพี่ พี่ชวนเพื่อนไม่กี่คนไปร้องเพลงด้วยกัน เธอจะมาด้วยกันไหม”

 ………………………………………………

ตอนที่ 1039 กินเสร็จก็ไป

หานป๋อหย่วนเปลี่ยนความคิดอย่างกะทันหัน เขาไม่อยากจะพูดถึงเรื่องของหานซู่ฉินแล้ว วันนี้เสียเงินจนแทบจะกระอักเลือด ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็จะหยิ่งผยองแบบนี้แหละ ขอเพียงได้นอนกับหล่อนแล้ว ไม่ว่าจะหยิ่งผยองแค่ไหน ก็จะกลายเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ ไปในทันที

คอยดูเถอะ พอถึงเวลาถ้าเขาให้จ้าวเหมยไปทางทิศตะวันออก เธอจะไม่มีทางกล้าไปทางทิศตะวันตกแน่ แล้วถ้าหากว่าในมือของเขายังมีหลักฐานไว้แบล็คเมลล่ะก็——

อย่างพวกรูปโป๊อะไรแบบนี้

เรื่องของคุณป้าก็จะจัดการได้ด้วยเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก

มือที่คีบอาหารของเหมยเหมยหยุดชะงัก แววตาประหลาดใจเล็กน้อย คำพูดของหานป๋อหย่วนเธอค่อนข้างจะคิดไม่ถึง ไม่ใช่ว่าเขาต้องมาพูดจาหว่านล้อมแทนหานซู่ฉินหรอกหรอ

เธอใช้ความคิดสักพัก แล้วพูดแบบตะกุกตะกักว่า  “ถึงเวลาแล้วค่อยดูอีกทีละกัน ดูว่าฉันมีเวลารึเปล่า”

หานป๋อหย่วนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไป กลัวว่าจ้าวเหมยจะสงสัย จึงทำหน้าตาน่าสงสารแล้วพูดว่า: “ผมหวังว่าเหมยเหมยจะมาได้ ผมอยู่ที่นี่ไม่มีญาติสนิทมิตรสหาย เหมยเหมยถ้าคุณไม่มา ก็คงไม่มีใครมาฉลองวันเกิดให้ผม”

เหมยเหมยขมวดคิ้วเบาๆ ลูบแขนที่กำลังขนลุกซู่ เธอทนไม่ได้จริง ๆ ที่เห็นผู้ชายทำเสียงดัดจริตเหมือนผู้หญิง เธอมองที่อาหารบนโต๊ะ กำลังการต่อสู้ของเจ้าอ้วนถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว อีกไม่เยอะก็จะหมดแล้ว

“ดูคุณพูดเข้าสิ โอหยางซานซานไม่ใช่เพื่อนสนิทคุณเหรอ แล้วฉันยังได้ยินมาว่าในโรงเรียนคุณมีเพื่อนผู้หญิงเยอะแยะเต็มไปหมดเลย จะไม่มีคนมาฉลองวันเกิดให้พี่ได้อย่างไรกัน”

ภารกิจสำเร็จลุล่วงแล้ว เหมยเหมยก็ขี้เกียจจะเสแสร้งอีกต่อไป ก็เลยพูดจาเหน็บแนมไปเล็กน้อย แล้วก็ดึงเจ้าอ้วนที่ยังอยากกินอยู่ให้ไปได้แล้ว

เจ้าอ้วนทำปากแบบยังกินไม่เต็มที่ พูดขึ้นด้วยความเสียดายว่า “ไข่ปลาหมึกยังเหลืออีกตั้งครึ่งจาน”

เจียงซินเหมยหงุดหงิดจนต้องเตะไปที่ขาของเขา “เธอก็ดีแต่กิน เดี๋ยวให้เธอเป็นคนไปจ่ายเงินเลยนะ”

เจ้าอ้วนส่ายหัวอย่างแรง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้ขาดแคลนเงินแต่อย่างไร เขาก็ไม่มีวันยอมจ่ายแน่นอน อีกอย่างถึงอาหารจะรสเลิศ แต่ถ้าจะต้องออกเงินเอง ตอนกินมันก็ไม่ได้มีความสุขมากขนาดนั้น

อาหารที่ดีที่สุดในโลกก็คืออาหารฟรี อร่อยที่สุดแล้ว

“เหมยเหมย เธอจงใจแกล้งเขาใช่ไหม” อู่เชาเดาออกอย่างรวดเร็ว เขาถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“แน่นอนอยู่แล้วสิ ฉันไม่ชอบหมอนี่มาตั้งแต่แรกแล้ว เกิดมาน่าสะอิดสะเอียน พออยู่ต่อหน้าฉันทำเป็นสุภาพบุรุษ เหอะ เทียบพี่หมิงซุ่นไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ”

เหมยเหมยไม่ได้บอกสาเหตุที่แท้จริงในการแกล้งหานป๋อหย่วน อู่เชากับเจียงซินเหมยเป็นคนนอก ยิ่งรู้น้อยยิ่งดี ไม่เช่นนั้นอาจจะติดร่างแหไปด้วย

หานป๋อหย่วนกินอาหารที่เหลือด้วยความหงุดหงิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบกินอาหารทะเล แต่ก็ต้องกินทุกอย่างให้เกลี้ยง อาหารแพงขนาดนี้ ถ้าเขาไม่กินก็คงจะต้องรู้สึกผิดกับกระเป๋าเงินตัวเองแน่ ๆ

ตอนที่พนักงานมาเก็บเงิน หานป๋อหย่วนยิ่งรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม ราคาเกินกว่าที่เขาประมาณการไว้มาก เขาหลุดปากพูดขึ้นมาว่า “ทำไมแพงขนาดนี้ พวกเรากินไปแค่ 15 อย่างเองนะ”

อาหาร 15 อย่างก็เกือบจะสี่ร้อยแล้ว แพงกว่าในเมืองอีก นี่คิดจะปล้นกันหรอ

“คุณครับ อาหาร 15 อย่างที่คุณกินเป็นอาหารทะเลที่ทางเราเพิ่งไปจับสด ๆ มาเมื่อเช้า รสชาติสดอร่อยที่สุด ราคาแน่นอนว่าจะต้องแพงเล็กน้อย แต่ร้านเราไม่หลอกลวงผู้บริโภคนะครับ คุณภาพอาหารสมราคา ถึงจะเป็นอธิบดีกรมการค้ามากินก็ราคานี้เหมือนกันครับ”

พนักงานพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเย้ยหยันเล็กน้อย ราวกับกำลังพูดว่า  ไม่มีเงินยังกล้ามาที่นี่แกล้งทำตัวเป็นคุณชายหรอ

หานป๋อหย่วนกัดฟันส่งเงินที่จะเป็นค่าใช้จ่ายเดือนหน้าของเขาให้กับพนักงาน ราวกับเลือดออกซิบ ๆ ที่หัวใจ ความโกรธแค้นต่อเหมยเหมยยิ่งมากขึ้นทวีคูณ ยัยผู้หญิงคนนี้ต้องจงใจแน่ ๆ

งั้นก็อย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจละกัน ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่เชื่อฟัง เขาก็จำเป็นต้องใช้วิธีอื่นแล้ว

หานป๋อหย่วนยิ้มอย่างเย็นยะเยือก หน้าของเขานั้นแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ

…………………………………….