ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1060 ทุ่มหินใส่เท้าตัวเอง + ตอนที่ 1061 ผู้ชำนาญในการยั่วยวน

ตอนที่ 1060 ทุ่มหินใส่เท้าตัวเอง

เหมยเหมยเห็นว่าหานป๋อหย่วนฉุดมืออู่เยวี่ยวิ่งเข้าไปในป่าลึกก็รู้ทันทีว่าเจ้าหมอนี่คิดอะไรอยู่ แน่นอนว่าเธอไม่เป็นห่วงความบริสุทธิ์ของอู่เยวี่ย ต่อให้อู่เยวี่ยถูกรุมโทรมต่อหน้าเธอ เธอก็จะไม่แม้แต่จะกะพริบตาเลย

“เราไปดูเรื่องสนุกๆ กัน!”

เหมยเหมยกดเสียงลงด้วยความตื่นเต้น อีกไม่นานก็จะมีหนังสดให้ดูแล้ว ดีใจจัง!

เธอให้เหยียนหมิงซุ่นเอากล้องถ่ายรูปออกจากกระเป๋า โอกาสที่ดีขนาดนี้ยังไงก็ต้องถ่ายรูป ‘ทิวทัศน์’ กลับไปหลายๆ ใบสิ มีจุดอ่อนของศัตรูในมือยิ่งมากยิ่งดีนี่นา!

โชคดีที่วันนี้เธอเอากล้องโพลารอยด์มา โชคดีจริงๆ นะ!

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย  ทำไมเขาดูไม่ออกเลยว่าเจ้าหญิงตัวน้อยของตนเป็นสาวหื่นด้วย ดูความตื่นเต้นนี้สิ น้ำลายจะไหลแล้วนั่น!

“เดี๋ยวถ้ามีฉากที่ไม่เหมาะสำหรับเด็ก เธอห้ามดูนะ ต้องหลับตา” เหยียนหมิงซุ่นเตือนแฟนสาวตัวเล็กไว้ล่วงหน้า

เพียงแต่–

แฟนสาวตัวเล็กไม่ยอมทำตาม  แล้วสองมือเท้าสะเอวแล้วกลอกตาใส่ก่อนจะพูดเหมือนมีเหตุผล “ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว!”

“แต่เธอเพิ่งอายุสิบเจ็ดปี ยังไม่บรรลุนิติภาวะก็คือเด็ก ห้ามดู!” เหยียนหมิงซุ่นเข้มงวดอย่างมาก ฉากสกปรกแบบนั้นจะให้เจ้าหญิงน้อยของเขาดูได้อย่างไร แปดเปื้อนสายตา

เหมยเหมยทำปากอมลมอย่างนึกโกรธมองค้อนใครบางคนเป็นเชิงคัดค้าน เพียงแต่ใครบางคนใจแข็งไม่คิดจะใจอ่อนสักนิด ไม่มีท่าทีจะยอมอ่อนข้อให้แต่อย่างใด

เชอะ!

เห็นหน้าถมึงทึงของเหยียนหมิงซุ่น จู่ ๆ เหมยเหมยก็กลอกตา พอคิดบางอย่างได้ก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็วพร้อมจงใจกล่าวว่า “ไม่ดูก็ไม่ดู งั้นวันหลังพี่อย่าจูบฉันแล้วกัน กลางคืนก็อย่ามาหาฉันที่บ้าน ตอนนี้ฉันเป็นเด็ก ทำเรื่องผู้ใหญ่ไม่ได้…”

เหยียนหมิงซุ่นชะงักตาค้างไปชั่วขณะ…

ที่พูดมาไม่มีข้อบกพร่องตรงไหนเลย ถูกต้องกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว แต่ปัญหาคือ…เขาไม่มีทางยอมน่ะสิ!

เหมยเหมยส่งเสียงฮึมฮัมอย่างได้ใจ อย่าคิดว่าเธอไม่เคยอ่านตำรายุทธพิชัยสงครามมาก่อนเลยคิดว่าไม่รู้ความหมายของประโยคที่ว่าเอาหอกฝ่ายตรงข้ามแทงโล่ย้อนทำร้ายอีกฝ่าย อย่างน้อยเธอเป็นถึงนักเขียนเชียวนะ!

“พี่อยู่ห่างฉันหน่อยนะ รักษาะระยะห่างสามเมตร…ผู้ชายผู้หญิงแตะเนื้อต้องตัวกันไม่ได้ เราต้องทำตามขนบธรรมเนียม…”

เหมยเหมยได้คืบจะเอาศอก เดินนำหน้าไปหลายก้าวเพื่ออยู่ให้ห่างเหยียนหมิงซุ่นขณะที่ยังเชิดหน้าอยู่ ทำท่าเหมือนห้ามแตะเนื้อต้องตัวทำเอาเหยียนหมิงซุ่นทั้งโมโหทั้งขำ

ก็ได้ เขาประเมินความฉลาดของเจ้าหญิงน้อยต่ำไปเอง สำหรับความรู้ความฉลาดของแฟนสาวในความทรงจำเขายังหยุดอยู่ขั้นที่ช่วงน้ำเข้าน้ำออกในปีนั้นเสมอมา ไม่คิดว่าผ่านไปห้าปียายคนนี้จะเอาคืนเขาได้!

ไม่ใช่ยายหนูที่ร้องไห้โฮเพราะสอบได้แปดคะแนนคนนั้นอีกต่อไป!

เหยียนหมิงซุ่นแสดงท่าทางว่าปลื้มใจยิ่งนัก!

แต่ความรู้สึกที่เอาหินทุ่มใส่เท้าตัวเอง  มันไม่ค่อยดีเท่าไร!

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจอย่างปวดใจ เดินไปจูงมือเล็กๆ ของเด็กสาวไว้แน่น เหมยเหมยสะบัดหลายครั้งก็ไม่อาจหลุดพ้นเลยได้แต่ถลึงตาใส่แรงๆ ก่อนจะเอานิ้วโขกหลังศีรษะเขาไปหนึ่งที

บ่งบอกว่าตอนนี้เธอยังโกรธอยู่…

“ให้เธอดู โอเคหรือยัง?” เหยียนหมิงซุ่นจำต้องเป็นฝ่ายยอมก่อน พูดด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ

ช่วยไม่ได้ ถ้ายังไม่ยอมโบนัสช่วงกลางคืนของเขาก็จะหายไปด้วยน่ะสิ!

ปากเล็กที่เม้มแน่นของเหมยเหมยขยับน้อยๆ เกือบจะหลุดมาดแต่เธอยังทำท่าขรึมไว้ จะใจอ่อนเร็วขนาดนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอนาคตจะวางมาดภรรยาได้อย่างไร?

เพียงแต่–

เหยียนหมิงซุ่นแค่ถามขึ้นมาเสียงเบาว่า “หรือว่าเธอไม่อยากดูแล้ว?”

เหมยเหมยจะทนไหวได้อย่างไร ใบหน้านิ่งขรึมหลุดเก๊กทันทีแล้วยู่ปาก รีบดึงแขนเสื้อเหยียนหมิงซุ่น ใช้ดวงตาใสจ้องเขา “พี่เป็นคนบอกให้ฉันดูเองนะ ไม่ใช่ฉันเป็นคนขอดูนะ”

เธอเป็นสาวเรียบร้อย จะเป็นฝ่ายขอดูหนังสดได้อย่างไร!

เหยียนหมิงซุ่นกลั้นหัวเราะพยักหน้า “ใช่ ฉันขอให้เธอเป็นคนดูเอง ทีนี้พอใจหรือยัง?”

เหมยเหมยยิ้มร่าทันที รีบฉุดให้เหยียนหมิงซุ่นเดินไปข้างหน้าขณะที่ยังบ่นอุบอิบไปด้วย “เพราะพี่นั่นแหละ ดูสิคลาดสายตาเลย!”

เหยียนหมิงซุ่นกลอกตาอย่างระอา เป็นไปอย่างที่คิดเลยว่าอย่าใช้เหตุผลกับผู้หญิง

……………………….

 ตอนที่ 1061 ผู้ชำนาญในการยั่วยวน

มีเหยียนหมิงซุ่นอยู่ แน่นอนว่าไม่มีทางคลาดกับพวกหานป๋อหย่วนไปได้หรอก หาทั้งสองคนเจออย่างรวดเร็ว กำลังหาที่มุมลับตาคนเพื่อพูดคุยกัน!

เพียงแต่สองคนกลับอยู่ใกล้ชิดกันมาก  อู่เยวี่ยนั่งในอ้อมแขนของหานป๋อหยวนเรียบร้อยแล้ว และมือไม้ของหานป๋อหยวนก็วางไว้ตรงที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ฤดูใบไม้ผลิแต่บรรยากาศก็เหมือนฤดูนั้น

เหยียนหมิงซุ่นใช้ประสบการณ์ที่เปี่ยมล้นในการต่อสู้จากป่า สอดส่องหามุมสังเกตการณ์ที่ดีได้ ทั้งลับตาคนแถมยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เขาและเหมยเหมยซ่อนอยู่ในพุ่มไม้รับชมคนอื่นพลอดรักกันอย่างเพลิดเพลิน

เขาก้มหัวต่ำเหลือบไปมอง ดวงตาลุกวาวและไม่กระพริบตาของเหมยเหมยจ้องไปเบื้องหน้า จดจ่อตั้งใจยิ่งกว่าเข้าเรียนเสียอีก เห็นเช่นนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้

ร่างกายของเจ้าหญิงน้อยของเขาซื่อสัตย์กว่าปากน้อย ๆ ของเธอตลอด ถ้าหากไม่มีเขามองอยู่ สาวน้อยซื่อบื้อคนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องเสี่ยงมากมายขนาดไหนเลย!

“พวกเขากำลังพูดอะไรกันอ่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่นิดเดียว”

เหมยเหมยทำหูผึ่งฟังอยู่ตั้งนาน เห็นแค่เพียงปากของหานป๋อหย่วนและอู่เยวี่ยขมุบขมิบ แต่กลับไม่ได้ยินว่าพวกเขากำลังพูดอะไรอยู่ ก็เลยเงยหน้าขึ้นถามเหยียนหมิงซุ่น

แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นได้ยินอย่างชัดเจน เพียงแต่ว่าคำพูดพวกนั้นไหนเลยจะบอกต่อให้เหมยเหมยฟังได้กันล่ะ?

“ฉันก็ได้ยินไม่ชัด”

เหมยเหมยเคืองใจอยู่ไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะกระซิบ “ไม่ใช่พูดกันว่าทหารหน่วยรบพิเศษสามารถยิงอย่างแม่นยำได้ในระยะไกล สามารถเห็นได้ในตอนกลางคืน แถมยังสามารถได้ยินเสียงยุงได้แม้จะเลยระยะร้อยเมตรแล้ว? พี่ทำไมถึงไม่เคยฝึกแบบนี้ล่ะ!”

เหยียนหมิงซุ่นอดหัวเราะไม่ได้ เหมยเหมยไปได้ยินมาจากไหน คิดว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเสียอีก

แน่นอนว่าสิ่งพวกเนี่ยเขาทำได้หมด แต่นั่นเป็นเพราะเคยได้รับยาน้ำมาก่อน แถมยังฝึกฝนกำลังภายในอีก ทหารหน่วยรบพิเศษคนอื่น ๆ ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นหวาเซี่ยคงเป็นที่หนึ่งของโลกนานแล้วสิ!

ในช่วงที่ใจของเหมยเหมยคันยุบยิบจนจะทนไม่ไหวนั้น คุณชายฉิวพุ่งออกมาจากกระเป๋าเป้อย่างว่องไว กระโจนไปมา แล้วก็หายไปในป่าเขา

ภูเขาเฟิ่งหวงซานเป็นถิ่นฐานของมันตั้งแต่ยังเด็ก สถานที่คุ้นเคยมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว มันต้องหาเพื่อนเก่าเพื่อรำลึกอดีตหน่อย แต่ก่อนหน้านั้นต้องตอบสนองเติมเต็มความอยากรู้ของผู้เป็นนายก่อน!

ฉิวฉิวแฝงตัวอยู่บนต้นสนเหนือหัวของพวกเขาฟังอยู่ครู่หนึ่ง ฟังจนหัวใจหนูขอมันเต้นตึกตัก โธ่เอ้ย…การหยอกเย้าของคนแซ่หานนี่ช่างคล่องแคล่วมากจริงๆ ยอดเยี่ยมกว่านายผู้ชายเยอะเลย!

“……ตรงไหนของเธอที่ลื่นที่สุดรู้ไหม……รู้ไหมตรงไหนของเธอที่หวานที่สุด……ผลเชอรี่ของเธอยังไงล่ะ……ยังมีสวนดอกไม้ของเธออีก……”

อยู่ดี ๆ ฉิวฉิวก็วิ่งกลับมา พูดพึมพำไม่ได้ความอยู่ที่ข้างหูของเหมยเหมย เหมยเหมยได้ฟังก็รู้สึกแปลกๆ “อะไรคือสวนดอกไม้อะไรคือผลเชอรี่ ฉิวฉิวนายเสียสติไปแล้วหรือยังไง?”

มืออ้วนๆของมันตีลงมา ฉิวฉิวมองเจ้านายของตัวเองอย่างรังเกียจ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คำพูดนี้เป็นคำพูดที่ไอคนแซ่หานคนนี้พูด ดูสิคนอื่นยังรู้ว่าจะยั่วยวนผู้หญิงยังไง ให้ผู้ชายของเจ้านายเรียนรู้ไว้หน่อยเถอะ วัน ๆ รู้จักแต่จับมือกันใส ๆ ไม่มีอะไรใหม่ๆมาให้ตื่นเต้นเลย……”

ใบหน้าของเหมยเหมยแดงก่ำขึ้นมา ดึงหางของฉิวฉิวขึ้นมาด้วยทั้งอายปนโมโห ออกแรงโยนมันออกไป ฉิวฉิวหมุนกลางอากาศอย่างคล่องแคล่วยืนอยู่บนต้นไม้อย่างสบาย ๆ

“บลาๆๆ บาย!”

ไม่นานนัก คุณชายฉิวก็หายไปไม่เห็นเงา แถมยังพาน้องชายตัวน้อยอย่างฉาฉาไปด้วย

“กลับมาก่อนเถอะค่อยสั่งสอนกระรอกที่ทะลึ่งตึงตังอย่างนาย!”

เหมยเหมยโมโหพูดพึมพำเสียงเบา ใบหน้าร้อนฉ่า ฉิวฉิวสมควรตาย บอกให้มันอย่าแอบดูเธอกับเหยียนหมิงซุ่นแสดงความรักกัน เจ้าหมอนี่ก็ไม่ฟัง ทำเอาเธอโมโหจะตายแล้ว!

“ฉิวฉิวเป็นอะไรไป?” เหยียนหมิงซุ่นมองอย่างฉงน

“ไม่มีอะไร มันไปหาคนรักแล้ว”

เหมยเหมยตอบกลับไปมั่วๆ  ในเวลานี้หานป๋อหย่วนและอู่เยวี่ยกลิ้งจนรวมกันเป็นก้อนกลมๆ แล้ว เสื้อผ้าบนร่างกายแทบจะขาดออกจากกัน เหมยเหมยอารมณ์ดีคึกครื้น รีบโบกมือให้เหยียนหมิงซุ่นหยุดส่งเสียงดัง รบกวนการดูหนังโป๊ของเธอ

………………………………………….