ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1084 รังหนูรังงู + ตอนที่ 1085 ที่หนุนหลังฉันไม่เคยเป็นตระกูลจ้าว

ตอนที่ 1084 รังหนูรังงู

เจียงซินเหมยเห็นการกระทำของอู่เยวี่ยได้ชัดเต็มสองตาก็ตะเกียกตะกายจะออกไปแต่กลับถูกโอหยางซานซานกระทืบใส่อย่างแรงจนล้มลงที่พื้น

“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง!”

โอหยางซานซานกล่าวด้วยเสียงเย็นชา ความเกลียดชังที่มีต่อจ้าวเหมยของเธอไม่ได้น้อยไปกว่าอู่เยวี่ย แล้วจะยอมปล่อยให้เจียงซินเหมยไปขัดขวางอู่เยวี่ยได้อย่างไร!

เจียงซินเหมยร้องเสียงอื้ออึงจากลำคออยากจะเตือนเหมยเหมยที่ยืนอยู่ตรงทางเดินแต่เพราะปลายลิ้นเธอบาดเจ็บหนักเลยทำได้เพียงส่งเสียงร้องติด ๆ ขัด ๆ และไม่ดังพอจะให้เหมยเหมยได้ยิน จึงไม่รู้ทันอู่เยวี่ยที่ทำหน้าโหดเหี้ยมอยู่ด้านหลัง

ฉิวฉิวสังเกตเห็นอู่เยวี่ยแต่กลับถูกโอหยางสยงสกัดไว้ไม่สามารถปลีกตัวมา ได้แต่ส่งเสียงร้องเตือนเจ้านายไม่กี่ทีให้เหมยเหมยหันขวับกลับมาแต่ที่เขี่ยบุหรี่ในมืออู่เยวี่ยก็ฟาดลงมาเสียแล้ว

เธอสะดุ้งรีบเอนตัวไปด้านหลัง โชคดีที่ร่างกายเธอมีความยืนหยุ่นดี จึงโค้งตัวลงไประดับเก้าสิบองศาอย่างสมบูรณ์แบบ ที่เขี่ยบุหรี่ตามลงมาติด ๆ จนเห็นว่าใกล้จะฟาดใส่ศีรษะเธออยู่รอมร่อ

เหมยเหมยรีบสะบัดแส้อย่างแรงคิดจะฟาดที่เขี่ยบุหรี่ออกไป

พวกพี่เสือรีบวิ่งตามมา เพิ่งขึ้นมาถึงก็เห็นฉากสุดเสียวนี้พอดี ต่างตกใจจนวิญญาณแทบกระเจิง รีบเตะรองเท้าเหม็น ๆ บนเท้าออกไปก่อนจะวิ่งมาด้วยความเร็วแสง บนตัวมีกลิ่นเหงื่อในฤดูร้อนจาง ๆ ติดมาด้วย

“เคร้ง”

รองเท้าคู่เหม็นนั้นโดนที่เขี่ยบุหรี่ในมืออู่เยวี่ยพอดิบพอดี แรงกระทบอย่างหนักหน่วงทำให้ที่เขี่ยบุหรี่ลอยทแยงก่อนจะตกลงพื้นไม่ห่างจากตัวเหมยเหมยนัก เสียงใสดังสนั่นพร้อมกับแตกกระจายออกเป็นหลายชิ้น

เหมยเหมยไม่เคยเห็นพี่เสือมาก่อนแต่เธอเคยฟังเหยียนหมิงซุ่นพูดถึงหน้าตาพี่เสือ พอมองเห็นพี่เสือที่มาช่วยเธอไว้ทันเหมยเหมยก็พอจะเดาออก โล่งอกไปทีพลางทิ้งตัวนั่งลงพื้นอย่างสบายใจ

ทำเธอเหนื่อยแทบแย่!

พี่เสือถลาวิ่งเข้ามาหาถามด้วยความเป็นห่วง “คุณจ้าวไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”

“ไม่เป็นไร พวกนายเห็นเพื่อนฉันอยู่ที่ชั้นล่างมั้ย? เธอโดนวางยา” เหมยเหมยถามแต่พี่เสือกลับส่ายศีรษะ

เหมยเหมยใจหล่นวูบ บนทางเดินไม่มีเงาของเจียงซินเหมย ชั้นหนึ่งก็ไม่มีแล้วเธอไปไหนกัน?

พี่เสือพาคนมาด้วยราว ๆ เจ็ดแปดคนซึ่งแต่ละคนมีรูปร่างใหญ่บึกบึนอีกทั้งล้วนเป็นทหารเก่าที่เกษียณแล้วเลยมาทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงงานเหยียนหมิงซุ่น พี่เสือเป็นหัวหน้าทีมแต่ความจริงภารกิจหลักของพวกเขาก็คือปกป้องเหมยเหมย

พวกโอหยางสยงที่มีสภาพพ่ายแพ้อยู่แล้วจะยังเป็นคู่ต่อสู้ของพวกพี่เสือได้อย่างไรไหว ไม่ถึงห้านาทีพวกโอหยางสยงก็โดนควบคุมตัวไว้

อู่เยวี่ยเห็นท่าทางไม่ดีก็คิดจะหนี เหมยเหมยฟาดแส้ไปพันเท้าเธอ พอกระชากแรงหน่อยอู่เยวี่ยก็ล้มหน้าคะมำลงที่พื้นอย่างแรง

เหมยเหมยลุกยืนเดินไปตรงหน้าอู่เยวี่ย พอเห็นว่าเธอยังคิดที่จะลุกมาอีกก็ฟาดแส้ลงไปอีกอย่างไม่ปราณี

อู่เยวี่ยใส่ชุดกระโปรงสีขาว สีรอยเลือดยิ่งสร้างความสยองแก่คนพบเห็น อู่เยวี่ยเจ็บหนักอดส่งเสียงร้องไม่ได้พลางตะโกนให้หานป๋อหย่วนรีบมาช่วยเธอ!

เหมยเหมยที่ได้ยินชื่อหานป๋อหย่วนก็รู้สึกคุกรุ่นอย่างบอกไม่ถูก เรื่องวันนี้หานป๋อหย่วนต้องเป็นตัวต้นคิด เธอจะปล่อยไอ้สารเลวนี่ไปได้หรือ!

แค่นึกถึงถ้อยคำที่หานป๋อหย่วนกล่าวไว้รวมถึงสายตาน่าสะอิดสะเอียนนั่นเหมยเหมยก็โกรธจนอยากจะฆ่าหานป๋อหย่วนกับโอหยางสยงไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้ต้องตามหาเจียงซินเหมยให้เจอก่อน

ไม่นานเหมยเหมยก็นึกถึงอู่เยวี่ย นางแพศยาคนนี้ต้องจู่โจมเจียงซินเหมยแน่!

ในห้องมีเสียงครางฮือแว่วมาแม้เหมยเหมยจะได้ยินไม่ค่อยชัดนักแต่พวกพี่เสือที่เคยผ่านการฝึกอย่างเป็นระบบมาก่อน เพียงครู่เดียวก็ตามหาห้องที่โอหยางซานซานอยู่เจอ และพบว่าเจียงซินเหมยนอนอยู่บนพื้นนั่นเอง!

“ฮือฮือ…”

เจียงซินเหมยเห็นเหมยเหมยเลยอดครางไม่ได้ปล่อยให้น้ำตาไหลริน เพื่อนไม่เป็นไรก็พอ ไม่อย่างนั้นเธอต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่

เหมยเหมยกลับไม่รู้สึกตกใจเมื่อเห็นโอหยางซานซาน รังงูรังหนู อู่เยวี่ยกับหานป๋อหย่วนอยู่กันครบ ถ้าจะเพิ่มโอหยางซานซานอีกสักคนก็ไม่แปลก

“เห็นทีวันนี้คนชั้นต่ำมากระจุกตัวกันอยู่เป็นรังเลยนะ!” เหมยเหมยกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะอย่างเย็นยะเยือก

………………………..

 ตอนที่ 1085 ที่หนุนหลังฉันไม่เคยเป็นตระกูลจ้าว

โอหยางซานซานลุกพรวดด้วยความโกรธแล้วตวาดเสียงใส่ “จ้าวเหมยเธอพูดจาให้ดีหน่อย!”

“ให้ดี? โอหยางซานซานคนที่สกปรกยิ่งกว่านางแพศยาอย่างเธอยังมีหน้ามาบอกให้พูดดี ๆ ? ถุย เธอไม่คู่ควร!”

เหมยเหมยมองโอหยางซานซานด้วยสายตาเหยียดหยาม มั่นใจแล้วว่าเรื่องวันนี้ต้องเป็นไอ้คนชั้นต่ำสามคนอย่างหานป๋อหย่วน โอหยางซานซานแล้วก็อู่เยวี่ยรวมหัวกัน

จะว่าไปความจริงก็ดูจะกล่าวหาโอหยางซานซานเกินไปหน่อย เธอไม่ได้รวมหัวด้วยแต่เธอกลับไม่ได้ห้าม แค่นั่งดูเรื่องสนุก ๆ อยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบหรือบางทีก็พายเรือไปตามน้ำ แบบนี้ก็ไม่นับว่ากล่าวหาเธอเกินไป

“จ้าวเหมยเธอยังกล้ามาทำตัวเหิมเกริมต่อหน้าฉัน? เหอะ ตระกูลจ้าวของพวกเธอใกล้จบเห่แล้ว เธอเอาความมั่นใจมาจากไหน!”

โอหยางซานซานสลัดคราบยำเกรงในอดีตเชิดหน้ามองเหมยเหมยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเช่นเดียวกัน แถมจะดูสมใจมากอีกด้วย

“โอหยางซานซานเธอนี่มันโง่จริง ๆ ฉันไม่เคยพึ่งพาตระกูลจ้าวอยู่แล้ว ทำไมจนตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจอีก หัวสมองหมูหรือไงเธอน่ะ!”

เหมยเหมยฟาดแส้ไปอีกที คนที่คอยหนุนหลังเธออยู่คือเหยียนหมิงซุ่นกับจ้าวอิงหัวต่างหาก

ยามตระกูลจ้าวรุ่งเรืองก็ไม่อาจให้เกียรติยศแก่เธอได้มากมายนัก พอตระกูลจ้าวพลาดเลยไม่ส่งผลกระทบต่อเธอมากจนเกินไป เธอไม่สนใจจริง ๆ แต่เจ้าโง่พวกนี้ดันคิดว่าเธอสนใจ

โอหยางซานซานอ่อนแอกว่าอู่เยวี่ยมากโข แค่แส้ครั้งเดียวก็ทำเอาเธอเจ็บเจียนตาย น้ำตาไหลพราก

“จ้าวเหมยเธออย่ามาทำปากแข็งไปหน่อยเลย ตระกูลจ้าวจบเห่แล้วฉันจะรอดูว่าเธอจะทำตัวจองหองยังไงอีก!” โอหยางซานซานตะโกนพูด ไม่คิดจะเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยเลยสักนิด

เป็นถึงหลานสาวของตระกูลจ้าว ถ้าคนหนุนหลังไม่ใช่ตระกูลจ้าวแล้วจะเป็นใครได้?

คงไม่มีทางเป็นเฮ่อเหลียนเช่อหรอกนะ!

โอหยางซานซานเอาความมั่นใจจากไหนไม่รู้พุ่งตัวไปหาเหมยเหมยคิดจะสั่งสอนเธอด้วยตัวเอง เป็นการเอาคืนกับสิ่งที่ตัวเองโดนมาในอดีตทั้งหมด

พี่เสือกำลังจะขวางแต่โดนเหมยเหมยห้ามไว้ “ฉันจะสั่งสอนเธอเอง!”

พูดจบเธอก็ฟาดแส้ลงไปอีกที ทำให้โอหยางซานซานร้องออกมาด้วยความเจ็บ เสื้อผ้าบนตัวฉีกขาด เธอถลึงตาจ้องเหมยเหมยด้วยความแค้น ตวาดกล่าวด้วยความโกรธ “จ้าวเหมยนี่เธอกล้าตีฉัน?”

“ทำไมฉันถึงจะไม่กล้าตีเธอ น่าขำ เอาอีกสักรอบแล้วกัน!”

แส้ถูกฟาดลงไปอีกที ทำให้โอหยางซานซานกลิ้งเกลือกบนพื้นไปมาด้วยความเจ็บ ส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดหมดสิ้นซึ่งไฟโทสะในเมื่อครู่นี้

“เมื่อกี้เธอเป็นคนสาดน้ำใช่มั้ย? พูดมา!”

เหมยเหมยเหยียบเท้าลงบนหลังมือโอหยางซานซานพลางก้มมองเธอจากที่สูงกว่า เมื่อกี้น้ำถูกสาดออกมาจากห้องนี้ไม่ผิดแน่ ๆ เหอะ มีโอหยางซานซานกับอู่เยวี่ยอยู่ น้ำแก้วนั้นเป็นความจงใจร้อยเปอร์เซ็นต์

เจ้าพวกชั้นต่ำ!

“ไม่ใช่ฉัน…อู่เยวี่ย…หล่อนเป็นคนสาดเอง…”

โอหยางซานซานโดนเหยียบมือจนร้องเสียงหลง เหงื่อผุดตรงหน้าผากไหลกลิ้งลงมาราวกับเมล็ดถั่วเหลือง เธอจะทนได้อย่างไรไหว แค่ครู่เดียวก็เปิดโปงอู่เยวี่ยจนหมดเสียแล้ว

เหมยเหมยหันไปยังอู่เยวี่ยที่ถูกพี่เสือคุมตัวไว้อย่างเย็นชาแวบหนึ่ง สาดน้ำก่อนเป็นอันดับแรกค่อยเอาที่เขี่ยบุหรี่ลอบจู่โจมเธอ ใจเหี้ยมใจอำมหิตเหมือนชาติก่อนไม่มีผิด

เธอให้พี่เสือส่งคนพาเจียงซินเหมยไปโรงพยาบาลก่อนค่อยพาพวกโอหยางสยงมาในห้องทั้งหมด เริ่มทำการสอบสวนหลังล็อกประตูห้องเสร็จสรรพ

“เรื่องคืนนี้ใครเป็นต้นคิด?”

เหมยเหมยทำหน้าเย็นชาโดยมีแส้อยู่ในมือ ใครที่คิดจะลังเลเพียงนิดก็โดนแส้ฟาดทันทีอย่างไม่ยั้งมือ คนพวกนี้ล้วนเป็นคุณชายที่ถูกเลี้ยงตามใจมาอย่างดี เคยเจอความลำบากแบบนี้เสียที่ไหนกัน แต่ละคนร้องไห้โฮหาพ่อหาแม่กันสนั่น

“คุณหนูไม่ต้องลงมือเอง คุณหนูแค่คอยดูอยู่ข้าง ๆ ให้ผมถามเอง!” พี่เสือเห็นแล้วรู้สึกขบขันเลยเอาแส้มาจากเหมยเหมย แค่สะบัดเบา ๆ ผู้ชายคนข้าง ๆ ก็ตาเหลือกสลบเหมือดไปทันที

คนอื่นเห็นแล้วก็ตกใจฉี่แทบราด พระเจ้า ผู้ชายคนนี้มือหนักกว่าจ้าวเหมยเยอะเลย จะกล้าไม่สารภาพได้อย่างไรอีกก่อนที่จะร้องขอชีวิตกันถ้วนหน้า

“ไม่เกี่ยวกับพวกเรา เป็นความคิดของหานป๋อหย่วนหมดเลย หานป๋อหย่วนบอกว่าได้สินค้าสดใหม่มาให้เราลองชิมความสดดู พวกเราไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเป็นคุณจ้าว…”

……………………….