ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1098 ต่ำต้อยเท่าเศษฝุ่น + ตอนที่ 1099 โน้มน้าวสำเร็จ

ตอนที่ 1098 ต่ำต้อยเท่าเศษฝุ่น

ห้องพักผู้ป่วยของอู่เยวี่ยเป็นห้องเดี่ยว แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะอู่เจิ้งซือใจกว้างแต่เขากลัวขายหน้า

คืนนั้นอู่เจิ้งเต้าไปรับอู่เยวี่ยกลับมาจากสถานีตำรวจ อู่เจิ้งเต้าจำต้องส่งเธอเข้าโรงพยาบาลเพราะอู่เยวี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัส

อีกวันอู่เจิ้งซือก็กลับมาแล้ว เขาได้ยินพี่ชายคนโตพูดถึงเรื่องนี้ก็โกรธอย่างมากแต่ก็ปัดความรับผิดชอบไม่ได้เลยจัดอู่เยวี่ยให้อยู่ในห้องพักผู้ป่วยส่วนตัว แล้วค่อยหาทางปิดข่าววันนั้นเพื่อรักษาไว้ซึ่งชื่อเสียงของเขาให้ได้มากที่สุด

อู่เจิ้งซือจ่ายค่ารักษาไปแล้วและยังจ้างพยาบาลไว้อีกด้วย เหอปี้อวิ๋นไม่รู้เรื่องนี้ อู่เยวี่ยไม่ให้อู่เจิ้งซือบอกเหอปี้อวิ๋น

เธอคิดได้ว่าต่อให้เหอปี้อวิ๋นรู้เรื่องนี้นอกจากเขาจะไม่ช่วยอะไรเธอได้กลับจะยิ่งสร้างความเดือดร้อนยิ่งกว่านี้

ตอนนี้เธอต่ำต้อยราวกับเศษฝุ่น หากไม่หาทางลุกขึ้นยืน แบบนั้นเธอจะต้องถูกผู้อื่นเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้ากระทั่งหายไป

อู่เจิ้งซือเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอ แล้วก็หานป๋อหย่วน!

เธอต้องคว้าฟางช่วยชีวิตสองเส้นนี้ไว้ให้แน่น ไม่ว่าจะด้วยหนทางใดก็ตาม!

เธอจะแก้แค้น เธอต้องแก้แค้น เธอจะเอาคืนความเจ็บและความทุกข์ที่ตัวเองได้รับ…เป็นร้อยเท่า!

ประตูถูกผลักเข้ามาจากข้างนอก เป็นอู่เจิ้งซือเอง เขาถือถุงเดินเข้ามา พอเห็นอู่เยวี่ยนัยน์ตาฉายแววรังเกียจวูบหนึ่ง

“รีบกินข้าวซะ” อู่เจิ้งซือพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องน่าอายของอู่เยวี่ยอู่เจิ้งซือไม่ได้ให้หร่วนเป่าฮุ่ยรู้เรื่องนี้ เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง

อู่เยวี่ยรับถุงมาพบว่าข้างในเป็นกับข้าวมื้อเย็น ไม่ใช่ฝีมืออู่เจิ้งซืออยู่แล้วแต่เป็นข้าวที่เขาซื้อมาจากร้านอาหาร ความจริงรสชาติไม่ได้แย่ อย่างน้อยก็อร่อยกว่าที่เหอปี้อวิ๋นทำอยู่มากโข

“ขอบคุณค่ะพ่อ!” อู่เยวี่ยกล่าวขอบคุณเสียงเบา

อู่เจิ้งซือไม่ปรายตามองเธอด้วยซ้ำพลางปลดเนคไทให้คลายลงน้อย ๆ เปิดหน้าต่างออกอย่างไม่สบอารมณ์

ลูกสาวอย่างอู่เยวี่ยเป็นของไร้ประโยชน์  ไม่มีประโยชน์อะไรต่อเขาแม้แต่น้อย มีเพียงจะสร้างปัญหาให้เขาแล้วก็ความอับอาย

รออู่เยวี่ยออกจากโรงพยาบาลก็ให้เธอแต่งงานซะ!

แต่งไปให้ไกลไม่ต้องกลับมาเมืองจินอีกตลอดไป เขาไม่อยากขายหน้าอีกแล้ว!

อู่เยวี่ยทานข้าวคำเล็กคำน้อยไปเรื่อยๆ ทั้งคอยสังเกตสีหน้าอู่เจิ้งซือไปด้วย น่าแปลกที่สีหน้าไม่พอใจของอู่เจิ้งซือทำให้ใจของอู่เยวี่ยดิ่งสู่ก้นเหว

เธอฝืนตัวเองให้ทานข้าวจนหมดไปครึ่งถ้วย ชิงเอ่ยก่อนที่อู่เจิ้งซือจะกล่าว “พ่อคะ หนูมีเรื่องหนึ่งจะบอกพ่อ”

“เรื่องอะไร?” อู่เจิ้งซือทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“พ่อคะ หนูมีแฟนแล้ว เป็นหลานชายคนโตของตระกูลหานที่กรุงปักกิ่ง ชื่อหานป๋อหย่วน” อู่เยวี่ยค่อย ๆ พูด พอเห็นสายตาฉายแววตกใจแวบหนึ่งของอู่เจิ้งซือก็เริ่มมีความมั่นใจกลับคืนมาเล็กน้อย

ไม่ต่างจากที่เธอคาดไว้ อู่เจิ้งซือเคยได้ยินตระกูลหานมาก่อน

ขอแค่เคยได้ยินก็ง่ายล่ะ กลัวก็แต่อู่เจิ้งซือไม่รู้ว่าตระกูลหานเป็นเทพอะไรมาจากไหน

“ตระกูลหานที่เกี่ยวดองกับตระกูลจ้าว? เธอไม่ได้เข้าใจผิดมาใช่มั้ย?” อู่เจิ้งซือย้อนถาม

“ไม่ค่ะ ตระกูลหานอันนั้นเลย หานป๋อหย่วนเคยบอกว่าจะขอหนูแต่งงาน” อู่เยวี่ยพูดโกหกด้วยท่าทางมั่นใจ

อู่เจิ้งซือหัวเราะอย่างเย้ยหยันไม่ได้คิดจะเชื่อในคำพูดของเธอเลยสักนิด อู่เยวี่ยรีบกล่าว “พ่อคะ เป็นเรื่องจริงนะ หนูกับหานป๋อหย่วนได้สัญญากันไว้แล้ว หลานสาวของตระกูลโอหยาง โอหยางซานซานเป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกัน”

แน่นอนว่าอู่เจิ้งซือเคยได้ยินตระกูลโอหยางมาก่อน ตอนนี้กำลังได้ดิบได้ดีมีหน้ามีตายิ่งกว่าตระกูลจ้าวเสียด้วยซ้ำ เหมือนว่าตระกูลโอหยางมีลูกชายคนหนึ่งอยู่ที่เมืองจินจริงๆ หรือว่าที่อู่เยวี่ยพูดเป็นความจริง?

เพียงแต่อู่เจิ้งซือก็ไม่ได้สนใจมากนัก ต่อให้อู่เยวี่ยกับหานป๋อหย่วนได้สัญญากันไว้ก่อนหน้าแต่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้กับอู่เยวี่ย หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงไม่อยากรับภรรยาแบบนี้ไว้ แล้วอย่างตระกูลหานคงไม่ต้องเอ่ยถึง

…………………….

 ตอนที่ 1099 โน้มน้าวสำเร็จ

อู่เยวี่ยรู้ดีว่าอู่เจิ้งซือคิดอะไรอยู่ เธอกัดฟันอย่างแค้นใจแต่ไม่แสดงออกทางสีหน้าแถมยังแสร้งทำท่าทางน่าสงสาร

ขอแค่ก้าวข้ามอุปสรรคตรงหน้านี้ไปได้ อนาคตเธอจะต้องทำให้อู่เจิ้งซือชื่นชมต่อเธอ

“พ่อคะ ที่หนูพูดคือความจริงนะคะ คืนนั้นเป็นวันเกิดของหานป๋อหย่วนเราเลยเล่นบ้าคลั่งกันไปหน่อย เพื่อนคนหนึ่งของหานป๋อหย่วนไปหายาบางอย่างจากข้างนอกมาให้เราทุกคนกิน แต่ไม่คิดว่า…”

อู่เยวี่ยหยุดชะงักพลางไล่เรียงประโยคอยู่ในหัว เธอต้องคิดข้ออ้างอันหนึ่งที่ทำให้อู่เจิ้งซือเชื่อ

จัดการอู่เจิ้งซือให้ได้ก่อน ทางหานป๋อหย่วนเธอย่อมมีวิธีอยู่แล้ว อู่เยวี่ยทำหน้าเคอะเขินแล้วพูดต่อ “ยาอันนั้นฤทธิ์แรงไปหน่อยเลยเกิดอุบัติเหตุนิด ๆ หน่อย ๆ แต่คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ หานป๋อหย่วนบอกว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไปในสังคมพวกเขา บอกให้หนูไม่ต้องคิดมาก แล้วยังบอกว่าเขาชอบเด็กผู้หญิงที่ไม่ถือตัวอย่างหนู…”

อู่เยวี่ยทนความอับอายพูดให้จบแล้วก้มหน้าลง ลอบสังเกตสีหน้าของอู่เจิ้งซือ

เธอกำลังพนัน พนันความโลภของอู่เจิ้งซือที่มีต่ออำนาจชื่อเสียงเงินทอง

พนันว่าอู่เจิ้งซือไม่ได้รับรู้ความจริงในคืนวันนั้น

ในเมื่อจ้าวเหมยเตรียมการมาอย่างดีเช่นนั้นต้องกวาดเช็ดร่องรอยหลักฐานทุกอย่างให้สะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่มีทางให้คนรู้ว่าบุตรสาวผู้ปกครองแห่งเมืองจินจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ฉะนั้นขอแค่อู่เจิ้งซือเชื่อก็พอ เช่นนี้เธอจะได้ใช้ประโยชน์จากอู่เจิ้งซือได้

อู่เจิ้งซือเชยตามองอู่เยวี่ย เริ่มมองลูกสาวที่เขาเตรียมสลัดทิ้งคนนี้ใหม่

ใช่ว่าเขาจะไม่เคยฟังเรื่องราวแสนวุ่นวายของแวดวงนั้นมาก่อน ยิ่งสูงยิ่งวุ่นวายและยิ่งสกปรกโสมม

ปาร์ตี้เซ็กส์เอย แล้วก็เรื่องต่ำทรามอย่างสลับไปมีอะไรกับภรรยาคนอื่น…ล้วนไม่ใช่เรื่องน่าแปลกในสังคมนั้น

ยามเขาได้ฟังครั้งแรกก็รู้สึกน่าอัศจรรย์ใจ พอฟังมากไปกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว บางทีนี่อาจเป็นวิธีการใช้ชีวิตของคนมีเงินก็ได้!

บางทีมนุษย์เราเมื่อมาถึงจุดอิ่มตัวของความต้องการที่มีต่อวัตถุและอารมณ์ก็จะเป็นแบบนั้น วิธีเล่นพวกนี้ถูกถ่ายทอดมาจากฝั่งตะวันตกทั้งนั้น

เพียงแต่ตอนนี้ลูกสาวของเขากลายเป็นตัวละครหลัก อู่เจิ้งซือก็ยังรับไม่ค่อยได้แต่สมแล้วที่เขาเป็นถึงผู้ดีจอมปลอม ไม่นานก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอีกแบบหนึ่ง

“เธอเคยเจอพ่อแม่หานแล้วหรือยัง?” อู่เจิ้งซือถามด้วยความเป็นห่วง

อู่เยวี่ยแอบดีใจ พูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ยังค่ะ ป่อหย่วนบอกว่าอยากเจอพ่อก่อน”

“ได้สิ ช่วงนี้ฉันอยู่เมืองจิน มาเจอฉันได้เสมอ” อู่เจิ้งซือมองอู่เยวี่ยด้วยใบหน้าอ่อนโยน ดวงตาฉายแววโอบอ้อมอารีที่ห่างหายไปนาน

หากอู่เยวี่ยพูดความจริงถ้าอย่างนั้นลูกสาวคนนี้ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง แม้ตระกูลหานยังไม่ใช่ตระกูลแถวหน้า แต่สำหรับเขาแล้วกลับมีความเป็นอยู่ที่เอื้อมไม่ถึง

แล้วถ้าอู่เยวี่ยได้แต่งเข้าบ้านตระกูลหานจริงๆ กลายเป็นหลานสะใภ้คนโตของตระกูลหานเขาก็ได้ผูกญาติกับตระกูลหาน เท่ากับได้ก้าวเข้าสู่สังคมนั้น ไม่แน่อาจมีโอกาสได้รู้จักคนใหญ่คนโตมากกว่านี้!

ตอนนี้เขาไม่ขาดเงิน ขาดแค่อำนาจกับตำแหน่ง!

เชื่อว่าวิธีการและความฉลาดของเขา ขอแค่ได้แตะขอบสังคมนั้นจะยิ่งใหญ่กว่าจ้าวอิงหัวร้อยเท่า!

กิเลสเริ่มผุดขึ้นในใจอู่เจิ้งซือ ความมั่นใจเต็มร้อย หากจ้าวอิงหัวไม่ได้มีพ่อที่ดี แค่ความสามารถของเขาจะมาอยู่ในตำแหน่งผู้ปกครองเมืองจินได้อย่างไร?

เหอะ!

รอเมื่อไรที่เขาปีนป่ายถึงจุดสูงสุดจะให้จ้าวอิงหัวคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าเขา ให้เหยียนซินหย่าดูให้ดีว่าเธอพลาดอะไรไปบ้าง!

“พ่อคะ หนูไปอยู่กับพ่อได้มั้ย?” อู่เยวี่ยถามหยั่งเชิง

อู่เจิ้งซือมุ่นคิ้ว ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าที่อู่เยวี่ยพูดใช่ความจริงหรือเปล่า เขาไม่อยากเอาตัวปัญหากลับไปด้วยหรอกนะ

“ไม่ต้องรีบ เธอกลับไปอยู่กับแม่เธอก่อน รอผ่านช่วงนี้ไปก่อนค่อยว่ากันอีกที”

อู่เยวี่ยหลุบตาลง คำตอบของอู่เจิ้งซือเป็นไปตามที่เธอคาดไว้ แผนของเธอถึงเวลาเริ่มแล้ว!

……………………..