ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1100 ใจอ่อนเยี่ยงสตรี + ตอนที่ 1101 ทดสอบ

ตอนที่ 1100 ใจอ่อนเยี่ยงสตรี

เรื่องที่เกิดขึ้นในคลับสโมสรไห่เยี่ยนคืนนั้นเหมยเหมยไม่ได้ปิดบังจ้าวอิงหัว เธอไม่ได้บอกให้เหยียนซินหย่ารู้เพราะไม่อยากให้แปดเปื้อนหูของเหยียนซินหย่า

จ้าวอิงหัวสั่งปิดข่าวคืนนั้นทำให้มีคนในเมืองจินเพียงน้อยนิดที่ทราบเรื่องนี้ ส่วนเหล่าคุณชายกลุ่มนั้นย่อมมีพ่อของตัวเองคอยสั่งสอนอีกที

ส่วนโอหยางสยงที่เสียตาไปหนึ่งข้างไม่มีทางยอมอยู่แล้ว ลูกตาของเขาถูกเศษแก้วทิ่มแทงเป็นรูพรุน ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านดวงตาที่เก่งที่สุดในโลกก็ไม่อาจใส่กลับคืนให้เขาได้

เสียเปรียบขนาดนี้โอหยางสยงแค้นใจจนแทบอยากจะฆ่าจ้าวเหมยให้แหลกสลาย ต้องให้โดนคร่อมอยู่ใต้ร่างคนนับพันถึงจะระบายความแค้นนี้ได้

เพียงแต่โอหยางสยงยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรตระกูลโอหยางที่กรุงปักกิ่งก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เกิดความโกลาหลขึ้นชั่วขณะ

ที่แท้ก็เกิดเรื่องกับโอหยางปิน ตอนที่เจ้าหมอนี่ออกไปหาความสุขใส่ตัวถูกคนกัดอวัยวะเพศจนขาด นับว่ายังโชคดีที่ของยังอยู่พร้อมหนังหุ้มหนึ่งชั้น

ทว่าการแพทย์ในยุคนี้ไม่ได้ทันสมัยขนาดนั้น ได้ข่าวว่าต่อให้เชื่อมติด ประสิทธิภาพการใช้งานก็ลดลงฮวบ ส่วนรายละเอียดที่ว่าลดลงแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้เลย

โอหยางปินเป็นหลานชายคนโตที่ตระกูลโอหยางเห็นว่าเป็นผู้สืบทอดตระกูลต่อ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้โอหยางสยงจำต้องละมือทุกอย่างก่อนจะเร่งเท้ากลับกรุงปักกิ่ง

สองพี่น้องนี้จริงๆ เลย…คนหนึ่งไม่มีเจ้าโลก อีกคนไม่มีดวงตา…พี่ชายน้องชายถูกคู่จริงๆ!

เฮ่อเหลียนชิงอุ้มแมวส้มตัวอ้วนอยู่พลางลูบไล้เบาๆ ด้วยสีหน้าอ่อนโยนและเมตตา

แมวส้มตัวนี้เหยียนหมิงซุ่นเป็นคนนำมาให้เขา ขณะที่เพิ่งมาถึงสวนฟาร์มมีขนาดตัวเล็กใส่กระเป๋าเสื้อได้ แต่ไม่พ้นครึ่งปีก็ถูกเฮ่อเหลียนชิงป้อนจนกลายเป็นลูกบอลกลม ชื่อหวงฉิวเอ๋อร์ นับว่าเป็นน้องเล็กของฉิวฉิว

เฮ่อเหลียนชิงสีหน้าดูดีขึ้นมาก บนแก้มมีเนื้อเพิ่มขึ้นไม่น้อยไม่ได้ดูหมดอาลัยตายอยากเหมือนเมื่อก่อน

“ตอนนี้โอหยางปินเป็นยังไงบ้าง?” เฮ่อเหลียนชิงถาม เสียงไม่ได้เปลี่ยนไปยังคงแสลงหูเหมือนเดิม

เสี่ยวเมิ่งตอบกลับอย่างนอบน้อม “ไม่ค่อยดี เชื่อมน่ะเชื่อมกลับไปแล้ว แต่ต่อจากนี้คงฉี่ได้อย่างเดียวแล้วล่ะครับ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…เยี่ยมไปเลย…ฮ่าฮ่า ความสวยงามของมันจะมีประโยชน์อะไร”

เฮ่อเหลียนชิงมีความสุขอย่างน่าแปลก ชอบที่จะได้ยินว่าเจ้าโลกของคนอื่นมีปัญหาที่สุดเลย!

ผู้ชายทั้งโลกไม่ต้องมีเจ้าโลกต่างหากถึงจะดี!

“จัดการยังไง? จะให้นายใหญ่รู้ไม่ได้ วุ่นวาย!” เฮ่อเหลียนชิงถามอีก

เสี่ยวเมิ่งพูดยิ้มๆ “หมิงซุ่นเป็นคนจัดการท่านยังไม่ไว้วางใจอีกเหรอ?”

“เหอะ…”

เฮ่อเหลียนชิงลูบหัวฉิวเอ๋อร์ไปมาพลางหยิบปลาตากแห้งโต๊ะข้างๆ ป้อนให้เจ้าแมว

“เมี๊ยว!”

เจ้าแมวสีส้มขานเรียกทีหนึ่งแล้วถูหน้าไปมากับเฮ่อเหลียนชิงแล้วค่อยๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย

เฮ่อเหลียนชิงยิ้มอย่างพึงพอใจ ต้องการความรู้สึกที่ป้อนสำเร็จแบบนี้ไงล่ะ

“ตาของโอหยางสยงโดนเจ้าก้อนขาวข่วนเหรอ?” เฮ่อเหลียนชิงถามด้วยความสนใจ

“ครับ โอหยางสยงกับหลานชายตระกูลหานคิดจะเล่นงานคุณจ้าวแต่กลับถูกคุณจ้าวตลบหลังกลับ” เสี่ยวเมิ่งตอบ

เฮ่อเหลียนชิงแค่นเสียงหัวเราะเยาะ ดวงตาฉายแววชื่นชมที่แม้แต่ตัวเขายังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

“ใจอ่อนตามประสาผู้หญิง ข่วนให้ตาบอดไปข้างเดียวจะมีประโยชน์อะไร? ต้องทำลายทั้งสองข้างสิ แล้วค่อยจัดการเจ้าโลกไม่ให้สืบทอดลูกหลานได้อีก…”

เฮ่อเหลียนชิงยังคงไม่พอใจต่อเหมยเหมยเหมือนเดิม อย่างไรเสียเหมยเหมยทำอะไรก็ผิดไปหมด เขาต้องหาเรื่องตำหนิอยู่เรื่อย

เสี่ยวเมิ่งรีบกล่าว “ที่สืบสกุลของหลานชายของตระกูลหานโดนคุณจ้าวทำลายไปแล้ว คิดว่าน่าจะฉี่ได้อย่างเดียว”

เฮ่อเหลียนชิงยิ้มอย่างพอใจ นี่สิถึงจะเข้าท่า!

ไม่ว่าใครที่ไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้สวะนั่นก็เป็นสวะกันทั้งหมด ควรจัดการผู้ชายให้ไม่ต้องมีที่สืบสกุลต่อ ผู้หญิงก็จับไปขายตามซ่องให้หมด

เหอะ เขาไม่ใช่คนใจอ่อนอะไรหรอกนะ!

……………………

ตอนที่ 1101 ทดสอบ

 เสี่ยวเหมิงติดตามเฮ่อเหลียนชิงมาสิบกว่าปี เป็นธรรมดาที่จะเข้าใจถึงอาการป่วยทางใจของนายท่าน เมื่อเห็นว่าเขาอารมณ์ดีไม่น้อย จึงถือจังหวะเอ่ยพูด “นายท่าน จ้าวอิงสยงสองสามีภรรยาจะยกเหมยเหมยให้แต่งงานกับมารผจญนั่น”

เฮ่อเหลียนชิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่งอย่างประหลาดใจ พร้อมเอ่ยถาม “ไอ้มารผจญนั่นไม่ใช่ว่าชื่นชอบคนที่ชื่อเหมยซูหานที่เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ? เบื่อแล้ว?”

“เปล่าครับ มารผจญนั่นถือว่ารักเหมยซูหานจริง ตอนนี้ความรักของทั้งคู่ยังเร่าร้อนกันอยู่เลย เพียงแต่จ้าวอิงสยงคู่สามีภรรยายังไม่ทราบเรื่องนี้ ทั้งยังคิดว่ามารผจญนั่นยังมีรสนิยมเหมือนกับแต่ก่อน” เสี่ยวเหมิงอธิบาย

เฮ่อเหลียนชิงแสดงออกอย่างไม่พอใจ “คิดว่าตนเองฉลาด แท้จริงโง่เขลาอย่างที่สุด นางเด็กบ้านั่นรู้เรื่องนี้ไหม?”

“รู้ครับ หมิงซุ่นเองก็รู้ เขาอยากจะสั่งสอนจ้าวอิงสยงสักเล็กน้อย” เสี่ยวเหมิงพูดออกไปถึงจุดประสงค์ของเหยียนหมิงซุ่น

เฮ่อเหลียนชิงนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอ่ย “ตอนนี้ยังไม่ต้องลงมือ ให้นางเด็กนั่นรับมือด้วยตัวเองก่อน”

เสี่ยวเหมิงชะงัก พลันเอ่ยว่า “หมิงซุ่นไม่มีทางยอมให้คุณหนูจ้าวจัดการรับมือกับปัญหานี้ด้วยตัวเองแน่”

เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยเป็นดั่งของรักของหวงและแก้วตาดวงใจ ไม่อย่างนั้นจะส่งคนไปทำลายถอนรากถอนโคนพวกลูกหลานของโอหยางปินได้อย่างไร

จ้าวอิงสยงสองสามีภรรยาวางแผนคิดทำร้ายจ้าวเหมย เหยียนหมิงซุ่นต้องรู้อยู่แล้ว จะทำเป็นนิ่งดูดายโดยไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยได้ยังไงเล่า?

เฮ่อเหลียนชิงชักสีหน้า พร้อมทั้งพูดตำหนิ “งั้นก็อย่าให้เขารู้ เขาคงไม่มีทางปกป้องนางเด็กบ้านั่นไปได้ตลอดชีวิตหรอก เอาตามนี้แล้วกันเรื่องนี้ให้นางเด็กบ้านั่นจัดการด้วยตัวเอง!”

เสี่ยวเหมิงมีท่าทีเปลี่ยนไป ไม่กล้าพูดเกลี้ยกล่อมอีก แต่ก็ยังคงเลียบๆ เคียงๆ เพื่อเอ่ยถาม “นายท่าน แล้วถ้าเกิดคุณหนูจ้าวรับมือไม่ไหว ถูกจ้าวอิงสยงสองสามีภรรยาวางแผนทำร้ายเข้าจะทำอย่างไร?”

“ทำอย่างไร? นั่นก็ต้องโทษที่ตัวเธอเองไม่มีความสามารถพอ เหอะ อยากเป็นลูกสะใภ้ของฉันมันไม่ง่ายหรอก!” เฮ่อเหลียนชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสี่ยวเหมิงเข้าใจในความหมายแฝงที่เขาเอ่ย พลันกระตุกยิ้มแล้วพูดว่า “นี่นายท่านไม่คัดค้านให้คุณหนูจ้าวและหมิงซุ่นคบกันแล้วรึ?”

เฮ่อเหลียนชิงเชิดปลายคางขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมสบถออกมาว่า “คงต้องรอดูว่านางเด็กบ้านั่นมีฝีมือพอหรือไม่ ถ้าไม่มีฝีมือก็นับว่าเป็นความโชคร้ายแล้วล่ะ ไว้ฉันค่อยแนะนำคนดีๆ ให้กับหมิงซุ่น”

สามปีมานี้เขาแนะนำหญิงสาวดีๆ ให้กับหมิงซุ่นเป็นจำนวนไม่น้อย แต่เจ้าเด็กนั่นก็ยังคิดว่าไม่เข้าตา ยังดั้นด้นที่จะแขวนคอตายอยู่บนต้นไม้ต้นนั้นของจ้าวเหมย

แม้ว่าหนทางนี้จะไม่ราบรื่น เขาเองก็คงต้องคิดหาวิธีอื่น

จะต้องทำให้นางเด็กบ้านั่นพบเจอกับความยากเข็ญจนต้องถอยหนีไปให้ได้!

ซึ่งแน่นอน ถ้าหากว่านางเด็กบ้านั่นสามารถหลุดพ้นจากแผนการของจ้าวอิงสยงสองสามีภรรยานั่นได้ ก็เท่ากับว่าเธอยังมีฝีมืออยู่บ้างก็ยังพอที่มีคุณสมบัติจะเป็นลูกสะใภ้ของเขาได้อยู่!

สิ่งที่เฮ่อเหลียนชิงไม่รู้คือ เสี่ยวเหมิงออกมาก็โทรหาเหยียนหมิงซุ่นในทันที ยกเอาคำพูดก่อนหน้าที่ได้เอ่ยออกมานั้นบอกกับเขาอย่างไม่มีตกหล่อนแม้แต่คำเดียว

“หมิงซุ่น เรื่องของคุณหนูจ้าวนายอย่าเข้าไปยุ่งเลย ให้เธอเป็นคนจัดการเอง นายท่านไม่ง่ายเลยที่จะยอมปริปากพูดยอมรับ” เสี่ยวเหมิงกำชับ

น้ำเสียงของเหยียนหมิงซุ่นถูกเปล่งออกมา “ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องมีฝีมืออะไรมาก ฉันปกป้องเธอได้!”

เสี่ยวหมิงเกิดอาการร้อนรน “นายนี่มันสมองขี้เลื่อยจริง ๆ  รู้ว่านายมีฝีมือ แต่นายรับประกันได้หรือว่าสามารถจับตาดูคุณหนูจ้าวได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง? นายคงไม่ได้หวังจะให้เมียตัวเองเป็นดั่งนกขมิ้นที่ถูกขังอยู่ในกรงหรอกใช่ไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นนิ่งเงียบไป เสี่ยวเหมิงพูดถูก เขาไม่อาจปกป้องเหมยเหมยได้ตลอดเวลา

หากว่าเหมยเหมยมีความสามารถในการป้องกันตัวเองได้ นั่นจึงนับว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“ก็ได้ แต่ยังไงฉันก็คงต้องส่งคนแอบปกป้องเหมยเหมย” เหยียนหมิงซุ่นกล่าว

เสี่ยวเหมิงเอ่ยขึ้นอย่างโมโห “นายนี่ทำไมถึงพูดไม่รู้จักฟังเลย? นายท่านบอกแล้วไง…”

“นายก็อย่าทำให้เขารู้ก็สิ้นเรื่อง” เหยียนหมิงซุ่นพูดจบก็ตัดสายไป

เสียงตู๊ดๆๆ ส่งผ่านมาจากลำโพง เสี่ยวเหมิงจึงถอนหายใจอย่างจนใจ

ต้องดูแลสองคนนี้อยู่ดีสินะ !

…………………………………………………..