ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1132 มายังไงเอาคืนไปแบบนั้น + ตอนที่ 1133 สวรรค์เป็นใจ

ตอนที่ 1132 มายังไงเอาคืนไปแบบนั้น

หานป๋อหย่วนพาเหมยเหมยมายังห้องที่สร้างจากก้อนอิฐลับตาคน ผงหญ้าขึ้นเต็มรอบด้านไม่เห็นแม้แต่สุนัขสักตัว ภายในห้องมีเพียงหานซู่ฉินและไม่มีใครอื่นนอกจากนั้น

เหมยเหมยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จ้าวอิงหนานไม่อยู่ก็ดี

“พวกคุณคิดจะหลอกฉันมาทำไม?” เหมยเหมยแสร้งทำเป็นกลัว กำผงปูนขาวในมือแน่นรวมถึงฉิวฉิวที่รอรับคำสั่งจากเธอในกระเป๋า

หานซู่ฉินยิ้มแสยะ “ใครใช้ให้เธอพูดดี ๆ ด้วยไม่ได้เลยต้องมาใช้ไม้แข็งแทนกันล่ะ ในเมื่อไม่ยอมเชื่อฟังกันดีๆ ก็อย่าหาว่าป้าสะใภ้ใจร้ายเลย ป๋อหย่วน รีบมัดตัวเธอแล้วส่งตัวไป”

หานป๋อหย่วนมองเหมยเหมยแวบหนึ่งอย่างนึกเสียดาย สาวงามน่ารับประทานแบบนี้ไม่นานก็จะตกเป็นของเล่นของเฮ่อเหลียนเช่อ เสียดายที่จนถึงวันนี้เขายังไม่ได้ลิ้มลองรสชาติเลย!

หากเบื้องล่างยังใช้งานได้ปกติไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องชิมก่อนถึงจะส่งตัวไป แต่ตอนนี้–

เขามีใจที่อยากทำแต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยน่ะสิ!

หานป๋อหย่วนมองเหมยเหมยด้วยความแค้นวูบหนึ่งพลางล้วงเชือกป่านจากกระเป๋ากางเกง เดินมาหาเหมยเหมยพร้อมกับรอยยิ้มบูดบึ้งบนใบหน้า

“เจ้าโง่…คิดว่าฉันจะโง่เหมือนพวกคุณหรือไง?”

เหมยเหมยแค่นเสียงหัวเราะออกมา เอานิ้วเข้าปากแล้วเป่าเสียงดัง สองอาหลานหานซู่ฉินสะดุ้งตกใจแต่ไม่นานก็สงบลงได้ ที่นี่เป็นป่าลับตาคน ไม่มีหมู่บ้านไม่มีร้านค้า ต่อให้เหมยเหมยร้องจนคอแทบแตกก็ไม่มีใครมา

“ถ้าเธอไม่โง่แล้วจะมาที่นี่คนเดียวได้ยังไง? ยื่นมือมาดีๆ ไปรับใช้คุณชายเช่อให้สบาย ไม่แน่อาจจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีด้วยนะ!”

หานป๋อหย่วนยิ้มเยาะและเดินตรงเข้ามาหาเธอต่อ ซึ่งหานซู่ฉินเองก็มีสีหน้าเดียวกัน

ในความคิดพวกเขาเหมยเหมยแค่กำลังดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์เท่านั้น

“อ๊าก…ตาของฉัน…”

แสงสีขาววาบผ่านมาก่อนที่หานป๋อหย่วนจะรีบเอามือปิดหน้ากรีดร้อง ในขณะเดียวกันฉิวฉิวก็พุ่งตัวไปตวัดกรงเล็บใส่หน้าหานซู่ฉินแรงๆ ทีหนึ่งทำให้ใบหน้าเลือดอาบทันที

“กรี๊ด…หน้าของฉัน…ป๋อหย่วนรีบไปเรียกคนมาช่วยตรงหน้าปากซอย คนของคุณชายเช่ออยู่ตรงนั้น รีบไปตามคนเร็ว” หานซู่ฉินตะโกนเสียงดัง

สองสาวแสนเชยแอบย่องเข้ามาซึ่งก็คือเด็กน้อยเซียวกับเด็กน้อยสยงนั่นเอง ทั้งคู่มือตาว่องไวตามตะครุบจบตัวไว้ได้ จากนั้นเอาหญ้าที่ไม่รู้ดึงมาจากไหนยัดปากพวกเขาไว้ก่อนแยกย้ายกันไปซ้อม

คนที่สยงมู่มู่จับได้คือหานซู่ฉิน แค้นใหม่บวกกับแค้นเก่าได้สร้างความเกลียดชังที่เขามีต่อป้าสะใภ้สองที่อดีตเขาเคยคิดว่าใจดีเป็นมิตรจนเข้าไส้ ตอนลงมือไม่คิดจะออมแรงสักนิด

“ฉันเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจ้าว รู้จักมั้ยตระกูลจ้าว? ระวังพวกแกได้เข้าคุกแน่…”

หานซู่ฉินจำสยงมู่มู่ไม่ได้เลยคิดว่าเป็นหญิงสาวในหมู่บ้านละแวกนี้ จึงคิดว่าผู้หญิงบ้านนอกไม่เคยเจอโลกภายนอกมาก่อน ขู่สักหน่อยคงกลัวหัวหด

สยงมู่มู่ต่อยเข้าไปอีกหมัดจนหานซู่ฉินกรามค้าง เขาดึงหมวกฟางบนศีรษะลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น “ป้าสะใภ้สองจำผมไม่ได้เหรอ? ป้าเคยลักพาตัวพ่อแม่ผมมาไม่ใช่หรือไง?”

หานซู่ฉินเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก ณ เวลานี้เธอเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่โง่ไม่ใช่จ้าวเหมย แต่เป็นตัวเธอเอง

“สองคนนี้จะจัดการยังไง?” เซียวเซ่อซ้อมหานป๋อหย่วนปางตายถึงค่อยสะใจหน่อย ใช้เท้าข้างเดียวเหยียบหานป๋อหย่วนไม่ให้เขาขยับตัว

“เมื่อกี้หานซู่ฉินบอกว่าคนของเฮ่อเหลียนเช่ออยู่หน้าปากซอย ก็ส่งตัวพวกเขาไปเป็นแขกของเฮ่อเหลียนเช่อแล้วกัน” เหมยเหมยทำตาเจ้าเล่ห์ เธอชอบการได้เอาคืนฉบับแผนซ้อนแผนที่สุดเลย

“ได้ ฉันได้ยินว่าเฮ่อเหลียนเช่อไม่เกี่ยงชายหญิงเด็กหรือแก่ ไม่แน่พวกเขาอาจจะได้รับความรักจากเฮ่อเหลียนเช่อมากกว่าด้วยซ้ำ!”

เซียวเซ่อยิ้มร้ายกาจจงใจปรับเสียงให้ดังขึ้น สองอาหลานหานซู่ฉินย่อมต้องเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเฮ่อเหลียนเช่อมาบ้างเลยกลัวจนตาเหลือก กรีดร้องคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น ทว่ามีก้อนหญ้าอุดปากไว้พูดอะไรไม่ได้สักคำ

……………………………………..

ตอนที่ 1133 สวรรค์เป็นใจ

 เหมยเหมยดึงก้อนหญ้าในปากของหานป๋อหย่วนออกแล้วล้วงมีดสั้นจากกระเป๋ามา ความเยือกเย็นจากปลายมีดทำเอาหานป๋อหย่วนสะดุ้งเฮือกไม่กล้าหายใจเสียงดัง นึกเสียใจทีหลังว่าทำไมเขาถึงลืมความโหดเหี้ยมของจ้าวเหมยในค่ำคืนนั้นไปได้นะ!

“ฉันถามประโยคหนึ่งนายตอบประโยคหนึ่ง ไม่งั้นฉันจะควักลูกตานายออกมา” เหมยเหมยพูดเสียงเย็นชา

หานป๋อหย่วนพยักหน้ารัวเหมือนไก่จิกกลัวจะทำให้เหมยเหมยไม่พอใจ ผู้หญิงใจร้ายคนนี้ทำได้ลงคอจริงๆ ไม่เห็นหรือไงว่าที่ลูกตาของโอหยางสยงเป็นแบบนั้นก็ฝีมือผู้หญิงคนนี้นี่แหละ!

“ก่อนหน้านี้พวกคุณคิดจะจัดการฉันยังไง?”

“อาของฉันว่าอาเขยได้คุยกับคุณชายเฮ่อไว้แล้วว่าจะจับตัวเธอส่งไป คุณชายเฮ่อก็จะคืนหลักฐานของอาเขยมาให้…” หานป๋อหย่วนสารภาพทุกอย่างที่รับรู้ไปทั้งหมด

เหมยเหมยลอบด่าเจ้าโง่ คนหนึ่งให้เงินอีกคนให้ของนั่นถึงจะเป็นวิธีการค้าขายที่ถูกต้อง จ้าวอิงสยงช่างหลอกง่ายเสียจริง จับเธอส่งไป เหอะ เธอกล้าเอาหัวเป็นประกันเลยว่ารอให้เจ้าโรคจิตเฮ่อเหลียนเช่อได้ตัวเธอไปแล้วยังไงก็ไม่มีวันคืนหลักฐานหรอก

เจ้าโรคจิตนี่จ้องจะทำลายตระกูลจ้าวแล้วจะยอมทิ้งโอกาสอันดีนี้เพื่อเธอได้อย่างไร?

นี่กำลังเห็นจ้าวอิงสยงเป็นหมูโง่อยู่ชัดๆ!

“คนของเฮ่อเหลียนเช่ออยู่ไหน?” เหมยเหมยถาม

“อยู่ตรงหน้าปากซอย ในรถตู้คันสีขาวป้ายทะเบียน 7114” หานป๋อหย่วนยอมรับโดยดีไม่กล้าปิดบังสักคำเดียว

เหมยเหมยกวาดตามองรอบข้างและเห็นก้อนอิฐเก่าในมุมห้อง เธอเลือกก้อนใหญ่ที่สุดกระแทกใส่ท้ายทอยสองอาหลานคู่นี้คนละทีให้หมดสติไป

ทั้งสามคนมัดสองอาหลานเข้าด้วยกันแน่น  และยังดึงต้นหญ้ามาอุดไว้เต็มปาก สยงมู่มู่เองก็ไม่รู้ว่าไปเอารถเข็นสกปรกมาจากไหน ยกสองอาหลานขึ้นบนรถเข็นออกไปทางหน้าปากซอย

“ไม่สิ คนของเฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้โง่สักหน่อย แค่ดูก็รู้ว่าโดนสลับตัว ต้องสงสัยแน่ๆ” ระหว่างทางเซียวเซ่อชะงักฝีเท้าพูดเสียงพึมพำออกมา

เหมยเหมยเอามือตบหัวอย่างนึกโกรธทีหนึ่ง นั่นสิ เธอลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร

เฮ่อเหลียนเช่อต้องการเพียงคนเดียวแต่เธอส่งไปสองคนทั้งยังเป็นผู้หญิงแก่คนหนึ่งกับผู้ชายใช้งานไม่ได้อีกคน เห็นกันอยู่ทนโท่ว่าไม่ใช่!

“แล้วจะทำยังไง? หรือว่าจับพวกเขาโยนไว้ในกองขี้นั่นแหละ” สยงมู่มู่ออกความคิดทะเล้น

“ไปดูก่อนว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”

เหมยเหมยไม่อยากทิ้งโอกาสอันดีในการแก้แค้นนี้ แค่จับโยนใส่กองขี้ก็ออกจะปล่อยไอ้สารเลวสองคนนี้ง่ายไปหน่อย จากความป่าเถื่อนของเฮ่อเหลียนเช่อหากเห็นว่าคนที่ถูกส่งตัวไปเป็นสองคนนี้ เฮ่อเหลียนเช่อจะต้องเดือดพล่าน สั่งสอนสองคนนี้อย่างโหดเหี้ยมแน่นอน

แบบนี้ถึงจะช่วยลดความเกลียดชังในใจเธอได้!

รถตู้คันสีขาวจอดเด่นหราอยู่หน้าปากซอย เซียวเซ่อสวมหมวกฟากเดินนำไปสังเกตการณ์ก่อน เธอมองเข้าไปในรถหลายครั้งและโบกมือเรียกพวกเหมยเหมยอย่างรวดเร็ว

เหมยเหมยกับสยงมู่มู่รีบเข็นรถไปก็เห็นว่ามีสองคนอยู่ในรถแต่กลับนอนกรนเสียงดังราวกับหมู สวรรค์ช่างเป็นใจเหลือเกิน!

ทั้งสามคนช่วยกันหามสองอาหลานหานซู่ฉินใส่ในถุงกระสอบป่านโดยเอาหนึ่งในนั้นยัดใส่ใต้เบาะที่นั่ง คนข้างหน้าหากดูไม่ดีก็คงดูไม่ออก

เหยียนหมิงซุ่นเห็นทุกการกระทำของพวกเหมยเหมยผ่านกล้องส่องทางไกล พลันกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ

“สองคนนั้นจะตื่นอีกทีเมื่อไหร่?” เหยียนหมิงซุ่นถามเสียงเบา

“อย่างมากก็อีกสามนาที” คนข้างๆ ตอบกลับอย่างนอบน้อม

เหยียนหมิงซุ่นปัดมืออย่างพึงพอใจ คนที่ยืนข้างเขาเข้าใจความหมายเลยเลียนแบบเสียงไก่กู่ร้อง ไม่นานเงาคนที่แอบซ่อนตัวอยู่รอบด้านเหมยเหมยก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับดวงวิญญาณ

………………………………………