ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1178 กดทิ้งลงชักโครกเถอะ + ตอนที่ 1179 ติดพัน

ตอนที่ 1178 กดทิ้งลงชักโครกเถอะ

โอหยางสยงอยากจะหนีไปแต่แข้งขาของเขากลับอ่อนระทวย ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและกำลัง ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“อย่าเลย…คุณชายหมิงฟังผมก่อน”

แต่เหยียนหมิงซุ่นไหนเล่าจะเอาชั่วโมงบินมาฟังคำพูดไร้สาระได้ ตระกูลจ้าวถูกโค่นอำนาจ จะต้องมีพวกคนชั้นต่ำที่มักใหญ่ใฝ่สูงเหยียบย่ำรังแกเหมยเหมยแน่นอน ต่อให้เฮ่อเหลียนชิงไม่พูด เขาก็ต้องการจะเปิดเผยตัวตนเพื่อเป็นเสาหลักที่แข็งแกร่งหนุนเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาอย่างโจ่งแจ้ง

ทั้งยังเป็นการประกาศให้โลกรู้ว่าเหมยเหมยคือคนของเหยียนหมิงซุ่น

ดูสิจะมีใครหน้าไหนกล้ามารังแกอีก!

“รอเดี๋ยว!”

เหยียนหมิงซุ่นเรียกลูกน้องเอาไว้โอหยางสยงจึงโล่งใจลงบ้าง ก่อนจะมองเหยียนหมิงซุ่นอย่างตื่นเต้น ทั้งยังคิดว่าเหยียนหมิงซุ่นเกิดความเมตตาสงสารเตรียมที่จะปล่อยเขาไปเสียอีก!

เพียงแต่…

“ไม่รู้จักดูอารมณ์กันเลย พาตัวเจ้าหมอนี่ออกไปจัดการข้างนอก”

“ทราบ!”

พวกเขาหิ้วปีกโอหยางสยงที่ท้อแท้หมดหวังออกไปอย่างง่ายดายราวกับลูกน้องเขาจับลูกไก่อยู่ แล้วพาตัวไปจัดการในห้องน้ำ การตัดหูก็แค่ใช้คมมีดเล่มเดียว ไม่ถึงนาทีก็เสร็จแล้ว แวบเดียวลูกน้องก็กลับมารายงานผล

“เรื่องดี ๆแบบนี้ต้องทำให้ถึงที่สุด เอาสวะนั่นไปส่งให้เฮ่อเหลียนเช่อเถอะ” เหยียนหมิงซุ่นพูดออกคำสั่ง

“แล้วหูข้างนั้นละครับ?” ลูกน้องถาม

“กดทิ้งลงชักโครกเลย อย่าให้ต้องแปดเปื้อนกับสภาพแวดล้อมจะดีกว่า” เหมยเหมยยิ้มตาหยีพลางร้องตอบ เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มที่มุมปากเห็นด้วยกับสิ่งที่เหมยเหมยเสนอ

ทุกคนต่างพากันใจสั่นวูบลอบมองเหมยเหมยอย่างหวาดกลัว เธอยังคงงดงามดังเดิม แต่ไหนกลับใจดำอำมหิตนักเล่า เกรงว่าจะกล้าแม้แต่ฆ่าคนด้วยซ้ำ!

โอหยางสยงออกมายังไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำกลับล้มลงไม่เป็นท่า เหลือเพียงแค่หูข้างเดียว น่าเวทนาเสียจริง

พวกนักเลงที่นอนกองอยู่กับพื้นมองเหยียนหมิงซุ่นด้วยความหวาดผวา มือทั้งสองข้างกุมหูไว้แน่น ในใจกลัวว่าจะมีจุดจบเช่นเดียวกับโอหยางสยง

“ไสหัวไป!”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้อยากจะรังแกคนพวกนั้น มันไม่คุ้มค่าพอ

นักเลงกลุ่มนี้เสมือนนักโทษนิรกรรม ล้มลุกคลุกคลานตาลีตาเหลือกรีบออกไปจากร้าน คิดแค่ทั้งชีวิตนี้พวกเขาไม่กล้าจะคิดร้ายต่อเหมยเหมยอีก

“ไม่กินละ เห็นหน้าคนพวกนี้แล้วเสียอารมณ์ ไปกันเถอะ!”

เหมยเหมยเหลือบมองโอหยางซานซานที่ใบหน้าซีดเซียวแค่แวบเดียว ซึ่งไม่คิดที่จะจัดการนางผู้หญิงคนนี้ พรุ่งนี้ยังมีละครฉากพิเศษให้ได้ดูอีกนะ!

“งั้นกลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง”

เหยียนหมิงซุ่นเอาใจเธอทุกอย่าง ออกคำสั่งให้ลูกน้องพาเจ้างั่งทั้งสองไปส่งที่บ้าน ส่วนเหมยเหมยเหรอ ต้องให้เขาไปส่งด้วยตัวเองสิ!

ถือโอกาสลดความทุกข์ทรมานจากความคิดถึงแล้วกัน!

แม้ว่าตัวเขาและแฟนสาวตัวน้อยจะห่างกันได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน แต่ใครใช้ให้พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์อันดีนักเล่า แยกจากกันแค่เพียงครึ่งวันก็คิดถึงสุดขั้วหัวใจแล้ว

ในจังหวะที่เดินผ่านโอหยางซานซาน เหมยเหมยชะงักฝีก้าวและมองเธออย่างดูถูก ขยับชิดข้างหูใช้น้ำเสียงเบาในระดับที่ได้ยินเพียงเธอสองคนเท่านั้น “พรุ่งนี้ฉันจะไปแสดงความยินดีกับเธอแน่นอน นักเขียนคนเก่ง!”

โอหยางซานซานนิ่งเงียบไป ไม่ใช่เพราะเธอคิดมาก แต่เธอคิดเสมอว่าคำพูดของเหมยเหมยนั้นไม่ปกติ โดยเฉพาะจังหวะที่พูดคำว่านักเขียนคนเก่ง น้ำเสียงดูหนักไปทางประชด

หรือจ้าวเหมยจะรู้อะไรเข้า?

ไม่…เป็นไปไม่ได้ คนพวกนั้นถูกแม่ซื้อตัวไว้หมดแล้ว ไม่มีทางพูดอะไรแม้แต่คำเดียว อีกอย่างจ้าวเหมยจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?

โอหยางซานซานพยายามสงบสติลง แต่ใบหน้าที่เริ่มซีดลงเรื่อย ๆ รวมถึงลมหายใจที่แรงขึ้นนั้นบ่งบอกได้ว่าในตอนนี้เธอกำลังกระวนกระวาย เหมยเหมยยิ้มเยาะเย้ยอย่างยากจะคาดเดา และยิ่งเป็นการยิ้มที่ทำให้โอหยางซานซานขาดความมั่นใจ

เหมยเหมยหันไปโบกมือลาสยงมู่มู่และเซียวเซ่อทอดทิ้งเพื่อนไปอย่างไม่นึกลังเล ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน นับเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด!

เหยียนหมิงซุ่นขับรถไปจอดยังที่เงียบและลับตาคน ก่อนจะประทับลงบนริมฝีปากบางเล็กราวกับถูกวางยา บดขยี้จนเหมยเหมยแทบหมดลมหายใจกว่าจะเมตตาและปล่อยเธอไปได้

…………………………………………..

ตอนที่ 1179 ติดพัน

พออุ้มเหมยเหมยขึ้นมาวางบนหน้าขาก็เป็นธรรมดาที่มือของเหยียนหมิงซุ่นจะยุกยิกไปมาไม่หยุด เหมยเหมยปล่อยเขาไป เธอแค่ซบอยู่ในอกของเขาอย่างว่าง่าย คอยฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นตึกตักโครมคราม รู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นับว่าตอนนี้ได้เผชิญกับแรงกดดันใหญ่หลวงนัก เธอเชื่อมั่นว่าเหยียนหมิงซุ่นมีความสามารถจะรับมือได้

และนี่ก็เป็นดั่งความปรารถนาในตอนแรกของเธออยู่แล้ว!

แต่ไหนแต่ไรมาที่พึ่งของเธอไม่ใช่ตระกูลจ้าว มีเพียงเหยียนหมิงซุ่นเท่านั้น!

“พี่หมิงซุ่น ฉันผ่านบททดสอบแล้ว!” เหมยเหมยเอ่ยปากพูดอย่างต้องการคำชม

“สุดยอดเลย!”

เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่หน่ายที่จะชื่นชม หนำซ้ำยังเป็นการชื่นชมที่มาจากใจ ครั้งนี่เจ้าตัวแสบทำได้ไม่เลวเลยควรค่าแก่การชื่นชม!

เมื่อนึกถึงสิ่งเลวร้ายที่หานซู่ฉินและหานป๋อหย่วนต้องเจอ แววตาของเขาพลันดุดันขึ้นมา สองคนนั้นถูกเหมยเหมยจัดการจนกระอักพอตัว วันข้างหน้าไม่อาจมีชีวิตที่ดีได้ ไม่จำเป็นต้องให้ถึงมือเขาด้วยซ้ำ แต่เฮ่อเหลียนเช่อเขาไม่มีทางปล่อยไว้แน่

แม้ว่าเจ้าบ้านั่นจะไม่เคยทำสำเร็จ แต่เขาก็ไม่ควรคิดจะทำอะไรเหมยเหมยทั้งนั้น อีกทั้งยังมีใจที่ไม่บริสุทธิ์ เหยียนหมิงซุ่นเชื่อว่าหากเหมยเหมยตกอยู่ในมือของเฮ่อเหลียนเช่อจริง ๆจะต้องน่าเวทนาเสียยิ่งกว่าหานซู่ฉินแน่

เหอะ เมื่อก่อนที่สะกดรอยตามเป็นเพียงการเหย้าหยอกเล็กๆ น้อยๆ ดูท่าจะไม่แรงพอ ครั้งนี้เป็นการประจันกันซึ่ง ๆหน้า เขาจะต้องสั่งสอนไอ้ทรพีนี่ให้เจ็บแสบเลยคอยดู!

เหมยเหมยที่ได้รับการชื่นชมนั้นฉีกยิ้มร่าอย่างได้ใจ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมายู่ปากพร้อมกับเอ่ยฟ้อง ปากเล็ก ๆนั่นบ่นอุบอิบ ยกเรื่องที่เฮ่อเหลียนชิงไม่ทำตามสัญญาขึ้นมาพูด

“พี่หมิงซุ่น ตาแก่นั่นบอกว่าจะแนะนำพวกผู้หญิงให้พี่…” เหมยเหมยทำหน้าผิดหวัง

แม้ว่าเธอรู้อยู่เต็มอกว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้สนใจพวกผู้หญิงที่เฮ่อเหลียนชิงแนะนำ แต่ในใจลึก ๆก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก เปรียบเหมือนว่ากำลังกินของอร่อยกันอยู่ แต่ข้าง ๆจานกลับมีฝูงมดน่ารำคาญใจอยู่กระจุกหนึ่ง แน่นอนสิต้องมีผลกระทบต่อความอยากอาหารอยู่แล้ว

เหยียนหมิงซุ่นจับจ้องท่าทีน่าสงสารของหญิงสาวพลันดึงแก้มเธอไปมา นิ้วมือที่แห้งสากลูบวนอยู่บนใบหน้า ทั้งสากทั้งจั๊กจี้ เหมยเหมยเงยหน้าเล็กน้อยก็เห็นเพียงลูกกระเดือกของชายคนรักเคลื่อนตัวขึ้นลง น่าดึงดูดมากจนเธอเผลอกลืนน้ำลายไปหลายอึก ลืมเรื่องที่จะฟ้องไปเสียสนิท

ของดีอยู่ตรงหน้า ไหนจะมีเวลาคิดถึงคนอื่นได้เล่า!

เดิมทีเหยียนหมิงซุ่นต้องการจะปลอบประโลมเจ้าหญิงตัวน้อย แต่ผ่านไปเนิ่นนานกลับไม่เห็นเหมยเหมยจะว่าอะไร จึงก้มหน้าลงมองด้วยความงุนงง

เจ้าหญิงตัวน้อยของเขากำลังจับจ้องมาที่ลำคอของเขา!

เขาสังเกตเห็นความหื่นของแฟนสาวมานานแล้ว เธอชื่นชอบลูกกระเดือกของเขาที่สุด แม้ว่าตัวเขาจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาเองก็รู้สึกพึงพอใจไม่น้อย

เหยียนหมิงซุ่นกระซิบข้างใบหูเธอว่า “มองอะไรหรือ?”

“ลูกกระเดือก…เซ็กซี่มาก…” เหมยเหมยที่กำลังลุ่มหลงต่อสิ่งสวยงามจะทันคิดอะไรได้ จึงพลั้งปากเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

เหยียนหมิงซุ่นกลั้วขำเสียงเบา ก่อนจะเกลี้ยกล่อมเจ้าหนูน้อยหมวกแดง “เธอก็จูบสิ…”

เหมยเหมยดวงตาเป็นประกาย แลบลิ้นเล็ก ๆออกมาพร้อมกับตวัด ยามที่ลิ้นเล็กอันนุ่มนวลอ่อนโยนสัมผัสเข้าที่ลูกกระเดือกของเขา ลมหายใจของเหยียนหมิงซุ่นเกิดติดขัด เลือดลมไหลกลับทิศทาง…

แต่กลับรู้สึกเสียใจไม่น้อย!

ทำไมเขาถึงได้ลืมเรื่องที่ว่าลูกกระเดือกเป็นจุดที่ไวต่อการสัมผัสไปเสียได้นะ!

นี่เป็นการยกก้อนหินทุบเท้าตัวเองหรือเปล่าเนี่ย?

เหยียนหมิงซุ่นกระแอมเสียงต่ำไม่ฝืนตัวเองอีกต่อไป จากผู้ถูกกระทำพลิกมาเป็นฝ่ายริเริ่ม พร้อมทั้งกดเหมยเหมยไว้ใต้ร่าง…

ช่วงฤดูใบไม้ผลิช่างดีเหลือหลาย ภายในภัตตาคารมีลมเหนือพัดผ่าน หลังจากที่เหยียนหมิงซุ่นและคนอื่น ๆจากไปนานแล้ว โอหยางซานซานถึงจะเรียกสติกลับคืนมาได้ สีหน้าแววตาแทบดูไม่ได้เลย

คุณชายหมิงที่โผล่มาเมื่อครู่เป็นใครมาจากไหนกันนะ?

เซียวเซ่อและสยงมู่มู่ต่างก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ ทำไมเหยียนหมิงซุ่นถึงกลายเป็นคุณชายหมิงไปได้?

จู่ ๆสยงมู่มู่ก็เกิดความคิดบรรเจิดขึ้นมาพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองว่า “เหยียนหมิงซุ่นคงไม่ใช่ลูกนอกสมรสของตาแก่นั่นหรอกใช่ไหม?”

………………………………………………………