ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1186 ยุยงปลุกปลั่นกันอย่างโจ่งแจ้ง + ตอนที่ 1187 บีบเค้นให้สารภาพ

ตอนที่ 1186 ยุยงปลุกปลั่นกันอย่างโจ่งแจ้ง

คุณย่าโอหยางชะงักไปก่อนจะบันดาลโทสะมองเหมยเหมยด้วยความคุกรุ่น

“พวกแกได้ยินกันแล้วสินะ ตัวเธอยังยอมรับเองเลย ทำไมเธอถึงใจโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้!” คุณย่าโอหยางเศร้าแทบขาดใจ

หากจะว่าไปคุณย่าโอหยางกลับไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไร เธอแค่สงสารหลานชาย อยากเรียกร้องความยุติธรรมคืนให้หลานชายเท่านั้น

ไม่มีจุดประสงค์อื่น

“ทำไมคุณไม่ให้โอหยางซานซานบอกล่ะว่าทำไมฉันถึงควักตาหลานชายคุณ?” เหมยเหมยมองไปทางโอหยางซานซานที่กำลังหน้าเสีย

คุณย่าโอหยางชะงักอีกทีก่อนกล่าว “จะมีเหตุผลอะไร? ก็แค่ต่อปากต่อคำกันนิดๆ หน่อยๆ ไม่ใช่เหรอ ต่อให้สยงเอ๋อร์ของฉันผิด เธอตบหน้าไม่กี่ทีก็พอ ไม่เห็นต้องใจร้ายกันขนาดนี้!”

เหมยเหมยแค่นเสียงหัวเราะใส่ ชี้ไปที่โอหยางซานซานแล้วถาม “เธอบอกว่าฉันกับโอหยางสยงแค่ต่อปากต่อคำกัน?”

“ไม่ใช่ต่อปากต่อคำแล้วจะมีอะไรอีก? สยงเอ๋อร์ของฉันไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับเธอสักหน่อย” คุณย่าโอหยางตอบ

“ฉันก็แปลกใจ ในเมื่อหลานชายคุณไม่เคยมีความแค้นส่วนตัวกับฉันแล้วทำไมเขาถึงจ้องจะทำร้ายฉัน?” เหมยเหมยตอบพร้อมซักถาม จ้าวอิงหัวไม่รู้เรื่องในร้านคาราโอเกะคืนนั้น พอฟังน้ำเสียงลูกสาวผิดปกติไปเลยทำหน้าเรียบตึง

“เหมยเหมย โอหยางสยงจะทำร้ายลูกเหรอ?”

“ใช่ค่ะ โอหยางสยงลักพาตัวเพื่อนหนูไปแล้ววางยา หลอกหนูไปร้านคาราโอเกะ หนึ่งในนั้นยังมีหานป๋อหย่วนหลานชายป้าสะใภ้สองคนเก่าของหนู พวกเขามีกันสิบกว่าคนคิดทำมิดีมิร้ายกับหนู ถ้าหนูไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาสักหน่อย พ่อคงไม่เห็นหนูในวันนี้แล้ว!”

จ้าวเหมยเล่าเรื่องคืนนั้นทุกเรื่องอย่างไม่คิดปิดบัง และไม่ลืมจะเอ่ยถึงหานป๋อหย่วน

อย่างไรเสียคนที่เคยทำความผิดต่อเธอ ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตที่สงบสุขเลย!

จ้าวอิงหัวกับเหยียนซินหย่าจะไม่รู้เหตุผลที่เหมยเหมยไม่ยอมเล่าได้อย่างไร หากโอหยางสยงสำเร็จตามแผน ชีวิตนี้ของลูกสาวเขาก็พังกันพอดี!

“ขอถามหน่อยว่าผมจ้าวอิงหัวเคยไปล่วงเกินตระกูลโอหยางของพวกคุณหรือไงถึงต้องวางแผนทำร้ายลูกสาวผมแบบนี้? จะเอาลูกสาวผมให้ตายเลยเหรอ?” จ้าวอิงหัวถามเสียงเย็นชา

คุณย่าโอหยางไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ในสายตาของเธอโอหยางสยงหลานชายคนนี้เป็นเด็กดีเสมอมา แถมยังขี้อายมาก ๆ ไม่ค่อยกล้าพูดกับเด็กผู้หญิงด้วยซ้ำ

แล้วเขาจะทำร้ายจ้าวเหมยอย่างนั้นได้อย่างไร?

เธอไม่เชื่อ!

“เป็นไปไม่ได้ สยงเอ๋อร์ของฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เธอพูดเหลวไหล!” คุณแม่โอหยางสยงตวาดด้วยสีหน้าโกรธเคือง

“ลูกชายของคุณเป็นคนแบบไหนฉันไม่รู้ แต่เขาคิดจะทำร้ายฉันจริง แต่ฉันคิดว่าลูกชายของคุณน่าจะโดนคนอื่นหลอกใช้แล้วล่ะ” เหมยเหมยใจวูบไหวพลางมองไปทางโอหยางซานซานอย่างเจ้าเล่ห์

นางแพศยาคนนี้ไม่รู้จักสงบเสงี่ยมสักที ถ้างั้นเธอก็จุดไฟหน่อยแล้วกัน

โอหยางซานซานชักสังหรณ์ใจไม่ดี เสียดายที่เธอไม่ค่อยฉลาดนัก แล้วไหนจะไม่มีหวงอวี้เหลียนอยู่ข้างๆ คอยช่วยปกป้องเธอ

คุณย่าโอหยางถามอย่างใจร้อน “เธอรีบอธิบายให้รู้เรื่องเลยนะ!”

เหมยเหมยชี้ไปที่โอหยางซานซานก่อนกล่าว “พวกคุณทุกคนรู้ว่าฉันกับโอหยางซานซานไม่ถูกกัน นางแพศยาคนนี้ชอบวางแผนตลบหลังฉัน คืนวันนั้นเป็นงานปาร์ตี้วันเกิดของหานป๋อหย่วน โอหยางซานซานกับหานป๋อหย่วนกำลังคบหากันอยู่ โอหยางสยงเลยพาพวกไปเพราะคิดจะให้หน้าหลานสาว

จากนั้นก็โดนโอหยางซานซานพูดหว่านล้อมให้หาทางจัดการฉัน ฉันต้องปกป้องตัวเองเลยจำใจต้องควักดวงตาของโอหยางสยงมาข้างหนึ่งน่ะสิ!”

เธอหยุดเว้นช่วงไปอึดใจ แสร้งบอกว่า “ตอนแรกฉันกะจะควักทั้งสองข้าง แต่คิด ๆ แล้วโอหยางสยงก็โดนคนอื่นที่จิตใจชั่วช้าหลอกใช้เลยเหลือไว้ข้างหนึ่ง”

พูดจบเธอยังทำหน้าเหมือนบอกว่า ‘พวกเธอก็ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก’ ทำเอาคุณย่าโกรธแทบกระอักเลือด สายตาที่มองไปยังโอหยางซานซานเริ่มเย็นยะเยือก

…………………………………………………..

 ตอนที่ 1187 บีบเค้นให้สารภาพ

“แม่อย่าไปฟังจ้าวเหมยพูดเหลวไหล ซานซานจะทำร้ายพี่ชายตัวเองได้ยังไง เป็นจ้าวเหมยเองที่เธอจงใจทำร้ายสยงเอ๋อร์ทั้งนั้น”

หวงอวี้เหลียนที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก วิ่งมาช่วยลูกสาวตัวเองด้วยความเร่งรีบ

เหยียนซินหย่ายอกย้อนกลับ “หวงอวี้เหลียนเธออย่าพูดจาพล่อย ๆ ที่บ้านฉัน บอกว่าลูกสาวฉันทำร้ายโอหยางสยง เอาหลักฐานมาสิ ไม่มีหลักฐานก็หุบปากไป!”

เหมยเหมยแอบยกนิ้วโป้งให้ แม่ของเธอแกร่งขึ้นแล้ว!

หวงอวี้เหลียนแค่นหัวเราะ “เหยียนซินหย่างั้นเธอเอาหลักฐานมาสิ ซานซานของฉันเป็นเด็กดีที่สุด เธอจะทำร้ายพี่ชายตัวเองได้ยังไง!”

เหมยเหมยโผล่หัวมาจากด้านหลังเหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงดังเป็นการตักเตือนอย่างอดไม่ได้ “เธอพูดผิดแล้ว โอหยางสยงเป็นอาของโอหยางซานซานต่างหาก อย่าสลับลำดับผิดสิ!”

ทุกคนต่างกลั้นหัวเราะไว้อย่างยากลำบากขับให้สีหน้าดูแปลกไปตาม ๆ กัน

สีหน้าของคุณย่าโอหยางแย่ยิ่งกว่าใคร คำของเหมยเหมยทำให้เธอนึกถึงเรื่องอื้อฉาวที่ลือสะพัดเมื่อสามปีก่อน หน้าแก่ ๆ นี้จะสู้หน้าต่อได้อย่างไรอีก อายเสียจนอยากขุดหลุมมุดหน้าเข้าไปให้รู้แล้วรู้รอด

หวงอวี้เหลียนกลับคงมีท่าทีใจเย็นไม่สะทกสะท้านสักนิด สมแล้วที่เป็นนางมารยาร้อยเล่มเกวียน

“จ้าวเหมยถ้าเธอพูดเหลวไหลอีก ฉันจะหาทนายฟ้องร้องแล้วนะ ฉันว่าตระกูลจ้าวของพวกเธอไร้การอบรมสั่งสอนเสียจริง ถึงได้สอนลูกสาวให้ป่าเถื่อนหยาบคายแบบนี้ได้ มิน่าจ้าวอิงสยงถึงได้เข้าคุกไป!”

หวงอวี้เหลียนพูดแทงใจคนตระกูลจ้าวอย่างไม่เกรงใจ เธอเพิ่งเจอคนรักจากข้างนอกมา มีความมั่นใจอยู่เต็มเปี่ยม!

เหยียนหมิงซุ่นก้าวออกมาถึงทำให้ทุกคนสังเกตเห็นเขา ต่างสงสัยว่าเป็นใครมาจากไหน

“คุณนายโอหยางระวังคำพูดด้วย โลกนี้ไม่แน่นอน ไม่แน่สองพ่อลูกสามีกับคนรักของคุณอาจได้เข้าไปดื่มน้ำชาข้างในสักวัน!”

เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อยๆ อย่างดูดีมีเสน่ห์ แต่ถ้อยคำที่เปล่งออกมากลับเปรียบดั่งลมฤดูใบไม้ผลิเดือนสาม คมยิ่งกว่าใบมีดเสียอีก

ไม่รอหวงอวี้เหลียนตอบโต้เหยียนหมิงซุ่นก็ตบบนตัวโอหยางซานซานไม่กี่ที ลงมือไวปานสายฟ้า รอจนทุกคนดึงสติกลับมาได้เหยียนหมิงซุ่นก็ชักมือกลับแล้ว

“แกทำอะไรลูกสาวฉัน?” หวงอวี้เหลียนแหวเสียงร้อง

แต่ไม่นานเธอรู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นทำอะไรลงไป โอหยางซานซานครางร้องเสียงเจ็บปวด เจ้าตัวนอนคู้ตัวบนพื้น

“ซานซาน…ซานซานลูกเป็นอะไรไป?” หวงอวี้เหลียนเรียกอยู่หลายทีด้วยความร้อนรน โอหยางซานซานแค่ครางร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่นานเหงื่อก็ชุ่มไปทั้งตัว

คนส่วนใหญ่ที่อาศัยในเขตนี้ล้วนมาจากกองทัพทหารทั้งนั้น ขณะนี้สายตาที่มองไปทางเหยียนหมิงซุ่นเริ่มลุ่มลึกเพราะท่วงท่าเมื่อครู่ของเหยียนหมิงซุ่นเป็นวิธีสำหรับสอบสวนอย่างหนึ่ง คล้ายคลึงกับมือแยกเอ็นแบ่งกระดูกในนิยายกำลังภายใน

พวกเขาแค่ดูปราดเดียวก็พอเดาที่มาที่ไปของเหยียนหมิงซุ่นได้แล้วว่าต้องเป็นทหารจากหน่วยรบพิเศษ ทหารทั่วไปทำแบบนี้ไม่ได้

แต่พ่อหนุ่มอายุน้อยคนนี้ก็ใจเหี้ยมจริง ๆ ถึงกลับกล้าลงมือกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง!

หวงอวี้เหลียนทั้งโกรธทั้งร้อนใจจึงด่ากราด “สัตว์เดรัจฉาน…ทำไมกล้าก่อเรื่องในเขตนี้…แม่คะ แม่เห็นชัดหรือยัง จ้าวเหมยกล้าทำแบบนี้กับหลานสาวของแม่ต่อหน้าต่อตา แล้วเธอจะไม่กล้าควักลูกตาหลานชายแม่ได้ยังไง?”

เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้วน้อยๆ พลางหิ้วโอหยางซานซานบนพื้นขึ้นมา “วางใจได้ เธอไม่ตาย ฉันแค่ให้เธอพูดความจริงบางอย่างออกมาเท่านั้น”

เขาตบบนตัวโอหยางซานซานเบา ๆ อีกไม่กี่ที โอหยางซานซานก็ครางเสียงเบาลงและความเจ็บปวดบนหน้าก็ดูจะคลายลงมากทีเดียว

“สารภาพเรื่องคืนนั้นมาให้ชัดเจน ถ้าพูดโกหกประโยคเดียว ฉันจะให้เธอเจ็บปวดไปตลอดชีวิต!” เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ใช้เสียงดังแถมยังไพเราะเสนาะหูมาก แต่กลับทำให้โอหยางซานซานเย็นวาบไปทั้งตัวเหมือนอยู่ในนรกก็ไม่ปาน

เธอจะทนความเจ็บไหวได้อย่างไรอีก อ้าปากจะพูดความจริงแต่หวงอวี้เหลียนส่ายศีรษะให้เธอน้อย ๆ พร้อมสายตาที่แฝงการตักเตือน

………………………………