ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1212 เข้าร่วมงานเลี้ยง + ตอนที่ 1213 เหน็บแนมเสียดสี

 ตอนที่ 1212 เข้าร่วมงานเลี้ยง

 เหมยเหมยโดนคุณปู่จ้องมองราวกับนั่งบนเบาะเข็มที่ทิ่มแทง อาหารเช้ารสชาติแสนอร่อยของเชฟหยวนก็พลันไร้รสชาติขึ้นมา ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าคุณย่าจะจากไปได้ทุกเมื่อ เธออยากจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเสียจริง

จริง ๆแล้วเธอก็ไม่กล้าพูดออกมาทำได้เพียงแอบคิดเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็เธอหวังให้คุณย่ารีบจากไปสักที…เอ่อ…ถึงแม้ความคิดแบบนี้ดูเหมือนอกตัญญู แต่นี่เป็นความคิดที่แท้จริงของเธอ

ช่วงเช้าคุณปู่กับจ้าวอิงหย่งสองสามีภรรยาออกจากบ้านไปแล้ว ที่บ้านเหลือแค่เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานสองคน แล้วก็ยังมีพวกพี่น้องสยงมู่มู่ จ้าวอิงหนานไม่สามารถหยุดความอยากรู้อยากเห็นไว้ได้จึงลากตัวเหมยเหมยมาถาม

 “ไหนแกบอกอามาสิ เหยียนหมิงซุ่นตอนนี้อยู่ในสถานะอะไรกันแน่?”

หลายวันมานี้จ้าวอิงหนานอัดอั้นเกือบตาย เธอรู้สึกประหลาดใจเหยียนหมิงซุ่นเป็นลูกชายของเหยียนโฮ่วเต๋อ เป็นตระกูลที่ธรรมดามาก ทำไมถึงมีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกับเฮ่อเหลียนชิงขึ้นมาได้?

โหดสุดสุด！

ท่าทีของจ้าวอิงหย่งหลายวันมานี้เธอเข้าใจเป็นอย่างดี อยากจะอาศัยหลานสาวกับเหยียนหมิงซุ่นเชื่อมความสัมพันธ์ แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น เธอแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นจริง ๆ

เหมยเหมยถอนหายใจ เธอรู้ว่าจ้าวอิงหนานเก็บไว้ไม่ได้หรอก

“ก็เป็นอย่างที่คุณอาคิดนั่นแหละค่ะ！” เหมยเหมยไม่ได้พูดอย่างชัดเจน เธอเคยตกลงกับเหยียนหมิงซุ่นไว้ว่าจะไม่บอกสถานะที่แท้จริงของเขาให้คนอื่นรู้

สิ่งที่รับปากไปแล้วต้องทำให้ได้ เธอไม่มีทางผิดคำสัญญาหรอก！

แน่นอนว่าจ้าวอิงหนานไม่พอใจกับคำตอบนักยังอยากจะถามต่อ เหยียนซินหย่าเข้ามาช่วย “จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวความจริงทุกอย่างก็จะถูกเปิดเผยออกมาเอง เธอจะรีบร้อนทำไมกัน?”

เหมยเหมยยิ้มอย่างซุกซน “ใช่ค่ะ คุณอาจะรีบร้อนไปทำไมกันคะ?”

จ้าวอิงหนานรู้สึกหงุดหงิดจนเกาหัวอยู่ชั่วครู่ ตัวเธอเองก็ยิ้มออกมารอคอยให้ถึงตอนกลางวันเร็ว ๆ

ด้านนอกมีเสียงรถบีบแตรดังเป็นระยะ เหมยเหมยแววตาเป็นประกาย “พี่หมิงซุ่นมารับฉันแล้ว แม่คะ อาคะ พวกเราไปด้วยกันเถอะ”

เหยียนซินหย่าตามลูกสาวไปอย่างไม่ลังเลใจอยู่แล้ว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ถึงแม้ว่าเธอจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างไรก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนลูกสาว ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เธอยอมเสียสละตัวเองเพื่อถ่วงเวลาให้ลูกสาว！

ตอนนี้ยังเช้าอยู่เพิ่งจะสิบโมงกว่า ๆ  จ้าวอิงหนานลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งสั่งกำชับหลานและลูกชาย จากนั้นก็รีบขึ้นรถ

 “น้าเหยียน คุณจ้าว” เหยียนหมิงซุ่นทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

วันนี้เขาใส่ชุดทหารติดกระดุมเป็นระเบียบทุกเม็ด ชุดทหารที่พอดีตัวแสดงให้เห็นรูปร่างที่กำยำของเขา ราวกับต้นไป๋หยางริมชายแดน

เสื้อผ้าที่พอดีตัวช่างยั่วยวน เหมยเหมยกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ ตาก็เหลือบมองอยู่ตลอดเวลา

รู้สึกคอแห้งผากอยู่หน่อยแหะ！

น่าเสียดายแม่ตัวเองกับคุณอาอยู่ข้าง ๆมองมาอย่างไม่ละสายตา เธออยากทำอะไรหน่อยก็ไม่ได้…เฮ้อ…น่าเสียดายจัง！

เหยียนหมิงซุ่นแค่มองก็รู้ว่าเหมยเหมยคิดอะไรอยู่ ในหัวเธอคิดอะไรมันเขียนไว้อยู่ตรงหน้าหมดแล้ว ยัยเด็กโง่เอ้ย！

จริงๆแล้วคนที่คอแห้งไม่ใช่เหมยเหมยคนเดียวเท่านั้น เขากระหายเสียยิ่งกว่าแค่อดทนไว้เท่านั้น แสร้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 “น้าเหยียน คุณจ้าว อีกสักครู่ผมจะมีธุระ เดี๋ยวจะให้เหมยเหมยพาพวกคุณไปเดินเล่นที่สวนฟาร์มก่อนนะครับ” เหยียนหมิงซุ่นพูด

เฮ่อเหลียนชิงตาเฒ่าจิ้งจอกนั้น พอพูดออกไปแล้วก็ไม่สนใจอะไรสักอย่าง เขาเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เสี่ยวเมิ่งคอยให้ความช่วยเหลือ แม้แต่เวลานัดเดทกับเหมยเหมยเขายังหาเวลาออกมาไม่ได้เลย

เหยียนซินหย่าและจ้าวอิงหนานมองตากัน ฟังจากที่เหยียนหมิงซุ่นพูดแล้ว เหมยเหมยน่าจะคุ้นเคยกับสวนฟาร์มพอสมควร ดูแล้วไม่รู้ว่ายัยเด็กนี่มีอะไรปิดบังพวกเธออีกบ้าง！

พวกเขาไปถึงเร็วแขกยังมาไม่ถึงกัน เหยียนหมิงซุ่นพูดกำชับไม่กี่คำก็รีบจากไป เหมยเหมยคุ้นเคยทางเป็นอย่างดีพาเหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ตรงนั้นค่อนข้างสงบ

 “คุณหนูจ้าวครับ คุณท่านพักผ่อนอยู่ใต้ซุ้มองุ่น คุณสะดวกไปเดินเล่นตรงอื่นไหมครับ?” พอเพิ่งจะเดินมาถึงสวนหลังบ้านก็มีคนเดินออกมาหยุดพวกเขาไว้ เป็นหนึ่งในคนดูแลสวนฟาร์มนั่นเอง

……………………………………………

 ตอนที่ 1213 เหน็บแนมเสียดสี

 เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานทั้งสองยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ แต่พอเห็นคนที่มาหยุดพวกเขามีท่าทีเคร่งขรึมดูแล้วไม่น่าจะต่อกรได้ด้วยง่าย ๆ จึงเกิดอาการหวาดกลัว จึงดึงเสื้อของเหมยเหมยเบา ๆ

 “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปทางนั้นแล้วกัน”

เหมยเหมยรู้ว่าเฮ่อเหลียนชิงต้องกำลังเล่นกับฉิวฉิวกับต้าหวงอยู่แน่ ถึงแม้จะไปก็คงจะไม่เป็นไร แต่ตาแก่โรคจิตอารมณ์แปรปรวน เธอเกรงว่าเหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานจะตกใจหลบออกไปจะดีกว่า

 “แม่คะ อาคะ ทางนั้นมีสวนดอกไม้ บรรยากาศก็ไม่เลว พวกเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ”

ความจริงสวนดอกไม้เล็ก ๆนั่นเธอเป็นคนจัดวางเอง ปลูกดอกไม้ไว้หลากหลายชนิด ตอนที่เธอไม่อยู่เหยียนหมิงซุ่นให้คนงานในสวนฟาร์มมาช่วยดูแลให้

เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานไม่ได้ขัดอะไร ทั้งสามคนเดินมุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็มีคนวิ่งมาหา เรียกพวกเขาไว้

 “คุณหนูจ้าว นายท่านเรียกพบ คุณนายทั้งสองด้วยครับ”

เหมยเหมยขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเฮ่อเหลียนชิงต้องการจะทำอะไร?

เดี๋ยวก็ไม่ให้พวกเธอเข้าไป เดี๋ยวก็เรียกให้เข้าไปพบ ประสาทเสียจริง！

 “ถ้าอย่างนั้นเราไปทักทายเสียหน่อยละกัน” เห็นแก่หน้าเหยียนหมิงซุ่น เหมยเหมยตัดสินใจไม่เห็นแก่หน้าของตาแก่โรคจิตอีกแล้ว พาเหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานเดินไปทักทาย

จ้าวอิงหนานตัวสั่นเล็กน้อย ถึงแม้เธอจะไม่รู้จักเฮ่อเหลียนชิงแต่เคยได้ยินเฝิงไห่ถังพูดถึง เป็นตาแก่ที่น่ากลัวเหมือนกับเฮ่อเหลียนเช่อ ไม่สิ…น่ากลัวกว่าเฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนหนึ่งที่ไม่พอใจใครก็สั่งฆ่าสถานเดียว！

 “อาคะ ไม่ต้องกลัวนะแค่ทักทายเล็กน้อย ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เหมยเหมยเห็นแล้วก็ขบขัน พูดจาปลอยโยนข้างหูจ้าวอิงหนานเบา ๆ

เหยียนซินหย่าไม่รู้จักเฮ่อเหลียนชิง ในเมื่อไม่รู้จักจึงไม่มีความกลัวใด ๆ สุขุมสงบเป็นธรรมดา อีกทั้งยังทำการสำรวจมองซ้ายมองขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกด้วย

พอมาถึงใต้ซุ้มองุ่นที่มีชีวิตชีวาเขียวชอุ่ม เฮ่อเหลียนชิงกำลังถือชอคโกแลตเล่นกับฉิวฉิวที่อยู่ในอ้อมกอด หันหลังให้กับพวกเขา หวงฉิวนอนอยู่บนโต๊ะหินด้วยท่าทีขี้เกียจ พอเห็นเหมยเหมยก็ตาลุกวาวกระโจนไปอยู่ที่ไหล่ของเธอ

 “เหมียว”

หวงฉิวขดตัวเป็นวงกลม เกาะเหมยเหมยแน่อ้อนไม่หยุด

เหมยเหมยหยิบปลาแห้งที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋า หวงฉิวมีความสุขขึ้นมาในทันทีเลียหน้าเหมยเหมยหลายครั้ง จากนั้นจึงกินปลาแห้งด้วยความพึงพอใจ

 “แกมาเร็วขนาดนี้ทำไม คิดจะมากินข้าวเช้าด้วยกันเลยเหรอ?” เฮ่อเหลียนชิงพูดจาเหน็บแนมเหมือนเช่นเคย

เหมยเหมยรู้สึกชินมานานแล้ว วันไหนที่เฮ่อเหลียนชิงไม่พูดจาเสียดสีสิ วันนั้นเธอถึงจะไม่ชิน！

แต่เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานไม่รู้เนี่ยสิ พอได้ยินเช่นนั้นก็คิดว่าเฮ่อเหลียนชิงไม่ชอบเหมยเหมย ที่เรียกเธอมาก็เพื่อจะมาด่า！

ใจที่อยากจะปกป้องลูกสาวของเหยียนซินหย่าเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอรีบก้าวออกไปข้างหน้าดันลูกสาวไปด้านหลัง พูดเสียงดังว่า“คุณคะ พวกเราเป็นคนที่เหยียนหมิงซุ่นรับมาเข้าร่วมงานเลี้ยง รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณเข้าแล้ว ขอโทษด้วยจริง ๆค่ะ พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้”

เหยียนซินหย่าคิดว่าพวกเธอรบกวนเฮ่อเหลียนชิงจึงทำให้เจ้าของบ้านไม่พอใจ คิดว่าถ้าออกไปก็คงจบ

แต่ทว่า——

 “ผมให้พวกคุณไปแล้วเหรอ? มิน่ายัยเด็กนี่ถึงไม่รู้จักมารยาทสักนิด ถ้ามีตัวอย่างที่ดีให้เห็นก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก?” เฮ่อเหลียนชิงหันตัวกลับมา ทำหน้าบึ้งตึงมองไปที่พวกเขา

เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหนานงงไปเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

พวกเธอยังไม่ทันได้ทำอะไรผิดไปเหรอ?

เหมยเหมยเริ่มโมโหแล้ว เดิมทีคิดว่าวันนี้เป็นวันดีจะไม่ทะเลาะกับตาแก่โรคจิตสักหน่อย แต่ตาแก่นี่ทำเกินไปจริงๆ ถึงขนาดกล้ามารังแกแม่ของเธอ！

ไม่เห็นหัวเฮเลยหรือไง?

 “เฮ้ คุณอย่ามาได้คืบจะเอาศอก แม่กับอาของฉันไปทำอะไรให้คุณโมโหหรืออย่างไร? เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกลั่?” เหมยเหมยเท้าสะเอวอย่างไม่เกรงใจสักนิด

…………………………………………………..